helijoop
Registered User
انصافا حقیقت تیم ملی همین بود، یعنی اکثر اوقات تیم ملی به اینصورت بازی میکنه. نفرات تیم ملی اون شخصیت بازیگردانی و تسلط بر حریف را ندارند. این حالت دقیقا همانند حالت یک فردی هست که مدرسه رفته باشه و فردی که اصلا مدرسه نرفته باشه، بازیکنان ایران برای تسلط به حریف باید درطول سالیان فوتبالیشون این قدرت در وجودشون شکل بگیره نه با وجود یک مربی. یک مربی نهایتا بتونه کمی هیجان به اونها بده و کمی اوصل تاکتیکی ساده.
در مجموع یه مربی مثل ولاسکو میخواد که چندسال برای بازیکنان مربی باشه نه نقش روحیه دهنده خالی!
خوشحال شدم که ایران اینجوری بازی کرد و بقین پیدا کردم که تیم ایران در این چندسال درجا زده و مثل همیشه بازیهاش گاهی میگیره گاهی نه، مخصوصا اگر تیم مقابل خیلی سرشناس باشه که باعث میشه انگیزه بره بالا جنگندگی بازیکنان ما بره بالا.
نکته دقیقا همینجا هست بازیکنان ما در پوست و وجودشون نرفته که از دقیقه یک تا نود باید جنگید و برانکو یادتونه میگفت باید از انرژی تک تک سلولهاشون باریکنان استفاده کنند و همه انرژی در زمین استفاده کنند! فرق ایرانی با بازکن شاغل اروپا و فوتبال سطح اول دنیا همینه اونها تا لحظه آخر میجنگند ولی در این سطح ما انتظار هست موقعیت خودش بوجود بیاد و کسی نمیدوه!
بازیکنان پونزده دقیقه آخر همدیگرو نگاه میکردند باید خودشونو میکشتند میدویند و فضا ها را برای سایرین باز میکردند ولی نکردند.
میدونید چرا؟ چون لذت افتخار رفتن به مرحله حذفی تا حالا نچشیدند و نمیدونند چی هست! اگر یکبار تجربه میکردند شاید برای بار دومش تلاش بیشتری نسبت به بازی امروز میکردند.
واقعیت اینه فوتبال که تشکیل شده از بازیکنان لیگ باشگاهی داخلیمون برای یه عده که ما بازیکن صدا میزنیم شده نون خوری! بیشتر به فکر بیزینس و پول هستند تا افتخارات فوتبالی! اکثرا اینجوری هست ولی تک توک بینشون هست طبع بالایی دارند و دیدشون به معنای واقعی حرفه ای هست . کلا ما ایرانی ها عادت به کم کار کردن و بدست آوردن نتیجه زیاد داریم و این رویه سالیان سال طول میکشه شاید شاید این ژن کمی تغییر کنه. مثلا این نفت تموم بشه کمی تلاس کنیم درآمد کشور از دسترنج خودمون باشه تا این ژن تلاش آرام آرام در همه جنبه های زندگیمون رشد کنه منجمله فوتبال....
در مجموع یه مربی مثل ولاسکو میخواد که چندسال برای بازیکنان مربی باشه نه نقش روحیه دهنده خالی!
خوشحال شدم که ایران اینجوری بازی کرد و بقین پیدا کردم که تیم ایران در این چندسال درجا زده و مثل همیشه بازیهاش گاهی میگیره گاهی نه، مخصوصا اگر تیم مقابل خیلی سرشناس باشه که باعث میشه انگیزه بره بالا جنگندگی بازیکنان ما بره بالا.
نکته دقیقا همینجا هست بازیکنان ما در پوست و وجودشون نرفته که از دقیقه یک تا نود باید جنگید و برانکو یادتونه میگفت باید از انرژی تک تک سلولهاشون باریکنان استفاده کنند و همه انرژی در زمین استفاده کنند! فرق ایرانی با بازکن شاغل اروپا و فوتبال سطح اول دنیا همینه اونها تا لحظه آخر میجنگند ولی در این سطح ما انتظار هست موقعیت خودش بوجود بیاد و کسی نمیدوه!
بازیکنان پونزده دقیقه آخر همدیگرو نگاه میکردند باید خودشونو میکشتند میدویند و فضا ها را برای سایرین باز میکردند ولی نکردند.
میدونید چرا؟ چون لذت افتخار رفتن به مرحله حذفی تا حالا نچشیدند و نمیدونند چی هست! اگر یکبار تجربه میکردند شاید برای بار دومش تلاش بیشتری نسبت به بازی امروز میکردند.
واقعیت اینه فوتبال که تشکیل شده از بازیکنان لیگ باشگاهی داخلیمون برای یه عده که ما بازیکن صدا میزنیم شده نون خوری! بیشتر به فکر بیزینس و پول هستند تا افتخارات فوتبالی! اکثرا اینجوری هست ولی تک توک بینشون هست طبع بالایی دارند و دیدشون به معنای واقعی حرفه ای هست . کلا ما ایرانی ها عادت به کم کار کردن و بدست آوردن نتیجه زیاد داریم و این رویه سالیان سال طول میکشه شاید شاید این ژن کمی تغییر کنه. مثلا این نفت تموم بشه کمی تلاس کنیم درآمد کشور از دسترنج خودمون باشه تا این ژن تلاش آرام آرام در همه جنبه های زندگیمون رشد کنه منجمله فوتبال....