رابیندرانات تاگور، شاعر مبارز

[غریبِ آشنا]

غبار
درشتى مى‏بيند
و در عوض
گل‏هاى خود را هديه مى‏كند.

 

[غریبِ آشنا]

ابر
فروتنانه
در كنج آسمان ايستاد.
بامداد
تاج ِدرخشندگى بر سرش نهاد.

 

[غریبِ آشنا]

مُهر مرگ
سكه زندگى را
بها مى‏بخشد،
و ممكن مى‏سازد كه با آن
آن‏چه را كه به‏راستى گرانبهاست
بخرند.

 

[غریبِ آشنا]

اندوه ِ روح من
روبنده عروس اوست
چشم‏به راه‏ است كه شب
بالاش زنند.

 

[غریبِ آشنا]

به اعصار ديگرى مى‏انديشم
كه بر رود زندگى و
عشق و
مرگ
رفته و از يادرفته‏اند،
و من
آزادى گذشتن و رفتن را
احساس مى‏كنم.

 

[غریبِ آشنا]

هياهوى لحظه
موسيقى جاودانه را
ريشخند مى‏كند.

 

[غریبِ آشنا]

آرام‏باش، دل من
اين درختان بزرگ نيايش مى‏كنند.

 

[غریبِ آشنا]

مِه، به آرزوى زمين ماند.
خورشيد را پنهان مى‏كند
و هم براى اوست كه زمين مى‏گريد.

 

[غریبِ آشنا]

نيرو به جهان گفت:
«تو از آن ِمنى.»
جهان او را
بر تخت خود
به‏بندكشيد.

عشق به جهان گفت:
«من از آن ِتواَم.»
جهان
آزادى آشيانه را
به او بخشيد.

 

[غریبِ آشنا]

زاد و مرگ برگ‏ها
چرخش‏هاى تند ِگردباد است
كه دايره‏هاى پهناورترش
آهسته
در ميان ستارگان
مى‏گردد.

 

[غریبِ آشنا]

زمين پهناور
به يارى سبزه
وامى‏نمايد كه ميهمان‏نواز است.

 

[غریبِ آشنا]

يك
در تاريكى
يكسان مى‏نمايد
و در نور
بسيارگونه.

 

[غریبِ آشنا]

نيام شمشير
به كُند بودنش
دلخوش است
هنگامى كه تيزى شمشير را
محافظت مى‏كند.

 

[غریبِ آشنا]

«تو قطره بزرگ شبنمى
زير برگ نيلوفر
و من قطره‏ئى خُرد
روى آن.»
اين را شبنم به درياچه گفت.

 

[غریبِ آشنا]

اين اشتياق
براى كسى است
كه در تاريكى احساس ‏مى‏شود، اما
در روز به‏ ديده‏ نمى‏آيد.

 

[غریبِ آشنا]

- «اى ميوه!
از من چه‏قدردورى؟»
- «اى گل!
من در دل تو پنهانم.»

 

[غریبِ آشنا]

نقاش
عاشق طبيعت است،
پس او
بنده و مولاى آن است.

 

[غریبِ آشنا]

در مرگ
بسيار
يك‏ مى‏شود
و در زندگى
يك
بسيار مى‏گردد.
و . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . .

 

[غریبِ آشنا]

آن كه مى‏خواهد نيكى ‏كند
بر دروازه مى‏كوبد
و آن كه عشق‏ مى‏ورزد
دروازه را گشوده ‏مى‏يابد.

 

[غریبِ آشنا]

بگذار زندگى
زيبا باشد هم‏چون گل‏هاى تابستان
و مرگ
هم‏چون برگ‏هاى خزانى.