رابیندرانات تاگور، شاعر مبارز

[غریبِ آشنا]

چيست اين شعله ناديده تاريكى
كه جرقه‏هايش
ستارگان‏اند؟

 

[غریبِ آشنا]

صداى تو
اى دوست
در دل من آواره است
هم‏چون آواى درهم دريا
ميان اين كاج‏هاى نيوشنده.

 

[غریبِ آشنا]

انسان
خود
فرا راه خويش
سنگ ‏مى‏اندازد.

 

[غریبِ آشنا]

سبزه
انبوهيش را
در زمين،
و درخت
تنهائيش را
در آسمان
مى‏جويد.

 

[غریبِ آشنا]

هر كودكى
با اين پيام
به جهان مى‏آيد
كه خدا
هنوز
از انسان نوميد نيست.

 

[غریبِ آشنا]

نسيم شاعرانه
بر فراز دريا و جنگل است
تا آوازش را بجويد.

 

[غریبِ آشنا]

جهان را
غلط مى‏خوانيم و
مى‏گوئيم:
ما را مى‏فريبد.

 

[غریبِ آشنا]

مِه
چون عشق،
در دل تپه‏ها
بازى مى‏كند
و شگفتى‏هاى زيبائى مى‏آفريند.

 

[غریبِ آشنا]

پاكدامنى
ثروتى است
كه از فزونى عشق مى‏آيد.

 

[غریبِ آشنا]

در تنهائى دلم
آه ِاين شب ِشوى‏مرده را
كه چادرى از مِه و باران به ‏سر كشيده
احساس مى‏كنم.

 

[غریبِ آشنا]

تبر هيزم‏شكن
از درخت دسته‏ئى براى خود خواست.
درخت
داد.

 

[غریبِ آشنا]

كجاست آن چشمه
كه اين گل‏ها را
با جوشش بى‏وقفه وجد
بيرون مى‏ريزد؟

 

[غریبِ آشنا]

«آب‏هايم را همه
سرخوش و شاد
مى‏بخشم
خود اگرچند اندكى از آن
تشنگان را سيراب مى‏كند.»
آبشار چنين مى‏خواند.

 

[غریبِ آشنا]

غلط نمى‏تواند به شكست تن‏ دهد
صحيح اما مى‏تواند.

 

[غریبِ آشنا]

خدا
نه از گل‏هاى كوچك
كه از سرزمين‏هاى بزرگ
دلخسته مى‏شود.

 

[غریبِ آشنا]

گل كوچك مى‏شكفد
و فرياد مى‏كشد:
«اى جهان عزيز،
تمنا مى‏كنم تاريك نشو.»

 

[غریبِ آشنا]

اى سبزه كوچك
گام‏هاى تو كوتاه ا‏ست
اما زمين زير پاى توست.

 

[غریبِ آشنا]

از شعله
به‏پاس روشنائيش
سپاس‏گزارى كن،
اما چراغدان را نيز
كه هميشه صبورانه در سايه مى‏ايستد
ازيادمبر.

 

[غریبِ آشنا]

خدا به انسان مى‏گويد:
«شفايت ‏مى‏دهم
چرا كه آسيبَت مى‏رسانم.
دوستت دارم
چرا كه مكافاتت‏ مى‏كنم.»

 

[غریبِ آشنا]

كامل
به عشق ناكامل
خود را به‏زيبائى مى‏آرايد.