رابیندرانات تاگور، شاعر مبارز

[غریبِ آشنا]

مرغى كه ماهى را به‏هوا مى‏برد
خيال‏مى‏كند دارد به او محبت مى‏كند.

 

[غریبِ آشنا]

اى يار، بسا شب تاريك
آن‏گاه كه من
در اين دريابار
به امواج گوش‏ مى‏سپارم
خاموشى انديشه‏هاى بزرگ تو را درمى‏يابم.

 

[غریبِ آشنا]

من در جهانم
كه مى‏شكفد
جهان‏هائى را مى‏برم
كه ناكام‏گشته‏اند.

 

[غریبِ آشنا]

اى شب تار
زيبائى تو را
هم‏چون زيبائى معشوقى
كه چراغ را خاموش‏ كرده
احساس مى‏كنم.

 

[غریبِ آشنا]

شب
روز رنگ‏پريده را
مى‏بوسد و
در گوشش زمزمه‏ مى‏كند:
«منم، مرگ، مادر تو.
منم كه ترا ازنو مى‏زايم.»

 

[غریبِ آشنا]

رؤيا
همسرى است
كه بايد حرف‏ بزند.
و خواب
شوهرى است
كه به‏آرامى تحمل ‏مى‏كند.

 

[غریبِ آشنا]

پرِعلف
شايسته جهان بزرگى است
كه در آن مى‏رويد.

 

[غریبِ آشنا]

زمين
امروز در آفتاب
هم‏چون زنان به‏هنگام ريسندگى
چند ترانه كهن را
به زبانى ازيادرفته
در گوشم زمزمه‏ مى‏كند.

 

[غریبِ آشنا]

برگ‏هاى زردى كه فرو مى‏ريزند
و ابرهائى كه مى‏گذرند
به نيروئى مى‏خندند
كه به آسيب‏هاى خود
مى‏نازد.

 

[غریبِ آشنا]

جاده در انبوه جمعيت
تنهاست،
چراكه دوستش ‏ندارند.

 

[غریبِ آشنا]

تپه‏ها
فريادهاى كودكان را مانند
كه دست‏هاى‏شان را بلندكرده
مى‏كوشند
ستاره‏ها را بگيرند.

 

[غریبِ آشنا]

خورشيد
جامه ساده روشنائى خود را پوشيده و
ابرها آراسته‏اند
به درخشندگى.

 

[غریبِ آشنا]

آن‏چه در تهى‏شدن پايان‏ مى‏يابد
مرگ است
ولى پايان كامل در بى‏پايان است.

 

[غریبِ آشنا]

انسان
به ميان جمعيت پُرهياهو مى‏رود
كه غوغاى خاموشى را غرق‏ كند.

 

[غریبِ آشنا]

آن‏گاه كه كامكاران
به عنايت خدائى
مى‏بالند
خدا شرمگين‏مى‏شود.

 

[غریبِ آشنا]

لمس روزهاى بى‏نام
به قلبم مى‏آويزد
مثل خزه‏ها گِرداگرد درخت كهنسال.

 

[غریبِ آشنا]

شايستگى‏هايت را
از جيب‏هايت
به دوستت وام ‏مده
به او اهانت‏ مكن.

 

[غریبِ آشنا]

موسيقى تابستان دور
گرد خزان مى‏گردد
و آشيان پيشين خود را
مى‏جويد.

 

[غریبِ آشنا]

ريشه‏ها
شاخه‏هاى زير زمين‏اند
و شاخه‏ها
ريشه‏هاى در هوا.

 

[غریبِ آشنا]

درنگ مكن كه گل‏ها را جمع كنى
و آن‏ها را با خود ببرى
بل‏كه راه خود گرفته برو
زيرا گل‏ها در سراسر راه تو
خود را شكوفا نگاه‏مى‏دارند.