رابیندرانات تاگور، شاعر مبارز

[غریبِ آشنا]

شام‏گاه
شبگير
به آشيانه خاموشم مى‏آيد.

 

[غریبِ آشنا]

شبتاب
ستارگان را گفت:
«دانايان مى‏گويند
كه روزى
فروغ‏تان پايان خواهد يافت.»
ستارگان پاسخى ندادند.

 

[غریبِ آشنا]

اى عشق
آن‏گاه كه چراغ سوزان درد
در دست‏ گرفته مى‏آئى
مى‏توانم چهره‏ات را ببينم و تو را بركت‏ بدانم.

 

[غریبِ آشنا]

تار عنكبوت
چنين وا مى‏نمايد
كه شبنم‏ها را مى‏گيرد
مگس‏ها را اما
به دام مى‏اندازد.

 

[غریبِ آشنا]

قطره‏هاى باران
بوسه بر خاك مى‏زدند
و به‏نجوا مى‏گفتند:
«مادر! ما كودكان غربت‏ كشيده توايم
كه از آسمان
به آغوش تو
بازگشته‏ايم.»

 

[غریبِ آشنا]

آن‏گاه كه در سرشارى‏مان
شادى‏ مى‏كنيم
مى‏توانيم با شادى از ميوه‏هامان جدا شويم.

 

[غریبِ آشنا]

قدرت
ناسپاسى ‏مى‏شمرد
دست وپا زدن‏هاى قربانيانش را.

 

[غریبِ آشنا]

شب
گل را
در نهان
مى‏شكوفاند
و مى‏گذارد كه گل از روز سپاسگزارى ‏كند.

 

[غریبِ آشنا]

بزرگ
با كوچك گام ‏برمى‏دارد
بى هيچ بيم
متوسط دورى‏ مى‏گزيند.

 

[غریبِ آشنا]

سكوت
آوازت را خواهد برد
مانا آشيانى
كه پرندگان خفته را نگاه ‏مى‏دارد.

 

[غریبِ آشنا]

با پَرپَركردن گل
زيبائيش را نمى‏توانى ‏يافت.

 

[غریبِ آشنا]

خورشيد
به‏گاه فرورفتن پرسيد:
«كيست كه بار مرا به‏دوش بگيرد؟»
چراغ گِلى گفت:
«سرورم، هرچه بتوانم خواهم‏ كرد.»

 

[غریبِ آشنا]

اين رؤيائى است
كه در آن همه‏چيز آزاد و رهايند
و آزار مى‏كنند.
چون بيدار شوم و آزاد باشم
آن‏ها را در تو گرد خواهم ‏آورد.

 

[غریبِ آشنا]

خداى را
نيروى عظمتش
در نرمهْ ‏نسيم‏ها است
نه در توفان.

 

[غریبِ آشنا]

انديشه‏هايم
با اين برگ‏هاى درخشان
برق‏ مى‏زنند و
دلم با تمام اين آفتاب
آواز مى‏خواند
زندگى‏ام شاد است
كه باهمه‏ چيز
به آبياى فضا
به تاريكاى زمان
جارى است.

 

[غریبِ آشنا]

جهان دل روشنائيش را
در بامداد
گشوده.
دلم، بيرون آى تا با عشقت آن را ببينى.

 

[غریبِ آشنا]

در زندگى شكاف‏هائى به‏جا مانده
كه از ميان آن‏ها
آهنگ ِنَمور مرگ به‏ گوش مى‏رسد.

 

[غریبِ آشنا]

گرد و غبار ِسخنان مرده به ‏تو مى‏آويزد.
روحت را با خاموشى صفا ده.

 

[غریبِ آشنا]

ستارگان در آسمان‏اند
دريغا كه چراغ كوچكم را
در خانه
نيافروخته‏ام.

 

[غریبِ آشنا]

زبانه آتش
هشدارم ‏مى‏دهد
با تابشش
كه مرا از اَنگِشت‏هاى ميرنده زير خاكستر
برهان.