رابیندرانات تاگور، شاعر مبارز

[غریبِ آشنا]

نغمه
نامتناهى را در آسمان حس ‏مى‏كند
و تصوير در زمين
و شعر در آسمان و زمين
چراكه در واژه‏هاى شعر
معنائى است
كه گام برمى‏دارد
و آهنگى كه به بالا پرواز مى‏كند.

 

[غریبِ آشنا]

روز
با هياهوى اين زمين كوچك
سكوت جهان را
غرق مى‏كند.

 

[غریبِ آشنا]

ساحل به رود گفت:
«توان ِ آنم نيست
كه موج‏هاى تو را نگه‏ دارم
مرا بگذار تا ردّپاى تو را
در دل
داشته‏ باشم.»

 

[my7xN]

ممنون
شعراش خیلی جالبن

 

[غریبِ آشنا]

زنبور
كندوى زنبوران همسايه را
بسيار كوچك مى‏پندارد.
همسايگان از او مى‏خواهند
كندوئى هنوز كوچك‏تر بسازد.

 

[غریبِ آشنا]

هيمه سوزان
درون آتش
زبانه‏ مى‏كشد و بانگ ‏مى‏زند -
«اين است گل من
مرگ من.»

 

[غریبِ آشنا]

گل
رو به آسمان بامدادى
كه همه ستاره‏هايش را گم كرده ‏بود
بانگ برمى‏دارد:
«شبنمم را گم كرده‏ام.»

 

[غریبِ آشنا]

جيرجير ِ جيرجيرك و
چك‌چك باران
به سويم مى‏آيند
از دل تاريكى
چون آواز رؤياهاى جوانى ِ گذشته‏ام.

 

[غریبِ آشنا]

دست بدان بَرى اگر
شايدش بكُشى
دورى ‏كنى از او اگر
شايدش به ‏چنگ‏آرى.

 

[غریبِ آشنا]

شام‏گاه
به خورشيد گفت:
«دلم دُرج طلائى بوسه توست.»

 

[غریبِ آشنا]

اين جهان
جهان توفان‏هاست
كه با موسيقى زيبائى
رام شده.

 

[غریبِ آشنا]

خدا
فروغ چراغ انسان را
از ستارگان بزرگش دوست‌تَر دارد.

 

[غریبِ آشنا]

ذهن تماماً منطقى
كاردى را ماند
كه تمامش لبه باشد.
دستى را كه به‏ كارش برد
مى‏بُرّد.

 

[غریبِ آشنا]

اى زن
تو در خنده‏ات
موسيقى چشمه زندگانى را دارى.

 

[غریبِ آشنا]

تير پيش از آن كه از چله كمان بجهد
كمان به گوشش زمزمه مى‏كند:
«آزادى تو
آزادى من است.»

 

[غریبِ آشنا]

دلم
آرام‏گير و
غبار برميانگيز.
جهان رابگذار كه راهى به‏سوى تو بيابد.

 

[غریبِ آشنا]

تاريكى
راه به روشنى دارد
و كورى
راه به مرگ.

 

[غریبِ آشنا]

انگشتان پا
همان انگشتان دست‏اند
كه گذشته خود را رها كرده‏اند.

 

[غریبِ آشنا]

كينه ورزيدند
كشتند
و مردمان آنان را ستودند.
خدا اما
شرمگنانه
مى‏شتابد
تا خاطره آن را در زير چمن‏ها پنهان ‏كند.

 

[غریبِ آشنا]

ابر پائيزى‏ام
از باران تهى
سرشارى مرا در شالى‏زار رسيده بين.