رابیندرانات تاگور، شاعر مبارز

[غریبِ آشنا]

چشمه مرگ
آب آرام زندگى را
به چين و شكن مى‏اندازد.

 

[غریبِ آشنا]

دوستم
دل بزرگ تو
با برآمدن خورشيد خاوران
هم‏چون ستيغ برف‏پوش تپه‏ئى تنها
در سپيده‏دم درخشيد.

 

[غریبِ آشنا]

زندگى
با عشقى كه از دست داده
توانگرتر شده ‏است.

 

[غریبِ آشنا]

جهان بيرون نمى‏تراود
چرا كه مرگ
شكاف نيست.

 

[غریبِ آشنا]

توفان
خدائى را ماند
دردمند
كه زمين دست رد به سينه عشقش
زده‏ باشد.

 

[غریبِ آشنا]

مرا ساغرت كن
تا سرشاريم از آن ِ تو باشد.

 

[غریبِ آشنا]

دلم بادبان‏هايش را
به‏سوى جزيره همه‏جا
به بادهاى كندرو سپرده‏ است.

 

[غریبِ آشنا]

خدمت ميوه گرانبهاست
خدمت گل دلپذير است
اما بگذار كه خدمت من
خدمت برگ‏ها باشد.

 

[غریبِ آشنا]

انديشه‏هاى اندوهگنانه‏ام
با پرسيدن نام‏شان
مرا مى‏آزارند.

 

[غریبِ آشنا]

خدا چشم به‏ راه است
تا گل‏هاى خود را
چون هديه‏هائى
از دست انسان باز گيرد.

 

[غریبِ آشنا]

آرزوهاى ما
رنگ‏هاى رنگين كمان را
به مِه و دمه بى‏رنگ زندگى
وام مى‏دهند.

 

[غریبِ آشنا]

تاريكاى شب
كيسه‏ئى ماند
كه با زر ِ سپيده
چاك مى‏شود.

 

[غریبِ آشنا]

مرا
شب
به ميان درختان بيگانه آمد و
به زبانى كه ستارگان بامدادى‏ام ندانستند
سخن گفت.

 

[غریبِ آشنا]

دست راست خدا آرام است،
دست چپ او اما
سهمگين است.

 

[غریبِ آشنا]

بهترين
تنها نه
كه با همه مى‏آيد.

 

[غریبِ آشنا]

دختر
سادگى‏ات
به‏كردار آبياى درياچه
اعماق حقيقت تو را
فاش مى‏كند.

 

[غریبِ آشنا]

بگذار اين كاری‌نكردن ِ من
- آن‏گاه كه مرا كارى نيست -
نياشوبد
در عمق آرامشش،
هم‏چون شام‏گاه ِ ساحل دريا
به هنگام آرام ‏بودن آب.

 

[غریبِ آشنا]

ستايشم ملامت‏ مى‏كند
چرا كه من
نهانى
طالب آنم.

 

[غریبِ آشنا]

مگذار كه من
با جهان
به‏خطا بياويزم و
آن را به‏ضد خويش برانگيزم.

 

[غریبِ آشنا]

آن‏گاه كه خورشيد
در باختر
فرومى‏رود،
خاور ِبامدادش
پيش او
خاموش مى‏ايستد.