رابیندرانات تاگور، شاعر مبارز

[غریبِ آشنا]

در سراسر اندوه همه ‏چيز
زمزمه مادر جاودان را
مى‏شنوم.

 

[غریبِ آشنا]

بامداد
گل شب را بوسيد
ديرگاه بود
گل لرزيد و
آهى كشيد و
به خاك ‏افتاد.

 

[غریبِ آشنا]

در گل‏ها و در آفتاب
معناى ساده زمزمه‏هاى تو را آموخته‏ام
مرا بياموز تا كلام تو را
در درد و در مرگ
بدانم.

 

[غریبِ آشنا]

مرگ
به‏ گونه زادن
از آن ِ زندگى است.
راه‏ رفتن
در برداشتنِ قدم است
همان‏ گونه كه در پائين‏ گذاشتن آن.

 

[غریبِ آشنا]

اى يار
تو را به خانه نمى‏خوانم
به تنهائى بى‏پايانم بيا.

 

[غریبِ آشنا]

ترانه‏هاى روزت را خوانده‏ام.
شام‏گاه مرا بگذار تا از ميان راه توفانى
چراغت را بَرَم.

 

[غریبِ آشنا]

من در جهان راه‏هايم
شب فرا مى‏رسد
دروازه را بگشا
تو اى جهان خانه.

 

[غریبِ آشنا]

گل كوچك به خاك مى‏افتد.
راه پروانه را
مى‏جُست.

 

[غریبِ آشنا]

برگ‏هاى لرزان اين درخت
به‏كردار انگشتان كودكى شيرخواره
دلم را نوازش مى‏كند.

 

[غریبِ آشنا]

بگذار موسيقى‏ات
به‏كردار يكى شمشير
هياهوى بازار را
تا قلب
بشكافد.

 

[غریبِ آشنا]

علف كنار راه
ستارگان را دوست مى‏دار،
آن‏گاه رؤياهايت
در گُل‏ها خواهند شكفت.

 

[غریبِ آشنا]

دلم
با موج‏هاى پيچان آوازش
آرزومند است
كه اين جهان سبز ِ روز آفتابى را
نوازش‏ كند.

 

[غریبِ آشنا]

دروغ
هرگز به حقيقت بدل نمى‏شود
با قدرت‏ گرفتن‏اش.

 

[غریبِ آشنا]

من در اين جهان ِ كوچكم
زندگى مى‏كنم و
بيم آن دارم
كه آن را كوچك‏تر كنم.
مرا به جهان خويش بَر و بگذار
به‏شادمانى
آزادى آن را داشته ‏باشم
كه تمامتم را گم‏ كنم.

 

[غریبِ آشنا]

چشم‏ها
نه به بينائى‏شان
كه به عينك مى‏نازند.

 

[غریبِ آشنا]

دلم
زيبائى‏ات را
از حركت جهان بياب
به ‏كردار زورقى
كه عنايت باد و آب با اوست.

 

[غریبِ آشنا]

واقعى با معنايش
غلط خواند
و تأكيد ِ نابجا است
ناواقعى.

 

[غریبِ آشنا]

اين كوه‏ها
با گلبرگ‏هاى تپه‏هايش
گلى را نمى‏ماند كه آفتاب مى‏نوشد؟

 

[غریبِ آشنا]

ترانه بى‏كران مرگ
گِرد ِ جزيره آفتابى زندگى
شب و روز
اوج مى‏گيرد.

 

[غریبِ آشنا]

خاموشى شب
به‏كردار چراغى پُر فروغ
با روشنى كهكشان‏اش مى‏سوزد.