رابیندرانات تاگور، شاعر مبارز

[غریبِ آشنا]

روزى اين را خواهيم دانست
كه مرگ را
هرگز
ياراى آن نيست
كه آن‏چه را روان‏مان يافته
از ما بربايد،
چراكه يافته‏هايش با او يگانه‏اند.

 

[غریبِ آشنا]

عشقى كه هميشه مى‏تواند از دست ‏برود
واقعيتى است
كه ما آن را چون حقيقت
نمى‏توانيم بپذيريم.

 

[غریبِ آشنا]

بوى خاك ِ خيس ِ باران ‏خورده
برمى‏آيد
مثل سرود ستايشى
از گروه بى‏آواى ناچيزان.

 

[غریبِ آشنا]

خواب ستاره‏ئى را مى‏بينم
جزيره‏ئى از نور
كه در آن زاده خواهم‏ شد
و در عمق آسودگى شتاب‏ آلودش
زندگيم كارهايش را به ‏كمال مى‏رساند
به‏كردار يكى شالى‏زار
در آفتاب پائيزى.

 

[غریبِ آشنا]

اى ماه تمام
امشب
در ميان برگ‏هاى نخل
جنشى هست
و در دريا
برآمدن امواج
چون ضربان قلب جهان.
تو از كدام آسمان ناشناخته
راز دردآلود عشق را
در خاموشى‏ات مى‏برى؟

 

[غریبِ آشنا]

ناشاد است روز
روشنا
زير ابرهاى عبوس
كودكى كتك‏ خورده را ماند
با ردّ اشك‏ها
برگونه‏هاى بى‏رنگش.
و فرياد باد
به فرياد جهانى زخم‏ خورده ماند.
من اما مى‏دانم
كه راهى ِ سفرم به ديدار دوست.

 

[غریبِ آشنا]

اى مسافر جاودانه
ردّ گام‏هاى‏ات را
در ترانه‏هايم خواهى ‏يافت.

 

[غریبِ آشنا]

خاموشى خدا
انديشه‏هاى انسان را
در سخن مى‏شكفاند.

 

[غریبِ آشنا]

تو از بيابان‏هاى سال‏هاى بى‏ثمر مى‏گذرى
تا به لحظه كمال برسى.

 

[غریبِ آشنا]

خدا
متناهى را به عشق مى‏بوسد
و انسان
نامتناهى را.

 

[غریبِ آشنا]

آفتاب تو به روزهاى زمستانى دل من
لبخند مى‏زند
هرگز در گل‏هاى بهارى‏اش ترديدى نيست.

 

[غریبِ آشنا]

بگذار
همان‏گونه كه عشق تو شكل‏ مى‏گيرد
اين جهان را احساس‏ كنم
و آن‏گاه عشق من آن را يارى خواهد كرد.

 

[غریبِ آشنا]

خدا
چشم ‏به ‏راه انسان است
كه كودكى‏اش را
در فرزانگى بازيابد.

 

[غریبِ آشنا]

جهان هنگامى انسان را دوست مى‏داشت
كه او لبخند مى‏زد.
آن‏گاه كه خنديد
جهان از او بيمناك شد.

 

[غریبِ آشنا]

شب خاموش
زيبائى مادر را
و روز پر هياهو
زيبائى كودك را
داراست.

 

[غریبِ آشنا]

زمانى كه نامم را از ياد برم
لطف نام تو
هم‏چون خورشيد بامدادى‏ات
به‏ هنگامى كه مِه ازميان ‏مى‏رود
دلم را مالامال ‏مى‏كند.

 

[غریبِ آشنا]

خجسته
آن‏كو كه آوازه‏اش
حقيقتش را
در پرتو خود نگيرد.

 

[غریبِ آشنا]

حقيقت
گوئيا با آخرين سخن‏اش مى‏آيد
و آن آخرين سخن
سخن ديگرى مى‏آفريند.

 

[غریبِ آشنا]

توفان ِ شب ِ دوشين
بامداد امروز
تاجى از آرامش طلائى به‏ سر نهاده‏ است.

 

[غریبِ آشنا]

حقيقت به‏ ضد خويش برانگيزد
توفانى را
كه بذرهايش را همه‏جا مى‏پراكند.