رابیندرانات تاگور، شاعر مبارز

[غریبِ آشنا]

ابرهاى شناور
از روزهاى ديگر
به زندگيم مى‏آيند
ديگر نه براى آن‏كه ببارند و توفان برانگيزند
نه، مى‏آيند كه به آسمان شامگاهى من رنگ ‏ببخشند.

 

[غریبِ آشنا]

روزى به‏ هنگام برآمدن آفتاب ِ جهان ِ ديگر
برايت اين ترانه را خواهم‏ خواند:
«تو را پيش از اين در روشناى زمين
در عشق انسان
ديده‏ام.»

 

[غریبِ آشنا]

هنگامى‏كه در پايان روز در برابر تو بايستم
زخم‏هاى مرا خواهى ‏ديد
و خواهى‏ دانست
كه هم زخم ‏خورده و
هم شفا يافته‏ام.

 

[غریبِ آشنا]

درد عشق
چون دريائى ژرف
گرد ِ زندگيم آواز مى‏خواند
و شادى عشق
هم‏چون پرندگان
در باغ‏هاى پُرگلش ترانه‏ها خواند.

 

[غریبِ آشنا]

آنان را بگذار كه در جهان پرهياهوى آتش‏بازى
كه برگزيده‏اند
زندگى كنند.
خدايا، دلم مشتاق ستارگان توست.

 

[غریبِ آشنا]

مرا در خاموشى‏ات فروگير
تا دلم را از ترانه سرشار سازم.

 

[غریبِ آشنا]

آنان چراغ‏هاشان را برمى‏افروزند
و در معابد دعاشان را مى‏خوانند.
اما پرندگان
در فروغ بامدادى‏ات
نام تو را مى‏خوانند، -
كه نامت شادمانى است.

 

[غریبِ آشنا]

عشق
چون ساغرى پر مى
سرشارى زندگى است.

 

[غریبِ آشنا]

هنگامى‏كه با انبوه مردمان در راه مى‏رفتم
لبخند تو را از آن مهتابى ديدم.
آواز خواندم و
تمامى غوغا را از ياد بردم.

 

[غریبِ آشنا]

خواهم مرد
بارها و بارها
تا بدانم كه حيات جاويد است.

 

[غریبِ آشنا]

تو را ديده‏ام
به ‏گونه كودكى نيم‏بيدار
كه مادرش را
در تاريكاى سحرى مى‏بيند
و آن‏گاه لبخند مى‏زند و باز به خواب‏ مى‏رود.

 

[غریبِ آشنا]

بگذار مردگان را ناميرندگى شهرت باشد و
زندگان را جاويدى عشق.

 

[غریبِ آشنا]

هنگامى در اين جهان زندگى‏ مى‏كنيم
كه دوستش بداريم.

 

[غریبِ آشنا]

اى جهان
چون درگذرم
برايم‏ اين سخن را
در خاموشى‏ات نگه‏دار كه:
«عشق ورزيده‏ام.»

 

[غریبِ آشنا]

چراغ ميعاد ديرى است افروخته
در لحظه جدائى
خاموش مى‏شود.

 

[غریبِ آشنا]

روز ِ كار پايان يافت.
مادر
چهره‏ام را
در آغوشت
پنهان كن.
بگذار به رؤيا فرو روم.

 

[غریبِ آشنا]

يكى كودكم درون تاريكى.
مادر،
به جست‏وجوى تو
بر سراسر روپوش ِ شب
دست ‏مى‏كشم.

 

[غریبِ آشنا]

ستاره شامگاهى آرامش را
در دلم برافروز
و آن‏گاه بگذار كه شب
برايم از عشق زمزمه ‏كند.

 

[غریبِ آشنا]

چون درگذرم
بگذار انديشه‏هايم به‏سوى تو آيد
چون تابش آفتاب
پس از غروب
در حاشيه خاموشى ستاره‏ئى.

 

[غریبِ آشنا]

به‏كردار غريبان به ساحل تو آمدم
به‏كردار ميهمان در خانه‏ات ماندم
و چون دوست خانه‏ات را ترك‏ مى‏كنم
اى زمين.