رابیندرانات تاگور، شاعر مبارز

[غریبِ آشنا]

مباد كه تيغه شمشير
كُندى دسته‏اش را
ريشخند كند.

 

[غریبِ آشنا]

ابرهاى تيره
گل‏هاى آسمان مى‏شوند
هنگامى‏ كه نور
آن‏ها را ببوسد.

 

[غریبِ آشنا]

انسان بَتَر از حيوان است
وقتى ‏كه حيوان است.

 

[غریبِ آشنا]

فروغ بامدادى از آلاله مى‏پرسد:
«از اين‏كه مرا مى‏بوسى به‏خود مى‏بالى؟»

 

[غریبِ آشنا]

آواز مرغ
پژواك فروغ بامدادى است
بازآمده از خاك.

 

[غریبِ آشنا]

دلم
امروز
در درياى زمان
ساعتى شيرين ياد وطن‏ مى‏كند.

 

[غریبِ آشنا]

نهر حقيقت
در بستر خطاها جارى است.

 

[غریبِ آشنا]

چنان نمايد
كه خاموشى تيره جانم
از جيرجير ِجيرجيرك‏ها
شام‏گاه ِخاكسترى ِآوا
سرشار است.
مى‏رويم.

 

[غریبِ آشنا]

انديشه‏هاى هراسان
از من نهراسيد،
من شاعرم.



بسی حال می‌کنم با این شعر!

 

[غریبِ آشنا]

قطره باران
با ياس به‏نجوا مى‏گفت:
«مرا هميشه در دلت نگه‏دار.»
گل ياس آهى كشيد كه:
افسوس،
و به خاك افتاد.

 

[غریبِ آشنا]

دود
به آسمان مى‏بالد
و خاكستر
به زمين
كه برادران آتش‏اند.

 

[غریبِ آشنا]

نگو «بامداد است»
و آن را با نام ديروز دور ميفكن.
در او چنان نگاه‏ كن
كه بار نخستين
به ‏كردار نوزادى كه نامى ندارد.

 

[غریبِ آشنا]

فاصله
در پِرسپِكتيو ِ دل
بزرگ به‏ ديده‏ مى‏آيد.

 

[غریبِ آشنا]

همان نيلوفر اقليم ما است
كه اين‏جا در آبى ديگر
با همان لطافت
و با نامى ديگر شكفته ‏است.

 

[غریبِ آشنا]

بال پرنده را در زر بنشان
و نگاه ‏كن
كه ديگربار هيچ‏گاه
در آسمان اوج نخواهد گرفت.

 

[غریبِ آشنا]

بگذار او را
كه فقط خارها را ببيند
كه ديدگانش را دارد
تا گل را ببيند.

 

[غریبِ آشنا]

نام‏هاى ما فروغى است
كه شام‏گاه بر امواج دريا مى‏درخشد
و آن‏گاه
بى هيچ نشانى
محو مى‏شود.

 

[غریبِ آشنا]

تيپا
تنها غبار را
از زمين بلند مى‏كند
نه خرمن را.

 

[غریبِ آشنا]

حركت حيات
در موسيقيش
آرام ‏مى‏گيرد.

 

[غریبِ آشنا]

خدايا!
آنان كه همه چيز دارند
مگر تو را
به‏ سخره‏ مى‏گيرند
آنان را
كه هيچ ندارند
مگر تو را.