رابیندرانات تاگور، شاعر مبارز

[غریبِ آشنا]

آن كه بسيار در پى ِنكوكارى است
ديگر مجالى براى نيك ‏بودن ندارد.

 

[غریبِ آشنا]

مرا آسمان
به پنجره‏ئى و
چراغى افروخته و
انتظارى در فراسوى آن ماند.

 

[غریبِ آشنا]

به راه مى‏مانم
كه شب
در خاموشى
به صداى گام‏هاى خاطره‏هايش گوش ‏مى‏دهد.

 

[غریبِ آشنا]

گل ِ روزم
گلبرگ‏هاى از ياد رفته‏اش را
فرو ريخته.
و شبانگاه
چون ميوه زرين خاطره مى‏رسد.

 

[غریبِ آشنا]

آفتاب
با لبخند
سلامم‏ مى‏كند.
باران
خواهر غم ‏رسيده‏اش
با دلم به ‏گفت‏وگوست.

 

[غریبِ آشنا]

اى زن
تو دل عالم را
با عمق اشك‏هايت
حصار كرده‏اى
به‏كردار دريا زمين را.

 

[غریبِ آشنا]

اين چيزهاى كوچك را
براى عزيزانم مى‏گذارم
چيزهاى بزرگ از آن ِهمه است.

 

[غریبِ آشنا]

لبخند تو گل باغ‏هاى تو بود
گفت‏وگوى تو نواى سروهاى كوهى تو بود
دلت اما
زنى بود كه ما همه مى‏شناسيمش.

 

[غریبِ آشنا]

آب ِسبو مى‏درخشد و
آب دريا تيره ‏است.
حقيقت كوچك سخنانى دارد كه روشن است.
حقيقت بزرگ خاموشى بزرگ دارد.

 

[غریبِ آشنا]

در راهى كه مى‏روم
از سبو آب مى‏ريزم
براى خانه اندكى مانده.

 

[غریبِ آشنا]

ابرها
جام‏هاى رود را مالامال‏ كرده
خود را
در تپه‏هاى دور
پنهان‏ مى‏كنند.

 

[غریبِ آشنا]

- «كيست او كه مرا چون سرنوشت
به‏پيش ‏مى‏راند؟»
- «اين منم كه در قفايم گام‏ برمى‏دارم.»

 

[غریبِ آشنا]

گل آفتاب‏گردان
از شرم سرخ شد
كه گل بى‏نامش را خويشاوند خود بداند.
آفتاب برآمد
و بدو لبخند زد و گفت:
«عزيزم، چه ‏گونه‏اى؟»

 

[غریبِ آشنا]

خواه كارى‏ كنى و
خواه نكنى
وقتى كه مى‏گوئى «كارى بكنيم»
آن‏گاه
آسيب آغاز مى‏شود.

 

[غریبِ آشنا]

سبوى دلم را
در اين ساعت خاموش
در آب كرده‏ام.
از عشق سيراب شده‏ است.

 

[غریبِ آشنا]

انديشه
از واژگانش
تغذيه و رشد مى‏كند.

 

[غریبِ آشنا]

آن‏كه آزارم ‏مى‏كند
روان من است آيا
كه مى‏كوشد سر از روزن درآورد
يا روان جهان است
كه بر دلم مى‏كوبد تا به درون ‏آيد؟

 

[غریبِ آشنا]

جهان
روان غم ‏رسيده مرا بوسيد
و بازگشت ترانه‏هايش را خواستار شد.

 

[غریبِ آشنا]

كاريز خوش دارد خيال ‏كند
كه رودها
تنها
براى اين هستند
كه به او آب برسانند.

 

[غریبِ آشنا]

انديشه‏ها
در دلم
چون دسته‏هاى مرغابيان آسمان
مى‏گذرند!
آواز بال‏هاشان را مى‏شنوم.