زیباترین اشعار عاشقانه

[Geronimo]

می روم
نگو چه زود
می روم
نگو احساس نداشت
می روم
نگو حیف, جایش خالیست...
پر می كند دیگری جایم را
می روم در شبی كه صبحش را
جای دیگر خواهم دید
می روم
نگو دوست داشتن بلد نبود
نگو احساسش را گم كرد
بگو در احساس ها گم شد
می روم
حتی بغض نكن
می روم
اشك هایت را برای دیدار بگذار
می روم
تو اخرین دیدار را به یاد دار............
وبدان در قلبم جاودانی!

 

[Geronimo]

دست و پایم را به تخت ببندید
باید این عشق را ترک کنم!!!

 

[Geronimo]

دلم به اندازه ی وسعت تمام دنیا گرفته
باز این اشکهای لعنتی مجال نمی دهند
باز ضربان قلبم تندتر از همیشه
جای خالی آرامش را به رخ لحظه های من می کشد
آه از این ثانیه های تکراری
آه از این سرنوشت اجباری
دل را به تکه قلبی خوش کرده ام
که می دانم دگر برای من و خنده های من نمی تپد
می دانم برایش جایگاهی
حتی در کورترین شب ها و درخشانترین روزها ندارم
نفسم تنگ است و حالم همچون این روزها خراب
و فقط این اشکها ی لعنتی هستند که می بارند
و آسمان نگاهم را دوباره بارانی می کنند
کاش یک نفر می آمد
یک نفر که دستانش بوی مهربانی
و حضورش آرامش را برای همیشه ارمغان داشت
کاش می آمد و مرا از این ذره ذره مردن رها می کرد
آه گاهی فکر می کنم چرا انقدر قوی هستم و تحمل می کنم
خنده دار است که به تو ِ بی ارزش هم حسادت می کنم
که چطور خونسرد و بی رحم به دردِ دلم می خندی
و مرا در خودم زنده زنده به خاک می سپاری

 

[Geronimo]

یک شب که توی خواب بودم از این عالم جدا بودم به فکر عشقی نبودم راحت بود رها بودمتو آمدی تو زندگیم گفتی می خوام با تو باشم گفتی

می خوام کنار تو از آدم ها جدا باشم گفتم نمی تونه دلم گفتی منم مثل تو ام از آدمها خسته شدم دنبال راه چاره ام گفتی که چاره ام تویی مرهم زخم من تویی

می دونستم می دونستم می دونستم که تو هم مثل همه آدم ها قلبم رو تنها می زاری تو هم شدی مثل همه غم روی غم هام بزاری ولی باز هم نمی دونم

که چی شد نمی دونم که چی شد یهو شدی عزیزم تا به خودم اومدم دیدم برات می میرم حالا که عاشقت شدم پشتمو خالی می کنی رفتی حالا حق بده از

چی باید بمیرم حالا که دیوونتم تنها میزاری اینه رسمش حالا که زندگیمی تنهام می زاری اینه رسمش مگه نا مسلمونی خدا نداری اینه

رسمش یکمی که فکر

کنی می بینی جز من نداری اینه رسمش اگه به زور روزگار از زندگیت میرم کنار میرم که ثابت بکنم عاشقتم دیوونه بار تو گریه های زار و زار

سپردمت به روزگار .

 

[Geronimo]

مرا اینگونه باور کن... کمی تنها ، کمی از یادها رفته...
خدا هم ترک ما کرده ، خدا دیگر کجا رفته...؟!
نمی دانم مرا ایا گناهی هست..؟
که شاید هم به جرم آن ، غریبی و جدایی هست..؟؟؟
مرا اینگونه باور کن

 

[Geronimo]

هنوز اندر پی اونم که میشه عاشقش باشم
مثه دریای من باشه منم چون قایقش باشم
هنوز اندر پی اونم که عمری مرهمم باشه
شریک خنده و شادی رفیق ماتمم باشه
هنوز اندر پی اونم که عشقش سادگیم باشه
نگاههای پر از مهرش پناه خستگیم باشه
میگن جوینده یابنده ست، ولی پاهای من خسته ست
من حتی با همین پاها میرم تا حدی که جا هست
هنوز اندر پی اونم که اشکامو روی گونه ام
با اون دستای پر مهرش کنه پاک و بگه جونم
بگه جونم نکن گریه منم اینجام، بذار دستاتو تو دستام
تو احساس منو میخوای، منم ای گُل تو رو میخوام
خدایا عشق من پاکه درسته عشقی از خاکه
منم اون عاشق خاکی که از عشق تو دلچاکه

 

[Geronimo]

غم احاطه ام کرده است .
دیگر سنگری برایم باقی نمانده است .
باید شکست را سر افرازانه پذیرفت ... مگر نه این هم جزیی از زندگیست ؟
امی این بار باید پذیرفت چیزی را که انتخاب نکرده ای ... چیزی را که برایت جز نیست کل است....
کاش می شد رفت .... کاش می توانستم بروم ..... کاش انسان نبودم ... کاش دوست نداشتم ....


کاش بغض اجازه می داد ....

 

[Geronimo]

آغاز دوست داشتن است
گر چه پایان راه ناپیداست
من به پایان دگر نیندیشم
که همین دوست داشتن زیباست

 

[Geronimo]

ای ابی ترین پرچین وجودم
دستان پر حست را گرد شانه هایم حلقه کن
و حلقه چشمانت را اندکی خاموش دار
که قصد پرواز کرده ام...

 

[Geronimo]

سوگند را ساختیم تا سوگند یاد کنیم
که عاشق بمانیم باسوگند شروع میکنیم
و با امید ادامه میدهیم و آرزو داریم با وصال ختم شود
سوگند می خوریم به زیبایی عشق پاک که دل از هم بگیریم
که لحظه ای ازیاد یکدیگر غافل نشویم که برای هم باشیم
و به یاد هم که دوست داشتن را از یاد نبرده و با آمدن هر سپیده
و شروع هر روز به یاد یکدیگر چشم به جهان بگشاییم
ودر آخرسوگند به عشق که درغم و شادی با هم باشیم و شریک هم

 

[Geronimo]

جان منی چه غصه كه دربرنبینمت
تاج منی چه شكوه كه برسرنبینمت
باشی ویانباشی ازاین دل نمی روی
نزدمنی چه باك كه دربرنبینمت
ازلطف گروفای تودیدم وگرجفا
القصه خواستی كه مكرر نبینمت
آئینه ام غبارزدای ای همیشه حسن
تا یك نفس به عمرمكدر نبینمت
بیدارمانده چشم به یادت تمام شب
ترسم كه چشم بندم وآخرنبینمت
هرچندروی تونرود یك دم ازنظر
راضی نباش این دم آخر نبینمت

 

[Geronimo]

قصه ی شیرینی ست
کودک چشم من از قصه ی تو می خوابد
قصه ی نغز تو از غصه تهی ست
باز هم قصه بگو , تا به آرامش دل
سر به دامان تو بگذارم و در خواب روم
گل به گل ، سنگ به سنگ این دشت , یادگاران تو اند
رفته ای اینک و هر سبزه و سنگ
در تمام در و دشت , سوکواران تو اند

 

[Geronimo]

دل به چشمای تو بستم تو شدی همه وجودم

عشق تو باور من شد با تموم تاروپودم

هرکی اومد سر راهم چشمامو بستم و ندیدم

عکس تو توی دست من بود تورو با دلم خریدم

برای نفس کشیدن عشق تو دلیل من بود

بودن تو پیش چشمام خواب و رویای شبم بود

من همه ترانه هامو واسه چشم تو نوشتم

ندونستم تو غروبی وای چه تلخه سرنوشتم

 

[Geronimo]

حسرت دیده بی تاب تو بیمارم کرد
آن نگاه نگرانت دل تبدار مرا خوابم کرد
بی جهت نیست که مست رخ زیبای تو ام
لب گلگون تو در دشت خزان آبم کرد
مستی ام جام نگاهی ز افق های تو بود
آه ،آن صورت مهتاب تو در خوابم کرد
شهر را از تب بیماری من جایی نیست
راه گم کرده به دنبال تو آواره و ویرانم کرد
اشکم از دیده به گرمای نفسهای تو بود
جام اندوه تو مرا همره و همرام کرد

 

[Geronimo]

شبیه برگ پاییزی ، پس از تو قسمت بادم
خداحافظ ، ولی هرگز نخواهی رفت از یادم
خداحافظ، و این یعنی در اندوه تو می میرم
در این تنهایی مطلق، که می بندد به زنجیرم
و بی تو لحظه ای حتی دلم طاقت نمی آرد
و برف نا امیدی بر سرم یکریز می بارد
چگونه بگذرم از عشق، از دلبستگی هایم؟
چگونه می روی با اینکه می دانی چه تنهایم؟
خداحافظ ، تو ای همپای شبهای غزل خوانی
خداحافظ، به پایان آمد این دیدار پنهانی
خداحافظ، بدون تو گمان بردی که می مانم
خداحافظ، بدون من یقین دارم که می مانی!!!!

 

[Geronimo]

تو مثل یه اتفاقی که یه روز می خواد بیفته

مثل اون شعر تری که هیچ کسی هنوز نگفته

مثل قاب عکس زردی که نشسته روی دیوار

مثل اشکهایی که آروم می چکن رو سیم گیتار

دست تو حسی مثل چیدن سیبهای قرمز

مثل سینه ریزی که روش می نویسن بی تو هرگز

مثل ذوق یه کویری بعد یه دعای بارون

مثل نقش فال قهوه توی کوچه های مجنون

مثل بیشتر بهارا دوباره من از تو دورم

بیا و نذار بریزه آخرین برگ غرورم

 

[Geronimo]

ای نگاهت نخی از مخمل و از ابریشم
چند وقت است که هر شب به تو می اندیشم

به تو آری ، به تو یعنی به همان منظر دور
به همان سبز صمیمی ، به همبن باغ بلور

به همان سایه ، همان وهم ، همان تصویری
که سراغش ز غزلهای خودم می گیری

به همان زل زدن از فاصله دور به هم
یعنی آن شیوه فهماندن منظور به هم

به تبسم ، به تکلم ، به دلارایی تو
به خموشی ، به تماشا ، به شکیبایی تو

به نفس های تو در سایه سنگین سکوت
به سخنهای تو با لهجه شیرین سکوت

شبحی چند شب است آفت جانم شده است
اول اسم کسی ورد زبانم شده است

در من انگار کسی در پی انکار من است
یک نفر مثل خودم ، عاشق دیدار من است

یک نفر ساده ، چنان ساده که از سادگی اش
می شود یک شبه پی برد به دلدادگی اش

آه ای خواب گران سنگ سبکبار شده
بر سر روح من افتاده و آوار شده

در من انگار کسی در پی انکار من است
یک نفر مثل خودم ، تشنه دیدار من است

یک نفر سبز ، چنان سبز که از سرسبزیش
می توان پل زد از احساس خدا تا دل خویش

رعشه ای چند شب است آفت جانم شده است
اول اسم کسی ورد زبانم شده است

آی بی رنگ تر از آینه یک لحظه بایست
راستی این شبح هر شبه تصویر تو نیست؟

اگر این حادثه هر شبه تصویر تو نیست
پس چرا رنگ تو و آینه اینقدر یکیست؟

حتم دارم که تویی آن شبح آینه پوش
عاشقی جرم قشنگی ست به انکار مکوش

آری آن سایه که شب آفت جانم شده بود
آن الفبا که همه ورد زبانم شده بود

اینک از پشت دل آینه پیدا شده است
و تماشاگه این خیل تماشا شده است

آن الفبای دبستانی دلخواه تویی
عشق من آن شبح شاد شبانگاه تویی

 

[Geronimo]

دستهایم را که میگیری...

حجم نوازش لبریز میشود!

گویی تمام رزهای زرد باغها

با دستهای بی دریغ تو

برای من

چیده میشوند

و قلب من

پرنده ای میشود

به پاکی بیکران نگاهت

پر میکشد...

و در آن وسعت بی انتها

در خاکستری اندوه ابرها

گم میشود

دستهایم را که میگیری...

نگاهم

این قاصدک های بی تاب هزاران شور

در آبی فضا رها میشوند

و بغض گریه ها

از شنیدن نفس زدنهای روح

زیر هجوم آوار سرنوشت

بی صدا شکسته میشود...

دستهایم را که میگیری...

عبور تلخ زمان را

دیگر

نمیخواهم که باور کنم.....!

 

[Geronimo]

وقتی نگاهی تو را مسخ می کند
و تمامت را می گیرد
جز فکر کاشتن بوسه ای بر لب
و به دست آوردن دلی که دلت را تسخیر کرده
چیزی در خودت نمی بینی ،
حسرت نوازش چهره ای که بر تو لبخند می زند
تو را به مرز دیوانگی می کشاند ...

وقتی سر انگشتانت حرف می زنند
و لب ها غرق در بوسه های مکرراند ...
یک آن شک می کنی
که شاید این عشق باشد ...
شاید

 

[Geronimo]

"دلِ تنگ "
سر خود را مزن اینگونه به سنگ،
دلِ دیوانه‌ی تنها، دل تنگ!!

منشین در پس این بهت گران
مَدَران جامه‌ی جان را، مَدَران!!
مكن ای خسته در این بغض درنگ..
دلِ دیوانه‌ی تنها، دل تنگ!

پیش این سنگدلان،
قدر دل و سنگ یكی‌ست
قیل و قال زغن و بانگ شباهنگ یكی‌ست..
دیدی آنرا كه تو خواندی به جهان یارترین؛
سینه را ساختی از عشقش سرشارترین...
آنكه می‌گفت منم بهر تو غمخوارترین..
چه دلازارترین شد
چه دلازارترین...
ناله از درد مكن،
آتشی را كه در آن زیسته‌ای
سرد مكن

با غمش باز بمان
سرخ‌رو باش از این عشق و سرافراز بمان

راه عشق است كه همواره شود از خون، رنگ
دلِ دیوانه‌ی تنها، دل تنگ!