زیباترین اشعار عاشقانه

[Geronimo]

شق معناي قشنگ بودن است *زندگي را با تا مل ديدن است

عشق تصويري زاحساس خوشي است* عشق پايان زمان نا خوشي است

او پلي بين دوقلب آشنا است *عشق تنديسي قشنگ وپر بها است

عشق آغازي براي زندگي است* او نمود پاكي و بالندگي است

 

[Geronimo]

خسته و در به در شهر غمم
شبم از هرچی شبه سیاه تره
زندگی زندون سرد کینه هاست
رو دلم زخم هزار تا خنجره
چی میشد اون دستای کوچیکو گرم
رو سرم دست نوازش میکشید
بر سر تنهایی و سرد منو
بوسه ی گرمی به آتیش میکشید
چی میشد تو خونه ی کوچیک
من غنچه های گل غم باز نمیشد
چی میشد هیچکسی تنها نمی ذاشت
جز خدا هیچکسی تنها نمیشد
من هنوز در به در شهر غمم
شبم از هر چی شبه سیاه تره

 

[Geronimo]

وقت پرپر شدنش، سوزو نوايي نکنيم
پر پروانه شکستن،هنر انسان نيست گر شکستيم ز غفلت،من و مايي نکنيم يادمان باشد
سر سجاده عشق جز براي دل محبوب، دعايي نکنيم يادمان باشد
اگر خاطرمان تنها ماند طلب عشق ز هر بي سرو پايي نکنيم

 

[Geronimo]

زلف آشفته و خوي كرده و خندان لب و مست
پيرهن چاك و غزل خوان و صراحي در دست
نرگسش عربده جوي و لبش افسوس كنان
نيم شب دوش به بالين من آمد بنشست...(حضرت حافظ)

 

[Geronimo]

در کوچه معشوقه ی ما جای عشق کجاست؟
کوچه تاریک است نور کجاست؟
قلب نا ارام است خدایا تو ارامش کن
عشق عطا کن معشوقه کجاست؟
شهر تهیست از مفهوم عشق خدایا
ان کس که معنی کند این را..کجاست؟
مه الود است هوای این دیار ای یار
ای عشق تو بگو راه این کوچه کجاست؟
ما گمشده گانیم در این ره بی نشان
تو بگو ای نور این نشانی کجاست؟

 

[Geronimo]

شك بايد ريخت
زار بايد زد
عشق يعني اين
خودپرستي را بارها
دار بايد زد
شب پر از راز است
رازها را
باز بايد خواند
نبري از يادت
شب مهتابي را
نفس خسته بي خوابي را
نبري از يادت
گرمي دست مرا اي دوست
رنگ چشمان من اي زيبارو
باز هم نيكوست
من تو را در قفس سينه خود مي خواهم
من تو را مي خواهــم !
نبري از يادت
آن شب تنهايي
آن شب ملتهب رويايي
دست من در طلب ماه به رخسارت خورد
دستي اما دل من را افسرد
من به چشمان تو جان بخشيدم
ني كه در چشمان تو جان را ديدم
نبري از يادت
من تو را مي خواهم
باز بي چون و چرا مي خواهم !

 

[Geronimo]

صدای پایی از انتهای کوچه می آیدکسی آرام مرا می خواند
بیا امشب ستاره بچینیم
آسمان منتظر است
و
دریا بی تاب
ابر سیاهی بر دلت خیمه زده می دانم
بیا
تا از ستاره ها برایت
فانوسی درست کنم دریایی
تا به حقیقت زلال چشمه برسی
که آن وقت تو دریایی
و بی نیاز
ای مسافر!!
حرکت کن
راه دراز است و پر خم
و تو کوله باری ازعشق داری
همین کافی است
که عشق مر کب سفر است
نه مقصد حرکت.

 

[Geronimo]

تمامي قصه هاي عاشقانه
اينگونه به گوشمان خوانده شده‌اند.
تصوير مجنون بيدل و فرهاد کوه کن
نقش‌هاي آشناي ذهن ماست.
و داستان حسرت به دل ماندن زُليخا به پند و اندرز، آويزۀ گوشمان شده ‌است.
غافلانه سرخوشيم
و عاجزانه ظالم؛
و عاشق، محکوم است به مدارا،
تا بينوا را جاني و دلي هنوز ، مانده باشد...
اگر جان داد ، شور عشق‌مان افسانه ديگري آفريده‌است.
اگر تاب نياورد ، لياقت عشق‌مان را نداشته‌است.
يکديگر را مي‌آزاريم.
ياد گرفته‌ايم که معشوق هر چه غدارتر، عاشق شيداترست.
و عاشق هر چه خوارتر شود، عشق افسانۀ ماندگارتري خواهد شد

 

[Geronimo]

میان ناله ی جیرجیرک
میان شکست سکوتم
ترا دوباره می خوانم
ای همیشگی
ای سبز
صدایت را از دورها می شنوم
اشنایی
مثل روز بر پوست آفتاب سوخته ام
تو نزدیکتر از آنی که می گویند
میان تب تند مهربانی
که دوسه روزیست سینه پهلو کرده
ترا می شنوم
اغوش خاطره ز داغی دستانت
هنوز گر گرفته است
اشک در التماس لحظه
مانده است
و فریاد در کوجه پس کوچه های
فراموشی
خاطره ات را می بوسم
خاطره ات را ...

 

[Geronimo]

دیشب به سیل اشک ره خواب می زدم// نقشی به یاد روی تو بر آب می زدم
ابروی یار در نظر و خرقه سوخته// جامی به یاد گوشه محراب می زدم
هر مرغ فکر کز سر شاخ سخن بجست// بازش ز طره تو به مضراب می زدم
روی نگار در نظرم جلوه می نمود// وز دور بوسه بر رخ مهتاب می زدم
چشمم به روی ساقی و گوشم به قول چنگ// فالی به چشم و گوش در این باب می زدم..
نقش خیال تو تا وقت صبحدم// بر کارگاه دیده بی خواب می زدم
ساقی بصوت این غزلم کاسه می گرفت//میگفتم این سرود و می ناب میزدم
خوش بود بوقت حافظ و فال مراد و کام//بر نام عمر و دولت احباب می زدم

 

[Geronimo]

ساده بودیم ‚ ساده بودیم ‚ مثل قلب عاشق
مثل ساحل یه دریا چش براهه خط قایق
ساد ه بودیم ساده بودیم خونه مون جای صدا بود
یه نمکدون شکسته ‚ میون سفرۀ ما بود
از عزیزترین عزیزا دم به دم دشنه می خوردیم
وقت خواب جای ستاره ‚ زخمامون رو می شمردیم
قصه ‚ قصۀ سفر بود
روی تیغۀ یه دشنه
زندگی فقط همین بود
دریا دور و لبا تشنه
ساده بودیم اما هیچکس حرفای ما رو نفهمید
هیچ کسی پولک نور رو ، رو شبای ما نپاشید
ساده بودیم که بفهمیم معنی حادثه ها رو
بچشیم از این رفیقا ! طعم تلخ پشت پا رو
هر چی بودیم هر چی هستیم ‚ هنوزم مثل قدیمیم
اهل این حال و هواییم مهمون همین گلیمیم
قصه ‚ قصۀ سفر بود
روی تیغۀ یه دشنه
زندگی فقط همین بود
دریا دور و لبا تشنه!

 

[Geronimo]

داغ یک عشق قدیمو اومدی تازه کردی
شهر خاموش دلم رو تو پرآوازه کردی
آتش این عشق کهنه دیگه خاکستری بود
اومدی وقتی تو سینه نفس آخری بود
به عشق تو زنده بودم
منو کشتی
دوباره زنده کردی
دوستت داشتم
دوستم داشتی
منو کشتی
دوباره زنده کردی
تا تویی تنها بهانه واسه زنده بودنم
من به غیر از خوبی تو مگه حرفی میزنم؟
عشقت به من داد عمر دوباره
معجزه با تو فرقی نداره
تو خالق من بعد از خدایی
در خلوت من تنها صدایی
به عشق تو زنده بودم
منو کشتی
دوباره زنده کردی
دوستت داشتم
دوستم داشتی
منو کشتی
دوباره زنده کردی
رفته بودیم هر چی که داشتیم دیگه از خاطر من
کهنه شد اسم قشنگت میون دفتر من
من فراموش کرده بودم همه روزای خوبو
اومدی آفتابی کردی تن سرد غروبو
عشقت به من داد عمر دوباره
معجزه با تو فرقی نداره
تو خالق من بعد از خدایی
در خلوت من تنها صدایی
به عشق تو زنده بودم
منو کشتی
دوباره زنده کردی
دوستت داشتم
دوستم داشتی
منو کشتی
دوباره زنده کردی

 

[Geronimo]

راز من

هیچ جز حسرت نباشد کار من
بخت بد بیگانه ای شد یار من
بی گنه زنجیر بر پایم زدند
وای از این زندان محنت بار من
وای از این چشمی که می کاود نهان
روز و شب در چشم من راز مرا
گوش بر در مینهد تا بشنود
شاید آن گمگشته آواز مرا
گاه می پرسد که اندوهت ز چیست
فکرت آخر از چه رو آشفته است
بی سبب پنهان مکن این راز را
درد گنگی در نگاهت خفته است
گاه می نالد به نزد دیگران
کو دگر آن دختر دیروز نیست
آه آن خندان لب شاداب من
این زن افسرده مرموز نیست
گاه میکوشد که با جادوی عشق
ره به قلبم برده افسونم کند
گاه می خواهد که با فریاد خشم
زین حصار راز بیرونم کند
گاه میگوید که : کو ‚ آخر چه شد
آن نگاه مست و افسونکار تو ؟
دیگر آن لبخند شادی بخش و گرم
نیست پیدا بر لب تبدار تو
من پریشان دیده می دوزم بر او
بی صدا نالم که : اینست آنچه هست
خود نمیدانم که اندوهم ز چیست
زیر لب گویم : چه خوش رفتم ز دست
همزبانی نیست تا برگویمش
راز این اندوه وحشتبار خویش
بیگمان هرگز کسی چون من نکرد
خویشتن را مایه آزار خویش
از منست این غم که بر جان منست
دیگر این خود کرده را تدبیر نیست
پای در زنجیر می نالم که هیچ
الفتم با حلقه زنجیر نیست
آه اینست آنچه می جستی به شوق
راز من راز نی دیوانه خو
راز موجودی که در فکرش نبود
ذره ای سودای نام و آبرو
راز موجودی که دیگر هیچ نیست
جز وجودی نفرت آور بهر تو
آه نیست آنچه رنجم میدهد
ورنه کی ترسم ز خشم و قهر تو

فروغ فرخزاد

 

[Geronimo]

حالمان بد نيست غم کم مي خوريم
کم که نه! هر روز کم کم مي خوريم

آب مي خواهم، سرابم مي دهند
عشق مي ورزم عذابم مي دهند

خود نمي دانم کجا رفتم به خواب
از چه بيدارم نکردي؟ آفتاب!!!!

خنجري بر قلب بيمارم زدند
بي گناهي بودم و دارم زدند

دشنه اي نامرد بر پشتم نشست
از غم نامردمي پشتم شکست

سنگ را بستند و سگ آزاد شد
يک شبه بيداد آمد داد شد

عشق آخر تيشه زد بر ريشه ام
تيشه زد بر ريشه ي انديشه ام

عشق اگر اينست مرتد مي شوم
خوب اگر اينست من بد مي شوم

بس کن اي دل نابساماني بس است
کافرم! ديگر مسلماني بس است

در ميان خلق سر در گم شدم
عاقبت آلوده ي مردم شدم

بعد ازاين بابي کسي خو مي کنم
هر چه در دل داشتم رو مي کنم

نيستم از مردم خنجر بدست
بت پرستم، بت پرستم، بت پرست

بت پرستم،بت پرستي کار ماست
چشم مستي تحفه ي بازار ماست

درد مي بارد چو لب تر مي کنم
طالعم شوم است باور مي کنم

من که با دريا تلاطم کرده ام
راه دريا را چرا گم کرده ام؟؟؟

قفل غم بر درب سلولم مزن!
من خودم خوشباورم گولم مزن!

من نمي گويم که خاموشم مکن
من نمي گويم فراموشم مکن

من نمي گويم که با من يار باش
من نمي گويم مرا غم خوار باش

من نمي گويم، دگر گفتن بس است
گفتن اما هيچ نشنفتن بس است

روزگارت باد شيرين! شاد باش
دست کم يک شب تو هم فرهاد باش

آه! در شهر شما ياري نبود
قصه هايم را خريداري نبود!!!

واي! رسم شهرتان بيداد بود
شهرتان از خون ما آباد بود

از درو ديوارتان خون مي چکد
خون من،فرهاد،مجنون مي چکد

خسته ام از قصه هاي شوم تان
خسته از همدردي مسموم تان

اينهمه خنجر دل کس خون نشد
اين همه ليلي،کسي مجنون نشد

آسمان خالي شد از فريادتان
بيستون در حسرت فرهادتان

کوه کندن گر نباشد پيشه ام
بويي از فرهاد دارد تيشه ام

عشق از من دورو پايم لنگ بود
قيمتش بسيار و دستم تنگ بود

گر نرفتم هر دو پايم خسته بود
تيشه گر افتاد دستم بسته بود

هيچ کس دست مرا وا کرد؟ نه!
فکر دست تنگ مارا کرد؟ نه!

هيچ کس از حال ما پرسيد؟ نه!
هيچ کس اندوه مارا ديد؟ نه!

هيچ کس اشکي براي ما نريخت
هر که با ما بود از ما مي گريخت

چند روزي هست حالم ديدنيست
حال من از اين و آن پرسيدنيست

گاه بر روي زمين زل مي زنم
گاه بر حافظ تفاءل مي زنم

حافظ ديوانه فالم را گرفت
يک غزل آمد که حالم را گرفت:

ما ز ياران چشم ياري داشتيم*
خود غلط بود آنچه مي پنداشتيم

 

[Geronimo]

آرزوئی دلنشین

در سکوت دلنشین نیمه شب

می گذشتیم از میان کوچه ها

راز گویان هر دو غمگین هر دو شاد

هر دو بودیم از همه عالم جدا

تکیه بر بازوی من میداد گرم

شعله ور از سوز خواهش ها تنش

لرزشی بر جان می ریخت نرم

ناز آن بازو به بازو رفتنش

در نگاهش با همه پرهیز و شرم

برق می زد آرزوئی دلنشین

در دل من با همه افسردگی

موج میزد اشتیاقی دلنشین

زیر نور ماه دور از چشم غیر

چشمها بر یکدگر می دوختیم

هر نفس صد راز می گفتیم و باز

در تب ناگفته ها می سوختیم

نسترن ها از سر دیوارها

سر کشیدند از صدای پای ما

ماه می پائیدمان از روی بام

عشق می جوشید در رگهای ما

باز هنگام جدائی در رسید

سینه ها لرزان شد و دلها شکست

خنده ها در لرزش لبها گریخت

اشکها بر روی رویا ها نشست

چشم جان من به ناکامی گریست

برق اشکی در نگاه او دوید

نسترن ها سر بزیر انداختند

ماه را ابری به کام خود کشید

تشنه تنها خسته جان آشفته حال

در دل شب می سپردم راه خویش

تا بگریم در غمش دیوانه وار

خلوتی میخواستم دلخواه خویش

فریدون مشیری

 

[Geronimo]

انتقام

ترانه منتظر نمون ! اون‌ديگه رفته كه بياد
گريه رو از سر مي گيرم يادم مي ياد خاطره هات
شبيه تو مثل خودت تو كوچه ها كسي نبود
لعنت به اين كوچه ي سرد تو رو از اين خونه ربود
لعنت به اين كوچه ي سرد كوچه ي سرد كوچه ي سرد

تو كه نباشي آينه تو چشم كي نگاه كنه ؟
به دست كي به عشق كي شمعدوني غنچه وا كنه؟
تو اين شبا صداي من بي تو به جايي نرسيد
ستاره ي گمشدمو آي آسمونا پس بدين
تو اين شبا صداي من بي تو به جايي نرسيد
ستاره ي گمشدمو آي آسمونا پس بدين
پس بدين پس بدين پس بدين پس بدين

يه تلنگر به زمين به حال ما اشك گرم گوله به گوله مي چكه
تو دلم شرشر بارون مي گيره اشك چشمام تو دلم مي تركه
اين منم به انتقام رفتنت بي تو اين خونه رو آتيش مي زنم
نامه هاتو پاره پاره مي كنم آينه و شمعدونيارو مي شكنم
آينه و شمعدونيارو مي شكنم

تو كه نباشي آينه تو چشم كي نگاه كنه ؟
به دست كي به عشق كي شمعدوني غنچه وا كنه؟
تو اين شبا صداي من بي تو به جايي نرسيد
ستاره ي گمشدمو آي آسمونا پس بدين
تو اين شبا صداي من بي تو به جايي نرسيد
ستاره ي گمشدمو آي آسمونا پس بدين
ترانه منتظر ترانه منتظر ترانه منتظر ديگه رفته
كه ديگه رفته كه ديگه رفته كه ديگه رفته كه ديگه رفته

يه تلنگر به زمين به حال ما اشك گرم گوله به گوله مي چكه
تو دلم شرشر بارون مي گيره اشك چشمام تو دلم مي تركه
اين منم به انتقام رفتنت بي تو اين خونه رو آتيش مي زنم
نامه هاتو پاره پاره مي كنم آينه و شمعدونيارو مي شكنم
آينه و شمعدونيارو مي شكنم

تو كه نباشي آينه تو چشم كي نگاه كنه ؟
به دست كي به عشق كي شمعدوني غنچه وا كنه؟
تو اين شبا صداي من بي تو به جايي نرسيد
ستاره ي گمشدمو آي آسمونا پس بدين
تو اين شبا صداي من بي تو به جايي نرسيد
ستاره ي گمشدمو آي آسمونا پس بدين

قيصر

 

[Geronimo]

منتظر باش

منتظر باش که بارانی شوم
تا ببارم بر کلون خانه ات
تا ببوسم جای دستان تو را
روی قفل آهنین خانه ات
منتظر باش کبوتر بشوم
بپرم تا آشیان سبز تو
تو ندانی من که هستم من ولی
خیره باشم در دو چشم مست تو
منتظر باش که پاییز شوم
خالی از سر سبزی و رنگ بهار
تا بماند روی گلدان های تو
دست هایم زردو خشک و بی قرار
منتظر باش که یک خواب شوم
روی ذهن تو بچرخم مثل باد
چشم هایت خسته تر، مستانه تر
روی یک خمیازه پرامتداد
منتظر باش که یک بغض شوم
تا بپیچم روی فریادی بلند
در گلوی خود مرا احساس کن
دست و پایم را نبند
منتظر باش که یک لاله شوم
سرخِ سرخ ِسرخ در دامان خاک
هر کجایی باش ، من هم مانده ام
تا گذاری پای بر این خاک پاک
منتظر باش که یک اشک شوم
نرم و آهسته به روی گونه ات
جای من در لای مژگان تو بود
می چکم اما ز چشم روشنت
منتظر باش که یک حرف شوم
تا بیایم روی لب های تو باز
تو مرا تکرار کن، تکرار کن
می شوم آماده آواز باز
منتظر باش که خورشید شوم
تا بتابم بر تن و بر دست تو
گرمِ گرمِ گرم از رویم شود
راهها و کوچه بن بست تو
منتظر باش که یک شب بشوم
ساده و تاریک و غمگین و سیاه
من می ایم روی بام خانه ات
می نشینم تا طلوع یک نگاه
منتظر باش که یک عکس شوم
روی دیوار اتاقت جای من
یا شوم یک پنجره در گوشه ای
که تو بنشینی شبی در پای من
منتظر باش که یک شعر شوم
در میان صفحه های دفترت
یا شوم خودکار در دستان تو
یا ستاره ای شوم من در شبت
منتظر باش که یک عطر شوم
تا بیاویزم به سرتاپای تو
یا شوم راهی که اید سوی تو
یا نسیمی در شب زیبای تو
منتظر باش که یک ابر شوم
تا شوم مهمان پاییزی تو
منتظر باش که یک پرده شوم
یا شوم نقشی به رومیزی تو
منتظر باش که یک سیب شوم
تا که بنشینم به روی ظرف تو
منتظر باش که یک آه شوم
در میان انتظار حرف تو
منتظر باش که یک سایه شوم
پابه پای تو به هر جا می روی
منتظر باش که یک برف شوم
در زمستان های سرد بی کسی
منتظر باش که یک پله شوم
رد پای تو برایم آرزو
منتظر باش که یک شاخه شوم
از کنار پنجره سر کرده تو
منتظر باش که یک قصه شوم
قصه اسطوره های عاشقی
منتظر باش که یک دشت شوم
پر شوم از شاخه های رازقی
منتظر باش که یک رنگ شوم
روی هر روز تو تکرار شوم
منتظر باش که یک نامه شوم
حسرت لحظه دیدار شوم
منتظر باش که یک فکر شوم
تا فراموشت نگردد یاد من
آشنای انتظار و خستگی
این تویی آغاز این فریاد من
منتظر باش که یک فرش شوم
روز و شب اما به زیر پای تو
این من و این خستگی هایم ببین
هیچ کس در دل ندارد جای تو
منتظر باش که یک گل بشوم
غنچه غنچه روی خاک خانه ات
منتظر باش که بارانی شوم
تا ببارم بر کلون خانه ات ​

 

[Geronimo]

پرواز

سال ها شد تا که روزی مرغ عشق
نغمه زد برشاخه انگشت من
آشیان آسمان را ترک گفت
لانه ای آراست او در مشت من
دست من پر شد ز مروارید مهر
دست من خالی شد از هر کینه ای
دست من گل داد و برگ آورد و بار
چون بهار دلکش دیرینه ای
سینهاش در دست هایم می تپید
از هراس دامهای سرنوشت
سخت می ترسید از پایان وصل
وز پلیدی های خاطرهای زشت
آه اگر روزی بمیرد عشق ما
وای اگر آتش به یخبندان کشد
خنده امروز ما در شان یاس
اختران اشک در چشمان کشد
مننوازشگر شدم آن بال و پر
من ستایشگر شدم آواز او
خواستم بوییدم و بوسیدمش
با نیازی بیشتر از ناز او
عاشقان هر کس که دارد از شما
مرغ عشقی بر فراز شاخسار
پاسداری بایدش هر روز و شب
چشم ترسی بایدش از روزگار
هر کجا در هر خم این رهگذر
درکمین بدخواه سنگ انداز هست
عشق من پرداشت آه ای عاشقان
پربرای جنبش و پرواز هست
در غروب یک زمستان سیاه
مرغک من ز آشیان خود گریخت
دور شد در اشک چشمم محو شد
بعد از او هم سقف این کاشانه ریخت
در بهار پر گل این بوستان
دست من تک ساقه پاییز ماند
برگهای خشک عشقی سوخته
بر فراز شاخه ها آویز ماند
گرچه دیگر آٍمان ها تیره است
شب ز دامان افق سر می کشد
باز با پرواز مرغان بهار
آرزویی در دلم پر می کشد
می فریبد دل به افسون ها مرا
می سراید بر من این آواز ها
بال دارد مرغ عشق
باز خواهد کرد او پروازها

سیاوش کسرائی

 

[Geronimo]

حرفهاي ناتمام
باز چشمهايم باريد
باز دستهايم لرزيد
حرفهايم در عمق دلم جاماند
اما خاطراتت بيرون ريخت
روزهاي سخت بر من خنديدند و رفتند
شبهاي سرد ايستادند و نظاره كردند
و چه سخت بود شبهاي جدايي
وچه سخت بود لحظه هاي بي تو بودن
و غربت نمك زخمهايم
كاش تو را مي ديدم
در آن لحظه اي كه لب جوي مي نشستي
كاش تو را مي ديدم
در آن وقت كه ديدگانم خاموش نبود
آهسته تر مي گويم
كاش تو را مي بوسيدم
در آن وقت كه گفتي:
-(( خداحافظ))
تا امروز در آتش دل نسوزم
آتشي برگرفته از جان
در سينه پر دردم
دنياي من:
چگونه تو را احساس كنم
تا كه بال و پرم نسوزد
ولي بدان اگر خاموش نشوي
بال وپر كه هيچ
جان را فدايت ميكنم

 

[Geronimo]

شوق انتظار

هنوز هم سوار مرکب خیال من تویی

هنوز هم یگانه شاهکار این قلم تویی

هر آن به یاد تو ، به مدح عشق می رسم

و باز ... شرح هر نگاه عاشقانه ام تویی

اگر که عشق؛ راز هستی است

تو راز نه ... که عشق هستی و تمام هستی ام تویی

به شوق مرده در نگاه خویش مژده می دهم

که پاسخ تمام انتظار صادقانه و عاشقانه ام تویی

زلال وپاک مثل چشمه ای

ومن زجنس سنگریزه های بی بها

برای من طلوع کن ... برای من !

هم او که هستی اش بدون تو ... رسید به انتهای انتها !

خروش کن درون من

که تو تمام معنی غزل و ترانه ای

غزل برای معنی تو کوچک است

ومن حقیر تر از تصورت

چه خوب بود اگر خلاصه می شدی

به قدر آسمان وبه وسعت دریا

برای من...!

برای من....!

برای من که یک تصور زمینی ام

هنوز هم تو بهترین بهانه ای

هنوز هم تو برترین تصوری

هنوز هم تو بهترین ترانه ای

هنوز هم تو بهترین خیال عاشقانه ای

هنوز هم برای دیدنت دلم هزار پاره می تپد

هنوز هم برای از تو گفتن....

این قلم به آسمان....

به هفت فلک بی ستاره می رسد

هنوز هم بی بهانه نمی توانم از تو بنویسم

هنوز هم....

نشانه ی ظهور بودی

ودلیل بی دلیل من برای حذف قیدها

چه نیک گرفته ای زمن ...!

عنان اسب سرکش نگاه را !

بیا... !

بیا که حال وقت سازش است !

بیا که دل اسیر صد هزار خواهش است !

بیا که تا هنوز هم

صدای پای هر مسافری مرا به شهر خاطرات می برد

حضور هر شقایقی تو را به یاد می آورد

وعطر یاس های بی قرار به صد هزارخیال خام

مرا به دشت خواب می برد

تو یی قرار ... بی قرار من !

تو یی تصور ... زلال من !

.... ومن هنوز اسیر چشمای تو

برای باتو بودن است....که انتظار می کشم....

که انتظار می کشم !