زیباترین اشعار عاشقانه

[Geronimo]

اي به تقويم دلم از همه تكرارترين
يار را در شب ترديد خريدارترين
پای بردار که از خانه برون باید رفت
مست و آشفته به صحرای جنون باید رفت
باید از چشمه ی اشراق وضو تازه کنیم
مکتب عشق در این شهر پر آوازه کنیم
ما همانیم که عاقل به ره خانه شدیم
جامه ی عقل دریدیم و به میخانه شدیم
پس بیا در سفر صبح نمک گیر شویم
در دل شعله ور عشق به زنجیر شویم
خیز تا جلگه ی آیینه سفر باید کرد
در میان شب این قوم سحر باید کرد
دگر از رعشه شبهای جنون باکی نیست
از تب و زلزله و آتش و خون باکی نیست
جرعه ی صبر بنوشید که ره در پیش است
عود و اسپند بیارید که مه در پیش است
ره دراز است در این شب نفسی تازه کنید
شهر توفان زده ی عشق پر آوازه کنید

 

[Geronimo]

بیا هی قدم بزنیم...

خش خش برگ هارو ـ
من می خونم...!
تو...
نگاهم کن...!


دوست دارمش...
مثل دانه ای که نور را
مثل مزرعی که باد را
مثل زورقی که موج را
یا پرنده ای که اوج را



تا تو ، دوباره تاب بیاوری
من
را...


نبض بودنت ،
را...
می گیرم!



از آخرین لیلی ،
تا...
نبودن هیچ...
مجنون _


نگاه من...
لیلی بود!


هیچ...
مجنون!​

 

[Geronimo]

بالا بلند ! وصفِ شما را گمان كنم ؛
بيهوده است خون به دلِ واژه گان كنم
بالاتر است دركِ تو از دست هايِ شــعر
از وهم و واژه تا به كجا پلكان كنم
شب بي گدازه در نَفَسم پرسه مي زند
پِلكي بزن كه چهـره در آتش نهان كنم
بالا بلند ! بگذر از اين دست نارسا
مي ترسم آنكه نام تو را نردبان كنم
من لالِ لالِ مــي شوم اي آبروي قرن
مي ترسم آنكه خون تو را آب و نان كنم

 

[Geronimo]

به دنبال تو میگردم تا معنی ات كنم.
تو بوی اصالت می دهی، بوی محبت.
تو همیشه روشنی و پاك
تو زلالی مانند لطافت گل یاس
تو عطر سیب را می فهمی ، پاكی چشمه را درك می كنی و
می دانی پرواز چه لذتی دارد. تو زبان گنجشك را می فهمی.
می دانی احساس چه رنگی ست ،
تو بوی خاك نم خورده را دوست داری.
وباران را با تمام عظمتش حس می كنی.
طعم كودكی را می فهمی و لذت بوییدن زندگی.
تو مانند یك كتاب قدیمی،عمیقی و مانند آسمان شگرف.
تو می تونی عشق رو ببینی .
می تونی محبت رو با چشمهات درك كنی.
می تونی حتی قلبت رو ببینی كه به خاطر عشق و احساس می تپه.
تو می تونی راحت با یه پرش كوتاه خوشه پروین رو تو مشتت بگیری .
تو می تونی رها باشی.
تو می تونی مانند نسیم آزاد باشی.
تو می تونی اگه بخوای.​

 

[Geronimo]

انديشه كنان از خودم ميپرسم

بعدِ من چه كسي نامت را صدا خواهد كرد؟

چه كسي بغضِ تو را ميفهمد؟

چه كسي با خنده ي خود

به تو جان ميبخشد؟

با خودم ميگويم بعدِمرگم چه كسي با تو سخن ميگويد؟

چه كسي راز ِ دل ِتنگِ تو را ميداند؟

آن زمان كه هوايِ چشمانِ قشنگت ابريست

بر دامن ِ کدامین صحرا خواهی بارید؟

من نباشم چه كسي همدم ِشب هايِ بلندت باشد؟

چه كسي شب همه شب بر سرِسجاده دعا خواهد كرد

تا كه سالم باشي؟

چه كسي نذر ِخود به كبوترهاي رضا

بابت رفع ِبلا از سرِ تو ادا خواهد كرد؟

چه كسي قولِ وفا خواهدد داد؟

چه کسی از تو تو را خواهد خواست؟

چه كسي لايقِ دنياي من است؟​

 

[Geronimo]

من در این دهکده عشق تو را می خوانم
وز پس آیینه ها نام تو را می بینم
در دلم عشق تو را می کارم
در سرم بوی تو را می فهمم
در نگاهم خم ابروی تو را می نگرم
در گلویم بغض تو را می ***م
من در این دهکده عشق تو را می خوانم ...​

 

[Geronimo]

روزگار.......​

​

مي رسد روزي که بي من روزها را سر کني


مي رسدروزي که مرگ عشق را باور کني



​

مي رسد روزي که تنها در کنار عکس من​

​

نامه هاي کهنه ام را مو به مو از بر کني​

​

دوستت خواهم داشت​

 

[Geronimo]

کاش می دیدم چیست
انچه از چشم تو تا عمق وجودم جاریست
آه ، وقتی که تو لبخند نگاهت را
می تابانی
بال مژگان بلندت را
می خوابانی
آه ، وقتی که تو چشمانت
آن جام لبالب از جاندارو را
سوی این تشنه ی جان سوخته ، میگردانی
موج موسیقی عشق
از دلم میگذرد
روح گلرنگ شراب
در تنم می گردد
دست ویرانگر شوق
پرپرم میکند ، ای غنچه ی رنگین ! پرپر !
من در آن لخظه که چشم تو به من می نگرد
برگ خشکیده ی ایمانم را
در پنجه ی باد
رقص شیطانی خواهش را
در آتش سبز !
نور پنهانی بخشش را
در چشمه ی مهر
اهتزاز ابدیت را می بینم
نگاه امروزت
نگاه تابانت
گرمی فروغ چشمانت
بتی انداخته در جانم
که تا ابد گرم است
زمستانم​

 

[Geronimo]

میدونی آدما بین الف تا ی قرار دارند. بعضی ها مثل " ب " ​

برات میمیرند، مثل " د " دوستت دارند، مثل " ع " عا شقت ​

میشوند، مثل " م " منتظر می مونند تا یه روز مثل " ی " یارت بشن.​

 

[Geronimo]

شبي غروب مي كنم كنار چشمهاي تو
وبي گناه مي روم به دار چشمهاي تو
من از تمام عاشقي به اين بسنده مي كنم
كه يك دقيقه سر كنم كنار چشمهاي تو

 

[Geronimo]

تو همه عمر من هستی ...
تو همه وجودم هستی ...
تو تنها دلیل بودن من هستی ...
تو تنها مونس من هستی ...
تو مهربان ترینم هستی ...

وقتی تو را دارم گویا همه دنیا و زمانه مال من است !
همین که تو را دارم مرا بس ؛ دیگر غمی نیست !
وقتی تو با من هستی از هیچ چیز نمی ترسم !
وقتی تو با من هستی از خدا می خواهم دیرتر مرا پیش خود ببرد !
وقتی تو با من هستی نگاهم فقط به دنبال توست !
وقتی تو با من هستی ...

تو تنها عشق من هستی ؛ آنقدر دوستت دارم که حتی خدا هم متعجب است !
آری ؛ تو تنها "عشق " من هستی !

 

[Geronimo]

من دیوانه دلم تنگ تو بود و دیدم
دل زیبای گلم ، قحط تبسم شده است
جرم من چیست ، بگو ، معجزه ی ماه بهشت
باز در ذهن قشنگت چه تجسم شده است
قهر کردی گل من ، چشم ، ولی حق با توست
هر زمان صحبتی از حق تقدم شده است
آخر شعر بیا لطف کن و زیبا شو
اسمت انگار میان غضبت گم شده است

 

[Geronimo]

ای ستاره ها كه بر فراز آسمان
با نگاه خود نظاره گر نشسته ايد
ای ستاره ها كه از ورای ابرها
برجهان ما نظاره گر نشسته ايد
آری اين منم كه دردل سكوت شب
نامه های عاشقانه پاره مي كنم
ای ستاره ها اگر به من مدد كنيد
دامن از غمش پراز ستاره می كنم
با دلی كه بوئی از وفا نبرده است
جوربيكرانه و بهانه خوشتر است
دركناراين مصاحبان خودپسند
نازوعشوه های زيركانه خوشتر است
ای ستاره ها مگر شما هم آگهيد
از دوروئی و جفای ساكنان خاك
كه اين چنين به قلب آسمان نهان شديد
ای ستاره ها،ستاره های خوب وپاك
من كه پشت پا زدم به هرجه هست و نيست
تا كه كام او زعشق خود روا كنم
لعنت خدا به من اگربه جز جفا
زين سپس به عاشقان با وفا كنم
ای ستاره ها،ستاره ها،ستاره ها
پس ديار عاشقان جاودان كجاست؟

 

[Geronimo]

به نام سرفصل همه نامه‌ها
چه آنهايي كه نوشته شدند
و چه آنهائي كه سپيد ماندند
تا كاغذها سياه نشوند.
يك سلام پر رنگ و چند نقطه چين …
به علامت جوابهايي كه هرگز ندادي
و يك دقيقه سكوت!
به احترام تمام لحظه هايي كه در انتظار پاسخ تو مردند.
فرض كه دلت نخواست!
به فرض كه حوصله ات نيامد!
به فرض كه لايقش نبودم!
فرض كه دوستم نداري!
نه خودم نه نامه هايم را!!!
اين خودش قانع كننده ترين دليل دنياست.
بي دليلي هم خودش كلي دليل ست.
لااقل مي گفتي:
«اين هم كه جوابي ننويسند جوابي ست»
دريغ از همين حرف
چه مي شود كرد
توئي و عزيز كرده اين دل رسواي سرگردان خودم،
چه كارش كنم
جواب هم ندهي بهانه ات را مي گيرد
بگذريم …
حوالي همين روزهاي پژمرده نيامدنت
انگار كسي از آسمان به من گفت
شايد اين عزيز كرده دلت شعر به دل مخملي اش نمي نشيند!
حق بعد از تو با اوست
اين بار ديگر شعر نمي نويسم
نامه هايي را برايت مي نويسم
كه در تنهايي پاييزي ام براي خودم نوشتم
و براي تو پاره كردم.
حقيقتش فكر مي كردم
اگر مي خواست
از اين زبان خوشت بيايد
حرفهاي عادي خودم را بيشتر دوست داشتی
كه نداري
حالا چاره اي نيست،
اين را هم امتحان مي كنم.
راستي به دل نگير
بين نامه هايي كه پاره كردم
اسم تو هميشه با چند كلام قبل و بعدش سالم و دست نخوره ماند و
حالا هم از روي همان اسم خودت
نامه هاي تكه تكه شده را كنار هم چيدم
و برايت نوشتم
اين بار هم اگر به دلت ننشت
فكر ديگري مي كنم
شايد هم دفعه بعد
به سبك آدم هاي آن طرف تاريخ حرفهايم را برايت نقاشي كردم.
خدا را چه ديدي
شايد پسنديدي
خوب ديگر وقت چشمهاي روشن نازت را زياد گرفتم
بگو به روشني خودشان كدري لهجه اين ليلی آواره را ببخشند.
ممنون كه هميشه ناخواسته كمكم مي كنی
چه خودت،
چه اسم قشنگت،
چه سفرت،
چه نيامدنت
و اين بار هم بي جوابيت
كه كانون از هم پاشيده نامه هاي پاره پاره ام را به هم پيوند زد،
تاريخ نمي زنم
هر وقت كه تو ممكن است حوصله مهربانيت بيشتر باشد.
حرف آخر اينكه زيبا،
بي تقصير پروانه ات مي مانم
و براي تو مي نويسم
تو عزيزي،
چه بهاري باشي،
چه تابستاني،
چه پاييزي
دلت نسوزد،
نگو چه لحن غم انگيزی
راست مي گويم
كه عزيزي،
حتي اگر اينها را هم مثل بقيه فراموش كنی
و دور بريزي
كسي كه هم بي تو مي ميرد
و هم براي تو.

 

[Geronimo]

به يادگار نوشتم خطي ز دلتنگي
ديگر به خلوت لحظه هايم عاشقانه قدم نمي گذاري
ديگر آمدنت در خيالم آنقدر گنگ است كه نمي بينمت
سنگيني نگاهت را مدتهاست كه حس نكردم
من مبهوت مانده ام كه چگونه اين همه زمان را صبورانه گذرانده اي
من نگاه ملتمسم را در اين واژه ها پر كرده ام كه شايد...

ديگر زبانم از گفتن جملات هراسيده است
و دستهايم بيش از هر زمان ديگر نام تو را قلم ميزنند
و در اين سايه سار خيال با زيباترين رنگها چشمهايت را به تصوير ميكشم
نگاهت را جادويي ميكنم كه شايد با ديدن تصوير چشمانت جادو شوي

تا به حال نوشته بودم؟
به گمانم نه
پس اين بار مينويسم كه :
دست نوشته هايت سر خوشي را به قلبم هديه مي كنند

مي خواهمت هنوز؟
گاه چنان آشفته و گنگ ميشوم كه ترديد در باورهايم ريشه مي دواند
اما باز هم در آخرين لحظه ها تكرار ميكنم كه حتي اگر چشمانت بيگانه بنگرند
مي خوانمت هنوز حتي اگر دستانت مرا جستجو نكنند

هيچ باراني قادر نخواهد بود تو را از كوچه انديشه هايم بشويد
و اينها براي يك عمر سرخوش بودن و شيدايي كردن كافيست

به گمانم در وراي اين كلمات مي خواستم بگويم كه:

""دلتنگت شده ام به همين سادگي""​

 

[Geronimo]

دو سه بار با لحن شعرا
به همه اشاره كردم
ياد قرص كامل ماه و غم ستاره كردم
يه شب اما سر فرصت توي تنهائيم نشستم
ديدم اين جوري نمي شه غصه ها مو چاره كردم
يه سري نامه نوشتم كه پيش خودم بمونه
هم واسه خودت نوشتم هم واسه تو پاره كردم

سخته ولي بايد بگم كه ديگه دوست ندارم
با اينكه مشكله ديگه اسمتو هم نميارم
ديگه از عشقت نميگم پا روي قلبم ميذارم
ولي بدون كه بعد تو دلو جايي جا نميذارم
سخته ولي بايد بگم عشقتو ديگه نميخوام
ديگه واسه داشتن تو تا ته دنيا نميام
با ديدن نگاه تو ديگه نمي لرزه صدام
ولي هنوز اشكهام ميريزه روي گونه هام
سخته ولي بايد بگم پشيمونم از عاشقي
فكر ميكردم تو هم مثل دل من صادقي
شبهامو ميكني پر از عطر گلاي رازقي
اما تو نه مهربوني نه رنگ گل شقايقي

 

[Geronimo]

زهر شيرين... فريدون مشيري



تو را من زهر شیرین خوانم ای عشق،
که نامی خوش تر از اینت ندانم.
وگر-هر لحظه-رنگی تازه گیری،
به غیر از زهر شیرینت نخوانم.

تو زهری،زهر گرم سینه سوزی،
تو شیرینی،که شور هستی از توست.
ش.ر.ا.ب جام خورشیدی، که جان را
نشاط از تو، غم از تو، م..س.ت.ی از توست.

به آسانی، مرا از من ربودی
درون کورۀ غم آزمودی
دلت آخر به سرگردانیم سوخت
نگاهم را به زیبایی گشودی.

بسی گفتند:« دل از عشق برگیر!
که نیرنگ است و افسون است و جادوست!»
ولی ما دل به او بستیم و دیدیم
که او زهر است اما... نوشداروست!

چه غم دارم که این زهر تب آلود،
تنم را در جدائی می گدازد
از آن شادم که در هنگامۀ درد،
غمی شیرین دلم را می نوازد.

اگر مرگم به نامردی نگیرد:
مرا مهر تو در دل جاودانی ست.
و گر عمرم به ناکامی سرآید؛
تو را دارم، که مرگم زندگانی ست

 

[Geronimo]

نغمه درد_فروغ فرخزاد



درمنی و این همه زمن جدا
با منی و دیده ات به سوی غیر
بهر من نمانده راه گفتگو
تو نشسته گرم گفتگوی غیر
…
غرق غم دلم به سینه می تپد
با تو بی قرار و بی تو بی قرار
وای از آن دمی که بی خبر ز من
بر کشی تو رخت خویش از این دیار
…
سایۀ توام به هر کجا روی
سر نهاده ام به زیر پای تو
چون تو در جهان نجسته ام هنوز
تا که بگزینمش به جای تو
…
شادی و غم منی به حیرتم
خواهم از تو...در تو آورم پناه
موج وحشیم که بی خبر زخویش
گشته ام اسیر جذبه های ماه
…
گفتی از تو بگسلم...دریغ و درد
رشتۀ وفا مگر گسستنی است؟
بگسلم زخویش و از تو نگسلم
عهد عاشقان مگر شکستنی است؟
…
دیدمت شبی به خواب و سرخوشم
وه...مگر بخواب ها ببینمت
غنچه نیستی که مست اشتیاق
خیزم و زشاخه ها بچینمت
…
شعله کشد به ظلمت شبم
آتش کبود دیدگان تو
ره مبند...بلکه ره برم به شوق
در سراچۀ غم نهان تو​

 

[Geronimo]

وداع _ فروغ فرخزاد



میروم خسته و افسرده و زار
سوی منزلگۀ ویرانه خویش
بخدا میروم از شهر شما
دل شوریده و دیوانۀ خویش

میبرم، تا که در آن نقطۀ دور
شستشویش دهم از رنگ گناه
شستشویش دهم از لکۀ عشق
زینهمه خواهش بیجا و تباه

میبرم تا ز تو دورش سازم
زتو، ای جلوۀ امید محال
میبرم زنده بگورش سازم
تا از این پس نکند یاد وصال

ناله میلرزد، می رقصد اشک
آه، بگذار که بگریزم من
از تو، ای چشمۀ جوشان گناه
شاید آن به که بپرهیزم من

بخدا غنچۀ شادی بودم
دست عشق آمد و از شاخم چید
شعلۀ آه شدم، صد افسوس
که لبم باز بر آن لب نرسید

عاقبت بند سفر پایم بست
میروم، خنده به لب خونین دل
میروم، از دل من دست بدار
ای امید عبث بی حاصل

 

[Geronimo]

يك شب كنار شمعي
تا صبحدم نشستم
او گريه كرد و مي سوخت
من هم ز غم شكستم
*
در آن شب سيه رو
يادم به چشمت افتاد
آن مستي نگاهت
بر روي چشمم افتاد
*
آهسته اشكي آمد
پايين ز ديدگانم
گويي به شعله آمد
شمع درون جانم
*
آن قطره اشكم آخر

بر روي شمع لغزيد
خاموش گشت و آنگه
دودي به ناز رقصيد
*
از طرح دود آن شمع
در آن سياهي تار
شعري نوشته مي شد
آهسته روي ديوار
*
دل مي تپد به سينه
با ياد روي دلدار
هر جا كه هستي يارم
باشد ، خدانگهدار