زیبا ترین شعرهایی که تا به حال خواندید یا شنیدید

[poyagostar]

عالی بود

Sent from my GT-I8190 using Tapatalk

 

[Cya]

روزای هفته مثِ تیغه ی هف تا خنجره!
کی می تونه که از این خنجرا جون درببره؟
ماهی ِ سیاهی که قصّه ی دریا رًُ می گفت،
خیلی وقته که رو آب ِ حوضمون شناوره!
توی شبای شهرمون عابری سوت نمی زنه!
کسی بیدار نمی مونه پُشت ِ قاب ِ پنجره!
دل ِ صاف ُ ساده این روزا خریدار نداره!
هر کی نارو بزنه، یه عاشق قلندره!

 

[ibest]

مـن دلـــــم مــی خـواهــد
سـاعتـــی غـرق درونــــم باشــــــــم!!
عـــــاری از عـــاطفـــــــه هـــا…
تهــی از مــــوج و ســراب…
دورتـــــر از رفقــــا…
خالـــــی از هـــــرچــه فــــراق!!
مــن نه عـــــاشق هستــــــــــم ؛
و نـــه مـــحتـاج نگاهـــی که بلغـــزد بـــر من…
من دلـــــم تنـــگ خـــودم گشتـــــه و بــس…!

 

[ibest]

خدایا...
وقتی تو نیستی،نه هست های ماچونانکه بایدند،
نه بایدها...

مثل همیشه آخر حرفمو حرف آخرم را
با بغض می خورم.عمری ست لبخند لاغر خود رادر دل ذخیره می کنم:
باشد برای روز مبادا!اما در صفحه های تقویم روزی به نام روز مبادا نیست.آن روز هرچه باشد،
روزی شبیه دیروز،روزی شبیه فردا،روزی درست مثل همین روزهای ماست.
اما کسی چه می داند؟شاید،امروز نیز روز مبادا باشد!وقتی که نیستی ،نه هست های ما ،
چونانکه بایدند
نه بایدها...

 

[Cya]

ساقیا باز خرابیم بده جامی چند
پخته‌ای چند فرو ریز به ما خامی چند
صوفی و گوشهٔ محراب و نکونامی و زرق
ما و میخانه و دردی کش و بدنامی چند
باده پیش آر که بر طرف چمن خوش باشد
مطربی چند و گلی چند و گل اندامی چند
چشم و لب پیش من آور چو رسد باده به من
تا بود نقل مرا شکر و بادامی چند
باده در خانه اگر نیست برای دل ما
رنجه شو تا در میخانه بنه گامی چند
در بهای می گلگون اگرت زر نبود
خرقهٔ ما به گرو کن بستان جامی چند
ذکر سجاده و تسبیح رها کن چو عبید
نشوی صید بدین دانه بنه دامی چند

 

[Cya]

عشق شوقی در نهاد ما نهاد
جان ما را در کف غوغا نهاد
فتنه‌ای انگیخت، شوری درفکند
در سرا و شهر ما چون پا نهاد
جای خالی یافت از غوغا و شور
شور و غوغا کرد و رخت آنجا نهاد
نام و ننگ ما همه بر باد داد
نام ما دیوانه و رسوا نهاد
چون عراقی را، درین ره، خام یافت
جان ما بر آتش سودا نهاد

 

[mcsaturday]

این مهربانتر از برگ در بوسه های باران
بیداری ستاره، در چشم جویباران

آیینه نگاهت، پیوند صبح و ساحل
لبخند گاهگاهت، صبح ستاره باران

بازآ که در هوایت خاموشی جنونم
فریادها برانگیخت از سنگ کوهساران

ای جویبار جاری! زین سایه برگ مگریز
کاین گونه فرصت از دست دادند بی شماران

گفتی: به روزگاری مهری نشسته گفتم
بیرون نمی توان کرد حتی به روزگاران

بیگانگی ز حد رفت، ای آشنا مپرهیز
زین عاشق پشیمان سر خیل شرمساران

پیش از من و تو بسیار بودند و نقش بستند
دیوار زندگی را زین گونه یادگاران

وین نغمه محبت، بعد از من و تو ماند
تا در زمانه باقی است آواز باد و باران

شفیعی کدکنی

 

[Cya]

این مهربانتر از برگ در بوسه های باران
بیداری ستاره، در چشم جویباران

آیینه نگاهت، پیوند صبح و ساحل
لبخند گاهگاهت، صبح ستاره باران

بازآ که در هوایت خاموشی جنونم
فریادها برانگیخت از سنگ کوهساران

ای جویبار جاری! زین سایه برگ مگریز
کاین گونه فرصت از دست دادند بی شماران

گفتی: به روزگاری مهری نشسته گفتم
بیرون نمی توان کرد حتی به روزگاران

بیگانگی ز حد رفت، ای آشنا مپرهیز
زین عاشق پشیمان سر خیل شرمساران

پیش از من و تو بسیار بودند و نقش بستند
دیوار زندگی را زین گونه یادگاران

وین نغمه محبت، بعد از من و تو ماند
تا در زمانه باقی است آواز باد و باران

شفیعی کدکنی

واقعا عالیه این شعر ، مخصوصا با صدای استاد شجریان که دیگه ... ( پوزش به خاطر اسپم )

 

[mcsaturday]

واقعا عالیه این شعر ، مخصوصا با صدای استاد شجریان که دیگه ... ( پوزش به خاطر اسپم )

بنده هم بیشتر بخاطر صدای استاد شجریان دوست دارم این شعر رو!
موسیقی به شعر رنگ می‌ده.

 

[Cya]

بنده هم بیشتر بخاطر صدای استاد شجریان دوست دارم این شعر رو!
موسیقی به شعر رنگ می‌ده.

بله دقیقا ، موافقم با نظرتون ، آدم وقتی این شعر ها رو با صدای بی نظیر استاد شجریان و پسرشون گوش میده ، زیبایی شعر چند برابر میشه و همیشه در ذهن باقی میمونن!

 

[Cya]

آه ، تاکی ز سفر باز نیایی ، بازآ
اشتیاق تو مرا سوخت کجایی، بازآ
شده نزدیک که هجران تو، مارا بکشد
گرهمان بر سرخونریزی مایی ، بازآ
کرده‌ای عهد که بازآیی و ما را بکشی
وقت آنست که لطفی بنمایی، بازآ
رفتی و باز نمی‌آیی و من بی تو به جان
جان من اینهمه بی رحم چرایی، بازآ
وحشی از جرم همین کز سر آن کو رفتی
گرچه مستوجب صد گونه جفایی، بازآ

 

[sedo]

سلام بر دوستان و علاقه مندان شعر کودک
اگر بعد از خواندن متن زیر که دستنوشته کودکی دوازده ساله است و مجموعه اشعارش در کتاب " بادبادک خیال من" در اسفند 92 به عنوان برگزیده در بخش شعر کودک در جشنواره ملی شعر کودک انتخاب گردیده ، علاقه مند به تهیه کتاب او شدید به نشانی زیر مراجعه و با خرید کتاب او را خوشحال کنید.

دوازده سال پیش ، وقتی از همبازی‌های آسمانی جدایم کردند و مسافر زمین شدم ، بال‌هایم
را در مسیر زمین از دست دادم ! و هنوز روی شانه‌هایم ، دردی عمیق لانه دارد .
سال‌هاست به احترام روز و روزگاری که ساکن بالاهای خوب بوده‌ام، بادبادکِ خیالم را درآسمان
شعر ... درست تا حوالی خانه‌ی خدا ، پرواز می‌دهم تا به گوش خدا برساند که من بال‌هایم را می‌خواهم !
و مجموعه شعر « بادبادکِ خیالِ من ... » دل‌گویه‌های فرشته‌ای است که عجیب بوی زمین می‌دهد !
اگر شما هم مثل من، هنوز هم گهگاه دلتان برای هم‌بازی‌های آسمانی‌تان تنگ می‌شود و هوای بالاهای خوب را می‌کند، دل‌گویه‌های شعرگونه‌ی مرا قابل خواندن بدانید و خوش‌حالم کنید .
با سپاس امیرحسن ابراهیمی‌خبیر
مرکز پخش : تهران – ضلع شمالی میدان فلسطین – نشر شهر
تلفن:88952534
قیمت: 2500تومان

 

[Cya]

خنده ت ُ ازم نگیر، تا شب ُ طاقت بیارم!
من که جُز خنده ی تو هیچّی تو دنیا ندارم!
خنده ت ُ ازم نگیر، نذار به گریه خو کنم!
تو که باشی می تونم خورشید ُ آرزو کنم!
شب سیاه تر از همیشه س، خنده ت ُ ازم نگیر!
نذار آلوده بشم، به سایه های شب ِ پیر!
خنده هات مثل ِ طلسم ِ واسه رویینه شدن!
خنده هات یه حنجره تو دستای خالی ِ من!
خنده ت ُ ازم نگیر وقتی می رم به جنگ ِ‌شب،
بذار از تو تازه شَم! بذار وطن شه این وطن!
از صدای گریه و ُ ضجه و ُ ناله خسته ام!
از دیاری که تو اون خنده محاله خسته ام!
خسته ام از این همه مرثیه خون ِ ناامید!
از کلاغی که تو هیچ قصه یی خونه ش نرسید!
من ُ سحر ِ خنده هات کن! شب ُ گـُم کـُن تو چشات!
بذار آروم بگیرم، تو نقره ریز ِ خنده هات!
خنده هات مثل ِ طلسم ‌واسه رویینه شدن!
خنده هات یه خنجره تو دستای خالی ِ من!
خنده ت ُ ازم نگیر وقتی می رَم به جنگ ِ شب،
بذار از تو تازه شم! بذار وطن شه این وطن!

 

[Cya]

آبجی ! قدِ یه نخود چشماتُ بنداز به دِلم !
بی تو من عینهو مثلِ یه سِجِلدِ باطلم !
به چراغِ گُذرِ مستای نصفه شب قسم،
که کتک خورده ی این زمونه ی هلاهلم !
بازو رُ نیگا نکن ما لِهِتیم ! آبجی خانوم !
کفترام فقط به عشقِ تو میشینن روی بوم !
بومتون لَب به لَبِ با بومِ ما ، خودت بگو،
آخه چی میشه تو هَم بیای بشینی رو به روم ؟
سَنَدِ منگولهدارِ دلمون وَقفِ شُما !
کفترای جَلدمون ارزونیِ سقفِ شُما !
ما زمینْخورده ی اون چشمای عاشق کشتیم !
نمیبینی ما رُ امّا عُمریه دِلخوشتیم !
آبجی جون ! دوس ندارم که آبجی جون صدات کنم !
یه اشاره کن تا حتّا جونمُ فدات کنم !
آخه قربونت بِرَم ! وقتی تو کوچه راه میری،
یه کم آسّه تر برو ! اَمون بده نگات کنم !
ما که جزغاله شُدیم بَس که آتیش سوزوندی تو !
کفترِ جَلدتُ از رو پُشتِ بوم پَروندی تو !
به خیالت دِلِ کفتربازا کاروونسَراس ؟
نه عزیز ! اینجوری نیس که تو دِلِ ما موندی تو !
سَنَدِ منگولهدارِ دلمون وَقفِ شُما !
کفترای جَلدمون ارزونیِ سقفِ شُما !
ما زمینْخورده ی اون چشمای عاشق کشتیم !
نمیبینی ما رُ امّا عُمریه دِلخوشتیم !

 

[m0ehsan]

دهانت را می بویند مبادا گفته باشی دوستت دارم

دلت را می پویند مبادا شعله ای در آن نهان باشد

دهانت را می بویند مبادا گفته باشی دوستت دارم

دلت را می پویند مبادا شعله ای در آن نهان باشد

روزگار غریبی ست نازنین

روزگار غریبی ست نازنین

و عشق را كنار تیرك راه بند تازیانه میزنند

عشق را در پستوی خانه نهان باید كرد

شوق را در پستوی خانه نهان باید كرد

روزگار غریبی ست نازنین

روزگار غریبی ست نازنین

و در این بن بست كج و پیچ سرما

آتش را به سوخت وار سرود و شعر فروزان میدارند

به اندیشیدن خطر مكن روزگار غریبی ست

آن كه بر در میكوبد شباهنگام به كشتن چراغ آمده است

نور را در پستوی خانه نهان باید كرد

دهانت را می بویند مبادا گفته باشی دوستت دارم

دلت را می پویند مبادا شعله ای بر آن نهان باشد

دهانت را می بویند مبادا گفته باشی دوستت دارم

دلت را می پویند مبادا شعله ای بر آن نهان باشد

روزگار غریبی ست نازنین

روزگار غریبی ست نازنین

نور را در پستوی خانه نهان باید كرد

عشق را در پستوی خانه نهان باید كرد

آنك قصابانند بر گذرگاه ها مستقر

با كنده و ساتوری خون آلود

و تبسم را بر لبها جراحی میكنند و ترانه را بر دهان

كباب قناری بر آتش سوسن و یاس

شوق را در پستوی خانه نهان باید كرد

ابلیس پیروز مست

سور عزای ما را بر سفره نشسته است

خدای را در پستوی خانه نهان باید كرد

خدای را در پستوی خانه نهان باید كرد

 

[ibest]

یاد تو تا همیشه ی من قد کشیده است
دستی میــان بودن ما سد کشیده است

بعد از قسم به آنچه قلم می نویسد "او"
تصویر های درهم بـی حد کشیده است

امــا شــبی نشسته و با روح خــود تـــو را
در جلد یک فرشته ی سرمد کشیده است

وآنگه به احتــرام تو با آب و خـاک و سنگ
منظومه ای که دور تو گردد کشیده است

آیا طلـــوع می کنی از سمت زنـدگی؟
آیا تو را به فعل می آید کشیده است؟

آری، تــو آمــدی و زمین شـهر فـتنه شد
من مانده ام کجای تو را بد کشیده است!

عاشق کشی به شیوه شیرین و تلخ تو
پـــای تو را چقــدر مـــردد کشیده است

آخــر به نـام و ننــگ جـــدایی بـــرای تــو
دستی مهار وسوسه ی رد کشیده است

 

[ibest]

یا با من مدارا کن که من مجـــنونم و مســـتم
اگر از عاشقی پرسی بدان دلتنگ آن هستم
بیا با من مدارا کن که من غمگین و دلخستم
اگر از درد من پرسی بدان لب را فرو بســتم

بیا از غم شکایت کن که من همدرد تو هستم
اگر از همدلی پرسی بدان نازکدلی خستم
بیا از درد حکایت کن که من محتاج این هستـم
اگر از زخم دل پرسی بدان مرهم بران بستم

مجنونــــم و مستم به پای تو نشستم
آخر ز بدیهات بیچــــــاره شکســتم
مجنونــــم و مستم به پای تو نشستم
آخر ز بدیهات بیچــــــاره شکســتم

برو راه وفـــا آمـــوز که من بار ســفر بستـــــم
اگر از مقصدم پرسی بدان راه رها جستـــم
برو عشق از خدا آموز که من دل را بر او بستم
اگر از عاقبت پرسی بدان از دام تو جستـــم

مجنونــــم و مستم به پای تو نشستم
آخر ز بدیهات بیچــــــاره شکســتم
مجنونــم و دستم به دامان تو بستــــم
هــشیار شدم آخر از دام تو جستـــم

مجــنون ، مجنــونـــــــــم و مستـــــــــــم
عاشــــــــــــق ، عاشقـــــــم و خستــــــــم

 

[Cya]

فرسود پاي خود را چشمم به راه دور
تا حرف من پذيرد آخر كه :زندگي
رنگ خيال بر رخ تصوير خواب بود.

دل را به رنج هجر سپردم، ولي چه سود،
پايان شام شكوه ام.
صبح عتاب بود.

چشمم نخورد آب از اين عمر پر شكست:
اين خانه را تمامي پي روي آب بود.

پايم خليده خار بيابان .
جز با گلوي خشك نكوبيده ام به راه.
ليكن كسي ، ز راه مددكاري،
دستم اگر گرفت، فريب سراب بود.

خوب زمانه رنگ دوامي به خود نديد:
كندي نهفته داشت شب رنج من به دل،
اما به كار روز نشاطم شتاب بود.

آبادي ام ملول شد از صحبت زوال .
بانگ سرور در دلم افسرد، كز نخست
تصوير جغد زيب تن اين خراب بود.

دلسرد - سهراب سپهری

 

[farshad10]

آن سست وفا که یار دل سخت منست
شمع دگران و آتش رخت منست

ای با همه کس به صلح و با ما به خلاف
جرم از تو نباشد گنه از بخت منست

 

[ibest]

شمع روشنی هست که نورش تویی

نا امیدی است که امید فردایش تویی

دلی با یک آرزوی بزرگ که آرزویش تویی

خیالی خسته که آرامش شبهایش تویی

چشمانی خیره به سویی که سویش تویی

یک دل زخمی که مرهم زخم هایش تویی