سروده ها برای ایران زمین

[جاوید ایران]

سرزمین عشق​

ای آستان بانگ عشق

ای بانگ عشق ایران

ای صبح ساحل عشق ایران

نام آوران ماییم ایران

ای سرزمین عشق

ای وسعت دور

نام تو در دل من

همچون آیه ی نور

خاک تو سجده گاه عشق

کران تا کران جلوه ی یار

ای محراب دل

در تو نور دلدار

خاک تو از خون یاران

مهر تو در دلها

ای ایران ای مهد شیران

در دلت قصه ها داری ای ایران

خاکت از خون سرخ پاک یاران

مهرت در دلهای

عاقشقت ای وطن ای ایران

ایران وطنم ، روح و تنم

سر به ره تو دهمو دم نزنم

عهد کردم که به شکرانه ی خاکت

در آتش بسوزم جان دهم دی نکنم

ای سرزمین من


علی بحرینی

 

[جاوید ایران]

ایران ای سرای امید​

ایران ای سرای امید ............... بر بامت سپیده دمید

بنگر کزین ره پر خون ............... خورشیدی خجسته رسید

اگر چه دلها پر خون است ............... شکوه شادی افزون است

سپیده ما گلگون است وای گلگون است ............... که دست دشمن در خون است

ای ایران غمت مرساد ............... جاویدان شکوه تو باد

راه ما راه حق راه بهروزی است ............... اتحاد اتحاد رمز پیروزی است

صلح و آزادی جاودانه در همه جهان ............... خوش باد یادگار خون عاشقان

ای بهار تازه جاودان ............... در این چمن شکفته باد


سایه

 

[جاوید ایران]

چه کنم عاشق ایرانم من​

با تو روینده و رویانم من ............... بی تو سوزنده و سوزانم من

وه چه گمگشته سری دارم من ............... یوسف رفته ز کنعانم من

همچو فرزند جدا از مادر ............... در هوای تو پریشانم من

مگرم نیست بجز تحفه جان ............... شرمسار از همه یارانم من

گاه گاهی که تو غمناک شوی ............... گریه ابر بهارانم من

گریه ام دست خودم نیست از اوست ............... پس نپرسید چه گریانم من

دلکی دارم و انسانم من ............... چه کنم عاشق ایرانم من


علیرضا میبدی

 

[جاوید ایران]

ای بلند سرفراز ایران من​

ای بلند سرفراز ایران من ............... ای شکوه نام تو در جان و تن

خاک تو بوی بهاران می دهد ............... رودهایت در بیابان موج زن

چشمهایت قصه گوی باغ ها ............... کوهایت در دل طوفان رها

دشتهایت ارغوانی سبز سرخ ............... ای تو با راز شکفتن آشنا

روز بارانی که صحرا بشکفد ............... غنچه یادت به دنیا بشکفد

با نوای باد و باران ای وطن ............... مهر تو در سینه ما بشکفد

ای وطن ای خانه آلاله ها ............... ای تو با خون شهیدان آشنا

در دل تاریک و ظلمت خیز شب ............... نوری از توحید داری گوییا

چشم بد از آسمانت دور باد ............... دشمنت در تیرگی ها کور باد

تا جهان باقیست نامت ای وطن ............... هم صدا با نغمه های نور باد

ای بلند سرفراز ایران من ............... ای شکوه نام تو در جان و تن

 

[جاوید ایران]

آریو برزن​

کنون گویمت رویدادی دگر ............... ز تاریخ دیرین این بوم و بر

چو اسکندرآمد به ملک کیان ............... یکی گرد فرمانده قهرمان

به ایرانیان داد درس وطن ............... در این ره گذشت از سر و جان و تن

که فرزند نام آور میهن است ............... مر آن شیردل آریو برزن است

چو اسکندر آهنگ ایران نمود ............... همه آگهان را هراسان نمود

جهان گستری فکر و سودای او ............... جهانگیری اندیشه و رای او

چو موج شتابنده میراند پیش ............... بشد کار دارا به سختی پریش

سرانجام دارا در آمد ز پا ............... از این بار شد پشت ایران دو تا

بسی شهرها را سکندر گشود ............... به جز پارس چون راه دشوار بود

گذرگاه او تنگه ای بود تنگ ............... دو سویش همه صخره و کوه و سنگ

همه سنگها بود ره ناپذیر ............... همه صخره هایش کهنسال و پیر

در آن تنگه سردار ایران **** ............... بر اسکندر و لشکرش بست راه

چو کوهی سر افراشت بر آسمان ............... که تا ره بود بسته بر دشمنان

پس از روزها پایداری و جنگ ............... پس از هفته ها کارزار و درنگ

سکندر نیارست از آن ره گذشت ............... بکارش فرو ماند و درمانده گشت

سرانجام فکری سکندر نمود ............... پی چاره تدبیر دیگر نمود

بگفتا به سردار ایران **** ............... که بگذر ز پیکار و بگشای راه

ببخشم تو را بر همه مهتری ............... از این پس تو سردار اسکندری

ولی آریو برزن پاکدل ............... پی پاس این خاک و این آب و گل

به اسکندر از خشم پاسخ نداد ............... چو کوهی فراروی او ایستاد

سرانجام نابخرد گمرهی ............... به دشمن نشان داد دیگر رهی

چو اسکندر از تنگه آمد فراز ............... ز نو آریو برزن چاره ساز

گران پا تر از صخره های بلند ............... بپا ایستاد اندر آن تنگ بند

بدین گونه ره بر سکندر ببست ............... بر او آشکار و مسلم شکست

بدانست جز مرگ در پیش نیست ............... ورا تا عدم یک قدم بیش نیست

چو نزدیک شد لحظه واپسین ............... به میدان آورد گفت این چنین

((بدان ای سکندر پس از مرگ من ............... پس از ریزش آخرین برگ من

توانی گشایی در پارس را ............... نهی بر سرت افسر پارس را

به تخت جم و کاخ شاهنشهان ............... قدم چون نهی با دگر همرهان

مبادا شوی غره از خویشتن ............... که ایران بسی پرورد همچو من))

چو اسکندر این جانفشانی بدید ............... سرانگشت حیرت به دندان گزید

به آهستگی گفت با خویشتن ............... که اینست مفهوم عشق وطن

اگر چند آن آریا مرد گرد ............... پی پاس ایران زمین جان سپرد

ولی داد درسی به ایرانیان ............... که در راه ایران چه سهل است جان


توران بهرامی پور

 

[جاوید ایران]

ایران​

پیام، دوشم از پیر می فروش آورد

بنوش باده که یک ملتی به هوش آمد

برای فتح جوانان جنگجو ، جامی

زدیم باده و زدیم باده و فریاد نوش نوش آمد

زخاک پاک شهیدان راه آزادی

ببین که خون سیاوش چه سان به جوش آمد

کسی که رو به سفارت ، پی امیدی رفت

دهید مژده که لال و کر و خموش آمد

وطن فروشی ارث است این عجب نبود

چرا کز اول آدم وطن فروش آمد

صدای ناله ی عارف به گوش هرکه رسید

چو دف به سر زد و چو چنگ در خروش آمد

 

[Persiana]

ايران
-----

ايران هميشه جاويد
سرزمين نور و دريا

تو خودت يه کوه نورى
توى گنجينه ى دنيا

پرچمت يه افتخاره
اون بالا تو اوج ابرها

هميشه با من مى مونه
اون سه رنگ ناب زيبا

ايران وطنم فقط تويى تو
هر جاى دنيا که باشم

عشق تو خون تو رگ هام
نمى خوام از تو جدا شم

وقتى که از اينجا دورم
بغض غربت را مى بارم

همه ى قشنگى هاتو
توى ذهنم مى سپارم

قصه ى فرهاد و شيرين
قصه ى عشق سياوش

اون ابرمردهاى عاشق
رستم و کاوه و آرش

ياد جنگل، ياد کوه ها
چهل ستون و تخت جمشيد

ساحل دريا کنار و
سرخى غروب خورشيد


(فهيمه ى رادمند)
‌‌

 

[پری]

ابو طالب کليم کاشانی


سنگ حادثه

گاهی که سنگ حادثه، از آسمان رسد

اول بـلا، بـه مــرغ بلند آشيان رسـد


ای باغبان، ز بستن در، پس نمی رود

غارتگرخزان، چو به اين گلـْسِتان رسد


آخـِر هـمه کـُدورت، گلچين و باغـبان

گردد بـَدَل بصلح چوفصل خزان رسد


مـَرهم به داغ غـُربت ما،کـِی نهد وطن

گوهر نديده ايم ، که ديگر به کان رسد


من جغد اين خرابه ام ،آخـِر هـُما، نیم

ازخوان رزق تا به کـِیم،استخوان رسد


رفتم فرو به خاک، ز ***** نا کسان

نوبت کجا ، به سرزنش دشمنان رسد


بی بال وپر،چو رنگ زرُخسارمی پريم

روزی که، وقت رفتن ازين آشيان رسد


پيغام عشق، دير به ما ميرسد، کـلـيم

مـِی، در بهار اگر نکـِشم، در خزان رسد

 

[جاوید ایران]

حماسه ی ایران​

ای کـه از عشق تو دارم روح و تـن شــاد و جوان ............... ای گـــرامی کــشور ایـــران بــه قــربــان تو جان

شــور تــــو در ســر مـرا چون در کـُـمونِ تـن روان ............... عشق تــو در دل مـرا چـون در کمیـــن ســــر خیال

یــاد تو در سینــــه‌ام گسترده خوانی دلـستان ............... مهــر تـــو در خـــاطرم دُردانـه دانی سـر بـه مُهر

بر صفــایت بی‌سخن دلبسته بــاشم هر زمان ............... در هوایت بی‌گمـان آسـوده دارم هـــــر نفس

طرْف بستــانت اثرهـــا دارد از بــاغ جنان ............... بـــاغ و صحـرایـت نشــانهــا دارد از طرْف بهشت

در دل گنجت بسی دُردانـه‌هــا بـــاشد نـهان ............... در بن خـــاکت بسی گنجینه‌هــا بــاشد دفین

کـوههـایت اوج در اوجند چون هفت آسمان ............... رودهــایـت موج در مـوجند چـون نیلی پرند

بـا نوای آبشـارت تن تـوان یـابد ز جان ............... با سرود جـویبـارت جـان نـوا بخشد به تن

از نسیـم بوسـتانـت بــوی گــل گیـرد جهان ............... در سمـــاع دوستــانت زهـره ســان رقصد درخت

داده از خــوان کـرم آبــای مــا را آب و نان ............... چــاهســارت آبخیـز و کشتـزارت غــلـّـه ‌خیز

در یمین ‌و در یســـارت ‌هسـت‌ صحـرا بیـکران ............... در شمـــال و در جنوبت هست دریــا در کنار

آفتــابت در جنوب آرد چـه حـاصلهــا عیان ............... ابـرهـــــایت در شمـال آرد چه جنگلها پدید

شــــاهد لــطف شمــالت، خطـّـه ی مـازندران ............... حـــاسد حسن جـنوبــت روضه خلـــد برین

ز آسمــــان آیـد بهشتی میـوه‌هــایت ارمغان ............... از زمین ‌روید تنــاور شــاخه‌هـایت ‌ســاقه ‌خیز

از جمـــــال بــــا کمـــــال و از بهــــــار بـی‌خــزان ............... ایـزدت کــرد از دو نعمـت در زمــانه بـهـره ‌یاب

ویـــــن بهــــار بــی خزانت، فرِ والای کیان ............... آن جـمال بـــا کمــالت، شعر زیـبـای دری

زاده از بطن تـو اَنـد ای‌ نازنیـن مـــام مهان ............... «حافظ» و «عطـار» و «سعدی» این سه فـرزند مهین

وز نــیاکـــان زنــده کرد آیــــین و نــام و عزّوشان ............... این تو بودی کـز تو «فـردوسی» بدـین حشمت‌ بزاد

جلوه‌هـا دادی ‌بـدین کـــیش مــقدس بی‌گمان ............... تــا شــدی از دیـن اسـلام و تـشیــع بـهره‌مند

راز استقــلال خود را یـــــافـتی نـیـکو در آن ............... در مسـلمـــانی شـدی تـــا شیــعه آل«علی»

 

[جاوید ایران]

ای ‌بپـاسَـت ‌مـانده ‌چند از «پورِدستان» داستان ............... ای وطــن،ای خـــاک‌عـنـبـر بـیز ِایران‌عزیز

پرِّش از تــیرخدنگ و بــــُرّش از تـیغ و سنان ............... جُـست بــــهر دفـع‌ خـصمت «شـرزه شیر زابلی»

هـــــمچو «زرتـــــشت» پــــــیمبر آن اهـــورایی نشان ............... «اورمـــــزدت» داد بــس شــایـستـه فــرزند گـــزین

هــر یکـی خورشیــد عالمتاب عهـد بــاستان ............... «کــوروش» و «دارا» دو فــرزند برومند تـوانَد

وین دگـر از «مصر» تا «پنجاب» فرمــان رانده، هان ............... آن یکی از «پارس‌» تا «بلغـار» احسان کـرده، هـین

کشته دیدی هر زمـــان در خـاک و خون گشته تپان ............... بـهــر پـــاس چـــار دیـوارت هــزاران مـــرد و زن

در پـی دفـع عـــدو از دســتبــردِ خـاندان ............... کـوچه‌هـا، پـس‌ کوچه‌هــا، بن‌بسـت ها رنگـین بـه خـون

پهلوانـــان سترگـت شـرزه شــیـران ِژیـان ............... مـرزبـــانــان بزرگت، شـُهـره مردان دلـیر

هـــر یکی جـــان بــــــاخته در راه عشقـت رایگان ............... هــر یکـی تیـغ آختــه در پــاس مـرزت بـی‌هراس

از «بُنارس» بـوده مرزت تـا به اقصای «اران» ............... از «بخـــارا» بوده حــدت تـــا فــراسوی «یمن»

«کاوه» زادی تــا بـرافــرازد «درفش کـاویـان» سُلطه دادی تا براندازد «فـریدون» «بیوَراســـب»1

ســخت آنــســان کـو گـــرفت انگشـت حیـرت بـر دهان بر «سـکـنـدر» راه بستی ز «آریوبرزن» بـه جنگ

همچـو هــــاون بر نیـــاوردی از آن کــوبِــش فغان ............... حمله اقـــوام بدوی گـرچـه بـسـیــــــارت بکوفـت

تــــــازی و تـرک و مغـول از ایـل بگ تـــا ایـلخان ............... ســاخـتـیـشـان پـیروِ فــرهـنگ خـود پـیــروز وار

کـــــــر و فــــرّ ِملـتـت،هـمـــــواره آزادی ستـان ............... جــنـب و جـوش مـــردمـت، پـیوستــه آبــــادی فـروز

در صــنــــاعت، در تــجـــــارت، در زراعــــت پــــــر توان ............... در دبـیــری، در خـبـیـری، در دلــیــری، بــی‌هـمــــال

حـــامل ِبـــار گـرانشان، کاروان در کاروان ............... حـاصل سعی و عملشـان کــارگه در کـارگه

کــارگــاه ‌نقش تــو از «چین» فـرو بسته‌ دکان ............... دستگـاه فـرش تو آوازه افکنـده بـــه عـرش

خـــطِّ خطـــاطـــان تـو نــام‌آور از کلک و بنان ............... نــقـش نقــاشــان تـو زینتگـر کــــــاخ هنــر

کلک‌ گـــچ ‌پردازِ طـــاقت، بر مُقرّنس‌ زرنشان ............... نقـش‌ کاشیکــار فــردت، در مُعـرَّق دلنشـین

 

[جاوید ایران]

تـــا رِ‌سیم‌ آگیـن ‌لبــــاست ‌زخمه‌ زن ‌بــر پودِ ‌جان ............... چنـگ‌مـوسیقی‌ شناست‌ چنگزان‌ بر تــار ِتن

بشنو از مــا هور و دشتی تـــــا بیـات اصفهان ............... نغمه ی آوازه‌ خـوانت روحبخش و شــــورخیز

دسـتهــــا در دســت هــــــم بهــر تــوانــت پـشـتـبان ............... بـوده اند ایلات تــو کـــرد و لــر و تــرک و بــلوچ

شـیــــــردادی صــدهـــــزاران نرّه شیـــــر پهلـوان ............... ای گـرامی مام میهن ای کـه از پـسـتان مهر

جملـــه در هــنگـــــام جـنــبـش، پهـلـوانـی کـاردان ............... جمله در میدان کـوشش قهرمــانی سخت‌کـــــوش

«رستمـت» لشکــرشکــن در پهنه ی «هـامـاوران» ............... «بیژنت» هنگامه‌ جو درعـرصه ی «توران‌زمین»

خـســـروانـــت تیــرزن چون «آرش» زرّین کمـان ............... بــانـوانـت شیرزن چــون سیمتن «گـردآفـرید»

رزمِ مـــردانـــت ظفـــرمنـــد ازسپــــاه «اردوان» ............... بـزم عــرفـانـت فــــروزان ازچـراغ «مولـوی»

وان ‌مس،«سرچشمه‌ات»زایــاتـر از هــر بحـر و کـان ............... نـفت و گـازت بیکران چــون معــدن «زرِّسپید»

سدِّ«لِتیانت» حصین‌چــون حِصن«تهران»اُستوان ............... سدِّ «کارونت» متین چــون ‌«متن»اهواز استوار

هشــتــه زیر پـــای تـــو بـــر بـــــام رفعــت نردبـان ............... زیــن همـه بــالاتر اسـتعداد خـلقــت کـــــــز قــدیم

از زبــــان پـــــارسی کـی بـوده شیـریــن تر زبان؟ ............... گــرچـه در روی زمیــن بــاشد زبــان بسیـــار لیک

همچون آن نـــوشیـن شــراب گشته از کـوثـر روان ............... بس«اثر»ها گشتـه‌ از مجرای‌ایـن گـویـش بــرون

نـظم و نـثر از شـــــاعران و عالمـــان خـــوش بیـان ............... مــاندگار از این زبــان بـــــاشـد بـسی گفتــــار نغز

بـهـــرهـــربـیتش بر اوج قــــاف بگـرفــت آشـیـان ............... فی‌المثل«شهنــامه» را بنگــر کـه سیمــرغ سخن

بـهـــره زیـن آثــــــار بـــاشــــد بهـــر او حظی گـران ............... گــر بشـــر را بهــره‌ای از زنـدگـی بـــایـد گـــرفت

کـــآدمی را در تعــــالی بــــرکـشــد زی کهـکشــان ............... آفــــرین بــــادا بـر ایـن فــرهـنگ انســـان آفرین

نقـطه وصـل اسـت و وحــدت را بـود پرگـار سـان ............... ضامن هـمبستگی هـــامــان زبان پـارسی است

پـــاس داریمش به جــان چون خاک «آذربایجان» ............... ایـن زبـــــان آتشین جــانمــایه ی فرهنـگ مـــاست

یـــــــافتــه در زیــــــر دامــــــــانــش ز آفتهـــا امـان ............... لهـجـه‌هــــای بـومی از اطـــراف اطـفــال ویــنــد

تــــــا زمین گـــردد بــه گـِــــرد خســـرو سِّیارگان ............... تــا فـــروزد بر فلک خـورشید و تــابد مـــاهـتــاب

دشمنش نـــابود و بـــدخواهـش زغـــم نــاشـادمـان ............... در پنــــاه کـردگـــار ایـــران‌ زمین پـــــاینـده بـــاد

ازصمیم دل سرود این چامه را نیکو «ادیب» ............... تـا بماند همچون نـام نیـک «ایـران» جـاودان


سروده ی حماسه ایران از استاد ادیب برومند


1. بیوَرْاسب = لقب ضحّاک است یعنی دارنده هزار اسب


سپاس از پرشیانا و پری گرامی.

 

[جاوید ایران]

خاک وطن من​

تن سربی تو آیه باران ، تن برفی من فصل زمستان

بگو بگو ایران خاک وطن من

ای پیکر گلگون شده ی ما ای سروده افسون شده ما

بگو بگو ایران خاک وطن من

ای ولایت من ، تو حکایت من ، تو نهایت من ، می تا سر من در ساغر من

ای ولایت من ، غم تو غم من ، من و باور من ، به فدای تو گلباران تن من

چه خبر ز صبا کو زمزمه از هر یار و دیاری دارد

تو بگو به صبا بوی وطنم با گل سر و کاری دارد

تو اگر نگری ساحت ایران صد لاله به دامان دارد

گل لاله ما در باغ زمان زمزمه از باران دارد

 

[جاوید ایران]

اندوهخواری و امیدواری​

کــــشور ایــــــران کــه بــود مهــــد دلیران ............... دیـــر زمـــانی ست گــــشته درهــم ویران

دون صــفتــــان فـــــرود پــــــایه گــرفتند ............... جــــــای بـــــرازنـــــده ی بـــلنــد ســـریران

مــــدت یـک قـــــرن بــــرگــذشتــــه ز ایام ............... کـــآمده مـقـــــرون به انـقیـــــاد شـــریران

جــهل و خـــــرافـات تــا کــه سلطـه گر آمد ............... مـــــردم کشــــور شـدنــد ســلطــــه پذیران

تــا کــه نهـــــــادند ســـــر بــه دامــن تسلیم ............... ذبـــــح وکیــــلان شـدنـد و صیــــد وزیران

فــــتنه ی روبـــه و شــــــــان مــفســده اندیش ............... شـــــعلـه ی جــــــَوّال زد بــه بــــیشه ی شیران

تـــــاصف جُهّــــــــال یافت قدرت و نیرو ............... رانـــده ز میـــــدان شـدنـد نـــخبه دبــــیران

گــــه شـــه و گـــــه قــائــدان ظـــالم و جبّار ............... مــــلت مــا را شـــــــمرده انــد اســــــیران

بـــــار اســــــــارت بــه دوش خـــلق نهادند ............... بــــــاج ستــانــان خــــورده مـــال فقیران

زورمَـــــــداران زدنـــــد کــــــوس مدیری ............... طـــرد شـــــریــران شدند پـــاک ضمیران

لــــــوطی میــــــدان شــدند عـارف و عامی ............... صــــاحب مـــــسند شـدنـد مـــعرکه گیران

بـــــگذرد ایــن روزگـــــــار و کــشــور دارا ............... ره بــــه ســـلامت بـــــرد بـــه فــرّ دلیران

خــــــــرم و پــــــاینده بــاد و زنده ی جاوید ............... کــــــشور چنـــــدین هـــــزار ساله ی ایران


ادیب برومند

 

[جاوید ایران]

بچه های ایرون​

مثل گل می مونند بچه های ایرون ............... خوب و مهربونند بچه های ایرون

پر از شور و حالند اهل این دیارند ............... همیشه بهارند بچه های ایرون

بذار هر کسی بدونه فقط ایرونی میتونه ............... بره تا کهکشون ها با ستاره ها هم صدا بخونه

بهش گفتم خوب و گرمه نگاش رنگ آسمونه ............... بین اسم عاشقا توی قصه ها اسم من میمونه

دختر ایرونی پسر ایرونی ............... میباره از چشمات عشق آسمونی

گرم اون نگاهت دل بی گناهت ............... مهربون شرقی با من همزبونی


الهه شامی

 

[جاوید ایران]

خاک خسته​

نعره کن ای سرزمین جان سپردن نعره کن

نعره کن ای خاک خسته ، خاک مردن نعره کن

شب هق هق شب پرپر زدن چلچله هاست

از غزل گریه پرم

خانه ی غم غصه کجاست؟

این همه جوخه ، این همه دار ، این همه مرگ

این همه عاشق خفته در خون ، این همه زندان

این همه درد ، این همه اشک

نعره هایت کو خاک گلگون؟

خاک گل مردگی و قحطی و آفت زدگی

وطن تعزیه در مرگ و مصیبت زدگی

شب یاران ، شب زندان ، شب ویرانی ما

شب اعدام رفیقان گل و نور و صدا


ایرج جنتی عطایی

 

[جاوید ایران]

مادر ما خاک ایران​

موسم هجرت برگها ............... فصل تنهایی باغ

باغی که برای شبهاش ............... هر یک برگ یه شب چراغ

بچه های خوب هر باغ ............... برگهای سبز و عزیزن

حتی فصل زرد پیری ............... وقتی از شاخه می ریزن

آخه باغ عاشق برگ ............... همه برگها بچه هاشن

بچه هایی که میمیرن ............... اگه از مادر جداشن

این جدایی خیلی سخت ............... اما باغ طاقت میاره

واسه برگشتن برگها ............... تا بهار چشم انتظاره

اگر باغ تنها بمون ............... مرگ آبروی برگ

برگ بی درخت و بی باغ ............... یک تن محکوم به مرگ

مادر ما باغ ایران ............... ما همون برگای زردیم

با زمستون اگر رفتیم ............... باز دوباره برمیگردیم

مادر ما خاک ایران ............... ما همون برگهای زردیم

اگر ترکه خونه کردیم ............... اگر از باغ پر کشیدیم

فصل برگشتن رسیده ............... ما به ایران برمیگردیم

ما به خونه برمیگردیم ............... مادر ما باغ ایران

 

[جاوید ایران]

زبان آذری​

زبان آذری گنج نهان است ............... در اندام وطن روح و روان است

کلام آذر ما خود کتاب است ............... هزاران پرسش ار باشد جواب است

به آنانی که چشم خویش بستند ............... به آنانی که حرمت را شکستند

زبان آذری ترکی نباشد ............... طلا را قدر، سنگ و مس نکاهد

زبان آذری غیر است از ترک ............... حریر است آذری ترکی بُوَد کرک

ز چنگیز و عرب جز آتش و خون ............... نشد سهم وطن الا که محزون

عرب وحشی گری از سمت اهواز ............... و ترکان آمدند از سمت قفقاز

پلیدی را به خاک ما رساندند ............... ستم بر خلق ما بسیار راندند

به خوزستان وطن سوزان نبودند ............... به آذربایگان ترکان نبودند

به آتشگاه، آتش کفر گردید! ............... از آنها غیرِ آتش، کس کجا دید؟

به هرجا که اثر بود و کتابی ............... به خاکستر نشانیدند حسابی

لباس میش بر تن کرد گرگان ............... به نام غزنوی، سلجوق یا خان

به نام آذری ترکی سرودند ............... به زعم خود زبان ما زدودند

خدا را شکر از تبریز و هرزند ............... اثرها از زبان آذری چند

به رامند و به خلخال و به فومن ............... زبان آذری بگشود دامن

به رضوان شهر و ماسال و خوشابر ............... بسوی هسته رو (آستارا) رویت بیاور

به تالش در دو سوی مرز ایران ............... به ماسوله ، ضیابر ، غرب گیلان

نمین و عنبران، آذر دژ (تاکستان) و شال ............... کلور و فومن و بسیار امثال

زبان آذری را پاس داریم ............... ز بیگانه بجای آن نیاریم

وفادار زبان خاک خویشیم ............... و از غیر خودی بودن پریشیم

خدایا خاک آذربایگانم ............... نگه دار از زوال دشمنانم

 

[جاوید ایران]

ایرانی​

ایرانی به سرکن خواب مستی ............... برهم زن بساط خود پرستی

که چشم جهانی سوی تو باشد ............... چه از پا نشستی


در این شب سپیده نادمیده ............... تیغ شب به خونش درکشیده

امید چه داری از این شب ............... که در خون کشیده سپیده


تیغ برکش آذر فشان نغمه ها را تندری کن ............... در دل شب رخ بر فروز کار مهر خاوری کن

از درون سیاهی برون تاز ............... پرچم روشنایی برافراز


تا جهانی از تباهی وارهانی ............... دیو شب را تیغ بر دل برنشانی

با خواری در روزگار ننگ باشد زندگانی ............... مرگ به تا چنین زندگانی


ای مبارز ای مجاهد ای برادر ............... دل یکی کن ره یکی کن بار دیگر

راه بگشا سوی شهر روشنی ها ............... روزگار تیرگی ها برسرآمد

 

[جاوید ایران]

بهاری خوش تر از ایران من نیست​

بهار آمد که تا گل باز گردد ............... سرود زندگی آغاز گردد

بهار آمد که تا دل کام گیرد ............... ز درد و غصه ها فرجام گیرد

بهاری خوش تر از ایران من نیست ............... گلی خوشبوتر ازخاک وطن نیست

درودم بر تو ایران زنده باشی ............... خزانت طی شود پاینده باشی

همه دور از وطن یک کوه دردیم ............... به سینه غصه ها انبار کردیم

چو مرغی در قفس رنجور و پیریم ............... در این زندان آزادی اسیریم

اسیر بازی بازیگرانیم ............... گهی در دست این گه دست آنیم

پر از احساس اما ساده هستیم ............... چو نیکو مردم آزاده هستیم

صفای آدمیت در جهانیم ............... خراب این دل آتشفشانیم

کنون در فصل گل بی برگ و باریم ............... بهار است و من و تو بی بهاریم

بهار آمد که آراید جهان را ............... صفا بخشد دل آزادگان را

دریغ از ما که بی برگ و بهاریم ............... به غربت در خزان روزگاریم

 

[جاوید ایران]

حال‌ پریشان‌ وطن‌​

روزگاریست‌ که‌ آزاد سخن‌ نتوان‌ گفت‌ ............... سخن‌ آزاد چو مرغان‌ چمن‌ نتوان‌ گفت‌

همچو بلبل‌ سر قول‌ و غزلم‌ نیست‌ ولیک‌ ............... ذوق‌ این‌ مسأله‌ با زاغ‌ و زغن‌ نتوان‌ گفت‌

گل‌ به ‌بار آمد و چون‌ غنچه‌ از آن‌ تنگ‌دلم ............... ‌که‌ حدیث‌ از لب‌ آن‌ غنچه‌ دهن‌ نتوان‌ گفت‌

یار در پرده‌ چنان‌ پرده‌ی عشاق‌ درید ............... کز بد حادثه‌ بی پرده‌ سخن‌ نتوان‌ گفت‌

عهد پیمان‌شکنان‌ است‌ و به‌ پیمان‌ درست ............... ‌راز پیمانه‌ بدان‌ عهد شکن‌ نتوان‌ گفت‌

چون‌ بجز تفرقه‌ در جمع‌ وطن خواهان‌ نیست ............... ‌سخن‌ از حال‌ پریشان‌ وطن‌ نتوان‌ گفت‌

پرچم‌ افراشتن‌ و تکیه‌ بر اسلاف‌ زدن ............... ‌آرزویی است‌ که‌ با لاف‌ زدن‌ نتوان‌ گفت‌

بردن‌ از چنگ‌ حریفان‌ دغل گوی نبرد ............... داستانی است‌ که‌ بی تیغ‌ و کفن‌ نتوان‌ گفت‌

نکته‌سنج‌ است‌ بلی طبع‌ تو «سرمد» اما ............... با همه‌ گفتی اگر نکته‌ به‌ من‌ نتوان‌ گفت


صادق سرمد