شعر های تاریک

[Geronimo]

دل تنگی تا به کی
تو را داشتن تا به کی
اکنون دگر باره ازادم ز هر دلبستگی
به مانند پرندگان آزاد در آسمانم
و تو اینک میدانی که دیر آمده ای

 

[Geronimo]

تو امتداد سرنوشت کی بود که از تو می نوشت
زندگی من و تو رو با غم و غصه می سرست
با این همه گناه درد کی میره آخرش بهشت
ببین ببین که دست من هر جا رسید از تو نوشت
میون جاده ها گرد مسافرا به جاست
تو شهر تو غریبه ام غریبه ای که بی صداست ​

 

[Geronimo]

غم نان مي گذرد

پدري دارم پير

كلبه اي دارد

كه در آن عاطفه خاموش شده است

ودراين تاريكي

بام ترك خورده ي ما نيز به ما مي گريد

ما همه خيس خجالت هستيم

و چه نا موزون است

رقص دندان ها مان

گوش انديشه چركين من از آن پر گشت.....

سرپناهي داريم

هاله اي از سيگار

در پناه الكل

به مداوا شدن زخم كهن مي رقصيم.......

گاهگاهي پدرم پنجره مي شويد

تا ببیند

وسعت عشق وخدا را

ولي افسوس نمي بيندجز

ابرهاي تيره

و نمي بيند جز

آسماني خيره

كه به ما ديو صفت مي نگرد...........

 

[Geronimo]

دستهایت را دوست می دارم
که مظهر نجابت اند
و نگاهت
که تنها بهانه برای بودن
با تو زیستن رویائی است
می دانم
با این همه
ای خیال
ای افسانه
ای رویا
حضورت تا همیشه جاری باد.
شاعرانه بستره ای است شب
و وعدهگاه هم آغوشی
و رقیبی است نا گزیر شب
که تو
این خداوندگار زیبایم را
با معصومانه حسرتی
گاه می چراند چشم
پنداره خلقت
تثلیثی ساده بود
تنها پنداره ای که منش تواند فهمید
تو
خدا
و عشق
ای خیال!
ای افسانه !
ای رویا !
بهانه ام باش
بهانه ام باش تا همیشه
بهانه ای برای بودن

 

[Geronimo]

سراغم بیا، چون که بارانی ام

پر از خاطرات پریشانی ام

سکوتی پر از غم دلم را گرفت

کجایی، که دیگر نمی خوانی ام

نمی پرسی از من که عمری چرا

درون دل خویش زندانی ام ...

دلم باز "غمگین" تر از لاله هاست

سراغم بیا، چون که بارانی ام

 

[Geronimo]

شنبه من بد بد
روز عشق سرسری
گریه های بیخودی
خنده بی خبری
صبح یکشنبه میاد
مثل یه قهوه سرد
شکل بی شکل کشیش
بر سر صلیب درد

غیبت عشقه که مارو می کشه
سیل بی رحمه، بهارو می کشه

دفتر دوشنبه های بی کسی
میگه تار موی یارم کم شده
روی روسریش باید خط بکشم
وقتی رخت خونه مون پرچم شده
از سر سه شنبه های موج و کف
هر پناهنده یه قایق می خره
ساحل از شکسته های ما پره
تا بخواهی صدفای بی سره

غیبت عشقه که مارو می کشه
سیل بی رحمه، بهارو می کشه

عصر چارشنبه هنوز
میگه یک بیرق بدوز
بی شناسنامه بسوز
آدم روز به روز
روز پنجشنبه میاد
جوری که نیومده
سرخ سرخ و داغ داغ
مثل یک آتشکده

جمعه از لهجه دریا خیس خیس
میگه قصه دو ماهی بنویس

غیبت عشقه که مارو می کشه
سیل بی رحمه، بهارو می کشه

 

[Geronimo]

بشنو,همسفر من.
از این قصه ی تلخ,راه دشوار.
ای تو,تک چراغ این شب تار.
این که گذشتن از کنار قصه ها نیست.
این که یک تصویر از سقوط آدما نیست.
ما بی تفاوت به تماشا ننشستیم.
ما خود دردیم,این نگاهی گذرا نیست.

بشنو,همسفر من.
با هم رهسپار راه دردیم.
با هم,لحظه ها را گریه کردیم.
ما در صدای بی صدای گریه سوختیم.
ما از عبور لحظه لحظه قصه ساختیم.
از مخمل درد به تن عشق جامه دوختیم.
ما عجز خود را باهم و بی هم شناختیم.
شاید در این راه,اگر با هم بمانیم.

وقت رسیدن شعر خوشبختی بخوانیم.

بشنو,همسفر من.
بشنو,همسفر من

 

[Geronimo]

رفته ام من سال ها از خاطرات این و آن
یک سراغ ساده هم از ما نمی گیرد کسی
شانه های عاشقان گر تکیه گاه اشک هاست
پس چرا بر شانه ام اشکی نمی ریزد کسی

 

[Geronimo]

بادکنکی که دل کودکی ام

هوایش کرده بود

امروز ترکید…

 

[Geronimo]

تنها تر از همه تنهایان زمینم.

حالا دیگر

نه از حادثه خبری هست

و نه از اعجاز آن چشم های آشنا

از دلتنگی ها هم که بگذریم

تنهایی

تنها اتفاق این روزهای من است…

 

[Geronimo]

من یه تیکه ابر تنهام توی آسمون آبی
یه اسیر بی زبونم توی اون چشمون آبی
باد سرد و وحشی شب مارو از همدیگه جدا کرد
برای به هم رسیدن خدارو باید صدا کرد
حالا اینجا تک و تنها دارم اشکامو می بارم
پر و خالی شدن از آب. همه ی این شده کارم
گرمای خورشید بی رحم تن خیسمو سوزونده
برای دریا و جنگل دیگه قطره ای نمونده
وجود سفید و نرمم شده تاریک مثل مردن
دیگه حتی جون ندارم برای لحظه شمردن
آخرقصه ی عمرم آخرین قطره ی آب
ته این جاده رسیدن واسه من مثل سراب
وقتی که به ابر سنگین رو وجودم خونه کردش
دیگه وقت مردن و حل شدنه تو تن سردش
همیشه ابرای کوچیک طعمه ی ابر بزرگن
دوتائی بازیگرای قصه ی بره و گرگن

 

[Geronimo]

دل که چون سنگ شد دل نیست
جز چهار حفره در گل نیست
دل که با دل شکستن آرامد
سنگ گفتن به آن که مشکل نیست

 

[Geronimo]

نمي گويم فراموشم مکن ،
هرگز
ولي گاهي به ياد آور
رفيقي را
که ميداني
نخواهي رفت از يادش ...

 

[Geronimo]

گفت برگ پاییزی به من
چرا گرفته قلبت را گرد ماتم
از برای چه نشسته ای در انتظار
نیست یک همدم انیس حتی یار
گفته زین راه روزی عبور می کنم
منم تا آنروز با یادش سر می کنم
سال بعد برگ اثری از وی ندید
از زمین و ابر وباد اینطور شنید
که وی چیزی دید که نباید میدید
بعد از سالها که در انتظار نشسته بود
یارش را با یکی دیگر دیده بود
چنین گفت با خودش این برگ
نمرد او زیر برف و باران و تگرگ
ولی چو دید با کسی دیگر همدمش را
امان نداد کمی بیشتر قلب عاشقش را
وی را احاطه کرد پس از سالها سایه مرگ
سالهای سال نقل میکرد این قصه را برگ
که بگیرند بقیه از این داستان پند
مثل وی نیابند از یار خود گزند

 

[Geronimo]

مطمئن باش برو
ضربه ات کاری بود
دل من سخت شکست
و چه زشت به من و سادگی ام خندیدی
به من و عشقی پاک که پر از یاد تو بود
وبه یک قلب يتيم که خیالم می گفت تا ابد مال تو بود
تو برو
برو تا راحت تر تکه های دل خود را
آرام سر هم بند زنم

 

[Geronimo]

حکایتم کن

برای دستهایی که مرا جستند

و برای چشمانی که مرا قطره قطره...

برای لبهایی که ترانه ام کردند

و بعد شاید مرثیه ای

حکایتم کن به غروب رسیده ام!!!

 

[Geronimo]

ديشب از بام جنون ديوانه اي افتاد و مرد
پيش چشم شمع ها پروانه اي افتاد و مرد

از لطافت ياد تو چون صبح گل ها خيس بود
شبنمي از پشت بام خانه اي افتاد و مرد

موي شبگوني كه چنگش ميزدي شب تا سحر
از سپيدي لا به لاي شانه اي افتاد و مرد

ازدياد پنجره جان قناري را گرفت
در قفس از نغمه ي مستانه اي افتاد و مرد

اين كلاغ قصه را هرگز تو هم نشنيده اي
تا خودش هم قصه شد افسانه اي افتاد و مرد

 

[Geronimo]

کاش می شد تا خدا پرواز کرد
پای دل از بند دنیا باز کرد
کاش می شد از تعلق شد رها
بال زد همچون کبوتر در هوا​

 

[Geronimo]

***ز چشمت اگر چه دورم هنوز....پر از اوج و عشق و غرورم هنوز

اگر غصه بارید از ماه و سال....به یاد گذشته صبورم هنوز

شکستند اگر قاب یاد مرا.....دل شیشه دارم بلورم هنوز

سفر چاره دردهایم نشد..... پر از فکر راه عبورم هنوز

ستاره شدن کار سختی نیست.... گرشتم ولی غرق نورم هنوز

پر از خاطرات قشنگ توام.....پر از یاد و شوق و مرورم هنوز

ترا گم نکردم خودت گم شدی......من شیفته با تو جورم هنوز

اگر جنگ با زندگی ساده نیست.....در این عرصه مردی جسورم هنوز

اگر کوک ماهور با ما نساخت.....پر از نغمه پک و شورم هنوز

قبول است عمر خوشی ها کم است.....ولی با توام پس صبورم هنوز

 

[Geronimo]

بس كه جفا ز خار وگل ديد دل رميده ام ​

همچو نسيم از اين چمن پاي برون كشيده ام​

شمع طرب ز بخت ما آتش خانه سوز شد​

گشت بلاي جان من عشق به جان خريده ام ​

حاصل دور زندگي صحبت آشنا بود​

تا تو ز من بريده اي من ز جهان بريده ام​

تا به كنار من بودي بود به جا قرار دل​

رفتي ورفت راحت از خاطر آرميده ام​

تا تو مراد من دهي كشته مرا فراق تو​

تا تو به داد من رسي من به خدا رسيده ام​

چون به بهار سر كند لاله ز خاك من برون​

اي گل تازه ياد كن از دل داغديده ام​

يا ز ره وفا بيا يا ز دل رهي برو​

سوخت در انتظار تو جان به لب رسيده ام​