مهدیه لطیفی

[بـا ر ا ن]

این بارانی که می بینی

باران نیست که

کابوسی ست،

بس خیس

بس که تکرار میشود این صحنه ی صامتِ بارانیِ رفتنت،

تا پلک هام گرم می شود

 

[بـا ر ا ن]

خواب طوفان را هم نمی دیدم

طوفان هم خواب مرا !

تو پلی زدی

از من به طوفان

از طوفان به من

آنقدر که به دریا زدن

گناه محسوب می شود

از این به بعد

 

[بـا ر ا ن]

از این عشق به آن عشق


از این شاخه به آن شاخه

از این عشق به آن عشق می شویم

و فرق نمی کند انگار

آنکه دوستمان دارد

درست چند قدم آن طرف تر از زندگی مان

تکیه به عشق زده است و

چه مصرانه

چشم به ثانیه ها و

لبخندها دوخته است

 

[بـا ر ا ن]

شعرهایمان می میرند

تو هیچ مرگت نیست

من هم

ولی این شعرها

این شعرهای لاکردار

به وقت عشق از عشق می میرند و

به روز بی عشقی از بی عشقی

ما مرگ هایمان را بسته بندی کرده ایم و

فرستاده ایم سر وقت شعرهامان

مرگ برای همسایه خوب است

 

[بـا ر ا ن]

چهار چوب


چهار تا تکه چوب

نمی گذارد دوست داشته باشی ام

چهار چوب ها را آتش بزن

تا گرم شود دلم

فندک برای همین کارهاست!

 

[بـا ر ا ن]

نه آمـــدی و نه... رفتــــــــی




آمدنت را دروغ چرا،

نمی دانم

رفتنت اما جشن گرفتن داشت

نه که خوشحال باشم؛ نه!

رفتنت نوید پرشعر شدنِ تنم بود

می شد بنشینم سال ها

از سایه ات که دور می شد

شعر بنویسم

تو ولی نه آمدی و نه رفتی

تو خوب می دانستی،

نابودی من کار هر کسی نیست!

 

[بـا ر ا ن]

حتی جغدها هم

این چنین چشم به چیزی ندوخته اند

مردم راه می روند و

می آیند و

می روند و

انگار نه انگار

دوست داشتنت

چشم هایم را از من گرفته است

 

[بـا ر ا ن]

دیوانه گی بد نیست

برای یک بار هم که شده

بلیت قطار بهار را بدزد و

از راه برس

بگذار مردم کنار هفت سین هایشان

حوصله شان سر برود

بگذار همان جا خوابشان ببرد از انتظار

سبزه ها زرد شوند و

زمستان این پا و آن پا کند

فکر هم نکن

هر بار آمدیم فکری کنیم

کابوس ها به من خندیدند

 

[بـا ر ا ن]

بي زحمت ...نخنـــــــد


خنده های تو

دل ضربه های فراموش شده ی من است

مجبور نیستی بخندی

مجبور نیستی دلم را

هر بار از جا بکنی

ببین!

خنده های تو مرا پرت می کند توی گرباد دوست داشتن

من از این گردباد می ترسم

بی زحمت نخند

لبخند هم نزن

اصلا چرا زل زده ای به دلهره های من؟

خنده های تو بذر شعر است

تو که شعرهای گره خورده به مرا نمی بینی

نمی خوانی

نمی دانی

لبخند هایت را توی دامنم می ریزی که چه!؟

هر چه آتش است

از گور همین شعرهاست

من نمی خواهم از نو شاعر شوم

 

[بـا ر ا ن]

بخندید و بروید




بخندید

نمی خواهم بدانم به دیوانه گی ام می خندید

یا به این فکر ها

یا به شیطنت های کم و بیش

بخندید و بروید

بروید

آن قدر که در خط افق حل شوید

آن قدر که قرار نباشد کسی تنهایی ام را

از نزدیک ببیند!

 

[بـا ر ا ن]

بی رنگ و رو



رنگ و رو نمانده بر دست و دلم

خواب می مانم سر همه ی قرارها

و روسری هایم چروک است

از روزی که

سر هیچ قراری

انتظار تو مشهود و

لبخند تو پهن نیست

 

[بـا ر ا ن]

قدم بزن



قدم که می زنی

شعر از سر و کول شهر بالا می رود

شهر را چه به شعر؟

قالیچه ها را هم بیخیال

خطوط دست های مرا قدم بزن

 

[بـا ر ا ن]

عجب شاه دزدی ست صبح

من تو را از شعر ها می دزدم

صبح تو را از من

 

[بـا ر ا ن]

توی روزهام قدم بزن

پیشونی نوشتم را

با قدم هات عوض می کنم

توی روزهام قدم بزن

با دست هایی در جیب و

یقه ی کاپشنی که بالا داده ایش

سوت هم زدی، زدی

خنک است و خلوت

توی روزهام قدم بزن

خوشبختی هایش را جدا کن

هر چه ماند پس می گیرم

 

[بـا ر ا ن]

دست از چرا و

چاره و

چمچاره

می شویم و زل می زنم به جهل رابطه

بیخودی متاسف نباش

تو آمده بودی که بروی اصلا!

تو چه می دانی چه ترسی ست

ترس از کوچه ی بعد از خداحافظ؟

تو چه می دانی

چه ها که نمی کند این ترس؟

بیخودی لبخند نزن

 

[بـا ر ا ن]

تقصیر خودم نیست

تو را که می بینم

هر چه از بر کرده بودم ، از برم می رود

تو را که می بینم

همه ی واژه ها نا گفته می مانند

تا همیشه چیزی برای با خودم تکرار کردن داشته باشم!

همه ی اینها تقصیر حرارت حضور توست

سنگینی حرم حضور تو را

پاسخی جز سنگینی سکوتم نمی یابم

تقصیر خودم نیست که تو را که می بینم

چیزی برای گفتن ندارم

 

[بـا ر ا ن]

تو آینه را می زنی می‌شکنی

من دلگیر می‌شوم ...

تو در همین خرده آینه ها تکرار می‌شوی!

من می‌خندم

می‌گویم :

"تو همیشه ناشیانه ماهرانه ترین کارها را انجام می‌دهی ! "

می‌خندی ....

من عاشق خندیدنت می‌شوم

من اشتباه نمی‌کنم که آینه را دست تو می‌سپارم

یا دل به تو می‌بندم ....

 

[بـا ر ا ن]

آرزویت که می‌کنم

لحظه ی آمدنت انگار

دوباره پرستو ها نیامده کوچ می‌کنند

و من چنین نامنتظر

تو را و بهار را

از نو آرزو می‌کنم

تو ببین چه می‌کنی

که من پر از فلوت و دریا شده ام !

 

[بـا ر ا ن]

این روزها
همه اش در من برف می بارد
آنقدر سنگین
که آدم برفی ها
در من امپراطوری راه انداخته اند
و من
حتی
جرئت ِ خندیدن به دماغ های هویجی شان را ندارم!

این روزها
زمستان تر از زمستانی ام که در آنم
و چهلچراغی از قندیل و بغض
آویزان کرده ام اینجا
درست بالای سر شومینه ای
که تو در آن هیزم نمی ریزی!

http://heliya1382.persianblog.ir/1382/6/

 

[بـا ر ا ن]

برای ماهی
با سه ثانیه حافظه
تنگ و دریا یکی ست!
دست من و شما درد نکند
که دل ِ تنگ آدم ها را
با یک عمر حافظه
توی تُنگ می اندازیم
و برای ماهی ها دل می سوزانیم!

http://heliya1382.persianblog.ir/1382/6/