هر روز يك شعر تازه

[wonnin]

در دلــی هـر چنــــد دوری از نظــر

خوشتر آن روزی که بــاز آیـی ز در

با تــو ما را خوشــتــرین دیــدار بـاد

هر کجـــا هستی خــدایت یــار باد

 

[ترانه18]

[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]کاش آن اینه ای بودم من

که به هر صبح تو را می دیدم

می کشیدم همه اندام تو را در آغوش

سرو اندام تو با آنهمه پیچ

آنهمه تاب

آنگه از باغ تنت می چیدم

گل صد بوسه ناب[/FONT]

 

[I Love You]

دلارام

هـ ـــرڪـه دلــــ آرام دید از دلــ ـش آرام رفتـ
چشـ ـم ندارد خـ ـلاص هر که در این دام رفتــــ

یـــاد تو می‌رفــت و ما عـــاشق و بـی‌دل بدیم
پــ ــرده برانداختـــ ــی کـ ــار به اتمـــام رفتــــــــ

مشــعله‌ای برفــروخت پــرتو خورشـید عشق
خــ ـرمن خاصــاטּ بسـوخت خانگه عـــام رفتــــــــ

گــر به همه عمــ ـر خویـش با "تـو" بـرآرم دمی
حـ ـاصل عمــر آن دمست بــ ـاقی ایــام رفتــــــــــــ . . .


سعدی شیرازی

 

[bortez]

دلاراما چنین زیبا چرایی		چنین چست و چنین رعنا چرایی
گرفتم من که جانی و جهانی		چنین جان و جهان آرا چرایی
گرفتم من که الیاسی و خضری		چو آب خضر عمرافزا چرایی
گرفتم من که دنیایی و دینی		چو دنیا مایه سودا چرایی
گرفتم گنج قارونی به خوبی		چو موسی با ید بیضا چرایی
ز رشکت دوست خون دوست ریزد		بدین حد شنگ و سرغوغا چرایی
چو نور تو گرفت از قاف تا قاف		نهان از دیده چون عنقا چرایی
ندارد هیچ حلوا طبع صهبا		تو هم حلوا و هم صهبا چرایی
ز عشق گفت تو با خود بجنگم		که پیش چون ویی گویا چرایی

 

[ترانه18]

باور کنید حال و هوایم مساعد است

این شایعات شیوه ی برخی جراید است

یک صبح

تیتر می شوم: این شخص

[بگذریم]

یک عصر

خوانده اید... و تکرار زاید است

من زنده ام هنوز و غزل فکر می کنم

باور نمی کنید؟ همین شعر شاهد است

"محمد علی بهمنی"

 

[bortez]

آن یکی آمد در یاری بزد

گفت یارش کیستی ای معتمد

گفت من گفتش برو هنگام نیست

بر چنین خوانی مقام خام نیست

خام را جز آتش هجر و فراق

کی پزد کی وا رهاند از نفاق

رفت آن مسکین و سالی در سفر

در فراق دوست سوزید از شرر

پخته گشت آن سوخته پس باز گشت

باز گرد خانهٔ همباز گشت

حلقه زد بر در بصد ترس و ادب

تا بنجهد بی‌ادب لفظی ز لب

بانگ زد یارش که بر در کیست آن

گفت بر در هم توی ای دلستان

گفت اکنون چون منی ای من در آ

نیست گنجایی دو من را در سرا

نیست سوزن را سر رشتهٔ دوتا

چونک یکتایی درین سوزن در آ

رشته را با سوزن آمد ارتباط

نیست در خور با جمل سم الخیاط

**********************************
A certain person came to the Friend's door
and knocked.
"Who's there?"
"It's me."
The Friend answered, "Go away. There's no place
for raw meat at this table."

The individual went wandering for a year.
Nothing but the fire of separation
can change hypocrisy and ego. The person returned
completely cooked,
walked up and down in front of the Friend's house,
gently knocked.
"Who is it?"
"You."
"Please come in, my self,
there's no place in this house for two.
The doubled end of the thread is not what goes through
the eye of the needle.
It's a single-pointed, fined-down, thread end,
not a big ego-beast with baggage

​

 

[AMD.POWER]

تا آفتابی دیگر

رهروان خسته را احساس خواهم داد
ماه های دیگری در آسمان کهنه خواهم کاشت
نورهای تازه ای در چشم های مات خواهم ریخت
لحظه ها را در دو دستم جای خواهم داد
سهره ها را از قفس پرواز خواهم داد
چشم ها را باز خواهم کرد
خواب ها را در حقیقت روح خواهم داد
دیده ها را از پس ظلمت به سوی ماه خواهم خواند
نغمه ها را در زبان چشم خواهم کاشت
گوش ها را باز خواهم کرد
آفتاب دیگری در آسمان لحظه خواهم کاشت
لحظه ها را در دو دستم جای خواهم داد
سوی خورشیدی دگر پرواز خواهم کرد

 

[ترانه18]

از تپــش هــای قلبم

خواستنتـــ را کــه بگيــرم

می ايســـتد ....!

 

[ترانه18]

لبخند می زنی
روز می شود
خوشبخت مردمی
که شش ماه از سالشان
روز است ..

 

[AMD.POWER]

"خانه دوست كجاست؟" در فلق بود كه پرسيد سوار.
آسمان مكثي كرد.
رهگذر شاخه نوري كه به لب داشت به تاريكي شن‌ها بخشيد
و به انگشت نشان داد سپيداري و گفت:

"نرسيده به درخت،
كوچه باغي است كه از خواب خدا سبزتر است
و در آن عشق به اندازه پرهاي صداقت آبي است
مي‌روي تا ته آن كوچه كه از پشت بلوغ، سر به در مي‌آرد،
پس به سمت گل تنهايي مي‌پيچي،
دو قدم مانده به گل،
پاي فواره جاويد اساطير زمين مي‌ماني
و تو را ترسي شفاف فرا مي‌گيرد.
در صميميت سيال فضا، خش‌خشي مي‌شنوي:
كودكي مي‌بيني
رفته از كاج بلندي بالا، جوجه بردارد از لانه نور
و از او مي‌پرسي
خانه دوست كجاست."

 

[ترانه18]

درخت را به نام برگ

بهار را به نام گل

ستاره را به نام نور

کوه را به نام سنگ

دلِ شکفته ی مرا به نام عشق

عشق را به نام درد

مرا به نام کوچکم صدا بزن!

"عمران صلاحی"

 

[bortez]

ما ز یاران چشم یاری داشـتیم
خود غلط بود آن چه ما پنداشتیم
تا درخـت دوسـتی برگی دهد
حالیا رفتیم و تخمی کاشـتیم
گـفـت و گو آیین درویشی نبود
ور نـه با تو ماجراها داشـتیم
شیوه چشمت فریب جنگ داشت
ما غلط کردیم و صلح انگاشـتیم
گلبن حسنت نه خود شد دلفروز
ما دم همت بر او بگـماشـتیم
نکته‌ها رفت و شکایت کس نکرد
جانـب حرمـت فرونگذاشتیم
گفت خود دادی به ما دل حافظا
ما محصل بر کسی نگماشـتیم

​

---

I expected friendship from my friends
How mistaken were my notions of these trends.
When will the tree of friendship bear fruit?
I have planted seeds of many strains & blends.
Dervishes keep away from discourses & discussions
Else my arguments, my talk, only offends.
I detected aggression in your piercing eyes
Forgive me and let me make peaceful amends.
The bud of your goodness remained closed
I became the gardener whom flowers tends.
Many wrongs were done, yet no-one complained
My silence, deference and respect extends.
Said, this friendship is what Hafiz intends
Not by our order his time, this way he spends. ​

 

[bortez]

---

In childhood we strove to go to school
Our turn to teach, joyous as a rule
The end of the story is sad and cruel
From dust we came, and gone with winds cool
​

 

[AMD.POWER]

باد ما را با خود برد
باد
پرده ها را آرام تکان میدهد
و ما
بچه های خوش باور
لب ریز از اضطراب و امید!
زوایای نیمه روشن را به هم نشان می‌دهیم

 

[ترانه18]

بگذار لب‌هایت برای بوسیدن باشند ...

تـو

چشمانت به اندازه‌ کافی

حرف برای گفتن دارند ...!

 

[AMD.POWER]

مگذر از من ای که در راه تو از هستی گذشتم
با خیال چشم مستت از می و مستی گذشتم
دامن گلچین پر از گل بود از باغ حضورت
من چو باد صبح از آنجا با تهی دستی گذشتم
من از آن پیمان که با چشم تو بستم سال پیشین
گر تو عهد دوستی با دیگری بستی گذشتم
چون عقابی می زنم پر در شکوه بامدادان
من که با شهبال همت زین همه پستی گذشتم
پاکبازی همچو من در زندگی هرگز نبینی
مگذر از من ای که در راه تو از هستی گذشتم
شفيعي كدكني

 

[hdavoodh]

غم تا ابدیت به زمین خواهد ماند
ابلیس مدام در کمین خواهد ماند

امّید به آدم شدن آدم نیست
اوضاع همین است و همین خواهد ماند!!

 

[hdavoodh]

آهم، نفسم، روح و روانم سردست
افسرده شدم خواب و خوراکم دردست

با این همه غم خدایی اش باید گفت :
آن زن که به من دل بسپارد، مردست!

 

[ترانه18]

[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]
چقدر این دوست‌داشتن‌های بی‌دلیل خوب است [/FONT]
​

[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]مثل همین باران ِبی‌سوال[/FONT]​

[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]که هی می‌بارد [/FONT]
​

[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]که هی اتفاقا [/FONT]​

[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]آرام و شمرده شمرده [/FONT]​

[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]می‌بارد[/FONT]​

سيد علي صالحي
​

 

[AMD.POWER]

آمد بهار جانها دل می زند جوانه
قمری ترانه سر ده با شور شادمانه
با خود به گفتم ای دل رسم زمانه را بین
عنقا شکار و کرکس آزاد در میانه
پیری اشارتم کرد چون فیض گل به بلبل
و اکنون شدم دل آگاه از راز جاودانه :
تحصیل عشق و رندی آسان نمود اول
اما گرفت کآخر خاکسترم زبانه
صیاد سخت دل خود صیدی شود دگرگون
تا از رضای حسنش آهو رود به لانه
تا چون تو ماه رویی رخ در نقاب داری
شمع فلک ز مشرق می برزند زبانه
برقع ز رخ بیفکند آن گل عذار خوبی
برق نگاه او زد آتش به چشمخانه
هر نکته‌ای که گویم در وصف آن نگارم
حسرت برند خوبان از این همه نشانه
ساغر به دست ساقی در گردش آید اینک
مجلس به پاست جانا در دور عاشقانه
در کفر زلف او بین دلها اسیر باید
ای جلوه پای در نه ، در دام ، بی بهانه