beatris90
کاربر تازه وارد
- تاریخ عضویت
- 13 ژوئن 2007
- نوشته‌ها
- 127
- لایک‌ها
- 0
گل به گل، سنگ به سنگ این دشت
یادگاران تواند.
رفته ای اینک و هر سبزه و سنگ
در تمام در و دشت
سوگواران تواند.
در دلم آرزوی آمدنت می‌میرد.
رفته ای اینک اما آیا
باز بر می‌گردی؟
چه تمنای محالی دارم
خنده ام می گیرد!
***
و چه رویاهایی
که تبه گشت و گذشت.
و چه پیوند صمیمیت ها،
که به آسانی یک رشته گسست.
چه امیدی؟ چه امید؟
چه نهالی که نشاندم من و بی بر گردید.
دل من می سوزد
که قناری ها را پر بستند.
که پر پاک پرستوها را بشکستند.
و کبوترها را
- آه، کبوتر ها را...
و چه امید عظیمی به عبث انجامید.
***
در میان من و تو فاصله هاست
گاه می اندیشم،
- می توانی تو به لبخندی این فاصله را برداری!
تو توانایی بخشش داری.
دست‌های تو توانایی آن‌را دارد؛
- که مرا
زندگانی بخشد.
چشم‌های تو به من می‌بخشد
شور و عشق و مستی
و تو چون مصرع شعری زیبا
سطر برجسته ای از زندگی من هستی.
دفتر عمر مرا
با وجود تو شکوهی دیگر
رونقی دیگر هست.
می توانی تو به من،
زندگانی بخشی؛
یا بگیری از من،
آنچه را می بخشی
و میخوای بری ؟! به حضور تون عادت کرده بودیم و باشعرهاتون انس گرفته بودیم !
