بانوی آسمان وشب
کاربر تازه وارد
خوشبختي را ديروز به حراج گذاشتند
حيف من زاده ي امروزم
خدايا جهنمت فرداست
پس چرا امروز مي سوزم.
حيف من زاده ي امروزم
خدايا جهنمت فرداست
پس چرا امروز مي سوزم.
-
پایان فعالیت بخشهای انجمن: امکان ایجاد موضوع یا نوشته جدید برای عموم کاربران غیرفعال شده است
هر روز يك شعر تازه
- شروع کننده موضوع Behrooz
- تاریخ شروع
بانوی آسمان وشب
کاربر تازه وارد
اجازه هست عشق تو را تو کوچه ها داد بزنم ؟
رو پشت بوم خونه ها اسمتو فریاد بزنم ؟
اجازه هست مردم شهر، قصه ما را بدونن ؟
اسم منو ، عشق تو رو ، توی کتابا بخونن ؟
اجازه هست که قلبمو برات چراغونی کنم ؟
پیش نگاه عاشقت ، چشمامو قربونی کنم ؟
اجازه می دی تا ابد سر بزارم رو شونه هات ؟
روزی هزارو صد دفعه ، بگم که میمیرم برات ؟
اجازه میدی که بگم حرف ترانه هام تویی ؟
دلیل زنده بودنم ، حرف بهانه هام تویی ؟
اجازه دارم که به همه بگم تو مال منی ؟
ستارتم اینو میگه ، که تو ، تو اقبال منی ؟
اجازه هست تا ته مرگ منتظر تو بشینم ؟
تو رویاهای صورتیم ، خودم رو با تو ببینم ؟
اجازه هست جار بزنم بگم چقدر دوست دارم ؟
بگم می خوام بخاطرت سر به بیابون بزارم ؟
اجازه هست برای تو از ته دل دیوونه شم ؟
اجازه می دی که بگم همین روزا میای پیشم ؟
اجازه هست عکس تو را ، رو صورت ماه بزنم ؟
طلسم قصه ها مونو ؛ با داشتن تو بشکنم ؟
اجازه هست پناه من گرمی آغوشت بشه ؟
هر اسمی جز اسمه خودم ، دیگه فراموشت بشه ؟
رو پشت بوم خونه ها اسمتو فریاد بزنم ؟
اجازه هست مردم شهر، قصه ما را بدونن ؟
اسم منو ، عشق تو رو ، توی کتابا بخونن ؟
اجازه هست که قلبمو برات چراغونی کنم ؟
پیش نگاه عاشقت ، چشمامو قربونی کنم ؟
اجازه می دی تا ابد سر بزارم رو شونه هات ؟
روزی هزارو صد دفعه ، بگم که میمیرم برات ؟
اجازه میدی که بگم حرف ترانه هام تویی ؟
دلیل زنده بودنم ، حرف بهانه هام تویی ؟
اجازه دارم که به همه بگم تو مال منی ؟
ستارتم اینو میگه ، که تو ، تو اقبال منی ؟
اجازه هست تا ته مرگ منتظر تو بشینم ؟
تو رویاهای صورتیم ، خودم رو با تو ببینم ؟
اجازه هست جار بزنم بگم چقدر دوست دارم ؟
بگم می خوام بخاطرت سر به بیابون بزارم ؟
اجازه هست برای تو از ته دل دیوونه شم ؟
اجازه می دی که بگم همین روزا میای پیشم ؟
اجازه هست عکس تو را ، رو صورت ماه بزنم ؟
طلسم قصه ها مونو ؛ با داشتن تو بشکنم ؟
اجازه هست پناه من گرمی آغوشت بشه ؟
هر اسمی جز اسمه خودم ، دیگه فراموشت بشه ؟
بانوی آسمان وشب
کاربر تازه وارد
«نگاه ناب»
تنها وخسته بودم، در خود شكسته بودم
در خلوتم نشستم، زان سان گسسته بودم
احساس می‌نمودم، دیگر كسی نیاید
در حجم كوچك دل، آنجا كه بسته بودم
هر لحظه بی‌تبسم، هر روز بی‌تكاپو
در ژرفنای پوچی، بی‌تو نشسته بودم
ناگاه آمدی تو، بی‌ترس و بی‌هیاهو
بشكست قفل این در، دربی كه بسته بودم
زان پس دلم برایت، بس عاشقانه می‌زد
گفتم گریزم از تو، دیدم كه رسته بودم
دیگر خبر ندارم، از خود چو آمدی تو
در آن نگاه نابت، قابی شكسته بودم
دانم كه جز فراغت، طرفی دگر ببندم
اما چه غم كه دم را با تو خجسته بودم
دست و قلم فدایت، چشمم به زیر پایت
چشمی كه در دو چشمت مشتاق بسته بودم
كوبیدن در تو گرچه دراز دستیست
گر كوفتم بر این در، تنها و خسته بودم
تنها وخسته بودم، در خود شكسته بودم
در خلوتم نشستم، زان سان گسسته بودم
احساس می‌نمودم، دیگر كسی نیاید
در حجم كوچك دل، آنجا كه بسته بودم
هر لحظه بی‌تبسم، هر روز بی‌تكاپو
در ژرفنای پوچی، بی‌تو نشسته بودم
ناگاه آمدی تو، بی‌ترس و بی‌هیاهو
بشكست قفل این در، دربی كه بسته بودم
زان پس دلم برایت، بس عاشقانه می‌زد
گفتم گریزم از تو، دیدم كه رسته بودم
دیگر خبر ندارم، از خود چو آمدی تو
در آن نگاه نابت، قابی شكسته بودم
دانم كه جز فراغت، طرفی دگر ببندم
اما چه غم كه دم را با تو خجسته بودم
دست و قلم فدایت، چشمم به زیر پایت
چشمی كه در دو چشمت مشتاق بسته بودم
كوبیدن در تو گرچه دراز دستیست
گر كوفتم بر این در، تنها و خسته بودم
بانوی آسمان وشب
کاربر تازه وارد
آدم
نامت چه بود؟ آدم
فرزندِ كی ؟ من را نیست نه مادری و نه پدری بنویس اول یتیم عالم خلقت
محل تولد؟ بهشت پاک
اینک محل سکونت؟ زمین خاک
آن چیست بر گُرده نهادی؟امانت است.
قدت؟ روزی چنان بلند که همسایه خدا ، اینک به قدر سایه بختم بروی خاک
اعضای خانواده؟ حوای خوب و پاک، قابیل وحشتناک،هابیل زیر خاک
روز تولدت؟در جمعه ای ،به گمانم روز عشق
رنگت؟ اینک فقط سیاه ز شرم چنان گناه
وزنت؟نه آنچنان سبک که پَرم در هوای دوست نه آنچنان سنگین که نشینم به این زمین
جنست؟ نیمی مرا زخاک نیمی دگر خدا
شغلت؟ در کار کشت امید بروی خاک
شاکی تو؟ خدا
نام وکیل؟ آن هم فقط خدا
جرمت؟ یک سیب از درخت وسوسه
تنها همین؟ همین و بس
حکمت؟ تبعید در زمین
همدمت در گناه ؟ حوای آشنا
ترسیده ای؟ کمی
زچه؟ که شوم من اسیر خاک
آیا کسی به ملاقاتت آمده است؟ بلی
چه کس؟ گاهی فقط خدا
داری گلایه ای؟ دیگر گِله نه ولی...
ولی که چه؟حکمی چنین آن هم به یک گناه؟!!!!
دلتنگ گشته ای؟ زیاد
برای که؟ تنها فقط خدا
آورده ای سند؟ بلی
چه؟دو قطره اشک
داری تو ضامنی؟ بلی
چه کس؟ تنها کس خدا
در آخرین دفاع؟ می خوانمش چنان که اجابت کند دعا
نامت چه بود؟ آدم
فرزندِ كی ؟ من را نیست نه مادری و نه پدری بنویس اول یتیم عالم خلقت
محل تولد؟ بهشت پاک
اینک محل سکونت؟ زمین خاک
آن چیست بر گُرده نهادی؟امانت است.
قدت؟ روزی چنان بلند که همسایه خدا ، اینک به قدر سایه بختم بروی خاک
اعضای خانواده؟ حوای خوب و پاک، قابیل وحشتناک،هابیل زیر خاک
روز تولدت؟در جمعه ای ،به گمانم روز عشق
رنگت؟ اینک فقط سیاه ز شرم چنان گناه
وزنت؟نه آنچنان سبک که پَرم در هوای دوست نه آنچنان سنگین که نشینم به این زمین
جنست؟ نیمی مرا زخاک نیمی دگر خدا
شغلت؟ در کار کشت امید بروی خاک
شاکی تو؟ خدا
نام وکیل؟ آن هم فقط خدا
جرمت؟ یک سیب از درخت وسوسه
تنها همین؟ همین و بس
حکمت؟ تبعید در زمین
همدمت در گناه ؟ حوای آشنا
ترسیده ای؟ کمی
زچه؟ که شوم من اسیر خاک
آیا کسی به ملاقاتت آمده است؟ بلی
چه کس؟ گاهی فقط خدا
داری گلایه ای؟ دیگر گِله نه ولی...
ولی که چه؟حکمی چنین آن هم به یک گناه؟!!!!
دلتنگ گشته ای؟ زیاد
برای که؟ تنها فقط خدا
آورده ای سند؟ بلی
چه؟دو قطره اشک
داری تو ضامنی؟ بلی
چه کس؟ تنها کس خدا
در آخرین دفاع؟ می خوانمش چنان که اجابت کند دعا
کار خیلی بدیه
نباید این کارو انجام میدادن
ولی خودمونیم شعرای ایشون واقعا جذابند
رو من تاثیر عجیبی میزاشتن.
لبانت به ظرافت شعر
شهوانی ترین بوسه ها را به شرمی چنان مبدل می کند
که جاندار غارنشین از آن سود می جوید
تا به صورت انسان در آید!!
و گونه هایت با دو شیار مورب
که غرور تو را هدایت می کنند و سرنوشت مرا
که شب را تحمل کرده ام
بی آنکه به انتظار صبح
مسلح بوده باشم!
و بکارتی سر بلند را
از روسبی خانه های داد و ستد
سر به مهر باز آورده ام
هرگر کسی اینگونه به کشتن خویش بر نخواست
که من به زندگی نشستم!
شهوانی ترین بوسه ها را به شرمی چنان مبدل می کند
که جاندار غارنشین از آن سود می جوید
تا به صورت انسان در آید!!
و گونه هایت با دو شیار مورب
که غرور تو را هدایت می کنند و سرنوشت مرا
که شب را تحمل کرده ام
بی آنکه به انتظار صبح
مسلح بوده باشم!
و بکارتی سر بلند را
از روسبی خانه های داد و ستد
سر به مهر باز آورده ام
هرگر کسی اینگونه به کشتن خویش بر نخواست
که من به زندگی نشستم!
در این تجلی گاه نیک و بد
در این صحرای آتشناک صدها عابد و موبد
در این غوغای بی اندازه و بی حد
بروی پوسته ای از استخوانها جار خواهم زد
دلم را دار خواهم زد........دلم را دار خواهم زد
درون من ولی از خشمِ بی اندازه می باشد
درون من ولی از زخم های تازه می باشد
درون من ولی از کفر
از یک کفر تاریک
ولی از آتش و خون و شرنگ و شورش و سرد است
ولی از زشتی و شوریدگی و هرزه پوئی هاست
دلم از جنس یک گرگ است....
یک گرگ پژوهنده....درنده....
سخت پوینده....
که می سازد برایت بمب آتش زا
که می گیرد به دستش شاخه ای از گل....گل مریم
و می کوبد به فرقت زندگانی را....!
به لبهایش بود لبخند....لبخند«ژکوند»ی وار
ولی از چشمش بود از کینه آکنده
دلم از جنس شیطان است
بلی شیطان!
همان که اولین خصم قدیم نسل انسان است
که اینک از وجودش تلخ می گرید
که ایمان از وجودش سخت گریان است
دلم را تیر خواهم زد....
دلم را سیر خواهم زد...
می‌خواهم و می‌خواستمت، تا نفسم بود
می‌سوختم از حسرت و عشق تو بسم بود
عشق تو بسم بود، که اين شعله بيدار
روشنگر شب‌های بلند قفسم بود
آن بخت گريزنده دمی آمد و بگذشت
غم بود، که پيوسته نفس در نفسم بود
دست من و آغوش تو، هيهات، که يک عمر
تنها نفسی با تو نشستن هوسم بود
بالله، که به جز ياد تو، گر هيچ کسم هست
حاشا، که به عشق تو، گر هيچ کسم بود
سيمای مسيحائی اندوه تو، ای عشق
در غربت اين مهلکه فرياد رسم بود
لب بسته و پر سوخته، از کوی تو رفتم
رفتم، به خدا گر هوسم بود، بسم بود
او تمام مدت همين حرف را مي زند
سر به شانه ي خسته ام مي سايد
قلبش را پيشكش مي كند به ستاره هاي چشمانم
و اهسته با عشق مي گويد
دوستت دارم
اه من هميشه حقيقت را در حرف هايش گم مي كنم
و شانه هايم ناگاه تهي مي شوند
وقتي كه شانه هايش تكيه گاه دگري است
و او باز اهسته مي گويد
دوستت دارم
سر به شانه ي خسته ام مي سايد
قلبش را پيشكش مي كند به ستاره هاي چشمانم
و اهسته با عشق مي گويد
دوستت دارم
اه من هميشه حقيقت را در حرف هايش گم مي كنم
و شانه هايم ناگاه تهي مي شوند
وقتي كه شانه هايش تكيه گاه دگري است
و او باز اهسته مي گويد
دوستت دارم
رويای باران می بينم
رويای باغ ها را در ميان صحرای شن
از خواب بر می خيزم٬ با روياهايی پوچ
رويای عشق می بينم٬ و زمان از دستانم می گريزد
رويای آتش می بينم
در رويايم دو قلب در هم می پيچند و هرگز نمی ميرند
و در کنار آتش
سايه ها هوس انسانی را نقاشی می کنند
اين گل سرخ شيرين صحرا
که سايه اش رازی نهان در خود دارد
اين گل صحرا
شيرينیِ هيچ عطری اين چنين آزارت نمی دهد
و حالا او باز گشته است
و چنين است که او منطق روياهايم را ويران می کند
اين آتش می سوزاند
در می يابم که به هيچ چيز شبيه نيست
رويای باران می بينم
چشم به آسمانِ بالای سرم می دوزم
چشمانم را می بندم
اين عطر کمياب شيرينی مست کننده ی عشق است
گل سرخ شيرين صحرا
اين خاطره ی قلب ها و روح های پنهان است
اين گل صحرايی
اين عطر کمياب شيرينیِ مست کننده ی عشق است
تو دور مي شوي
و انگار ابرها ستاره ام را مي چينند
و تك شقايقم در مرداب مي ميرد
و حال در بطن اين لحظه هاي سرد
سبد هاي سيب پر از خالي است
ومن اهسته زير سايه ي درخت ها تب مي كنم
و در اغتشاش توهم برگ ها هذيان مي گويم
اه تو هركجا هستي سري به خواب من بزن
وببين كه هنوز بي شقايق بي ستاره در چشم سيب ها رنگ مي بازم
و انگار ابرها ستاره ام را مي چينند
و تك شقايقم در مرداب مي ميرد
و حال در بطن اين لحظه هاي سرد
سبد هاي سيب پر از خالي است
ومن اهسته زير سايه ي درخت ها تب مي كنم
و در اغتشاش توهم برگ ها هذيان مي گويم
اه تو هركجا هستي سري به خواب من بزن
وببين كه هنوز بي شقايق بي ستاره در چشم سيب ها رنگ مي بازم
زندگي شطرنج دنيا و دل است
قصه ي پررنج صدها مشکل است
شاه دل کيش هوسها مي شود
پاي اسب آرزوها در گل است
فيل بخت ما عجب کج مي رود
در سر ما بس خيالي باطل است
ما نسنجيده پي فرزين و او
غافل از اينکه حريفي قابل است
مهره هاي عمر من نيمش برفت
مهره هاي او تمامش کامل است
قصه ي پررنج صدها مشکل است
شاه دل کيش هوسها مي شود
پاي اسب آرزوها در گل است
فيل بخت ما عجب کج مي رود
در سر ما بس خيالي باطل است
ما نسنجيده پي فرزين و او
غافل از اينکه حريفي قابل است
مهره هاي عمر من نيمش برفت
مهره هاي او تمامش کامل است
می خواهی بروی ؟!
پس بی بهانه برو !
بيدار نکن خاطره های خواب آلوده را ...
صدايت همان صدا ، نگاهت نـاتـنی و دستهايت سرد است ،
و من می دانم :
محبت ساختگیـت ،عشق دروغينت و چشمان پر فريبت ،
آخر روزی گرفتارت خواهند ساخت
اینقدر شمع نکش
اینقدر از دیوان خواجه مثال نیاور
اینقدر لاف سوختن پروانه را نزن
برو پای برهنه در آفتاب بایست
تا تاول بزنی
چقدر گفتم از درون آتش گرفته ام باور نکردی
برو برو جهنم را از نزدیک ببین
اما بدبخت گرما اینجاست
زیر خاکستر قلب من
اینقدر از دیوان خواجه مثال نیاور
اینقدر لاف سوختن پروانه را نزن
برو پای برهنه در آفتاب بایست
تا تاول بزنی
چقدر گفتم از درون آتش گرفته ام باور نکردی
برو برو جهنم را از نزدیک ببین
اما بدبخت گرما اینجاست
زیر خاکستر قلب من
اين زندگي غمزده غير از قفسي نيست
تنها نفسي هست ولي هم نفسي نيست
اين قدر نپرسيد كجا رفت و كي آمد
اشعار پراكنده ي من مال كسي نيست
تو هم آخر توانستی به قلبم داغ بگذاری
و عشق آتشینم را ز سردی هیچ انگاری
تظاهر بود گفتی : تو را من دوست می دارم
ندانستم که خنجر زیز بال و پر داری
و عشق آتشینم را ز سردی هیچ انگاری
تظاهر بود گفتی : تو را من دوست می دارم
ندانستم که خنجر زیز بال و پر داری
ببخش که اينهمه زخم در گلو
واژه‌هايم را تلخ می‌کند
...
چقدر به رفتن مانده‌ست؟
يک نگاه و نيم
قهوه؟
سرد شد
قرعه؟
سوخت
فال؟
دروغ بود
مقصد؟
اين قطار يک وجب هم از جای خود نجنبيده‌ست
بر بالهایِ خیس یادهایِ از یاد رفته ام
پلک بارانی و ژولیده
تنهانشسته ام.
به فردا هم دل نمی دهم!
ماه و خورشید خوب می دانند
پشتِ پرچینِ دلِ تاوول زده ام
جای پای چه نا اهلا نی است .
و درانحنایِ
احساسی پاک
فسیل خواهم شد؛
می توانم
فروردینِ را
تکبیر نماز مرگ
باشم!
بنگر
چه بی مهابا
می نشیند در دل
تازیانه ی نگاهی خیس!تو
امشب هوس کردم برايت چيز بنويسم
با سينه‌ای از خون دل لب‌ريز بنويسم
شايد تو از من انتظاری سبزتر داری
امّا فقط خوش دارم از پاييز بنويسم
می‌خواهم از بی‌مصرفی، تکرار، خودرويی
از بوته‌های هرزه‌ی جاليز بنويسم
تا خون قلبت را کفِ دستم بياشامم
اصرار دارم با بيانی تيز بنويسم
تاريک گفتن پيش‌ازاين‌ها مستحبّی بود
اين‌بار واجب شد که يأس‌انگيز بنويسم
با سينه‌ای از خون دل لب‌ريز بنويسم
شايد تو از من انتظاری سبزتر داری
امّا فقط خوش دارم از پاييز بنويسم
می‌خواهم از بی‌مصرفی، تکرار، خودرويی
از بوته‌های هرزه‌ی جاليز بنويسم
تا خون قلبت را کفِ دستم بياشامم
اصرار دارم با بيانی تيز بنويسم
تاريک گفتن پيش‌ازاين‌ها مستحبّی بود
اين‌بار واجب شد که يأس‌انگيز بنويسم