هر روز يك شعر تازه

[A R @ M]

سپیده دمید
پنجره ای رو به آسمان باز شد
شاخه های نور از زمین رویید
چشمه جوشید
آهو بچه ای رقصید
غنچه خندید و گل باز شد
درختی شکوفه هایش را دید
خرگوشی سر از خواب برداشت
زاغچه ای از روی دیوار
اولین بار پرید
کوه ، هاله ی خورشید را دید
رود ، زمزمه ی صبح را شنید
ماهی رود با شور و شوق
نغمه ی هستی را سرود

 

[A R @ M]

می ایی
با خواهش این و آن
در پوشش آرزوهای دیگران
می روی
با هزار آرزوی گران
برای خود
نه برای دیگران

 

[A R @ M]

به نوزادی که
تازه از خواب تولد برخاسته
بنگر
بنگر به نگاه پک و غریبش
و صدایی که با ملائک هم نواست
و تپش قلبش چون
تیک تک ساعتی
که تازه کوک شده
تازه
برای
دنیایی که
با همه کس
حتی ، زمان غریبه است

 

[A R @ M]

جز برای یکی
حتی
اگر
تمام وجودت
چوتکه های ابر
ذره ذره آب شود
و چون کوه فرو ریزد
خود را
به اندازه ی سر سوزنی
برای کسی
حقیر مکن

 

[A R @ M]

می دانم
می ایی
به سرعت نور
چون رود ، زلال و پر غرور
می دانم
همین حالا نیز
یا هر زمان که بخوانند تو را
چاره ساز نیازمندانی
از راه دور
می سازی برای آنان پل های عبور
با دریچه های امید و سرور
می دانم می ایی

 

[A R @ M]

با ذره ای خوبی
و
ذره ای بدی
و
سرشتی پک
و
مشتی گل
و
نور
با رویشی از غرور
و حوضچه ای از
سبزینه های خیال
به دنیا آمدم

 

[A R @ M]

در لحظه های رویش سبز
عشق را
هستی را
و بودن را
زمزمه کردم

 

[A R @ M]

من از تبلور شبنم می ایم
در سکوت دریا می خوانم
سرود ماندن را
و در هم می شکنم هبوط آدم را
من از واژه ی غریب غربت
نگاه آِنای خود را می دزدم
و غریبان زمان را
به قصد آشنایی با فردا
می پذیرم
و گل واژه های صفا را
از سرند دوستی
با دو دست لغزان
همچون گهواره ی کودکان به لرزه می گیرم
و باب سرودن را می گشایم
من در نیایش صبحگاهی
سلام عشق را پاسخ می دهم
و می خوانم سرود ماندن را
در اذان صبح
درود ستاره را با سحر حس می کنم
و سلام سحر را همچون گوشواری بر گوش خورشید می بینم
من از باد نمی گریزم
و از توفان نمی هراسم
مگر نه این که هر دو مظهر طبیعت اند ... ؟
باران ، شستشو گر آلام من است
و طراوت بعد از آن در کوهستان
سرود زندگی ام
پس می خوانم سرود ماندن را
من از نسیم حظ می برم
و بر کجاوه ی صبا می نشینم
من در غروب به دنیا آمدم
و در فلق بار سفر خواهم بست

 

[A R @ M]

کاش
زمین ساخته می شد
با سفالینه های دیگری
منو تو و دیگری
با زایشی دوباره
آسایشی دوباره می یافتیم

 

[A R @ M]

سفالینه هایم
و تمام طرح های ذهنی ام
شکلی می گیرند
در بعد وجودم
و در کوره ی درونم
می سوزند و می سازند
و ذره دره
حیات می گیرند
در تمام لحظه های من
و اوج می گیرم
چون آن دمی که از دم دیگری متولد شدم

 

[A R @ M]

دیروز با ماه و ستاره پیمان بستم
و زیر شاخه ی نور نشستم
امروز با آب و خک و هوا
و فردا
با تجسمی از گل
در تلألؤ نور
و سنگ
دوباره خواهم رست

 

[A R @ M]

آن سوی سد زمان
نگاهی است
که مرا می خواند
رد نتوان شد از آن نگاه
برای همیشه
همان جا می ماند

 

[A R @ M]

کاش می شد ظرفیت ها را قالب گرفت
کاش می شد در باریکه های سیال ذهن
تصویری از فرداهای دور برداشت
تا با آن ، لحظه های زیبا کاشت
کاش می شد هر روزی را که بد بود ، برداشت
جای آن روز ، روز دیگری کاشت
کاش می شد
کاش می شد با تمام باورها
با زورقی به سوی دریاها رفت
و از آنجا
تا فروغ بی نشانه
تا رؤیاها
تا اساطیر
با پای برهنه تنها رفت

 

[Even Star]

تقدیم به ستاره شبانگاهیم
روزگار له شدن
یک روز روی دیوار کوچه تان خواهم نوشت
برمی گردم وصدایم را با خود می برم
این را به هزاران زبان دنیا ترجمه خواهم کرد
شاید تو خواب بوده ای آنوقت
زیرسنگینی نفسهایت غرق خواهم شد
شاید نگاهت قایق نجاتم باشد
می دانم کسی نخواهد فهمید
که من کیستم
ازکجا آمده ام و
به کجاخواهم رفت
آیا اثرم بود و ربود؟
ولی شاید
شاید زیر سنگینی احساس تو من له شده ام
آری له شده ام

آرزوی فرشته ها این است : میهمان نگاه تو باشند
مثل تو كه نمی شود بشوند مثل لبخند ماه تو باشند!

ارزوی فرشته ها این است : گاه روی زمین قدم بزنند
تا مگر بخت یارشان بشود تا مگر در مسیر تو باشند!

گاه شاگرد مدرسه بشوند تو دبیر فرشتگی باشی!
در كلاس تو درس گوش كنند پای تخته سیاه تو باشند!

ارزوی فرشته ها این است : كه بدانند قلب تو از چیست
تا مگر مثل تو لطیف شوند! تا مگر دلبخواه تو باشند!

دوست دارند دختری بشوند تا ببوسند دست های تو را
مثل من با تو درد دل بكنند میزبان نگاه تو باشند!

من خدا را چگونه شكر كنم ؟ كه تو را دارم ای فرشته ترین
كه هزاران فرشته می خواهند بعد از او در پناه تو باشند

 

[الهه مرگ]

خوابيد آفتاب و جهان خوابيد
از برج ِ فار، مرغک ِ دريا، باز
چون مادري به مرگ ِ پسر، ناليد.


گريد به زير ِ چادر ِ شب، خسته
دريا به مرگ ِ بخت ِ من، آهسته.


□


سر کرده باد ِ سرد، شب آرام است.
از تيره آب ـ در افق ِ تاريک ـ
با قارقار ِ وحشي‌ ِ اردک‌ها
آهنگ ِ شب به گوش ِ من آيد; ليک
در ظلمت ِ عبوس ِ لطيف ِ شب
من در پي ِ نواي گُمي هستم.
زين‌رو، به ساحلي که غم‌افزاي است
از نغمه‌هاي ديگر سرمست‌ام.

□

مي‌گيرَدَم ز زمزمه‌ي تو، دل.
دريا! خموش باش دگر!
دريا،
با نوحه‌هاي زير ِ لبي، امشب
خون مي‌کني مرا به جگر...
دريا!

خاموش باش! من ز تو بيزارم
وز آه‌هاي سرد ِ شبان‌گاه‌ات
وز حمله‌هاي موج ِ کف‌آلودت
وز موج‌هاي تيره‌ي جان‌کاه‌ات...

□

اي ديده‌ي دريده‌ي سبز ِ سرد!
شب‌هاي مه‌گرفته‌ي دم‌کرده،
ارواح ِ دورمانده‌ي مغروقین
با جثه‌ي ِ کبود ِ ورم‌کرده
بر سطح ِ موج‌دار ِ تو مي‌رقصند...


با ناله‌هاي مرغ ِ حزين ِ شب
اين رقص ِ مرگ، وحشي و جان‌فرساست
از لرزه‌هاي خسته‌ي اين ارواح
عصيان و سرکشي و غضب پيداست.


ناشادمان به‌شادي محکوم‌اند.
بيزار و بي‌اراده و رُخ‌درهم
يک‌ريز مي‌کشند ز دل فرياد
يک‌ريز مي‌زنند دو کف بر هم:


ليکن ز چشم، نفرت ِشان پيداست
از نغمه‌هاي ِشان غم و کين ريزد
رقص و نشاط ِشان همه در خاطر
جاي طرب عذاب برانگيزد.


با چهره‌هاي گريان مي‌خندند،
وين خنده‌هاي شکلک نابينا
بر چهره‌هاي ماتم ِشان نقش است
چون چهره‌ي جذامي، وحشت‌زا.


خندند مسخ‌گشته و گيج و منگ،
مانند ِ مادري که به امر ِ خان
بر نعش ِ چاک چاک ِ پسر خندد
سايد ولي به دندان‌ها، دندان!

□

خاموش باش، مرغک ِ دريايي!
بگذار در سکوت بماند شب
بگذار در سکوت بميرد شب
بگذار در سکوت سرآيد شب.


بگذار در سکوت به گوش آيد
در نور ِ رنگ‌رفته و سرد ِ ماه
فريادهاي ذلّه‌ي محبوسان
از محبس ِ سياه...

□

خاموش باش، مرغ! دمي بگذار
امواج ِ سرگران‌شده بر آب،
کاين خفته‌گان ِ مُرده، مگر روزي
فرياد ِشان برآورد از خواب.

□

خاموش باش، مرغک ِ دريايي!
بگذار در سکوت بماند شب
بگذار در سکوت بجنبد موج
شايد که در سکوت سرآيد تب!

□

خاموش شو، خموش! که در ظلمت
اجساد رفته‌رفته به جان آيند
وندر سکوت ِ مدهش ِ زشت ِ شوم
کم‌کم ز رنج‌ها به زبان آيند.


بگذار تا ز نور ِ سياه ِ شب
شمشيرهاي آخته ندرخشد.
خاموش شو! که در دل ِ خاموشي
آواز ِشان سرور به دل بخشد.


خاموش باش، مرغک ِ دريايي!
بگذار در سکوت بجنبد مرگ...

 

[LONA]

تا همیشه دوست دارمت...

و این حس تند عاشقانه ی من است

این نیاز فطری پرستش است ،

میل تا همیشه با تو بودن است .

روبروی من بایست قبله ام !

دوست دارم این نماز شوق را

این غروب ساعت عروج من ،

این غروب لحظه ی رسیدن است

شمع روزهای عمر خویش را ،

نذر کرده ام برای ماندنت

هیچ ترسم از شب سیاه نیست،

چلچراغ عشق تو که روشن است

قطره قطره چشم ، سیل می شود،

غرق می شوم در این هجوم تند

دره دره می رسم به دشت ها ،

می رسم به بسترت که گلشن است

پشت سر شبی غلیظ و روبرو

ابتدای روشنای آفتاب

آفتاب می شوم ...

ومی درم این لباس تیره را که برتن است

پاره می کنم هزار بند را ،

روح می شوم بریده از قفس

خوب از خودم رها که می شوم،

می رسم به تو، تویی که در من است

سالها گذشته است و با منی ...

سالیان سال هم که بگذرد،

باز دوست دارمت ...

و این همان حس تند عاشقانه ی من است

 

[RAHVAR]

غروبه پاییزه
دلم غمنگیزه
چشم فلک نم نم
اشکاشو میرزه

 

[RAHVAR]

به فرهاد می گویم
بیا با هم در بیستون پتک بزنیم
می گوید :
"تو بگیر بخواب برایت بهتر است
تو خودت را مثل من اسیر نکن ...
ارزش ندارد "

 

[amirhvr]

از عشق كز اوست بر لبم مهر سكوت .... هر دم رسدم بر دل و جان قوت و نيرو
من بنده ي عشقم و مذهب و ملت من .... عشق است و علي ذالك احيي و اموت
روي تو كه رشك ماه ناكاسته است .... باغي است كه از هر گلي آراسته است
گر زان كه خدا نيز وفائي بدهد .... آني كه دل من از خدا خواسته است

 

[LONA]

ماه من!

غم و اندوه، اگر هم روزي مثل باران باريد

يا دل شيشه اي ات از لب پنجره عشق زمين خورد و شکست

با نگاهت به خدا چتر شادي وا کن

و بگو با دل خود که خدا هست، خدا هست ...

او هماني ست که در تارترين لحظه شب

راه نوراني اميد نشانم مي داد ...

ماه من!

غصه اگر هست بگو تا باشد

معني خوشبختي، بودن اندوه است

اين همه غصه و غم اين همه شادي و شور

چه بخواهي و چه نه! ميوه يک باغند

همه را با هم و با عشق بچين...

ولي از ياد مبر !

پشت هر کوه بلند سبزه زاري ست پر از ياد خدا

و در آن باز کسي مي خواند که خدا هست

خدا هست ...

و چرا غصه چرا ؟!