-
پایان فعالیت بخشهای انجمن: امکان ایجاد موضوع یا نوشته جدید برای عموم کاربران غیرفعال شده است
هر روز يك شعر تازه
- شروع کننده موضوع Behrooz
- تاریخ شروع
به دنبال دلي ميگردم
صداي شکستن
پزواک غمگيني ميايد در باد
پس چرا شن هاي ساحلي ميخندند
باد زيباست دريا زيباتر
اما من غمگينم
صورتي ابي سبز
اما من خاکستري ميمانم
به دنبال دلي ميگردم
اسمان تاريک است
چشمانم مهرباني نميبيند
اي کاش کبوتر ميشدم
پر مي کشيدم
مي رفتم....
صداي شکستن
پزواک غمگيني ميايد در باد
پس چرا شن هاي ساحلي ميخندند
باد زيباست دريا زيباتر
اما من غمگينم
صورتي ابي سبز
اما من خاکستري ميمانم
به دنبال دلي ميگردم
اسمان تاريک است
چشمانم مهرباني نميبيند
اي کاش کبوتر ميشدم
پر مي کشيدم
مي رفتم....
هم‌چنان كه مي‌روي موهاي‌اَت عاشقي‌يِ مرا مي‌ريزند
رويِ شانه‌هايِ شهر قدم‌هايي مي‌ماسد آسمان را
از آخرِ ماندن‌اَت خفه‌گي‌اَم به وجود مي‌آيد
مثلِ تو كه از لجن‌زار
به ملاقاتِ باطله‌هاي‌اَم مي‌آيي؟
تاكسي‌ها را نگير نگرفته حمال‌تراَن
جاپاهايِ رويِ شانه‌يِ شهر را
خفه‌گي‌اَم برايِ تو
كه مثلثِ چشم‌هاي‌اَت باج نمي‌خواهند
وَ مي‌روي هم‌چنان موهايِ عاشق‌اَت را بريزي
رويِ شانه‌هايِ شهر قدم‌هايي مي‌ماسد آسمان را
از آخرِ ماندن‌اَت خفه‌گي‌اَم به وجود مي‌آيد
مثلِ تو كه از لجن‌زار
به ملاقاتِ باطله‌هاي‌اَم مي‌آيي؟
تاكسي‌ها را نگير نگرفته حمال‌تراَن
جاپاهايِ رويِ شانه‌يِ شهر را
خفه‌گي‌اَم برايِ تو
كه مثلثِ چشم‌هاي‌اَت باج نمي‌خواهند
وَ مي‌روي هم‌چنان موهايِ عاشق‌اَت را بريزي
براي عاشقانه ترين لحطات زندگيم
نام بهشت را انتخاب مي كنم و در تلاطم
حرفهايش از بهشت رانده مي داردم
من شيطان شدم!
به رنگ دستان و چشمانش
من سيب به او خواهم داد
من هوا شدم!؟
عجب دنياي عجيبي است!
بهشتم كو؟
چرا اينجا اينقدر گرم است
عجب خداوند دروغگوئي
آهاي! زمينيان نيكوكار
به بهشت جهنم گونه مان خوش آمديد
تابستان است
بهار گذشت
آرزويتان را براورده كرديم
قبل از آنكه آرزو كنيد
بهارتان را داديم
قبل از آنكه بهار بخواهيد
حال تابستان است
عجب دنياي عجيبي است!
نام بهشت را انتخاب مي كنم و در تلاطم
حرفهايش از بهشت رانده مي داردم
من شيطان شدم!
به رنگ دستان و چشمانش
من سيب به او خواهم داد
من هوا شدم!؟
عجب دنياي عجيبي است!
بهشتم كو؟
چرا اينجا اينقدر گرم است
عجب خداوند دروغگوئي
آهاي! زمينيان نيكوكار
به بهشت جهنم گونه مان خوش آمديد
تابستان است
بهار گذشت
آرزويتان را براورده كرديم
قبل از آنكه آرزو كنيد
بهارتان را داديم
قبل از آنكه بهار بخواهيد
حال تابستان است
عجب دنياي عجيبي است!
بامدادِ تمامِ فصل هايِ شعر
تهران مثلِ بوقي خسته به خيابان زد
آغوشي ترين كلماتِ زمين
بندري چين خورده را لنگر انداختند
ـ اسبي دويده شد اين شعر كوتاه بيا
خون از رگهايِ مرداد زده بالا
جهانِ اشاره زن
روبرويِ آينه ها
ابدي شد
پشتِ بي كوبه ترين درِ دنيا
انگار همه يِ عقربه هايِ زمين دست مي زنند
ـ شما؟
يقين گمشده / دردِ مشترك
بامدادِ تمامِ فصل هايِ شعر
رويِ دستِ باد
از پلك هايِ آيدا
افتاد!
تهران مثلِ بوقي خسته به خيابان زد
آغوشي ترين كلماتِ زمين
بندري چين خورده را لنگر انداختند
ـ اسبي دويده شد اين شعر كوتاه بيا
خون از رگهايِ مرداد زده بالا
جهانِ اشاره زن
روبرويِ آينه ها
ابدي شد
پشتِ بي كوبه ترين درِ دنيا
انگار همه يِ عقربه هايِ زمين دست مي زنند
ـ شما؟
يقين گمشده / دردِ مشترك
بامدادِ تمامِ فصل هايِ شعر
رويِ دستِ باد
از پلك هايِ آيدا
افتاد!
گرد و خاک از پيکره ام تکاندم
پيچ و تاب از تار تار موهاي بافته ام وا کردم...
چشمهايم را به سرمه کوک کردم و
لبهايم را با گلبرگهاي شمعداني...
از جلد بيرون آمدم و روح شدم..
يکسره روح...
و من : سه تار
با چوب آبنوس و تارهاي نقره
و تو ....
دستهاي تو ...
.........................................
زخمه به چشمانم بزن
تا شرار شوق به جانت زنند...
شور در پريشاني موهايم بيفکن
تا پريشانم کني...
نواي نفست را در سراشيب گريبانم رها کن
و بگذار دلم قطعه قطعه
چهار مضراب بنوازد...
کوک ميکني ٫
کوک دشتي کن ...
مينوازي ٫
در دشتي بنواز ٫
که مستم کني ...
که از سرمستي بميرانيم ...
اما
دريغ از زخمه ...
دريغ از ساز ...!
پيچ و تاب از تار تار موهاي بافته ام وا کردم...
چشمهايم را به سرمه کوک کردم و
لبهايم را با گلبرگهاي شمعداني...
از جلد بيرون آمدم و روح شدم..
يکسره روح...
و من : سه تار
با چوب آبنوس و تارهاي نقره
و تو ....
دستهاي تو ...
.........................................
زخمه به چشمانم بزن
تا شرار شوق به جانت زنند...
شور در پريشاني موهايم بيفکن
تا پريشانم کني...
نواي نفست را در سراشيب گريبانم رها کن
و بگذار دلم قطعه قطعه
چهار مضراب بنوازد...
کوک ميکني ٫
کوک دشتي کن ...
مينوازي ٫
در دشتي بنواز ٫
که مستم کني ...
که از سرمستي بميرانيم ...
اما
دريغ از زخمه ...
دريغ از ساز ...!
بيگانه ايست عشق
بيگانه ايست
وقتي ترانه ي آتش
اندوه ـ سرود دستهاي خالي زني ست
که يک روز
در گوشهاي بي کسي ش
فرياد شد.
اندوه غربت زن بود
اندوه آتشين غروري
که در محاق عشق
از لابلاي خنجر ماه ها
آزاد شد.
در ذهن کودک، اما
سرخي شعله هاي آتش
معناي زندگي و رهايي بود
وقتي که نفرين عشق
خداي را
شهيد کرد.
خالي مادرست، کنون
تهي مکرر بي پدري
وقتي که شادي يک کودکي
در شعله هاي ناگزير يک گريز
بر باد شد.
بيگانه ايست
وقتي ترانه ي آتش
اندوه ـ سرود دستهاي خالي زني ست
که يک روز
در گوشهاي بي کسي ش
فرياد شد.
اندوه غربت زن بود
اندوه آتشين غروري
که در محاق عشق
از لابلاي خنجر ماه ها
آزاد شد.
در ذهن کودک، اما
سرخي شعله هاي آتش
معناي زندگي و رهايي بود
وقتي که نفرين عشق
خداي را
شهيد کرد.
خالي مادرست، کنون
تهي مکرر بي پدري
وقتي که شادي يک کودکي
در شعله هاي ناگزير يک گريز
بر باد شد.
اينجا را گويي براي من پاياني نيست
من به تماشاي همه ايستاده ام
سرگشته و گمراه
من يا شما؟
پژواک خندههايم را
ميکشم در دل
گر خلق بشنوند
مي کوبند بر سر
و من هنوز انجايم...
چه ميشود مرا...؟
من به تماشاي همه ايستاده ام
سرگشته و گمراه
من يا شما؟
پژواک خندههايم را
ميکشم در دل
گر خلق بشنوند
مي کوبند بر سر
و من هنوز انجايم...
چه ميشود مرا...؟
1
به راستي كه او منظره اي است شگفت انگيز
او لال است
او از ما نيست
اما از كجا آمده است
2
با حواس خويش مزر اشيا را مي نوردد
و همزمان
در همه گوش و كنارها حضور دارد
براستي كه او غريبه اي بيش نيست
خداوندا
براستي كه او غريبه اي بيش نيست
به راستي كه او منظره اي است شگفت انگيز
او لال است
او از ما نيست
اما از كجا آمده است
2
با حواس خويش مزر اشيا را مي نوردد
و همزمان
در همه گوش و كنارها حضور دارد
براستي كه او غريبه اي بيش نيست
خداوندا
براستي كه او غريبه اي بيش نيست
سودابه دستهايت کو؟
دستهاي مشبکت که ماه راه راه
براي روشن کردن رگهايش تاب نداشت
برقص وقتي گربه هاي طلايي شهر سينه ات راپاره پاره ميدرند
برقص وقتي مورچه ها پيکر اسطوره اي ات را ميجوند
و ميدوند
به سمت چشمهاي تاريخي ات
آن يکي که نبود
تو بودي حتما
و سالروز تولدت
هيچ يک از سال هاي زمين نبود
دستهاي مشبکت که ماه راه راه
براي روشن کردن رگهايش تاب نداشت
برقص وقتي گربه هاي طلايي شهر سينه ات راپاره پاره ميدرند
برقص وقتي مورچه ها پيکر اسطوره اي ات را ميجوند
و ميدوند
به سمت چشمهاي تاريخي ات
آن يکي که نبود
تو بودي حتما
و سالروز تولدت
هيچ يک از سال هاي زمين نبود
roje_aria79
Registered User
مرا ببخش
مرا ببخش
ناگزيرم از نوشتن اين همه نامه هاي سربسته اي كه
امروز اواخر اردي بهشت سالي از اين همه سالهاي صبوري ست
تا چند ساعت آينده
چه نازادگاني كه منتظرند
تا ريه از هواي خرداد پر كنند
تا چند ساعت آينده
چه نوزادگاني كه رها مي شوند
بر بستر سنگلاخ رودخانه هاي فصلي بي فرجام
چشم هاي من كه آب نمي خورند
نه عزيزم
اين راه پيچ پيچ
به تركستان هيچ ضرب المثلي هم نمي رسد
به قول خواهرم
بايد براي روزنامه تسليتي بفرستم
مرا ببخش
ناگزيرم از نوشتن اين همه نامه هاي سربسته اي كه
امروز اواخر اردي بهشت سالي از اين همه سالهاي صبوري ست
تا چند ساعت آينده
چه نازادگاني كه منتظرند
تا ريه از هواي خرداد پر كنند
تا چند ساعت آينده
چه نوزادگاني كه رها مي شوند
بر بستر سنگلاخ رودخانه هاي فصلي بي فرجام
چشم هاي من كه آب نمي خورند
نه عزيزم
اين راه پيچ پيچ
به تركستان هيچ ضرب المثلي هم نمي رسد
به قول خواهرم
بايد براي روزنامه تسليتي بفرستم
roje_aria79
Registered User
بانوي ماه
شنيده ام
كه به آب هاي رفته
خبر از خوابهاي بدي داده اي
و بعد
رد تو را گرفته اند كه سراسيمه دويده اي
به سمت موزه ي برزخ
درست
موقعي كه
عاشق ترين پلنگ حفاظت شده
در خواب صخره اي بلند
خال كوبي ماه كرده بود زير دو پلكش
درست
موقعي كه
نقاره ارتكاب معجزه اي را
حنجره مي دراند
شنيده ام
كه به آب هاي رفته
خبر از خوابهاي بدي داده اي
و بعد
رد تو را گرفته اند كه سراسيمه دويده اي
به سمت موزه ي برزخ
درست
موقعي كه
عاشق ترين پلنگ حفاظت شده
در خواب صخره اي بلند
خال كوبي ماه كرده بود زير دو پلكش
درست
موقعي كه
نقاره ارتكاب معجزه اي را
حنجره مي دراند
roje_aria79
Registered User
لحظه هاي ناب
عمر ما چون تندبادي رفت و گويي خواب بود
وان بناي آرزوها خانه يي بر آب بود
وه چه شب ها دولت بيدار بر در حلقه زد
ليكن از نا هوشياري بخت ما در خواب بود
ز دل گوري شنيدم پند قارون را كه گفت
در كف دنيا پرستان سيم و زر سيماب بود
روشني ها در پريشاني بود دل بد مكن
هر كجا ويرانه يي ديدم پر از مهتاب بود
گفت با من مردم چشمم كه قحط مردميست
جست و جو كردم بسي اين كيميا ناياب بود
موج بنيان كن شو و درياي طوفانخيز باش
مرگ بر آن كس كه عمري رفت و خود مرداب بود
دولت شب ها و توفيق دعا از دست رفت
لحظه ي معراج ما آن لحظه ي ناب بود
عمر ما چون تندبادي رفت و گويي خواب بود
وان بناي آرزوها خانه يي بر آب بود
وه چه شب ها دولت بيدار بر در حلقه زد
ليكن از نا هوشياري بخت ما در خواب بود
ز دل گوري شنيدم پند قارون را كه گفت
در كف دنيا پرستان سيم و زر سيماب بود
روشني ها در پريشاني بود دل بد مكن
هر كجا ويرانه يي ديدم پر از مهتاب بود
گفت با من مردم چشمم كه قحط مردميست
جست و جو كردم بسي اين كيميا ناياب بود
موج بنيان كن شو و درياي طوفانخيز باش
مرگ بر آن كس كه عمري رفت و خود مرداب بود
دولت شب ها و توفيق دعا از دست رفت
لحظه ي معراج ما آن لحظه ي ناب بود
roje_aria79
Registered User
نمي دانم چه بايد كرد
نمي دانم چه بايد كرد
بمانم يا كه بگريزم
اگر خواهم بمانم با تو مي بازم جواني را
وگر خواهم بگريزم چه سازم زندگاني را
گرزيان بودن از يكسو غم فرزند از يك سو
كجا بايد كنم فرياد اين درد نهاني را
نمي دانم چه بايد كرد
بمانم يا كه بگريزم
اگر خواهم بمانم با تو اين را دل نمي خواهد
ز از خانه را هم يار پا در گل نمي خواهد
تو عاقل يا كه من ديوانه من يا تو به هر حالي
عذاب صحبت ديوانه را عاقل نمي خواهد
نمي دانم چه بايد كرد
بمانم يا كه بگريزم
اگر خواهم بمانم با تو كارم روز و شب جنگست
وگر بگريزم از تو پيش ايم كوهي از سنگست
نخواندي نغمه با ساز من و بي پرده مي گويم
صداي ضربه ي قلب من و تو ناهماهنگست
نمي دانم چه بايد كرد
نمي دانم چه بايد كرد
نمي دانم چه بايد كرد
بمانم يا كه بگريزم
اگر خواهم بمانم با تو مي بازم جواني را
وگر خواهم بگريزم چه سازم زندگاني را
گرزيان بودن از يكسو غم فرزند از يك سو
كجا بايد كنم فرياد اين درد نهاني را
نمي دانم چه بايد كرد
بمانم يا كه بگريزم
اگر خواهم بمانم با تو اين را دل نمي خواهد
ز از خانه را هم يار پا در گل نمي خواهد
تو عاقل يا كه من ديوانه من يا تو به هر حالي
عذاب صحبت ديوانه را عاقل نمي خواهد
نمي دانم چه بايد كرد
بمانم يا كه بگريزم
اگر خواهم بمانم با تو كارم روز و شب جنگست
وگر بگريزم از تو پيش ايم كوهي از سنگست
نخواندي نغمه با ساز من و بي پرده مي گويم
صداي ضربه ي قلب من و تو ناهماهنگست
نمي دانم چه بايد كرد
نمي دانم چه بايد كرد
roje_aria79
Registered User
عاشق صادق
من آبادي نمي خواهم خرابم كن خرابم كن
بسوزان شعله ام كن در دهان شعله آبم كن
خوشا آن شب كه با آهي بسوزم هستي خود را
خدايا تا گريزم زين تن خاكي شهابم كن
به نعمت نيستم مايل خداي خانه را خواهم
مرا گر عاشق صداق نمي داني جوابم كن
اگر جنت بود بي تو و گر دوزخ بود با تو
ز جنت ها گريزانم به دوزخ ها عذابم كن
ز شرم تنگدستي مي گريزم از تهي دستان
مرا اي دست قدرت يا بميران يا سحابم كن
دلم خواهد بسوزم تا به عالم روشني بخشم
تو اي مهر آفرين در برج هستي آفتابم كن
پس از مرگم تو اي افسانه گو سوز نهانم را
ببر در قصه ها افسانه ي صدها كتابم كن
من آبادي نمي خواهم خرابم كن خرابم كن
بسوزان شعله ام كن در دهان شعله آبم كن
خوشا آن شب كه با آهي بسوزم هستي خود را
خدايا تا گريزم زين تن خاكي شهابم كن
به نعمت نيستم مايل خداي خانه را خواهم
مرا گر عاشق صداق نمي داني جوابم كن
اگر جنت بود بي تو و گر دوزخ بود با تو
ز جنت ها گريزانم به دوزخ ها عذابم كن
ز شرم تنگدستي مي گريزم از تهي دستان
مرا اي دست قدرت يا بميران يا سحابم كن
دلم خواهد بسوزم تا به عالم روشني بخشم
تو اي مهر آفرين در برج هستي آفتابم كن
پس از مرگم تو اي افسانه گو سوز نهانم را
ببر در قصه ها افسانه ي صدها كتابم كن
هر چه بر آن بسته در کوفته شد سر به در
زآن بت بت بشکنان هيچ نيامد خبر
بس که پي منزلش گشتم و گرديده ام
پا ز کفم رفت و باز هيچ ندادم ثمر
خسته ز امواج سخت , لنگر سکني به دست
صخره ي اميد ما , هيچ نيامد به بر
آي , کجا رفته ايد اهل يقينان که من
هيچ نديدم کسي , کو بچشاند شکر
چونکه نيامد کسي , نوبت کوچ است و بس
قصه ي فرهاد و سر , رو تو بپرس از تبر
زآن بت بت بشکنان هيچ نيامد خبر
بس که پي منزلش گشتم و گرديده ام
پا ز کفم رفت و باز هيچ ندادم ثمر
خسته ز امواج سخت , لنگر سکني به دست
صخره ي اميد ما , هيچ نيامد به بر
آي , کجا رفته ايد اهل يقينان که من
هيچ نديدم کسي , کو بچشاند شکر
چونکه نيامد کسي , نوبت کوچ است و بس
قصه ي فرهاد و سر , رو تو بپرس از تبر
تهران ـ كندوان دو انگشت بيشتر نبود
لباسي كه از درزهاش باران گرفته بودم
مادر تمام عروسك هايِ اتاق شد
پاييز
اينهمه نريخت
به زنگي فراموش شده خلاصه شود
( تولدت مبارك!)
تنها دو شمع
كه روي سينه هاي تو روشن شد
هيچ كيكي برهنه تر از اين نيست
از اينجا به بعد جاده
مه گرفته سطرها
درد از سر و كولِ
تو رو خدا بگير بخواب!
نفس هاي عرق كرده
طعم انار گرفتند
ماسه هايِ اين ساحلِ هميشه شلوغ
پشت درهايِ باز
با دكمه هايِ رقصيده
گر گرفته اين شعر
وگرنه
واژه ها
خجالتي تر از گونه هاي تو
قرمز نمي شدند
لباسي كه از درزهاش باران گرفته بودم
مادر تمام عروسك هايِ اتاق شد
پاييز
اينهمه نريخت
به زنگي فراموش شده خلاصه شود
( تولدت مبارك!)
تنها دو شمع
كه روي سينه هاي تو روشن شد
هيچ كيكي برهنه تر از اين نيست
از اينجا به بعد جاده
مه گرفته سطرها
درد از سر و كولِ
تو رو خدا بگير بخواب!
نفس هاي عرق كرده
طعم انار گرفتند
ماسه هايِ اين ساحلِ هميشه شلوغ
پشت درهايِ باز
با دكمه هايِ رقصيده
گر گرفته اين شعر
وگرنه
واژه ها
خجالتي تر از گونه هاي تو
قرمز نمي شدند
دود اين عينک دودي
که برايت فرستاده ام
به چشمهاي خودم ميايد
... نکند
که تو سيگار کشيده باشي
تار هائي را که از کاسه سرم
اويزان دست هاي توست
مضراب زده باشي
...گوشي
لطفا وصل شود به انگشتهاي تو
...نکند
که به سيم اخر زده اي
ناخنت را
کشيده اي خيش
به روي سرم
بار نخواهد داد
نه!
امشب خيال کوک شدن ندارد اين سر
از سر انگشتهاي تو
ازاين همه حلقه حلقه دود
يکي درون انگشت دست چپم خوابش نمي برد
نه!
نه از بستن چفيه ات به دور کمرم رقص ميگيردم
نه از شنيدن تکنو
..........................................
تمام روزهاي تار شدن چشمهايم
که آب ميخورد از چشمهايت
...خشکيد
بوي
دود
ميايد
بوي
اجاقهاي کور
... که نيستي
... ببيني
خاکستري هاي کتت هم
نشان خوبي بود
...................................
...گمش کردم...
که برايت فرستاده ام
به چشمهاي خودم ميايد
... نکند
که تو سيگار کشيده باشي
تار هائي را که از کاسه سرم
اويزان دست هاي توست
مضراب زده باشي
...گوشي
لطفا وصل شود به انگشتهاي تو
...نکند
که به سيم اخر زده اي
ناخنت را
کشيده اي خيش
به روي سرم
بار نخواهد داد
نه!
امشب خيال کوک شدن ندارد اين سر
از سر انگشتهاي تو
ازاين همه حلقه حلقه دود
يکي درون انگشت دست چپم خوابش نمي برد
نه!
نه از بستن چفيه ات به دور کمرم رقص ميگيردم
نه از شنيدن تکنو
..........................................
تمام روزهاي تار شدن چشمهايم
که آب ميخورد از چشمهايت
...خشکيد
بوي
دود
ميايد
بوي
اجاقهاي کور
... که نيستي
... ببيني
خاکستري هاي کتت هم
نشان خوبي بود
...................................
...گمش کردم...