یادداشت روز: مویس! اخراج؟
پس از سوت پایان بازی با استوک چهره ی پریشان، درمانده، سر به زیر و مایوس مویس زیر باران شدید، تصویری دراماتیک مردی بود که با هزاران امید به او لقب عنوان "آقای برگزیده" داده بودند
سایت گل – دیگر صحبت دفاع از عنوان قهرمانی نیست، بحث رسیدن به فینال چمپیونزلیگ هم نیست، حتی جام حذفی و اتحادیه ای هم در کار نیست. پرسش این است: آیا شیاطین سرخ به بیگ فور لیگ برتر و سهمیه ی لیگ قهرمانان اروپا خواهند رسید؟ و امروز فقط پاسخی ساده وجود دارد: با ادامه ی روند فعلی، خیر!
بدشانس؟
همانگونه که در یادداشت های پیشین اشاره شد، دیوید مویس تا این مقطع از فصل جاری با انواع مصدومیت و محرومیت بازیکنانش دست به گریبان بوده است و این بحران قطعاً بر کیفیت نتیجه گیری تیمش تاثیرگذار بوده است و نمونه ی بارز آن در بازی اخیر با استوک سیتی نمایان شد، جاییکه پیش از پایان نیمه ی نخست بازی، دو مدافع میانی یونایتد یعنی جانی ایونز و فیل جونز، هر دو بر اثر مصدومیت مجبور به ترک زمین شدند و دو تعویض اجباری به وی تحمیل شد و از آن بدتر اینکه بدلیل نداشتن مدافع ذخیره (ریو فردیناند مصدوم و نمانیا ویدیچ محروم) به اجبار مایکل کریک به دفاع وسط فرستاده شد. گل اول استوک بر اثر یک تصادف محض به ثمر رسید. شوت بی دقت و کم قدرت چارلی آدام به پای کریک برخورد کرد و توپ با تغییر جهت به دروازه وارد شد. در طول بازی بارها فرصت های صدردرصد گل توسط مهاجمان از دست رفت و ضربه ی آزاد زیبای رونی در آخرین دقایق بازی به تیردروازه اصابت کرد و ...، اما آیا تمام عدم نتیجه گیری ها بر گردن بدشانسی است؟ مسلماً خیر! تیم دیوید مویس تمرکز لازم برای استفاده از موقعیت هایش را ندارد.
اینکه بارها و بارها مهاجمان تیم فرصت های طلایی گل را براحتی از دست می دهند، فقط زاییده ی بداقبالی نیست. اینکه یونایتد دیگر هیجان انگیز و پرقدرت برابر حریفان ظاهر نمی شود به بخت آنها ارتباطی ندارد. اینکه رقیبان یونایتد دیگر از آنها هراسی ندارند و بارها در اولدترافورد شیاطین سرخ را مغلوب کرده اند نیز به سرنوشت ربطی ندارد. نمی توانیم تعریف بدشانسی را برای تیمی بکار ببریم که دیگر خبری از تعویض های کارساز و نتیجه بخش در آن نیست و درعوض حتی اشتباهات تاکتیکی و تکنیکی بسیاری دیده می شود (مانند تعویض ولبک به جای جونز مصدوم در بازی با استوک و کشیدن رونی به سمت عقب، به جای آوردن فلچر برای تقویت خط هافبک، در صورتیکه کریک به دفاع وسط رفته است!). اینکه در بازی سرخ ها خبری از ضدحملات برق آسا و امید به برد تا آخرین لحظه در "فرگی تایم" (وقت اضافه ی بازی) دیده نمی شود، توجیه کننده ی بدشانسی نیست. منچستریونایتد مویس دیگر روح قهرمانانه ندارد و شخصیت همیشه پیروزی که تیم فرگوسن داشت دیگر در دسته ی بازیکنان اولدترافورد دیده نمی شود.
برگزیده؟
هنگامیکه سرالکس فرگوسن اعلام بازنشستگی کرد، گزینه هایی برای جانشینی وی مطرح شد: ژوزه مورینیو، پپ گواردیولا، یورگن کلوپ و دیوید مویس. مورینیو بارها بطور پنهان و آشکار خواهان جانشینی سرالکس شده بود ولی بدلیل اینکه تیم های زیادی عوض کرده است، با سیاست کلی باشگاه یونایتد مبنی بر همکاری درازمدت همخوانی نداشت و مورد قبول واقع نشد. گواردیولا حتی دیدارهایی با فرگوسن برگزار کرد که معلوم نشد به چه دلیل مقبول منچستری ها نیافتاد و سرمربی جوانی که رکورد شگفت انگیزی از قهرمانی های پیاپی را با بارسلونا بدست آورد به بایرن رفت. یورگن کلوپ هم که در دورتموند ثابت کرده بود در بازیکن سازی تخصص دارد (آنچه به فرهنگ یونایتد نزدیک است) و تیمش با فلسفه ی زیبا و تهاجمی بازی کردن عجین شده و حتی طعم قهرمانی بوندس لیگا را چشیده نیز انتخاب نشد و به عوض تمام این گزینه ها، سرالکس فرگوسن و باشگاه منچستریونایتد، در نهایت شگفتی دیوید مویس را برگزیدند. "آقای برگزیده"ای که نه جامی کسب کرده و نه تجربه ی کار با باشگاه و بازیکنان بزرگ را داراست. مویس حتی تجربه ی چندانی در بازی های اروپایی نداشته است و با نگاهی به کتاب خاطرات فرگوسن (که چندی پیش نیز به زبان فارسی ترجمه و منتشر شده است) می توان فهمید ملاک اصلی این گزینش اسکاتلندی (بریتانیایی) بودن و ثبات یازده ساله ی مویس در باشگاه اورتون و لیگ برتر بوده است اما آیا این انتخاب فرگوسن واقعا درست بوده است؟ گذشت زمان تا امروز و بنا به دلایلی که ارایه شد و در ادامه ی این یادداشت نیز خواهیم گفت، پاسخ منفی خواهد بود.
نخست اینکه سرالکس نیز می تواند اشتباه کند کَما اینکه در طول مدت مربیگری اش خطاهای بسیاری از او سر زده است: خرید بازیکنان بی کیفیت مانند به به، کلیبرسون، اریک جمباجمبا، اندرسون و ...، فروش بازیکنانی که بعدها مشخص شد که چه زیانی به یونایتد وارد کرده است مانند اینس، فورلان، پیکه، شاوکراس، تبس، پوگبا و ... یا تاکتیک هایی گاه اشتباه که نتایجی اسف بار درپی داشته اما همه ی اینها در سایه ی قهرمانی های وی در 27 سال حضورش در اولدترافورد مورد توجه قرار نگرفته است. دومین انتقادی که به گزینش مویس وارد است، عدم وجود شخصیتی برجسته در وی است. یک تیم بزرگ، مربی کاریزماتیک می خواهد تا بتواند در مواقع ضروری به جای دانش خود، از کاراکترش بهره ببرد. سرالکس حتی نامش برای رقیبان ترسناک بود و بسیاری از حریفان از دیدن فرگوسن بر روی نیمکت یونایتد، از پیش باخته به زمین می آمدند. بزرگترین ستاره ی تیمی پرستاره همانا مربی تیم است که مویس از داشتن این ویژگی بی بهره است زیرا سال ها در تیمی متوسط و گاه رو به سقوط فعالیت کرده است. بقول خود مویس که در روزهای آغازین فعالیتش در یونایتد طی مصاحبه ای گفت: "احساس می کنم وارد هالیوود شده ام" یا در جایی دیگر همراهی با شیاطین سرخ را با محبوبیت و معروفیت گروه موسیقی "بیتلز" (معروفترین گروه راک تاریخ بریتانیا و جهان) مقایسه کرده بود. همه ی اینها نشاندهنده ی پایین تر بودن سطح مربی از تیمش است. شاید محاسبه ی فرگوسن و اعضای تصمیم گیرنده در یونایتد این بوده است که تیم قهرمان لیگ برتر را تحویل مویس می دهند و با کمترین هزینه و با توجه به سازماندهی قوی و فرهنگ غنی باشگاه، وی می تواند به سرعت با شرایط هماهنگ شده و روند حرکتی تیم ادامه یابد ولی تا اینجای کار پیش بینی هایشان غلط از آب درآمده است.
جنتلمن؟
یکی از سرگرمی ها ی رسانه های انگلیسی و هواداران تیم های رقیب منچستریونایتد، توجه به واکنش های مویس در کنار زمین است. پس از سوت پایانِ بازی با استوک سیتی (لیگ برتر، شنبه 12 بهمن 92) چهره ی پریشان و درمانده، سر به زیر و مایوس "دیوید مویس" زیر باران شدید، تصویری دراماتیک مردی بود که با هزاران امید بعنوان "آقای برگزیده" از سرمربی یکی از محبوبترین باشگاه های فوتبال جهان دیدیم. بارها صحنه های مربوط به اضطراب، پریشانی، سردرگمی و اندوه مویس در تصاویر تلویزیونی یا عکس های گرفته شده از وی در هنگام بازی دیده شده است. آیا سرمربی یونایتد و جانشین سرالکس فرگوسن باید اینچنین چهره ای مایوس از خود به نمایش بگذارد؟ آیا اگر مورینیو، گواردیولا یا کلوپ به جای وی بودند باز هم چنین قیافه هایی از ایشان دیده می شد؟ مسلماَ خیر. مربی بزرگ رفتار بزرگ منشانه نیز دارد و در سخت ترین شرایط به گونه ای عمل می کند تا فشار از روی تیمش برداشته شود. به یاد داریم صحنه ای از یکی از بازی های یونایتد که اشتباه ایونز باعث گل خوردن یونایتد شد و سرالکس نیم ساعت بعد، وقتی تیمش گل تساوی را زد، درحالیکه همه مشغول شادی بودند، ایونز را به شدت مورد شماتت قرار داد.
صحنه ی اخراج نانی برابر رئال مادرید در فصل گذشته را بیاد دارید که چگونه فرگوسن از جا پرید و به سمت داور حرکت کرد و بسیاری دیگر از واکنش ها که از مربی های بزرگ در مواقع ضروری دیده می شود ولی دیوید مویس بسیار جنتلمن تر از آن است که این واکنش ها را از خود بروز دهد و به عوض آن، چهره ای ناامید به نمایش می گذارد که خود بخشی از شکست یک تیم است.
به هرحال به اندازه ی کافی به مویس فرصت داده خواهد شد تا خود را در یونایتد ثابت کند و هواداران منچستر نیز شکیبا خواهند بود اما لحظات به سرعت می گذرند و در پایان این قانون فوتبال همیشه جاریست: "ببر یا بمیر"!
هست
