- تاریخ عضویت
- 23 اکتبر 2005
- نوشته‌ها
- 4,254
- لایک‌ها
- 18,051
مطالعات جدید USC صورت گرفته بر روی نیم تنه بالایی یک فسیل معروف و قدیمی به نام پا کوچولو
پنجره ای را به سمت دوره ای می گشاید که به محققان کمک می کند تا بفهمند اجداد انسانی چه موقع از میمون ها تفکیک شدند.
مونتاژ شانه پا کوچولو کلید اصلی در تفسیر شاخه های اولیه موجود درخت تکاملی انسان بوددانشمندان دانشکده پزشکی Keck در USC بر روی ناحیه ای به نام کمربند سینه ای فسیل متمرکز شدندکه شامل استخوان ترقوه تیغه های شانه و مفاصل بود.
اگرچه سایر قسمت های Little Foot به ویژه پاهای آن ویژگی های انسانی مانند راه رفتن قائم را نشان می دهد اما اجزای شانه آن کاملاً شبیه به میمون ها است بازوهای آن، به طرز شگفت انگیزی برای آویزان شدن از شاخه ها و تاب خوردن به سمت بالا و پایین مناسب بود تا اینکه برای پرتاب کردن چیزی تعبیه شده باشد – کاری که انسان ها می کنند
کریستین جی کارلسون نویسنده اصلی مطالعه و دانشیار علوم تشریحی یکپارچه بالینی در دانشکده پزشکی Keck بیان کرد فسیل Little Foot بهترین شواهد ممکن را در مورد چگونگی استفاده انسان ها از بازوهای خود، بیش از 3 میلیون سال پیش ارائه می دهد.
وی گفتLittle Foot به منزله ی سنگ روزتا برای اجداد اولیه انسانی است وقتی شانه انسان و میمون را با هم مقایسه می کنیم نشان می دهد که شانه Little Foot احتمالاً مدل خوبی از شانه جد مشترک انسان ها و سایر میمون های آفریقایی مانند شامپانزه و گوریل بوده است از آنجا که تیم های تحقیقاتی بسیاری در سراسر جهان در حال بررسی قسمت های مختلف اسکلت برای یافتن سرنخ هایی از منشاء انسانی هستند ، ویژگی های میمونی آن، بسیار بحث برانگیز است.
این ژورنال شماره ویژه ای را به تجزیه و تحلیل Little Foot از یک گروه تحقیقاتی جهانی اختصاص داد ، که به بررسی قسمت های دیگر اسکلت این موجود پرداخت.
فسیل Little Foot یک نمونه نادر است زیرا یک اسکلت تقریبا کامل از یک فردAustralopithecus است که بسیار مسن تر از دیگر اجداد انسانی است این فرداحتمالاً فسیل یک پیرزنی است که حدود 3.67 میلیون سال پیش زندگی می کرده است در حدود 4 فوت قد دارد که برای حرکت بر روی دو پا کاملا مناسب بوده است این فسیل تحت عنوان Little Footنامیده می شودزیرا اولین استخوان های بازیابی شده از آن شامل چند استخوان کوچک پا بود بقایای موجود در غاری در آفریقای جنوبی در دهه 1990 کشف شد.
کارلسون گفت اگرچه اندازه اسکلت لوسی یک فسیل دیگرکه نوعیAustralopithecus بود و در دهه 1970 در آفریقای شرقی کشف شد هنوز به طور کامل مشخص نیست، اما Little foot بزرگتر و کامل تر است.
تیم تحقیقاتی به ***** USC تمرکز و توجه خود را بر روی شانه Little Foot قرار دادچرا که قدیمی ترین و دست نخورده ترین نمونه از آناتومی موجود را ارائه می دهداین استخوان ها سرنخ گویایی از نحوه حرکت یک حیوان ارائه می دهند وی گفت در تکامل انسان این قسمت ها باید قبل از اینکه اجداد ما بتوانند زندگی ای بدون درختان داشته باشند بر روی زمین های هموار راه بروند و از بازوهایشان برای کارهایی غیر از تحمل وزن خود استفاده کنند تغییر شکل دهند.
دانشمندان قسمت های شانه این موجود را با میمون ها هومینین ها و انسان ها مقایسه کردندLittle Foot موجودی سازگار با زندگی بر روی درختان بود زیرا کمربند سینه ای آن به او کمک می کرد تا از درختان بالا رود، از شاخه ها آویزان شود و برای تحمل وزن خود از دست هایش استفاده کند.
به عنوان مثال کتف یا تیغه شانه ای دارای یک برجستگی بزرگ و بلند برای اتصال عضلات سنگین گوریل ها و شامپانزه ها است مفصل شانه جایی که استخوان بازو به هم متصل می شود در یک زاویه مایل قرار می گیرد که به منظور تثبیت بدن و کاهش بار کششی بر روی رباط های شانه هنگام آویزان شدن میمون از شاخه ها ، کاربرد دارد. شانه همچنین دارای یک ساختار محکم باریک مانند میله ی شکمی است و استخوان ترقوه منحنی شکل S مانند؛ معمولاً در میمون ها دیده می شود.
کارلسون گفت این نتیجه گیری ها به این معنی است که شباهت های ساختاری شانه بین انسان و میمون های آفریقایی موضوعی بسیار جدید و با قدمتی بسیار طولانی تر است.
وی گفت ما شاهد شواهد غیرقابل انکاری در Little Foot یافتیم که نشان می دهد بازوان اجداد ما در 3.67 میلیون سال پیش هنوز به منظور تحمل وزن قابل توجه آن ها در حین حرکت بر روی درختان و تاب خوردن از شاخه ها مورد استفاده قرار می گرفته است در حقیقت بر اساس مقایسه انسان ها و میمون ها ما پیشنهاد می کنیم که مورفولوژی و عملکرد شانه Little Foot مدل خوبی به عنوان جد مشترک انسان و شامپانزه برای 7 میلیون تا 8 میلیون سال پیش است دانشمندان توانستند تصاویر واضحی از فسیل ها بدست آورند دلیل این امر آن است که استخوان ها با زحمت زیادی برای حفاری، به دست آمده اند و در شرایط خوبی قرار دارند که کاملاً منحصر به فرد است
