اول از همه تشکر میکنم برای جواب‌ها یا نقطه‌نظرهای متینی که دادید. اگرچه اغلب مخالف من بودند اما اصلا ما می‌نویسیم که نظرهای متفاوت مطرح بشود. یاد یکی از برنامه‌های پرگار افتادم که موضوعش "زن در سینمای ایران" بود و مهمانان شهره آغداشلو، سوسن تسلیمی و شبنم طلوعی بودند. چندین بار آغداشلو در تایید حرف تسلیمی نکته‌ای را اضافه کرد و بالاخره تسلیمی گفت اینجوری نمیشه. شما باید مخالفت کنی. اصلا آمدیم اینجا که نظرهای متفاوت طرح بشه. این که نمیشه همه‌اش همدیگه رو تایید کنیم
یک چیز دیگه رو هم بگم. افشین جان من متاسفانه دیگه خیلی شانسش رو ندارم که بازی‌های زیادی رو ببینم
. ساعت بازیها به برنامهء زندگی من نمی‌خوره و تلویزیونم هم بازی رو پخش نمیکنه. ولی اصولا صحبت‌هایی که کردم، با دیدن و یا ندیدن بازی تغییری نمیکنه و بحث کلی‌تری هست.
من در خیلی زمینه‌ها اختلاف‌نظر اساسی دارم با عقیدهء برخی بچه‌های خیلی فعال.
با کم‌تحملی و بد و بیراه گفتن به مربی (که تازه منجر به استعمال دخانیات بشه، اونم زیاد
) مخالفم. بخصوص با میلاد در مورد فنخال و جایگاهش مخالفم. به نداشتن برنامه در بازی اعتقاد ندارم. و همهء این‌ها بر اساس بازی‌هایی هست که دیدم و بیش از اون بر اساس تصورم در مورد فوتباله به طور کلی.
چند تا تصویر در ذهنم دارم که ترجیح میدم بجای جواب‌هام، این تصاویر رو بازسازی کنم:
1. چند سال پیش یک تیمی از ما هشت تا گل خورد. تیم لیگ سه نبود، مال همین لیگ برتر بود. مربی‌ی لیگ برتری که هشت تا بخوره چیزی جز یک مربی بدردنخور، ابله یا کله‌پوک نیست. اسمش تو ذهنم بود، آها یادم اومد: آرسن ونگر
2. یک مربی اتریشی بود که رفت به هلند و در کشوری که بعد از گاو، صادرکنندهء مربی فوتباله، شد مربی تیم ملی. بیشتر به شوخی شبیه بود. تازه اون جانشین رینوس میشل افسانه‌ای شده بود و تیم قبلا نایب قهرمان جهان شده بود و توقعات ازش عظیم بود. اما در آستانه جام جهانی، کاپیتان تیمش حاضر نشد با تیم بره به ارژانتین. میگفتن این بازیکن جای سه نفر بازی میکنه و جای پنج نفر فکر. اسمش؟ آها. اسمش آشناست: یوهان کرایف. تیم رفت به آرژانتین با یک شوک عظیم. اما باز هم تونست نایب قهرمان بشه اونم در فینالی که همهء زمین و زمان دست بدست دادند تا میزبان قهرمان بشه. بعد همین مربی رفت و هامبورگ رو قهرمان اروپا کرد. بعد از اون هامبورگ خواب قهرمانی کشور رو هم نمی‌بینه. آخرش هم اسم ورزشگاه ملی وین رو کردن به نامش. اسمش بود ارنست هاپل.
خوب که چی؟
اینو یادم رفت بگم. این آقا نه تنها از روی نیمکت تکون نمی‌خورد، بلکه حتی یک عضلهء صورتش هم حرکت نمیکرد. نه میشد فهمید خوشحاله، ناراحته، عصبیه، مرده. هیچ‌کس هم بهش نمی‌گفت چرا از رو نیمکت پا نمیشی سر داور داد بزنی؟ اونم داوری که تو فینال جام‌جهانی غش که چه عرض کنم، اون طرفی بیهوش شده بود.
3. شهر منچستر یک تیم آبی داشت که یک‌دفعه پول ریختن توش و کلی بازیکن خرید. اما شخصیت قهرمانی مال تیم رقیبش بود. اما تیم اصلی شهر با کلی اهن‌وتلپ، شیش تا از این جوجه‌ها خوردن. و عجیب‌تر این که کسی یک اردنگی به مربی تیم قرمز نزد که آبرو و حیثیت تیم رو به باد داده. تیم همیشه برنده، نتونسته بود از پس این تیم بربیاد و اونم با این فضاحت. عجب مربی بی‌مصرفی. اسمش؟ کسی یادش هست اسمش چی بود؟
دوستان نازنینم، مربیگری فوتبال روشهای مختلفی داره. روش یک مربی موفق، وحی منزل نیست. همیشه هم جواب نمیده. آیا ونگر هشت تایی، دیروز استاد شده بود؟ نه ونگر همیشه استاد بوده حتی همون وقت که هشت تا خورد. سر الکس بزرگترین میمونه حتی وقتی شیش تا خورد. و هاپل یک اسطوره است حتی وقتی از جاش جم نمی‌خورد. با این کارش هم نمی‌خواست بگه من آدم مهمی هستم.
