اخبار ، مقالات و دانستی های نجوم و فضا

[esfandiyar2002]

مسوولان آژانس فضايي اروپا اعلام كردند يكي از ابزارهاي علمي مهم كاوشگر بدون سرنشين "ونوس اكسپرس" كه تنها حدود يك ماه از ورود آن به مدار سياره "زهره" مي‌گذرد، از كار افتاده است.

به گزارش سايت اينترنتي "نيوساينتيست"، كاوشگر "ونوس اكسپرس" كه در روز ‪ ۲۲‬فروردين ماه سال جاري وارد مدار سياره "زهره" شد هم‌اكنون براي تنظيم آينه مورد استفاده در ابزار موسوم به "پي‌اس‌اف" خود دچار مشكل شده و اين ابزار علمي و مهم كاوشگر، عملا بدون استفاده شده‌است.

"پي‌اف‌اس" تجهيزاتي است كه سفينه "ونوس اكسپرس" قرار است از آن براي سنجش دقيق دماي جو و دماي سطح "زهره" و همچنين تعيين تركيبات موجود در جو اين سياره استفاده كند.

سياره "زهره" دومين سياره منظومه شمسي و نزديكترين سياره به كره زمين است. جرم و ابعاد اين سياره مشابه كره زمين بوده و از مواد اوليه مشابه مواد اوليه كره زمين، ساخته شده است، اما "زهره" از بقيه جهات هيچ شباهتي به كپره زمين ندارد و يك جهنم واقعي است.

دماي سطح اين سياره به ‪ ۴۶۰‬درجه سانتي‌گراد مي‌رسد و داراي چنان جو غليظي از جنس دي‌اكسيد كربن و بخار اسيد سولفوريك است كه فشار جو در سطح آن ‪ ۹۰‬برابر فشار جو در سطح زمين و يا به عبارتي مشابه فشار آب در عمق يك كيلومتري اقيانوسهاي زميني است.

كاوشگر "ونوس اكسپرس" سازمان فضايي اروپا با برخورداري از تجهيزات پيشرفته براي نخستين بار به بررسي سرتاسري جو اين سياره خواهد پرداخت تا دليل بوجود آمدن آب و هواي بسيار خشن سياره "زهره" مشخص شود.

نزديكي "زهره" به خورشيد سبب مي‌شود انرژي خورشيدي جذب شده توسط اين سياره، درون جو ضخيم آن كه ‪ ۹۶‬درصد دي‌اكسيدكربن است گرفتار شده و با شكل‌گيري يك پديده گلخانه‌اي شديد و از طرف ديگر فعاليتهاي آتش‌فشاني گسترده، دماي اين سياره به شدت بالا مي‌رود و به حدود ‪ ۴۶۰‬درجه سانتي‌گراد مي‌رسد.

سازمان هوانوردي و فضايي آمريكا پيش از اين يك كاوشگر فضايي به نام "ماژلان" را به منظور نقشه برداري از سطح "زهره" پرتاب كرده بود كه تصاوير تهيه شده در آن ماموريت فضايي نشان‌دهنده جريانهاي آتش‌فشاني شديد در سطح اين سياره است.

كاوشگر ‪ ۲۶۵‬ميليون دلاري "ونوس اكسپرس" سازمان فضايي اروپا به مدت ‪۵۰۰‬ روز زميني و يا دو روز زهره، در مدار اين سياره به تحقيق خواهد پرداخت.

دستگاه "پي‌اف‌اس" يكي از ‪ ۷‬تجهيزات علمي موجود در كاوشگر "ونوس اكسپرس" محسوب مي‌شود كه هم‌اكنون تمامي شش مورد ديگر از اين ابزارهاي علمي به درستي كار كرده و مسئولان آژانس فضايي اروپا اميدوارند بتوانند دستگاه "پي‌اف‌اس" را نيز به فعاليت بازگردانند.

 

[Behrooz]

ايسنا: ناسا قصد دارد با به كارگيري داده هاي لرزه نگارهاي قديمي آپولو تعداد شهاب سنگ هايي را كه با ماه برخورد مي كنند، تخمين بزند. هر روز بيش از يك تن شهاب سنگ با سطح ماه برخورد مي كند. اين اجرام با اندازه ها و شكل هاي مختلف از ذرات و غبار دنباله دارها گرفته تا خرده سيارك هاي تمام عيار كه با سرعت صد هزار مايل در ساعت سفر مي كنند به سوي ماه پرتاب مي شوند. جالب اين كه آنها در اتمسفر نمي سوزند زيرا ماه جو ندارد در نتيجه مستقيما با سطح برخورد مي كنند.
فضانوردان آپولو هيچ گاه مورد آزار اين پرتابه ها واقع نشدند. اول به اين دليل كه سطح ناهموار ماه تقريبا هم اندازه با قاره آفريقا است. اگر شما برخوردها را روي اين قطعه زمين تقسيم كنيد احتمال آنكه مورد اصابت قرار گيريد بسيار كم است و دوم مجموع مدت زماني كه تمام ماموريت هاي آپولو روي سطح ماه انجام گرفت، دو هفته بود كه اين بازه زماني كوتاه احتمال برخورد را بسيار كاهش مي دهد.
ناسا قصد دارد فضانوردان خود را مجددا به ماه بفرستد ولي اين بار براي اقامتي طولاني تر و ساخت بنيان هايي عظيم تر در نتيجه احتمال اينكه شيئي گران بها مورد اصابت قرار گيرد بالا مي رود. آيا ناسا بايد نگران باشد؟ كوك و ديكمن كه در حال تحقيق درباره اين موضوع هستند، گفتند: «واقعيت اين است كه ما نمي دانيم در هر روز چه تعداد شهاب سنگ با ماه برخورد مي كنند. بهترين تخمين ما از مدل استاندارد شهاب سنگ ها بدست آمده كه ناسا از آن براي پيش بيني برخوردهاي احتمالي با ايستگاه و شاتل فضايي استفاده مي كند. مسأله اين است كه مدل ها بر اساس داده هاي زميني ساخته شده است؛ به اين ترتيب كه ماهواره ها برخورد شهاب سنگ ها را با ارتفاعات اتمسفر زمين ثبت و انسان ها شهاب هايي كه از آسمان شب در حال عبورند رصد مي كنند. در نتيجه اين مدل استاندارد براي ماه كاربردي ندارد.»
البته براي عزيمت به سوي ماه اطلاعات بيشتري نياز است كه خوشبختانه آپولو آن را در اختيار ما قرار داده است. بر اساس داده هاي حاصل از چهار لرزه نگار كه طي سال هاي ۱۹۶۹ تا ۱۹۷۲ در ماموريت هاي آپولو ۱۲ و ۱۴ و ۱۵ و ۱۶ روي ماه نصب شدند، سرنخ هايي از چگونگي و تعداد برخوردهاي وارد بر سطح اين قمر به دست آمده است. ساليان متمادي اين زلزله سنج ها امواج حاصل از لرزه هاي ايجاد شده روي سطح را ضبط كرده اند كه شامل ۳۰۰۰ ماه لرزه، ۱۷۰۰ برخورد شهاب سنگ و ۹ فضاپيماست كه روي ماه سقوط كردند.
نكته جالب توجه اين است كه كمتر از نصف ۱۲ هزار پديده اي كه لرزه نگارها ثبت كرده اند با دلايل شناخته شده قابل توضيح است و هزاران لرزش بر اثر عواملي كه نمي دانيم چه چيزي است ايجاد شده اند! دانشمنداني كه روي اين موضوع كار مي كنند حدس مي زنند تعداد زيادي از آنها بر اثر برخورد شهاب سنگ ها به وجود آمده اند.
دانشمندان آپولو بسيار زيرك و باهوش بودند ولي از مزاياي كاربرد كامپيوترهاي مدرن محروم بودند. كوك و ديكمن با استفاده از ماشين حساب هاي ديجيتالي با سرعتي كه ۳۰ سال قبل غير ممكن بود الگوريتمي براي اطلاعات بدست آمده از لرزه نگارهاي قديمي پيدا كردند.
به نوشته «نجوم» در گزارش ها ۹ برخورد ساخت بشر وجود دارد. زمان فعاليت لرزه نگارها قطعاتي از برخي فضاپيماها جدا و روي ماه سقوط كردند كه عبارتند از گردونه فرود و بخش هاي لازم براي صعود آپولو ۱۲ و ۱۴ و ۱۵ و ۱۷ و پنج راكت سترن آپولو ۱۳ و ۱۴ و ۱۵ و ۱۶ و ۱۷.
شكل امواج ثبت شده از لرزه هايي كه آنها را ايجاد كرده اند شكل موج يك برخورد را به محققان نشان مي دهد. همچنين در سال ۱۹۷۲ يك سيارك به جرم ۱۱۰۰ كيلوگرم با شمال بخشي از ماه موسوم به درياي ابرها برخورد كرد.
اين لرزه بزرگي بود كه در هر چهار زلزله سنج ثبت شد.اگر شكل امواجي را كه سيارك ايجاد كرده با برخوردهاي ساخت بشر مقايسه كنيم خواهيم ديد همشكل هستند پس تحقيقات مسير صحيحي را مي پيمايند. بنابراين كوك و ديكمن مي توانند لرزه هاي حاصل از برخورد شيء به كوچكي ۱۰ سانتيمتر با جرمي كمتر از ۱ كيلوگرم را كشف كنند.
البته شيء ۱۰ سانتيمتري بسيار كوچك است ولي با توجه به اينكه با سرعت هاي كيهاني سفر مي كند همين ذره ناچيز گودالي به بزرگي ميز تحرير شما ايجاد مي كند! در مدل استاندارد مشاهده مي كنيم چنين شهاب هايي تقريبا ۴۰۰ بار در سال با ماه برخورد مي كنند. بيش از يكي در هر روز(نقشه آفريقا را تصور كنيد كه با ۴۰۰ پونز به ديوار نصب شده باشد). لرزه نگار آپولو مي تواند اين پيش بيني و مسائل بسيار ديگر را بررسي كند. تجزيه و تحليل ها تازه شروع شده اند.مسلما نتايج هر چه كه باشند بسيار ارزشمند خواهند بود.محققان معتقدند لرزه نگارهاي جديدي بر روي ماه و مريخ نصب خواهند شد و بي صبرانه در انتظار اطلاعات حاصل از آنها هستند.

 

[Behrooz]

ايسنا: مقامات آژانس فضانوردي آمريكا (ناسا) در اقدامي بحث برانگيز از برگزاري رقابتي ۵/۲ ميليون دلاري بين شركت هاي فضايي خصوصي جهت طراحي فضاپيمايي با هدف اعزام فضانورد به ماه در دهه آتي خبر دادند. به گفته شانا دال، معاون مايكل گريفين رييس آژانس فضانوردي آمريكا (ناسا)، مجري اين رقابت جالب علمي- فضايي صندوق Ansari XPRIZE است كه شركت هاي خصوصي را ترغيب كرده است تا به طراحي مدل هاي گوناگون فضاپيما اقدام كنند.
سرمايه گذار اصلي اين صندوق يك خانواده ايراني مقيم آمريكا است كه در سال هاي اخير فعاليت هاي گسترده اي در ترغيب شركت هاي خصوصي به مشاركت در ماموريت هاي فضايي داشته اند. اين خانواده مبتكر جايزه
۱۰ ميليون دلاري X Prize است كه براي طراحان و سازندگان فضاپيماهاي خصوصي كه قابليت پرواز در ارتفاع بيش از ۱۰۰ كيلومتري زمين را داشته باشد در نظر گرفته شده بود.
از سوي ديگر، اين روزها، نام يكي از اعضاي اين خانواده كه مدير يك شركت ارتباطي در آمريكاست، به عنوان نخستين زن گردشگر فضايي جهان در كانون توجه رسانه هاي خبري است. وي قرار است در سال ۲۰۰۷ ميلادي به وسيله يك فضاپيماي سويوز روسيه به ايستگاه فضايي بين المللي اعزام شود.
الكسي كراسنوف متصدي پروازهاي فضايي سرنشين دار آژانس فضايي فدرال روسيه گفت: قراردادهاي اوليه پرواز وي امضا شده است و وي براي آموزش هاي فضايي آماده مي شود. او كه ۳۸ سال سن دارد، روز جمعه به همراه يك سرمايه دار ژاپني كه در فهرست گردشگران فضايي آتي قرار دارد، بازديدي از فضاپيماي سويوز داشتند.

 

[Behrooz]

ايسنا: تجهيزات فضايي آمريكا طي ماموريت فضايي هند به سوي ماه پرتاب خواهند شد. به گفته مقامات رسمي سازمان تحقيقات فضايي هند (ISRO) آژانس فضانوردي آمريكا (ناسا)، يك رادار تركيبي طراحي و ساخته شده در آزمايشگاه فيزيك كاربردي و يك نقشه بردار و معدن شناسي ماه را نيز كه حاصل طراحي و ساخت آزمايشگاه پيش رانش جت آژانس فضانوردي آمريكا (ناسا) است به فضا خواهد برد. اين تجهيزات در قالب ماموريت فضايي Chandrayaan-۱ به سوي ماه پرتاب خواهند شد.
توافق به عمل آمده در خصوص پرتاب اين دو تجهيزات فضانوردي آمريكايي به ماه در نشست مشترك كارگروه همكاري هاي فضايي دو كشور صورت گرفته است. با اين حال توافقنامه اصلي در هفته آتي و در بنگلور هند به امضاي طرفين خواهد رسيد. هيات بلندپايه اي از آژانس فضانوردي آمريكا (ناسا)، به زودي وارد بنگلور هند خواهند شد كه در راس آن مايكل گريفين رييس ناسا حضور داشته و اين توافقنامه را امضاء خواهد كرد. به جز اين تجهيزات فضايي، پنج قلم تجهيزات فضايي هند نيز كه سه مورد از آنها ساخت آژانس فضانوردي اروپا (اسا) هستند به فضا پرتاب خواهند شد. يكي ديگر از اين تجهيزات نيز در آزمايشگاه فضايي بلغارستان طراحي و ساخته شده است.

 

[Behrooz]

سرانجام پس از نزديك به نيم قرن از نخستين سفر فضايي انسان، شوق پرواز، يك ايراني را نيز به عبور از مرزهاي فضا كشاند.

به گزارش خبرنگار «علمي» خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، انوشه انصاري، نخستين فضانورد ايراني آماده مي‌شود كه در بهار سال آينده به عنوان نخستين زن گردشگر فضايي جهان با فضاپيماي روسي «سايوز» به ايستگاه فضايي بين‌المللي سفر كند.

به گفته مقامات فضايي روسيه، قراردادهاي اوليه براي سفر فضايي خانم انصاري امضا شده و وي براي طي آموزش‌هاي لازم در مراكز فضايي روسيه آماده مي‌شود.

انوشه انصاري كه 38 سال دارد، روز جمعه به همراه يك ژاپني كه از او به عنوان گردشگر فضايي بعدي ياد مي‌شود بازديدي از مركز فضايي روسيه داشت.

انصاري اگرچه به عنوان يك گردشگر فضايي و با پرداخت مبلغي كلان جواز سفر به فضا را دريافت كرده است ولي مشكل مي‌توان سفر اين نخستين فضانورد ايراني را سوداي ماجراجويانه و پرهزينه يك زن ثروتمند براي كسب عنوان نخستين زن گردشگر فضايي دانست؛ خصوصا اين كه انصاري و خانواده‌اش نام‌هايي كاملا شناخته شده در عرصه تحقيقات فضايي هستند. خانواده انصاري مبتكر جايزه 10 ميليون دلاري Ansari X Prize است كه چندي پيش به سازنده نخستين فضاپيماي خصوصي كه قابليت پرواز در ارتفاع بيش از 100 كيلومتري زمين را داشت اعطا شد.

انصاري در شرايطي راهي فضا مي‌شود كه طي چهل و پنج سال گذشته سفر به فضا تنها در انحصار شوروي سابق ( و روسيه)، آمريكا و به تازگي چين بوده است.

تاكنون بيش از 440 نفر طي نزديك به 1000 ماموريت فضايي از مرزهاي فضا عبور كرده‌اند كه نزديك به 380 نفر آنها از اتباع آمريكا و شوروي سابق و بقيه از شهروندان چكسلواكي، آلمان شرقي ( سابق )، ژاپن، بلغارستان، افغانستان، برزيل، انگليس، كوبا، مجارستان، هند، مغولستان، لهستان، روماني، اسلواكي، آفريقاي جنوبي، اسپانيا ، سوئيس ، سوريه، بلژيك، اتريش، فرانسه، اسپانيا، سوئيس، آلمان، مكزيك، هلند، عربستان سعودي، رژيم اشغالگر قدس و مكزيك بوده‌اند كه توسط فضاپيماهاي آمريكايي و روسي امكان سفر به فضا را يافته‌اند.

انوشه انصاري كه در سال 1967 (1347) در تهران به دنيا آمده، در سال 1984 (1364) به همراه خانواده‌اش به آمريكا رفت. پس از به پايان رساندن دبيرستان در دانشگاه جرج ماسون در رشته برق و كامپيوتر به تحصيل پرداخت. انوشه انصاري سپس در دانشگاه جرج واشنگتن آموزش را ادامه داد و موفق به دريافت فوق ليسانس از اين دانشگاه شد.

در سال 1993 به همراه همسر و پسر عمويش « شركت فناوري تله كام » را بنيان گذارد. نام وي به عنوان يكي از زنان موفق به ثبت رسيده است.

انوشه از دوران نوجواني به فضانوردي علاقمند بود و همين علاقه باعث شد در سال 2004 براي نخستين پرواز فضايي غير دولتي جايزه‌اي 10 ميليون دلاري تعيين كند كه با نام «جايزه انصاري ايكس» معروف شد و به موسسه‌اي تعلق گرفت كه در آمريكا توانست كيهان پيماي كوچك « اسپيس شيپ وان » را در همين سال به پرواز در آورد.

سيروس برزو، پژوهشگر كيهان‌نوردي مقيم روسيه و موسس و سردبير مجله «مرزهاي بي‌كران فضا» كه اخيرا كتابي از وي و مجموعه‌اي از آثار استاد فرشچيان با پيگيري او به ايستگاه فضايي بين‌المللي منتقل شده تا نخستين نمايشگاه هنري در فضا را تشكيل دهد، درباره روند سفر نخستين فضانورد ايراني كه در حال حاضر در روسيه به سر مي‌برد به خبرنگار «ايسنا» گفت: از آغاز سال 2006 شايعاتي در مورد پرواز خانم انصاري از طريق شركت «اسپيس ادونچرز» به فضا بر سر زبان ها افتاد كه از همان زمان به عنوان يك علاقمند به فضانوردي خبرهاي مربوطه را پيگيري مي كردم . در تماسي كه با الكساندر الكساندروف كيهان نورد سابق و يكي از مسئولان فعلي پرواز هاي سرنشين‌دار داشتم مشخص شد كه وي اينك در مسكو به سر مي برد و مراحل اوليه كار را مي گذراند.

برزو خاطرنشان كرد: آموزش وي از هفته گذشته به عنوان عضو احتياط ناو سايوز تي ام آ-9 در موسسه فضايي انرگيا با آشنايي با ناو كيهاني سايوز آغاز شده و به همراه « دايسوكه انوموتو» - ژاپني داوطلب سفر به فضا - آموزش مي بيند.

«دايسوكه انوموتو» قرار است 24 شهريور ماه به همراه مايكل لوپز آلگريا و ميخاييل تورين ( دو نفر اخير چهاردهمين گروه مستقر در ايستگاه فضايي بين المللي) به فضا پرتاب شود.

طبق برنامه پرواز انوشه انصاري در فروردين1386 انجام خواهد شد.

 

[Behrooz]

اكنون توفاني شديد در نيم ميليارد مايلي زمين يعني در مشتري در حال وزش است و براي نخستين بار و طي حادثه اي بي سابقه، ستاره شناسان به خوبي لحظاتي از آن را تماشا كردند.
تصاوير جديد دريافتي از مشتري كه حاصل كار تلسكوپ فضايي هابل است، گوياي آن است كه توفان هاي شديدي بر فراز ابرهاي مشتري در حال وزش است.
گرچه اطلاعات و داده هاي كمي در خصوص چگونگي شكل گرفتن اين توفان ها وجود دارد، با اين حال ستاره شناسان و دانشمندان علوم نجومي آنها را به شدت دنبال مي كنند. گفته مي شود كه برخي از اين توفان ها داراي رفتارهايي از جانب توفان هاي زميني هستند.
تازه ترين تصاوير دريافتي از مشتري نشان مي دهد كه سياره بزرگ مشتري در قلب يك تغيير بزرگ فضايي است كه مي تواند درجه حرارت را تا ۱۰ درجه فارنهايت در نقاط گوناگون فضا و عالم تغيير دهد.
مطالعه اخير از سوي دو تن از دانشمندان و ستاره شناسان دانشگاه كاليفرنيا در بركلي صورت گرفته است. يكي از ستاره شناسان گفت كه اين توفان شديد اكنون در ارتفاعات مشتري در حال وزش است.

 

[Behrooz]

محققان دانشگاه داكوتاي شمالي انجام آزمايش هاي لازم روي لباس فضانوردي جديد ويژه اكتشافات مريخ را آغاز كردند. محققان خود را به زمين هاي لم يزرع كه شباهت زيادي به سطح مريخ دارند رسانده اند تا اين لباس جديد را مورد آزمايش قرار دهند.
هدف محققان از اين برنامه آزمايشي، جلب توجه آژانس فضانوردي آمريكا (ناسا) و ساير آژانس ها و سازمان هاي فضايي است.
پابلو لئون كه يك مهندس علوم فضانوردي و در واقع يك طراح بازنشسته لباس هاي فضانوردي است، اين پروژه را هدايت مي كند.

 

[esfandiyar2002]

بي بي سي: تيم مشتركي از دانشمندان آمريكايي و بريتانيايي نظريه تازه اي را در مورد تكامل كيهان پيشنهاد كرده اند. اين نظريه مي گويد كه گيتي احتمالاً چرخه اي را طي مي كند كه انفجارهاي بزرگ (Big Bangs) تنها بخشي از آن است و همچنين شامل ريزش هاي بزرگ (Big Crunches) نيز مي شود. اين نظريه نگاه متعارف از كائنات را، كه قدمت آن براساس مشاهدات ۱۲ تا ۱۴ ميليارد سال رقم زده مي شود، به چالش مي گيرد.
ايده تازه كه در نشريه ساينس بازتاب يافته است ممكن است توضيح دهد چرا انبساط جهان در حال شتاب گرفتن است.
پروفسور پل استاينهارت از دانشگاه پرينستون در نيوجرسي كه از آفرينندگان اين نظريه است گفت: «در حال حاضر نگاه متعارف به جهان اين است كه تمام فضا، زمان، ماده و انرژي در يك نقطه واحد شروع شد و سپس منبسط و سرد شد كه جهان امروزي را پديد آورد.
با اين حال، نظريه تازه حاكي است كه يك چرخه پيوسته از جهان ها وجود دارد، كه هركدام تكرار ديگري است اما نه دقيقاً همانند جهان قبلي.» او مي گويد: مي توان به هر جهاني به عنوان فرزند جهان قبلي نگاه كرد.
ثابت كيهاني
ايده تازه بر مطالعات قبلي همين گروه از محققان بنا شده است و مدل كنوني عالم را زير سؤال مي برد. در دهه ،۱۹۲۰ زماني كه اينشتين در حال توسعه نظريه نسبيت عام بود، يك ثابت كيهاني را معرفي كرد تا بتواند ايده خود از جهان ايستا را توضيح دهد. معادلات اينشتين پيش بيني مي كرد كه جهان زير فشار جاذبه خود متلاشي شود، درحالي كه مشاهدات و رصدها به روشني نشان داد جهان در حال انقباض نيست.
ثابت كيهاني اينشتين نمايانگر فشار يا نيرويي ذاتي مرتبط با فضاي آزاد بود، كه در مقابل انقباض ناشي از نيروي جاذبه مقاومت مي كند. اين مفهوم پس از آن كه رصدها نشان داد جهان در حال انبساط است كنار گذاشته شد و باعث شد اينشتين ثابت كيهاني را بزرگترين اشتباه زندگي حرفه اي خود توصيف كند. در سال ،۱۹۹۸ صورت تازه اي از ثابت كيهاني سر بر آورد و آن زماني بود كه معلوم شد انبساط جهان عملاً در حال شتاب گرفتن است.
سؤال هاي بي پاسخ
هرچند معرفي مجدد اين ثابت راه تطبيق محاسبات با تئوري را گشود، اما همچنين سؤال هايي را پديد آورد داير بر اينكه چيزي در فيزيك هست كه گم شده است. پروفسور نيل توروك، از دانشگاه كمبريج گفت : «زماني كه قدر اين ثابت كيهاني محاسبه شد، معلوم شد خيلي كوچكتر از حد انتظار است. اينكه چرا اين ثابت اين قدر كوچك است به يكي از بزرگترين سؤالات فيزيك بدل شده است. در حال حاضر، تنها توضيحي كه براي آن وجود دارد اين است كه شايد جهان اين گونه كار مي كند.»
اين نظريه بسياري از پرسش ها را بي پاسخ مي گذارد اما اكنون پروفسور استاينهارت و توروك نظريه تازه اي را براي توضيح علت كوچك بودن ثابت كيهاني پيشنهاد كرده اند. آنها مي گويند كه زمان عملاً پيش از انفجار بزرگ شروع شد، يعني قبل از آن جهان ديگري وجود داشته است. اين همچنين بدان معني است كه جهان كنوني بسيار كهن تر از حد پذيرفته شده فعلي است.
پروفسور توروك توضيح داد: «در حال حاضر ممكن است يك جهان ديگر از جنس ماده تاريك همزمان با جهان ما وجود داشته باشد كه ما هرگز نمي توانيم با آن تماس برقرار كنيم. اين دو جهان در نهايت بر اثر فشار نيروي جاذبه به سوي هم كشيده مي شوند و با هم تصادف مي كنند. اين بدان معني است كه اموري كه الان اتفاق مي افتد به خلق جهاني ديگر در آينده كمك خواهد كرد.»

 

[roje_aria79]

نظریه انفجار بزرگ
نظریه انفجار بزرگ در حال حاضر تنها توضیح ارائه شده درباره منشأ جهان می‌باشد که بطور گسترده پذیرفته شده است. انفجار بزرگ ، بسیار پر انرژی و پر حرارات بود و در ثانیه‌های اولیه پس از انفجار فقط تشعشع و ذرات زیر اتمی گوناگون در جهان وجود داشتند. تشعشعات باقیمانده از این انفجار هنوز به صورت امواج ضعبف مایکروویو در آسمان وجود داشته ، از زمین قابل ردیابی هستند. به این امواج تشعشع مایکروویو زمینه کیهان گفته می‌شود.
در اواخر دهه 1920، ادوین هابل (1953-1889) ، ستاره شناس آمریکایی به بررسی نور دریافتی از ستارگان کهکشا نهای دور دست پرداخت. او متوجه شد که طول موجهای این نور بلندتر از میزان مورد انتظار است. این پدیده که قرمز گرایی نام دارد، نشان داد که کهکشانها با سرعت زیادی در حال دور شدن از زمین هستند.
جهان زمانی کوچکتر از هسته یک اتم بود.
هر چه ما بیشتر به عمق کیهان نظاره می‌کنیم در واقع بیشتر به عمق زمان گذشته می‌نگریم. یک ستاره را که در فاصله 10 سال نوری قرار دارد به همان صورتی می‌بینیم که 10 سال نوری قبل بوده است. دورترین اجرامی را که انسان می‌تواند با تلسکوپهای بزرگ نجومی نظاره کند کوازارها هستند. (Quasar مخفف عبارت نجومی Quasistallar object و عبارت است از عضوی از گروههای گوناگون ستاره مانند که دارای پرتوهای قرمز استثنایی می‌باشند و غالبا از خود فرکانسهای رادیویی و نیز امواج نوری قابل دیدن منتشر می‌کنند.)
آنها در واقع کهکشانهای کاملا جوانی هستند که در مراحل اولیه شکل گیری به سر می‌برند. حال اگر انسان نگاهش را در سمت دلخواهی به دورتر و بازهم دورتر متوجه کند باید به مرزی برسد که در آنجا آغاز خلقت را مشاهده کند و به عبارت دیگر آن گاز داغ اولیه را ببیند که تمام کهکشانها ، ستارگان ، سیارات و موجودات از آن ایجاد شده‌اند. بنابراین می‌بایست پیرامون ما را پیوسته پوسته کاملا درخشانی در دور دست احاطه می‌کرد و آسمان هم می‌بایست شبها همچون روز روشن می‌شد اما این دیوار آتشین با سرعت زیادی از ما دور می‌شود زیرا که عالم لحظه به لحظه انبساط می‌یابد.
سرعت دورشدن به قدری زیاد است که نور این پوسته دارای طول موج بلندتری می‌شود که ما آن را فقط به صورت تشعشعات و امواج رادیویی دریافت می‌کنیم. وجود این پرتوها را می‌توان با رادیو تلسکوپها به سادگی اثبات کرد این تشعشعات تکیه گاهی مهم برای اثبات فرضیه انفجار اولیه می‌باشد.
اگر جسمی با سرعت زیاد در حال دور شدن از ماباشد طول موجهای نور دریافتی از آن به سمت قسمت قرمز رنگ طیف و اگر جسم در حال نزدیکشدن باشد به سمت آبی رنگ طیف متمایل می‌شوند.
سرانجام جهان
ستاره شناسان سه نظریه در مورد نحوه پایان جهان ارائه کرده‌اند:
1. جهان برای همیشه گسترش خواهد یافت؛
2. هنگامی که جهان به اندازه معینی رسید، انبساط آن متوقف شده و در همان حال ثابت می‌ماند؛
3. جهان سرانجام از انبساط باز می‌ایستد و انقباض (فروپاشی درونی) آن آغاز می‌گردد. بعضیها این پدیده را فروپاشی (تلاشی) بزرگ (big chrunch) نامیده‌اند.
شواهدی در اثبات انفجار بزرگ
تشعشع مایکروویو زمینه کیهانی بهترین دلیل اثبات نظریه انفجار بزرگ می باشد. این تشعشع بسیار ضعیف بوده و طول موج بسیار بلندی دارد. این مشخصات، کشف ادوین هابل (1952 - 1889) ، ستاره شناس آمریکایی ، را که گفته بود جهان در حال انبساط است، تأیید می‌کند. این تشعشع همچنین نظریه جورج گاموف (68 - 1904) ، فیزیکدان آمریکایی اوکراینی تبار را تأیید می‌کند.
او پیش بینی کرده بود که در صورت وجود آغازی برای جهان ، تشعشعاتی که به ما می‌رسند بایستی از دورترین نقاط آن که با سرعتی زیاد در حال دور شدن هستند، باشند. چنین تشعشعاتی به شدت مستعد قرمز گرایی (میزان گرایش نور اجسام دور شونده به سمت قسمت قرمز رنگ طیف الکترومغناطیسی) بوده و بنابراین انتظار می‌رود که دارای طول موجهای بلند باشند.
فروپاشی بزرگ نیروهای جاذبه باعثخواهند شد تا جهان ، سرانجام منقبضشود و به یک نقطه واحد مبدل گردد.
با مطالعه کهکشانهای دور شواهد بیشتری در اثبات نظریه انفجار بزرگ بدست آمده است. بعضی از این کهکشانها 13 میلیلاردسال نوری با ما فاصله دارند، یعنی 13 میلیارد سال طول می‌کشد تا ما نور آنها را ببینیم. حال ما این کهکشانها را به همان شکلی که 2 میلیارد سال بعد از انفجار بزرگ بوده‌اند، مشاهده می‌کنیم. این واقعیت که آنها فشرده‌تر از کهکشانهای نزدیکتر به نظر می‌رسند نشان می‌دهد که حجم جهان زمانی کوچکتر و متراکمتر بوده و حال با گذشت زمان این حجم در حال افزایش است.
دانشمندان با امید به کشف منشأ جهان ، تلاش می‌کنند تا شرایطی را که بلافاصله بعد از انفجار بزرگ وجود داشت، باز سازی کنند. برای اینکار ، آنها دو اشعه از ذرات بنیادی را در جهات متضاد ، حول دستگاهی به نام شتاب دهنده (دستگاهی برای آشکار ساختن ذرات) می‌فرستند؛ این دو اشعه وقتی به سرعت نور می‌رسند، به هم برخورد می‌کنند که از انرژی حاصل از این برخورد، ذرات جدیدی بوجود می‌آیند. این ذرات ردی از برخورد ، ذرات جدیدی بوجود می‌آیند.
این ذرات ردی از خود در محفظه حباب (وسیله‌ای که در آن ذرات بنیادی از میان هیدروژن مایع عبور و باعث جوشیدن آن شده و ردی از حباب از خود بر جای می‌گذارند) باقی می‌گذارند و داشنمندان می‌توانند انها را ببینند. نتایج این آزمایش حقایق بسیاری راجع به آغاز جهان در اختیار ما می‌گذارد، زیرا انرژی آزاد شده از تصادم ذرات بنیادی شبیه به انرژی ذراتی است که در لحظات اولیه انفجار بزرگ حاصل شده است.
عالم در ابتدا چگونه به نظر می‌آمد؟
آشکار است برای آگاهی از چگونگی اولین ثانیه‌ها و یا بهتر بگوییم اولین اجزای ثانیه‌های پس از انفجار اولیه نباید از ستاره شناسان پرسید، بلکه در این مورد باید به فیزیکدانهای متخصص در امر فیزیک ذرات مراجعه کرد که در مورد تشعشعات و ماده در شرایط کاملا سخت و غیر عادی تحقیق و تجربه می‌کنند. تاریخ کیهان معمولا به 8 مقطع کاملا متفاوت و غیر مساوی تقسیم می‌شود:
مرحله اول (صفر تا 43-10 ثانیه):
این مسأله هنوز برایمان کاملا روشن نیست که در این اولین اجزای ثانیه‌ها چه چیزی تبدیل به گلوله آتشینی شد که کیهان باید بعدا از آن ایجاد گردد. هیچ معادله و یا فرمولهای اندازه گیری برای درجه حرارت بسیار بالا و غیر قابل تصوری که در این زمان حاکم بود در دست نمی‌باشد.
مرحله دوم (43-10 تا 32-10 ثانیه):
اولین سنگ بناهای ماده مثلا کوارکها و الکترونها و پاد ذره‌های آنها از برخورد پرتوها با یکدیگر بوجود می‌آیند. قسمتی از این سنگ بناها دوباره با یکدیگر برخورد می‌کنند و به صورت تشعشع فرو می‌پاشند. در لحظه‌های بسیار بسیار اولیه ذرات فوق سنگین - x نیز می‌توانسته‌اند بوجود آمده باشند. این ذرات دارای این ویژگی هستند که هنگام فروپاشی ماده بیشتری نسبت به ضد ماده و مثلا کوارکهای بیشتری نسبت به آنتی کوارکها ایجاد می‌کنند. ذرات x که فقط در همان اولین اجزای بسیار کوچک ثانیه‌ها وجود داشتند برای ما میراث مهمی به جا گذاردند که عبارت بود از: (افزونی ماده در برابر ضد ماده).
مرحله سوم (از 32-10 ثانیه تا 6-10 ثانیه):
کیهان از مخلوطی از کوارکها ، لپتونها - فوتونها و سایر ذرات دیگر تشکیل شده که متقابلا به ایجاد و انهدام یکدیگر مشغول بوده و ضمنا خیلی سریع در حال از دست دادن حرارت هستند.
مرحله چهارم (از 6-10 ثانیه تا 3-10 ثانیه):
تقریبا تمام کوارکها و ضد کوارکها بصورت پرتو ذره‌ها به انرژی تبدیل می‌شوند. کوارکهای جدید دیگر نمی‌توانند در درجه حرارتهای رو به کاهش بوجود آیند ولی از آن جایی که کوارکهای بیشتری نسبت به ضد کوارکها وجود دارند. برخی از کوارکها برای خود جفتی پیدا نکرده و بصورت اضافه باقی می‌مانند. هر 3 کوارک با یکدیگر یک پروتون با یک نوترون می‌سازند. سنگ بناهای هسته اتمهای آینده اکنون ایجاد شده‌اند.
مرحله پنجم (3-10 ثانیه تا 100 ثانیه):
الکترونها و ضد الکترونها در برخورد با یکدیگر به اشعه تبدیل می‌شوند. تعدادی الکترون باقی می‌ماند، زیرا که ماده بیشتری نسبت به ضد ماده وجود دارد. این الکترونها بعدا مدارهای اتمی را می‌سازند.
مرحله ششم (از 100 ثانیه تا 30 دقیقه):
در درجه حرارتهایی که امروزه می‌توان در مرکز ستارگان یافت اولین هسته‌های اتمهای سبک و بویژه هسته‌های بسیار پایدار هلیوم در اثر همجوشی هسته‌ای ساخته می‌شوند. هسته اتمهای سنگین از قبیل اتم آهن یا کربن در این مرحله هنوز ایجاد نمی‌شوند. در آغاز خلقت عملا فقط دو عنصر بنیادی که از همه سبکتر بودند وجود داشتند: هلیوم و هیدروژن.
مرحله هفتم (از 30 دقیقه تا یک میلیون سال پس از خلقت):
پس از گذشت حدود 300000 سال گوی آتشین آنقدر حرارت از دست داده که هسته اتمها و الکترونها می‌توانند در درجه حرارتی در حدود 3000 درجه سانتیگراد به یکدیگر بپیوندند و بدون اینکه دوباره فورا از هم بپاشند اتمها را تشکیل دهند. در نتیجه آن مخلوط ذره‌ای که قبلا نامرئی بود اکنون قابل دیدن می‌شود.
مرحله هشتم (از یک میلیون سال پس از خلقت تا امروز):
از ابرهای هیدروژنی دستگاههای راه شیری ستارگان و سیارات بوجود می‌آیند. در داخل ستارگان هسته اتمهای سنگین از قبیل اکسیژن و آهن تولید می‌شوند. که بعدها در انفجارات ستاره‌ای آزاد می‌گردند و برای ساخت ستارگان و سیارات و حیات جدید بکار می‌آیند.

 

[esfandiyar2002]

ايسنا: ناسا قصد دارد با به كارگيري داده هاي لرزه نگارهاي قديمي آپولو تعداد شهاب سنگ هايي را كه با ماه برخورد مي كنند، تخمين بزند. هر روز بيش از يك تن شهاب سنگ با سطح ماه برخورد مي كند. اين اجرام با اندازه ها و شكل هاي مختلف از ذرات و غبار دنباله دارها گرفته تا خرده سيارك هاي تمام عيار كه با سرعت صد هزار مايل در ساعت سفر مي كنند به سوي ماه پرتاب مي شوند. جالب اين كه آنها در اتمسفر نمي سوزند زيرا ماه جو ندارد در نتيجه مستقيما با سطح برخورد مي كنند.
فضانوردان آپولو هيچ گاه مورد آزار اين پرتابه ها واقع نشدند. اول به اين دليل كه سطح ناهموار ماه تقريبا هم اندازه با قاره آفريقا است. اگر شما برخوردها را روي اين قطعه زمين تقسيم كنيد احتمال آنكه مورد اصابت قرار گيريد بسيار كم است و دوم مجموع مدت زماني كه تمام ماموريت هاي آپولو روي سطح ماه انجام گرفت، دو هفته بود كه اين بازه زماني كوتاه احتمال برخورد را بسيار كاهش مي دهد.
ناسا قصد دارد فضانوردان خود را مجددا به ماه بفرستد ولي اين بار براي اقامتي طولاني تر و ساخت بنيان هايي عظيم تر در نتيجه احتمال اينكه شيئي گران بها مورد اصابت قرار گيرد بالا مي رود. آيا ناسا بايد نگران باشد؟ كوك و ديكمن كه در حال تحقيق درباره اين موضوع هستند، گفتند: «واقعيت اين است كه ما نمي دانيم در هر روز چه تعداد شهاب سنگ با ماه برخورد مي كنند. بهترين تخمين ما از مدل استاندارد شهاب سنگ ها بدست آمده كه ناسا از آن براي پيش بيني برخوردهاي احتمالي با ايستگاه و شاتل فضايي استفاده مي كند. مسأله اين است كه مدل ها بر اساس داده هاي زميني ساخته شده است؛ به اين ترتيب كه ماهواره ها برخورد شهاب سنگ ها را با ارتفاعات اتمسفر زمين ثبت و انسان ها شهاب هايي كه از آسمان شب در حال عبورند رصد مي كنند. در نتيجه اين مدل استاندارد براي ماه كاربردي ندارد.»
البته براي عزيمت به سوي ماه اطلاعات بيشتري نياز است كه خوشبختانه آپولو آن را در اختيار ما قرار داده است. بر اساس داده هاي حاصل از چهار لرزه نگار كه طي سال هاي ۱۹۶۹ تا ۱۹۷۲ در ماموريت هاي آپولو ۱۲ و ۱۴ و ۱۵ و ۱۶ روي ماه نصب شدند، سرنخ هايي از چگونگي و تعداد برخوردهاي وارد بر سطح اين قمر به دست آمده است. ساليان متمادي اين زلزله سنج ها امواج حاصل از لرزه هاي ايجاد شده روي سطح را ضبط كرده اند كه شامل ۳۰۰۰ ماه لرزه، ۱۷۰۰ برخورد شهاب سنگ و ۹ فضاپيماست كه روي ماه سقوط كردند.
نكته جالب توجه اين است كه كمتر از نصف ۱۲ هزار پديده اي كه لرزه نگارها ثبت كرده اند با دلايل شناخته شده قابل توضيح است و هزاران لرزش بر اثر عواملي كه نمي دانيم چه چيزي است ايجاد شده اند! دانشمنداني كه روي اين موضوع كار مي كنند حدس مي زنند تعداد زيادي از آنها بر اثر برخورد شهاب سنگ ها به وجود آمده اند.
دانشمندان آپولو بسيار زيرك و باهوش بودند ولي از مزاياي كاربرد كامپيوترهاي مدرن محروم بودند. كوك و ديكمن با استفاده از ماشين حساب هاي ديجيتالي با سرعتي كه ۳۰ سال قبل غير ممكن بود الگوريتمي براي اطلاعات بدست آمده از لرزه نگارهاي قديمي پيدا كردند.
به نوشته «نجوم» در گزارش ها ۹ برخورد ساخت بشر وجود دارد. زمان فعاليت لرزه نگارها قطعاتي از برخي فضاپيماها جدا و روي ماه سقوط كردند كه عبارتند از گردونه فرود و بخش هاي لازم براي صعود آپولو ۱۲ و ۱۴ و ۱۵ و ۱۷ و پنج راكت سترن آپولو ۱۳ و ۱۴ و ۱۵ و ۱۶ و ۱۷.
شكل امواج ثبت شده از لرزه هايي كه آنها را ايجاد كرده اند شكل موج يك برخورد را به محققان نشان مي دهد. همچنين در سال ۱۹۷۲ يك سيارك به جرم ۱۱۰۰ كيلوگرم با شمال بخشي از ماه موسوم به درياي ابرها برخورد كرد.
اين لرزه بزرگي بود كه در هر چهار زلزله سنج ثبت شد.اگر شكل امواجي را كه سيارك ايجاد كرده با برخوردهاي ساخت بشر مقايسه كنيم خواهيم ديد همشكل هستند پس تحقيقات مسير صحيحي را مي پيمايند. بنابراين كوك و ديكمن مي توانند لرزه هاي حاصل از برخورد شيء به كوچكي ۱۰ سانتيمتر با جرمي كمتر از ۱ كيلوگرم را كشف كنند.
البته شيء ۱۰ سانتيمتري بسيار كوچك است ولي با توجه به اينكه با سرعت هاي كيهاني سفر مي كند همين ذره ناچيز گودالي به بزرگي ميز تحرير شما ايجاد مي كند! در مدل استاندارد مشاهده مي كنيم چنين شهاب هايي تقريبا ۴۰۰ بار در سال با ماه برخورد مي كنند. بيش از يكي در هر روز(نقشه آفريقا را تصور كنيد كه با ۴۰۰ پونز به ديوار نصب شده باشد). لرزه نگار آپولو مي تواند اين پيش بيني و مسائل بسيار ديگر را بررسي كند. تجزيه و تحليل ها تازه شروع شده اند.مسلما نتايج هر چه كه باشند بسيار ارزشمند خواهند بود.محققان معتقدند لرزه نگارهاي جديدي بر روي ماه و مريخ نصب خواهند شد و بي صبرانه در انتظار اطلاعات حاصل از آنها هستند.

 

[roje_aria79]

انبساط جهان
نگاه اجمالی
جهان بزرگترین معمای اخترشناسی است. آیا جهان آغاز و پایانی دارد؟ اگر چنین است کی و چگونه؟ انسان همواره در برابر جهان و تخمین اندازه و سن آن ناتوان بوده است. اخترشناسی نوین ، بر مبنای یافته‌ها و تئوریهای جدید در پی حل این معما است. برای یافتن پاسخ سوالهایی که به کل جهان مربوط می‌شود، باید به دور دستها نظر افکند. باید جهان را چنان تجسم کرد که کهکشانها و خوشه‌ کهکشانها ، اجرام بسیار کوچکی به نظر رسند. آنگاه همانند ماکتی که از یک کارخانه یا شهر بزرگ می‌سازند، ماکت جهان را می‌توان ساخت.
تاریخچه
هنگامی که از اوایل قرن بیستم تلسکوپهای پرتوان به مشاهده آسمانها پرداختند، یافته‌های جدید ، انسان را در تجسم جهان تواناتر ساخت. ادوین هابل کشف کرد که همه کهکشانها در حال گریز از همدیگر هستند و جهان منبسط می‌شود. از انبساط جهان شاید بتوان به گذشته آن نیز پی برد.
انفجار بزرگ
میلیاردها سال پیش همه کهکشانها به هم نزدیکتر بوده‌اند. زمانی همه آنها با هم تماس داشته و پیش از آن دیگر کهکشان جداگانه‌ای وجود نداشته است. اگر باز هم به عقب برگردیم، جهان به صورت توده‌ای از گاز با چگالی و دمای بسیار بسیار زیاد بوده است. این گوی آتشین منفجر شده و جهان کنونی ما را پدید آورده است. اخترشناسان این نقطه آغاز را انفجار بزرگ می‌نامند.
تاریخ انفجار بزرگ
اساسا تعیین تاریخ انفجار بزرگ ساده است. این کار را می‌توان با ردیابی حرکت کهکشانهای زمانهای قبل انجام داد. برای مثال خوشه کهکشانهای صورت فلکی گیسو را در نظر می‌گیریم که 350 میلیون سال نوری با ما فاصله دارد. مطالعه طیف آن نشان می‌دهد که این خوشه با سرعت 7000 کیلومتر در ثانیه از کهکشان ما دور می‌شود. به عبارت دیگر فاصله آن در هر 43 سال ، یک سال نوری افزایش می‌یابد.
محاسبه کهکشانهای گیسو
پانزده هزار میلیون سال پیش ، خوشه کهکشانهای گیسو درست در بالای سر ما قرار داشته است. با انجام چنین محاسبه‌ای برای تمام خوشه‌های دیگر نیز به این عدد می‌رسیم. خوشه‌هایی که در فاصله بیشتری قرار دارند، با سرعت بیشتری می‌گریزند. پس اگر خوشه گیسو در فاصله 350 میلیون سال نوری با سرعت 7000 کیلومتر در ثانیه دور می‌شود، می‌توان گفت که به ازای هر یک میلیون سال نوری ، سرعت گریز 20 کیلومتر در ثانیه افزایش می‌یابد. مثلا خوشه‌ای که 100 میلیون سال نوری با ما فاصله دارد، با سرعت 2000 کیلومتر در ثانیه دور می‌شود. البته این رابطه در فاصله‌های دور دست اندکی تغییر می‌کند. زیرا سرعت هیچ جسمی نمی‌تواند بیشتر از سرعت نور باشد.
ثابت هابل
افزایش سرعت 20 کیلومتر در ثانیه به ازای هر یک میلیون سال نوری فاصله ، ثابت هابل نامیده می‌شود. اکنون تعیین دقیق ثابت هابل یکی از مهمترین وظیفه کیهان شناسان است. دانشمندان تلسکوپ بزرگی را طراحی کرده‌اند، که قرار است در سالهای آینده به فضا فرستاده شود. این تلسکوپ ، تلسکوپ هابل نامیده شده است که به مطالعه خوشه‌های کهکشانها خواهد پرداخت و طیف آنها را با دقت ثبت خواهد نمود. اخترشناسان امیدوارند که یافته‌های این تلسکوپ مقدار دقیق ثابت هابل را تعیین کند.

 

[roje_aria79]

حرکت ظاهری ستارگان
نگاه اجمالی
اگر آسمان صاف و بی ابر باشد، با غروب خورشید و آغاز شب نور ضعیف ستارگان را به تدریج می‌توان مشاهده کرد. با فرا رسیدن شب ، رژه ستارگان شروع می شود. همانطور که خورشید از مشرق طلوع و در مغرب غروب می‌کند، به نظر می‌رسد که تک تک ستارگان نیز در نتیجه دوران زمین ، طلوع و غروب می‌کنند. هنگامی که عده‌ای از ستارگان در افق مغرب ناپدید می‌شوند، ستارگان جدیدی از مشرق سر بر می‌آورند. منظره آسمان در پگاه بطور قابل ملاحظه‌ای با آنچه در آغاز شب می‌بینیم، متفاوت است.
ستاره قطبی
ساکنان نیمکره شمالی از دیرباز ستاره‌ای را می‌شناسند که تشخیص حرکت آن بسیار دشوار است. این ستاره جدی تقریبا در راستای قطب شمال زمین واقع است. امتداد محور چرخش زمین را به طرف قطب شمال آسمان ، بسیار نزدیک است. درست در راستای مقابل این نقطه ، قطب جنوب آسمان ستاره درخشانی واقع شده است. راستای محور چرخش زمین همواره ثابت نیست، بلکه مانند راستای محور یک فرفره ، به آرامی تغییر می‌کند و بنابراین مکان ستاره قطبی نیز در آسمان تغییر می‌کند. 13000 سال بعد راستای محور زمین در تمامی آسمان از ستاره نسر واقع می‌گذرد. 26000 سال بعد باز هم راستای محور زمین از ستاره جدی می‌گذرد.
ستارگان دور قطب
عده‌ای از ستارگان نزدیک به قطب آسمان ، هیچگاه طلوع و غروب نمی‌کنند، بلکه همواره در بالای افق دیده می‌شوند. اینها را ستارگان دور قطبی می‌نامند. با چرخش زمین به دور محور خود ، ستارگان دایره‌هایی به مرکز قطبهای آسمان رسم می‌کنند. یکی از راههای جالب توجه برای نشان دادن این دایره‌ها ، عکسبرداری با زمان نوردهی بیشتر است. اگر دوربین عکاسی را متوجه آسمان کنیم و دهانه نورگیر آن را مدت زمان بیشتری باز نگه داریم، مسیر دایره شکل ستارگان را برعکس خواهیم دید.
مسیر حرکت ستارگان قطبی
عده ستارگان دور قطبی در هر حال ، به عرض جغرافیایی بستگی دارد. از آنجا که ستاره قطبی همواره در بالای قطب شمال زمین است، ناظر ساکن قطب ، همواره این ستاره را در بالای سر خود خواهد دید. در نظر او همه ستارگان در مسیرهای دایره‌ای به دور ستاره قطبی می‌گردند و هیچ یک طلوع و غروب ندارند! برعکس ، ناظری که در استوا است، ستاره قطبی را در افق شمالی خود می‌بیند. در نظر او هیچ ستاره‌ای دور قطبی نیست و همه آنها طلوع و غروب می‌کنند. اگر این ناظر به طرف شمال حرکت کند، هر چه از استوا دورتر شود، ستاره قطبی را از افق بالاتر خواهد دید.
تعیین زمان و مکان ستارگان
همانطور که از مکان خورشید ، می‌توان در تشخیص اوقات روز استفاده کرد، ستارگان را نیز می‌توان همانند یک ساعت ، در تعیین اوقات شب بکار برد. مثلا می‌توان از گروه ستارگان مشهور به دب اکبر (خرس بزرگ) که در آسیای شمالی ، شمال اروپا و ایالتهای متحد آمریکا جزو ستارگان دور قطبی هستند، استفاده کرد. در گروه ستارگان دب اکبر دو ستاره وجود دارد که اگر خطی از آنها بگذرانیم و آن را امتداد دهیم، به ستاره قطبی خواهیم رسید. این خط همانند عقربه ساعت شمار ساعت غول پیکر آسمانی ماست. دب اکبر در یک شبانه روز یعنی در 24 ساعت ، یکبار ستاره قطبی را دور می‌زند. پس ، از وضعیت این خط می‌توانیم اوقات شب را نیز بدست آوریم.
ستاره دنباله‌دار
وقتی که برای اولین بار ، ستاره دنباله دار در تلسکوپ دیده شد، اساسا یک نقطه کوچک مه آلود به نظر می‌رسید. سر روشن ستاره دنباله دار گیسو نامیده می‌شود. برخی اوقات گیسو ، یک نقطه کوچک و ستاره مانند است که هسته نامیده می‌شود. هسته‌های ستاره‌های دنباله‌دار خیلی کوچک هستند. همچنان که ستاره دنباله‌دار به طرف نزدیکترین نقطه به خورشید در مسیرش پیش می‌رود، روشنتر شده و یک دنباله از آن می‌روید. دنباله یک ستاره دنباله‌دار ممکن است میلیونها کیلومتر امتداد یابد و همیشه از خورشید دور می‌شود.
همانطور که ستاره دنباله‌دار خورشید را دور می‌زند، هسته نیمه جامد غالبا می‌تواند دمای خورشید را تحمل نماید. ستاره دنباله‌دار ایکیاسکی ستاره دنباله دار بزرگ و ... . خورشید در سال 1965 میلادی ، از درون 470000 کیلومتری سطح خورشید عبور کرد و از بین نرفت. سایر ستاره‌های دنباله‌دار که از نزدیکی خورشید عبور می‌کنند، چندان خوش شانس نیستند. ستاره دنباله‌دار وست (Comet west) در سال 1976 میلادی پس از عبور از نزدیکترین نقطه مسیرش تا خورشید حداقل به چهار قسمت تجزیه شد.
ستارگان دوتایی
خورشید ما یک ستاره تنهاست و با نزدیکترین همسایه خود ، چهار سال نوری فاصله دارد. ولی بسیاری از ستارگان واقعا دوتایی هستند. کشش گرانشی خورشید سبب حرکت سیاره‌ها در مدارهای خود می‌شود. در یک ستاره دوتایی ، هر عنصر به دور نقطه تعادل میان دو ستاره ، گردش می‌کند. اعضای دو تاییهای نزدیک به هم ، ممکن است فقط در یک یا دو روز دور کامل بزنند. این کار در دوتاییهای دور از هم ، صد سال یا بیشتر طول می‌کشد. برخی از ستاره‌های دوتایی به راحتی با تلسکوپ قابل تشخیص هستند. با مشاهده اعضای آنها ، بعد از مدتی به نظر می‌رسد که یکی به دور دیگری حرکت کرده است. حتی بزرگترین تلسکوپها نیز نمی‌توانند زوجهای نزدیک را به دو تصویر ستاره‌ای تجزیه کنند. ولی اخترشناسان با مطالعه طیف ستارگان می‌توانند زوجهای بسیار نزدیک به هم را پیدا کنند. با گردش ستارگان در مدارهای خود تغییرات منظمی در طیف آنها دیده می شود. با مطالعه این طیف می‌توان به چگونگی تک تک ستارگان پی برد.

 

[roje_aria79]

تحولات افلاک
اطلاعات اولیه
جهان ، خواه تکاملی باشد خواه به حالت پایدار ، نکته‌ای است که بر کهکشانهای منفرد یا خوشه‌های کهکشانها مستقیما اثری ندارد. حتی اگر کهکشانهای دور ، آنقدر از ما دور شوند که از میدان بهترین وسایل ممکن خارج شوند، کهکشان ما دست نخورده باقی خواهد ماند ستارگان آن در میدان جاذبه‌اش محکم نگهداشته می‌شوند. کهکشانهای دیگر خوشه محلی نیز ما را ترک نخواهند کرد. اما داخل کهکشان ما به هیچ وجه از تغییر ، که احتمالا منجر به فاجعه‌ای برای سیاره ما و زندگی آن است، مصون نخواهد بود.
نظریات فلاسفه یونان باستان
مفهوم کامل تغییرات در اجرام آسمانی یک مفهوم جدید است. فیلسوفان یونان باستان ، بخصوص ارسطو ، عقیده داشتند که افلاک کامل و تغییر ناپذیرند. هر تغییر یا تباهی و زوال منحصر به نواحی ناقص است که در زیر زیرترین کره ، یعنی کره ماه قرار دارند. این عقیده معقول به نظر می‌رسید ، زیرا مسلما از نسلی به نسل دیگر و از قرنی به قرن دیگر ، تغییر مهمی در افلاک مشاهده نمی‌شد. اما ستارگان دنباله‌دار اسرار آمیز که آمدن و رفتن آنها غیر منتظره بود، هرچند وقت یکبار بطور ناگهانی پدیدار می‌شدند.
ارسطو تلاش می‌کرد که با اعتقاد بر اینکه این ستارگان تعلق به جو متغیر و فساد پذیر زمین هستند، پیدایش آنها را با کامل بودن افلاک تطبیق دهد. این عقیده تا اواخر قرن شانزدهم حکمفرما بود. اما در سال 1577 ، تیکو براهه (Tyche Brahe) اختر شناس دانمارکی به اندازه گیری پارالاکس ستاره دنباله‌دار روشنی پرداخت و کشف کرد که پارالاکس ماه قابل اندازه گیری است. او ناگزیر به این نتیجه رسید که ستاره دنباله‌دار دورتر از ماه است و بنابراین در افلاک تغییر و نقص وجود دارد.
تاریخچه تغییرات در افلاک
در واقع تغییرات ، حتی در ستارگان ، از زمانهای بسیار پیش مورد توجه بوده است. اما ظاهرا هیچگونه شگفتی پدید نیاورده است. به عنوان مثال ستارگان متغیری وجود دارند که روشنایی آنها از یک شب تا شب دیگر تغییر محسوسی می‌کند و حتی با چشم غیر مسلح قابل مشاهده است. هیچ کدام از اخترشناسان یونانی به تغییرات روشنایی هیچ ستاره‌ای اشاره نکرده‌اند. ممکن است نوشته‌های مربوط به چنین اشاراتی گم شده باشد. همچنین ممکن است اخترشناسان یونانی هرگز به مشاهده این پدیده‌ها نپرداخته‌اند.
یکی از موارد جالب توجه ، ستاره الغول ، دومین ستاره روشن صورت فلکی برساووس است که ناگهان دو سوم روشنایی خود را از دست می‌دهد و سپس آن را باز می‌یابد و این تغییر بطور منظم در هر 69 ساعت پیش می‌آید. نه اخترشناسان یونانی بر کاهش نورالغول اشاره کرده‌اند و نه اختر شناسان عرب قرون وسطی. اما یونانیان این ستاره را در سر وروسا (Nedusa) (در اسطوره‌های یونانیان باستان به هر یک از سه خواهری گفته می‌شد که به جای گیسو بر سرشان مار روییده بود و اگر کسی به آنها نگاه می‌کرد، سنگ می‌شد) و این ممکن است به آن سبب باشد که پیشینیان درباره این ستاره نگران بودند.
آتش بازی آسمانی
هسته ستاره ابرغول در حال مرگ در کمتر ازیک ثانیه فرو بپاشد. این فروپاشی ناگهانیسبب می‌شود که موجی ضربه‌ای ایجاد شودکه لایه‌های بیرونی ستاره را به بیرون می‌اندازد.
مشهورترین پدیده
مشهورترین پدیده ، ظهور ناگهانی ستارگان جدید در آسمان بود. این پدیده را حتی یونانیان نیز نمی‌تواستند نادیده بگیرند. هیپا رکوس در 134 قبل از میلاد گفته است که از مشاهده ستاره جدیدی در صورت فلکی عقرب چنان تحت تأثیر قرار گرفته است که به کشیدن نخستین نقشه ستارگان پرداخته است تا در آینده بتوان ستارگان جدید را به آسانی تشخیص داد.
ستارگان نواختر
در سال 1592 ، هنگامی که در صورت فلکی ذات الکرسی ستاره جدیدی با روشنی قابل توجه ، مشاهده شد، نجوم اروپایی از خواب طولانی برخاسته بود. تیکو براهه جوان ستاره جدید را به دقت رصد کرد و کتاب نواختران (Denous Stella) را نوشت. بر اساس نام این کتاب است که هر ستاره جدید را نواختر خوانده‌اند.
سحابیهای سیاره‌ای
با تحقیق درباره تغییر مکانهای دوپلر که در ضمن تشکیل نواختران رو می‌دهد و از روی بعضی از جزئیات ظریف طیفهای آنها ، آشکار شده است که نواختران ستارگانی در حال انفجارند. در بعضی از موارد ماده ستاره را که به صورت گاز منبسط در فضا می‌وزد و بوسیله باقیمانده ستاره روشن شده است، می‌توان دید. چنین ستارگانی را سحابیهای سیاره‌ای (Planetary nebulae) می‌نامند.
این نوع تشکیل نواختر لزوما به معنی مرگ یک ستاره نیست. البته این یک فاجعه خطرناک است. زیرا درخشندگی چنین ستاره‌ای ممکن است در کمتر از یک روز یک میلیون برابر شود. اما انفجار ظاهرا یک تا دو درصد از جرم ستاره را از آن جدا می‌کند و دوباره ، پس از آن ، ستاره به زندگی عادی خود برمی‌گردد. اگر خورشید به یک نواختر مبدل می‌شد، هر نوع زندگی در زمین از میان می‌رفت و احتمالا این سیاره تبخیر می‌شد.
ابر نواخترها
قابل توجه‌ترین نواختری که پس از اختراع تلسکوپ ظاهر شد ستاره‌ای بود که ارنست هارویک (Ernest Hanwrg) اخترشناس آلمانی ، در سال 1885 در کهکشان امراة المسلسه کشف کرد و به آن نام امراة المسلسه S داده شد. اگر این ستاره کمی روشن بود، با چشم غیر مسلح نیز دیده می‌شد. در آن زمان کسی نمی‌دانست که کهکشان مزبور چقدر دور است یا چقدر بزرگ است. اما پس از نتیجه گیریهای هابل درباره فاصله این کهکشان ، ناگهان روشنایی نواختری که در سال 1885 ظاهر شده بود، اخترشناسان را دچار حیرت کرد. این نو اختر می‌بایست 10000 برابر روشن‌تر از نواختران معمولی باشد. این یک ابر نواختر (Super nova) بود.
تفاوت بین یک نواختر و یک ابر نواختر
رفتار فیزیکی ابر نواختران آشکارا با رفتار فیزیکی نواختران متفاوت است و اخترشناسان به بررسی جزئیات طیفهای آنها مشتاقند. اشکال اصلی این است که ابر نواختران کمیابند. به عقیده تسویکی ، در هر هزار سال بطور متوسط سه ابر نواختر در کهکشان ظاهر می‌شود. روشنایی یک ابر نواختر (با قدرمطلقهایی از مرتبه 14- و بطور تصادفی 17- ) فقط می‌تواند نتیجه یک انفجار کامل یعنی تکه تکه شدن یک ستاره ، باشد.
قانون جرم – درخشندگی
ادینگتون ، در سال 1924 ، متوجه این نکته شد که درون هر ستاره می‌بایستی بسیار داغ باشد. چون جرم ستاره بسیار زیاد است، نیروی گرانشی آن بسیار بزرگ است. اگر ستاره در خود فرو نریزد، می‌بایستی این نیروی بزرگ با فشار داخلی ستاره ، که برابر آن است و از |انرژی تابشی سرچشمه می‌گیرد، متعادل باشد. هر چه جرم ستاره بیشتر باشد، دمای مرکزی لازم برای تعادل با نیروی گرانشی بیشتر است.
ستارگان سنگینتر برای اینکه به چنین دمای بالا و فشار تابشی برسند، می‌بایستی تندتر انرژی مصرف کنند و از ستارگان سبکتر روشنتر باشند. این در واقع جرم – درخشندگی است. البته رابطه بین جرم و درخشندگی یک رابطه توانی است. زیرا درخشندگی با توان ششم یا هفتم جرم تغییر می‌کند. اگر جرم سه برابر شود، در این صورت درخشندگی با ضریب 3 ، که شش یا هفت برابر در خودش ضرب شود، افزایش می‌یابد، یعنی مثلا 750 برابر می‌شود.
غولهای زیر قرمز
تا سال 1965 ، محل صدها ستاره که از شدت سردی نمی‌درخشیدند تعیین شد. این ستارگان از روی تابش زیر قرمز آنها آشکار شده بودند و به همین سبب آنها را غولهای زیر قرمز نامیدند، زیرا مقادیر عظیم ماده رقیق ساخته شده‌اند. احتمالا این ستارگان انبوهی از غبار و گازند که روی هم انباشته شده‌اند و به تدریج داغ و داغتر شده‌اند. سرانجام آن قدر داغ خواهند شد که شروع به درخشش کنند. ملحق شدن آنها به ردیف اصلی بستگی به جرم کل ماده‌ای دارد که انباشته شده است.
منابع انرژی ستارگان
تا این اواخر ، تبدیل هیدروژن به هلیوم تنها منبع انرژی ستارگان شناخته شده بود. تا اینکه مسئله مربوط به غولهای سرخ مطرح شد. تا وقتی که ستاره‌ای به مرحله غول سرخ می‌رسد، بیشتر هیدروژن آن از دست رفته است. در این صورت چطور می‌تواند به تابش انرژی آن هم با چنین مقادیر عظیمی ادامه دهد؟ هویل نظر داد که هلیوم مرکزی انقباض پیدا می‌کند و در نتیجه دمای آن به حدی بالا می‌رود که هسته‌های هلیوم می‌توانند با یکدیگر جوش بخورند و با آزاد کردن انرژی اضافی ، هسته کربن تشکیل دهند.
دیوید آلبرگو (David E.Albarger) ، فیزیکدان آمریکایی ، در سال 1959 نشان داد که چنین واکنشی در آزمایشگاه امکانپذیر است. این واکنش بسیار نادر و از نوعی است که احتمال وقوع آن بسیار کم است. اما در یک غول سرخ آن قدر اتم هلیوم وجود دارد که چنین جوش خورد نهایی می‌توانند صورت گیرند و مقادیر انرژی لازم را فراهم کنند.
سخن آخر
ممکن است بین افزایش دمای قسمت مرکزی و افزایش فشار تابشی ، تعادل برقرار شود و وضع ستاره به کمک یک انفجار بزرگ عوض نشود. در این صورت دمای قسمت مرکزی ستاره ممکن است آن قدر بالا برود که بر طبق عقیده هویل ، اتمهای آهن شکسته شوند و هلیوم تشکیل دهند. اما برای ایجاد این پدیده باید برای تمام اتمها انرژی فراهم شود. تنها منبعی که ستاره می‌تواند از آن انرژی بگیرد، میدان گرانشی است. وقتی که ستاره انقباض پیدا می‌کند، انرژی بدست می‌آورد.
این انرژی به میزانی است که می‌تواند برای تبدیل آهن به هلیوم مصرف شود. اما انرژی لازم به قدری زیاد است که برای فراهم کردن آن باید حجم ستاره به کسر کوچکی از حجم اولیه‌اش تبدیل شود و بر اساس عقیده هویل این پدیده باید در تقریبا در یک ثانیه روی دهد. لذا در یک چشم بر هم زدن ستاره از میان رفته و یک کوتوله سفید تولید می‌شود. و این سرنوشتی است که در آینده بسیار بسیار دور در انتظار خورشید ماست و ستارگانی که از خورشید روشنتر هستند زودتر و شاید در ظرف 5 میلیارد سال ، به این مرحله از زندگی برسند.

 

[Behrooz]

يك شركت طراح و توليد كننده كفش‌هاي ورزشي در ژاپن، نوعي كفش ويژه فضانوردي را طراحي و ارائه مي‌كند كه ماهيچه‌هاي فضانوردان را با وجود جاذبه تقريبا صفر در فضا از خستگي و فرسوده شدن باز مي‌دارد.

به گزارش سرويس «علمي» خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، قرار است كه يك جفت از اين كفش ويژه فضانوردي در اختيار تاكائورو، فضانورد ژاپني قرار گيرد كه در ماموريت شاتل فضايي آمريكا در اواخر سال 2007 ميلادي حضور خواهد داشت.

طراح اين كفش جالب توجه گفت: در محيطي كه جاذبه تقريبا صفر است، ماهيچه‌هاي انسان تحليل مي‌رود و از اين رو به فضانوردان لطمه وارد مي‌شود.

اين كفش داراي پاشنه‌اي بسيار نرم و كف كاملا انعطاف پذير است و تنها 130 گرم وزن دارد.

از نكات جالب اين كفش وجود شكافي ميان انگشت شست و ساير انگشتان پا است و اين شكاف موجب راه رفتن آسان‌تر فضانورد و حفظ تعادل بهتر وي مي‌شود.

 

[Behrooz]

مهندسان آژانس فضانوردي آمريكا (ناسا)، انجام آزمايشات برنامه‌ريزي شده بر روي سپر حرارتي فضاپيماي جديد اين آژانس را كه قرار است در اكتشافات فضايي جايگزين شاتل‌هاي كنوني شود آغاز كردند.


به گزارش سرويس «فن‌آوري» خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، اين آزمايش‌هاي دقيق و پيشرفته كه از سوي مركز تحقيقات Ames ناسا و با پيشرفته ترين فن‌آوري‌هاي موجود صورت مي‌گيرد، بخشي از

فعاليت‌هاي توسعه‌اي سپرحرارتي فضاپيماي جديد آژانس فضانوردي آمريكا (ناسا)، موسوم به CEV است.


گفته مي‌شود قطر در نظر گرفته شده براي اين سپر حرارتي حدود پنج متر است.

 

[Behrooz]

از هنگامي كه اولين مورد رسمي رويت اشياي پرنده ناشناخته در اين عصر به ثبت رسيد(سال۱۹۴۶) تا امروز اخبار گوناگوني در مورد حوادث عجيب و پيچيده اي در مورد حيات فرازميني منتشر شده است.
اگر شما جزو آن دسته افرادي هستيد كه مشاهده يوفوها را خيال پردازي و دروغين دانسته، ممكن است با خواندن اين وبلاگ و مشاهده مستندات و تصاوير آن تغيير عقيده دهيد.
نويسنده وبلاگ دنياي يوفو در مورد يوفوها و ماهيت آنها مي نويسد: يوفوها اشياي پرنده ناشناخته اي هستند كه هيچ كس تاكنون نتوانسته هويت واقعي آنها را كشف كند. پژوهشگران زيادي كه به آنها يوفوشناس گفته مي شود، تئوري هاي زيادي در اين زمينه مطرح كرده اند. اما به دليل اين كه نمي توان آنها را در آزمايشگاه هاي علمي مورد بررسي قرار داد تمام اين نظريه ها ducated guesses است. ما تنها مي توانيم تعريفي ارائه دهيم تا هنگام مطالعه اين موضوع براي شما مفيد باشد.
يوفو منظره گزارش شده از يك شيء يا نور ديده شده در آسمان يا خشكي است كه به صورت خط سير، حركت، جنبش، نور يا رنگ ظاهر مي شود و هيچ توضيح منطقي يا طبيعي ندارد. اگر شما تاكنون موفق به ديدن يوفوها نشده باشيد، بد نيست كه اطلاعاتي هم راجع به شكل و شمايل يوفوها داشته باشيد. يوفوها در اشكال و سايزهاي مختلف ديده مي شوند.
بعضي از آنها تنها به صورت نقاط نوراني ديده مي شوند كه به شيوه عجيبي در آسمان شب حركت مي كنند كه به آنها نورهاي شبانه گفته مي شود و بيشتر افراد گزارش كرده اند كه يوفوها را به اين شكل ديده اند. ديدن اين نورهاي شبانه خيلي جالب توجه نيست به خاطر اين كه شاهد، تنها جزئيات اندكي را مي بيند و يوفوشناس نمي تواند از اطلاعات آنها استفاده زيادي كند.

 

[roje_aria79]

تاریخ شهاب سنگها
دید کلی:
یونانیان باستان ، شهابها را به عنوان ستارگان تیر کشنده می‌شناختند، ولی می‌دانستند که آنها سقوط می‌کردند، جمعیت ستارگان آسمان ثابت می‌ماند. ارسطو معتقد بود که ستاره تیر کشنده پدیده‌ای است موقعی که ناشی از چیزی است که در جو زمین روی می‌دهد. از آن زمان این اجسام را شهاب نامیدند.
شهاب سنگهای باستانی:
شهابهایی را که به سطح زمین می‌رسند ، شهاب سنگ می‌گویند. نیاکان ما حتی ناظر سقوط برخی از این شهاب سنگها بوده‌اند.
*گفته می‌شود که هیپاوکوس از مردم فنیقیه گزارشی از یک چنین سقوطی داده است.
*تصور می‌شود که حجرالاسود یعنی سنگ سیاه کعبه در مکه ، یکی از این شهاب سنگهاست و حرمت آن بواسطه آنست که مبدأی آسمانی داشته است.
*ایلیاد به کلوخه زبری از آهن اشاره می‌کند که در مراسم تشییع جنازه به پاتروکلوس هدیه شد. این سنگ می‌بایستی مبدأی شهابی داشته باشد، زیرا آن زمان عصر برنز بود و هنوز استخراج و ذوب سنگ معدن آهن متداول نشده بود. در واقع آهن شهابی احتمالا بیش از 3000 سال پیش از میلاد بکار می‌رفته است.
جرقه مطالعه:
در 13 نوامبر سال 1833 ، ایالات متحده آمریکا در معرض بارانی شدید قرار گرفت که لئونید یا اسدی نامیده می‌شدند، زیرا به نظر می‌رسید که از نقطه‌ای واقع در صورت فلکی اسد می‌تابند. در آن هنگام این شهابها به مدت دو ساعت در آسمان به نمایش آتش بازی جالب توجهی پرداختند و درخشش آسمان به حدی رسید که نه تا آن زمان دیده شده بود و نه بعدها دیده شد. تا آنجا که می‌دانیم هیچ شهاب سنگی به زمین نرسید. اما این منظره شگرف ، انگیزه بررسی شهابها شد و اخترشناسان برای نخستین بار بطور جدی به مطالعه آنها پرداختند.
چند سال بعد «یونس یاکوپ برسالیوس» ، شیمیدان سوئدی ، کار تجزیه شهاب سنگها را آغاز کرد. نتیجه چنین تجزیه‌هایی اطلاعاتی ارزشمند درباره عمر کلی منظومه شمسی و حتی ساختمان عمومی شیمیایی جهان در اختیار اخترشناسان قرار داد.
وقایع و فجایع:
*در کوکونینو واقع در آریزونا دهانه مدوری وجود دارد که قطر آن حدود 1200 متر و عمق آن 180 متر است. اطراف این دهانه را تا ارتفاع 30 تا 50 متر خاک پوشانده است. این دهانه شبیه دهانه‌های آتشفشانی کره ماه به نظر می‌رسد. مدتها تصور می‌شد که این دهانه مربوط به یک آتشفشان خاموش است. اما یک مهندس معدن به نام «دانیل مورو بارینگر» معتقد بود که این دهانه نتیجه برخورد یک شهاب سنگ با کره زمین است. از آن به بعد این دهانه ، حفره بارینگر نامیده شده است. منشأ شهابی این دهانه با کشفی که در سال 1906 به عمل آمد، مجددا تأیید شد. این دهانه حدود چهل هزار سال پیش ایجاد شده است.
*3500سال پیش ، شهاب سنگ واکاموارتا در شیلی به زمین اصابت کرد که حدود 1 متر عرض و چندین تن وزن داشت.
*در سال 1908 بر اثر سقوط یک شهاب سنگ در سیبری شمالی ، چاهی حفر شد که قطر دهانه آن متجاوز از 45 متر بود و همه درختانی را که در 30 کیلومتری اطراف محل سقوط بود، از جا کند. خوشبختانه این منطقه غیر مسکونی بود. اگر این شهاب از همین قسمت آسمان حدود 5 ساعت بعد سقوط می‌کرد ، ممکن بود در سن پطرزبورگ که تا آن زمان پایتخت روسیه بود ، فرود آید. اگر چنین اتفاقی می‌افتاد ، شهر سن پطرزبورگ چنان ویران می‌شد که گویی با یک بمب هیدروژنی ویران شده است، وزن این شهاب سنگ حدود 40000 تن بود.
*یک بار یک شهاب سنگ به وزن چندین کیلوگرم در وسط اتاق نشیمن یک خانواده آمریکایی سقوط کرد.
*شهاب سنگی به اندازه یازده سانتیمتر ، در سال 1991 درست در فاصله 3.5 متری دو پسر بچه در ایالت ایندیانای آمریکا سقوط کرد.
*در سال 1992 ، یک شهاب سنگ 12 کیلوگرمی به صندوق عقب اتومبیلی که در پیکسویل نیویورک پارک شده بود، برخورد کرد. گزارش شده است که این قطعه از گوی آتشین که درخشانتر از ماه بود، جدا شد و هنگامی که با سرعت 700 کیلومتر در ساعت در آسمان در حرکت بود، تکه تکه شد. عده زیادی از این واقعه فیلم تهیه کردند. از اطلاعات فوق توانستند از منشأ این اجرام اطلاع حاصل کنند که مدار آن در فاصله سه واحد نجومی و در نزدیکی مدار زهره قرار داشته است.
*یک حفره شهابی ، به نام «گاسربلاف» در استرالیا وجود دارد که 22 کیلومتر عرض دارد و دور آن کوه است. این حفره 130 میلیون سال پیش تشکیل شده است و شاید قدیمیترین گودال شهاب سنگی روی زمین باشد.

 

[Behrooz]

مراسم امضاي قرارداد بين آژانس فدرال صادرات نظامي روسيه «روس ابارون اكسپورت» و دولت مالزي براي آماده‌سازي و پرتاب اولين فضانورد مالزيايي به ايستگاه فضايي بين‌المللي «ام كا اس» برگزار شد.


به گزارش خبرنگار خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا) در آسياي ميانه، دفتر مطبوعاتي «روس ابارون اكسپورت» اعلام كرد: در اين مراسم گروهي از خلبانان مالزيايي كه كانديداي پرواز به فضا هستند و همچنين فضانوردان روسي، نمايندگان آژانس فدرال فضايي روس كاسموس و نمايندگان مركز روسي آماده‌سازي فضانوردان شركت داشتند.

 

[roje_aria79]

سفر در زمان
یکی از جالبترین افکار بشر، ایده جابجایی در بعد زمان است.
البته اگر از یک بعد دیگر به قضیه نگاه کنیم همه ما مسافر زمان هستیم. همین الان که شما این را میخوانید، زمان در حول و حوش و به پیش میرود و آینده به حال و حال به گذشته تبدیل میشود. نشانه اش هم رشد موجودات است. ما بزرگ میشویم و می میریم. پس زمان در جریان است.
آلبرت انیشتاین با ارائه نظریه نسبیت خاص نشان داد که این کار از نظر تئوری شدنی است. بر طبق این نظریه اگر شیئ به سرعت نور نزدیک شود گذشت زمان برایش آهسته تر صورت میگیرد. بنابراین اگر بشود با سرعت بیش از سرعت نور حرکت کرد، زمان به عقب برگردد. مانع اصلی این است که اگر جسمی به سرعت نور نزدیک بشود جرم نسبی ان به بینهایت میل میکند؛ لذا نمی شود شتابی بیش از سرعت نور پیدا کرد. اما شاید یک روز این مشکل هم حل شود. بر خلاف نویسنده ها و خیالپردازها که فکر می کنند سفر در زمان باید با یک ماشین انجام شود، دانشمندان بر این عقیده هستند که اینکار به کمک یک پدیده طبیعی صورت می گیرد. در این خصوص سه پدیده مد نظر است:
سیاهچاله های دوار--کرمچاله ها---ریسمانهای کیهانی.
1-سیاهچاله ماشینی برای سفر به زمان:
سیاهچاله ها: اگر یک ستاره چند برابر خورشید باشد و همه سوختش را بسوزاند، از آنجا که یک نیروی جاذبه قوی دارد لذا جرم خودش در خودش فشرده می شود و یک حفره سیاه رنگ مثل یک قیف درست می کند که نیروی جاذبه فوق العاده زیادی دارد طوری که حتی نور هم نمی تواند از آن فرار کند. اما این حفره ها بر دو نوع هستد. یک نوعشان نمی چرخند لذا انتهای قیف یک نقطه است. در آنجا هر جسمی که به حفره مکش شده باشه نابود میشود. اما یک نوع دیگر سیاهچاله نوعی است که در حال دوران است و برای همین ته قیف یک قاعده داره که به شکل حلقه است. مثل یک قیف واقعی است که ته آن باز است. همین نوع سیاهچاله است که می تواند سکوی پرتاب به آینده یا گذشته باشد. انتهای قیف به یک قیف دیگر به اسم سفیدچاله می رسد که درست عکس آن عمل می کند. یعنی هر جسمی را به شدت به بیرون پرتاب می کند. از همین جاست که می توانیم پا به زمان ها و جهان های دیگر بگذاریم.
2-کرم چاله ماشینی برای سفر به زمان:
کرم چاله : یک سکوی دیگر گذر از زمان است که می تواند در عرض چند ساعت ما را چندین سال نوری جابجا کند. فرض کنید دو نفر دو طرف یک ملافه رو گرفته اند و می کشند. اگر یک توپ تنیس بر روی ملافه قرار دهیم یک انحنا در سطح ملافه به سمت توپ ایجاد می شود.
اگر یک تیله به روی این ملافه قرار دهیم به سمت چاله ای که آن توپ ایجاد کرده است می رود. این نظر انشتاین است که کرات آسمانی در فضا و زمان انحنا ایجاد می کنند؛ درست مثل همان توپ روی ملافه. حالا اگه فرض کنیم فضا به صورت یک لایه دوبعدی روی یک محور تا شده باشد و بین نیمه بالا و پایین آن خالی باشد و دو جرم هم اندازه در قسمت بالا و پایین مقابل هم قرار گیرند، آن وقت حفره ای که هر دو ایجاد می کنند می تواند به همدیگر رسیده و ایجاد یک تونل کند. مثل این که یک میانبر در زمان و مکان ایجاد شده باشد. به این تونل میگویند کرم چاله.
این امید است که یک کهکشانی که ظاهرا میلیون ها سال نوری دور از ماست، از راه یک همچین تونلی بیش از چند هزار کیلومتر دور از ما نباشد. در اصل می شود گفت کرمچاله تونل ارتباطی بین یک سیاهچاله و یک سفیدچاله است و می تواند بین جهان های موازی ارتباط برقرار کند و در نتیجه به همان ترتیب می تواند ما را در زمان جابجا کند.
3-ریسمان های کیهانی ماشینی برای گذر به زمان:
آخرین راه سفر در زمان ریسمانهای کیهانی است. طبق این نظریه یک سری رشته هایی به ضخامت یک اتم در فضا وجود دارند که کل جهان را پوشش می دهند و تحت فشار خیلی زیادی هستند. این ها هم یک نیروی جاذبه خیلی قوی دارند که هر جسمی را سرعت می دهند و چون مرزهای فضا- زمان را مغشوش می کند لذا می شود از آنها برای گذر از زمان استفاده کرد.
نقدی برای بررسی سفر به زمان
حالا این ها رو گفتیم ولی چند اشکال در این کار است. اول اینکه اصلا نفس تئوری سفر در زمان یک پارادوکس است. پارادوکس یا محال نما یعنی چیزی که نقض کننده(نقیض) خودش در درونش است. یک مثال دیگر این است که اگر من در زمان به عقب برگردم , به تاریخی که هنوز بدنیا نیامده بودم، پس چطور می توانم آنجا باشم. یا مثلا اگر برگردم و پدربزرگ خودم را بکشم پس من چطور بوجود آمده ام؟ یک راه حلی که برای این مشکل پیدا شده است، نظریه جهان های موازی است. طبق این نظریه امکان دارد چندین جهان وجود داشته باشد که مشابه جهان ماست اما ترتیب وقایع در آنها فرق می کند. پس وقتی که به عقب برمی گردیم در یک جهان دیگر وجود داریم نه در جهانی که در آن هستیم. طبق این نظریه بینهایت جهان موازی وجود دارد و ما هر دست کاری که در گذشته انجام بدهیم یک جهان جدید پدید می آید.

 

[roje_aria79]

جهان های موازی
*آیا نسخه دومی از شما ، یک رونوشت از خود شما وجود دارد که همین الان مشغول خواندن این مقاله باشد؟

* آیا شخصی دیگر با اینکه شما نیست، روی سیاره‌ای به نام زمین با کوههای مه گرفته ، مزارع حاصل خیز و شهرهای بی در و پیکر در منظومه خورشیدی که هشت سیاره دیگر نیز دارد، زندگی می‌کند؟

*آیا زندگی این شخص از هر لحاظ درست عین زندگی شما بوده است؟

*اگر جوابتان مثبت است، شاید در این لحظه او تصمیم بگیرد این مقاله را تا همین جا رها کند، در حالی که شما به خواندن مقاله تا انتها ادامه خواهید داد.
نظریه جهانهای موازی
اندیشه وجود یک خود دیگر نظیر آنچه که در بالا شرح آن رفت عجیب و غیر معقول به نظر می‌رسد، اما آنگونه که از قرائن بر می‌آید انگار مجبوریم آن را بپذیریم. زیرا مشاهدات نجومی از این اندیشه غیر مادی پشتیبانی می‌کنند. بنابر این پیش بینی ساده‌ترین و پر طرافدارترین الگوی کیهان شناسی که امروزه وجود دارد، این است که هر یک از ما یک جفت (همزاد) داریم که در کهکشانی که حدود 10280 متر دورتر از زمین قراردارد، زندگی می‌کنند.
این مسافت آنچنان زیاد است که بطور کامل خارج از هر گونه امکان بررسیهای نجومی است، اما این امر واقعیت وجود نسخه دوم ما را کمرنگ نمی‌کند. این مسافت بر اساس نظریه احتمالات مقدماتی برآورده شده و حتی فرضیات خیال پردازانه فیزیک نوین را نیز در بر نگرفته است.
فضای بیکران
اینکه فضا بیکران است و تقریبا بطور یکنواخت از ماده انباشته شده است، چیزی که مشاهدات هم آن را تأیید می‌کنند. در فضای بی کران حتی غیر محتمل‌ترین رویدادها نیز بالاخره در جایی ، اتفاق خواهند افتاد. در این فضا ، بینهایت سیاره مسکونی دیگر وجود دارد، که نه تنها یکی بلکه تعداد بیشماری از آنها مردمانی دارند که شکل ظاهری ، نام و خاطرات آنها دقیقا همان هاست که ما داریم. به ساکنانی که تمامی حالتهای ممکن ار گزینه‌های موجود در زندگی ما را تجربه می‌کنند. من و شما احتمالا هرگز خودهای دیگران را نخواهیم دید.
وسعت عالم
دورترین فاصله‌ای که ما قادر به دیدن آن هستیم، مسافتی است که نور در مدت 14 میلیارد سال که از انفجار بزرگ و آغاز انبساط عالم سپری شده است، طی می‌کند. دورترین اجرام مرئی هم اکنون حدود 4x1026 متر دور تر از زمین قرار دارند. این فاصله که عالم قابل مشاهده توسط ما را تعریف می‌کند. بطور مشابه ، عالمهای خودهای دیگر ما کراتی هستند به همین اندازه ، که مرکزشان روی سیاره محل سکونت آنهاست. چنین ترکیبی ساده‌ترین و سر راست‌ترین نمونه از جهانهای موازی است. هر جهان تنها بخشی کوچک از "جهان چند گانه" بزرگتر است.
جدال فیزیک و متا فیزیک
با این تعریف از جهان ممکن است شما تصور کنید که مفهوم جهان چند گانه تا ابد در محدوده قلمرو متا فیزیک باقی خواهد ماند. اما باید توجه داشت که مرز میان فیزیک و متا فیزیک را این مسأله که یک نظریه از لحاظ تجربه قابل آزمون است، یا خیر تعیین می‌کند نه این موضوع که فلان نظریه شامل اندیشه‌های غریب و ماهیتهای غیر قابل مشاهده است. مرزهای فیزیک به تدریج با گذر زمان فراتر رفته و اکنون مفاهیمی است بسیار انتزاعی تر نظیر زمین کروی ، میدان الکترو مغناطیسی نامرئی ، کند شدن گذر زمان در شرعتهای بالا ، برهمنهی کوانتومی ، فضای خمیده و سیاهچاله را در بر گرفته است. طی چند سال گذشته مفهوم جهان چند گانه نیز به این فهرست اضافه شده است.
پایه این اندیشه بر نظریاتی است که امتحان خود را به خوبی پس داده‌اند. نظریاتی همچون نسبیت و نظریه مکانیک کوانتومی ، افزون بر آن به دو قاعده اساسی علوم تجربی نیز وفادار است. که پیش بینی می‌کنند و می‌توانند آن را دستکاری نمایند.
انواع جهانهای موازی
دانشمندان تا کنون چهار نوع جهان موازی متفاوت را تشریح کرده‌اند. هم اکنون پرسش کلیدی وجود یا عدم جهان چند گانه نیست، بلکه سوال بر سر تعداد سطوحی است که چنین جهان می‌توان داشته باشد. یکی از نتایج متعدد مشاهدات کیهان شناسی اخیر این بوده است که جهانهای موازی دیگر مفهومی خیال پردازانه و انتزاعی صرف نیست. به نظر می‌رسد که اندازه فضا بینهایت است. اگر اینگونه باشد، بالاخره در جایی از این فضا هر چیزی که امکان پذیر باشد واقعیت خواهد یافت. اصلاً مهم نیست که امکان پذیری آن تا چه حد نامتحمل است.
فراسوی محدوده دید تلسکوپهای ما ، نواحی دیگری از فضا کاملا شبیه آنچه که پیرامون ماست وجود دارند، آن نواحی یکی از انواع جهانهای موازی هستند. دانشمندان حتی می‌توانند محاسبه کنند که این جهانها بطور متوسط چقدر با ما فاصله دارند و مهمتر از همه اینکه تمامی اینها فیزیک حقیقی و واقعی است. زمانی که کیهان شناسان با نظریاتی روبرو می‌شوند که از استحکام لازم برخوردار نیستند، نتیجه می‌گیرند که جهانهای دیگر می‌توانند ویژگیها و قوانین فیزیکی کاملا متفاوتی داشته باشند. وجود این جهانها بسیاری از جنبه‌های پرسش بنیادی در خصوص ماهیت زمان و قابل درک بودن جهان فیزیکی را پاسخ داد.