باران ...

[Geronimo]

امشب صداي سكوتِ خانه شكست
آي اشك هاي بي صدا بغض هاي فرو خورده در گلو
امشب شما را چه مي شود ؟!
نكند باز بارش باران ،
ياد آن روز ها به دل آمد
ياد آن روز روز شيدايي ...
خيابان بود و من با او
سرش بر سينه ام در زير باران بود و عطر بوي باران از شميم مو
نمي دانم كه گيسويش ز باران خيس يا از اشك چشمانم
كنار پنجره خاموش و مغموم
نگاه التماسم جستجوگر شد
نمي دانم تو مي داني هنوزت منتظر تنهاي تنهايم
در آن سو آسمان بر شيشه مي گريد
درين سو اسم زيبايت
به انگشتان لرزانم

 

[Geronimo]

می زند باران به شیشه

مثل انگشت فرشته

قطره قطره رشته رشته

خاطراتم همچو باران

در گذار از کوهساران

حاصل این بذر کشته

عشق حق بر دل سرشته

ای دریغ از عمر رفته

سوز و سودای گذشته

ای دریغ از عمر رفته

سوز و سودای گذشته

می زند باران به شیشه

مثل انگشت فرشته

قطره قطره رشته رشته

قطره قطره .... رشته رشته ....

 

[Geronimo]

دنيا چه کوچک شده !
و تو چه بزرگ
و جاده ها چه طولانی
شايد هنوز مسافری در مه مانده باشد
تا باران
تنهاييش را خيس کند .....

 

[Geronimo]

دیریست دلم گرفته باران
اشکم که ز غم سرشته باران
چندیست "اسیر دست اویم"
بر لوح دلم نوشته باران!
باران! دل من چو راز دارد،
از او طلب نیاز دارد،
باران به دلم غمی نشسته
من بال و پرم. ولی شکسته!
باران مه من چه حال دارد؟؟؟
این دل ز تو هم سوال دارد!
باران برِ من ببار باران
از او خبری بیار باران
آه ای دل ناصبور، صبری
آرام بمان، قرار قدری...

 

[Geronimo]

سراغم بیا، چون که بارانی ام

پر از خاطرات پریشانی ام

سکوتی پر از غم دلم را گرفت

کجایی، که دیگر نمی خوانی ام

نمی پرسی از من که عمری چرا

درون دل خویش زندانی ام ...

دلم باز "غمگین" تر از لاله هاست

سراغم بیا، چون که بارانی ام

 

[Rex_Kamnia]

لالایی باران



عشق لالايي بارون تو شباس

نم نم بارون پشت شيشه هاس



لحظه شبنم و برگ گل ياس

لحظه رهايي پرنده ‌هاس



تو خود ِ عشقي كه همزاد مني

تو سكوت من و فرياد مني



تو خود ِ عشقي كه شوق موندني

غم تلخ و بانگ شعراي مني

وقتي دنيا درد بي‌حرفي داره

تويي كه فرياد درداي مني



دستاي تو خورشيدو نشون ميدن

چشماي بستمو بيدار مي‌كنن

صداي بال پرنده رو لبات

تو گوشام دوباره تكرار مي‌كنن



زندگي وقتي كه بيزاري باشه

روز و شبهاش همه تكراري باشه

شايد عشق براي بعضي عاشقا

لحظه بزرگ بيداري باشه



عشق لالايي بارون تو شباس

نم نم بارون پشت شيشه هاس



لحظة عزيز با تو بودن

آخرين پناه موندن من



تو خود ِ عشقي كه همزاد مني

تو سكوت من و فرياد مني

 

[Geronimo]

انطرف
باران که می بارد
چهره های خیس
موهای پریشان
چشم های کوچک شده
و قدمهای تند
و گریزان از بارش باران
در هیاهوی اهن و دود
...
اینطرف
باران که می بارد
دلها
قطره قطره می رسند
به سپیدی ابرها
و طراوت صبح
بر گلدسته های اذان
برای اغازی دیگر
...
برای من
باران که می بارد
دیدگانم
دست خدا را می جویند
در فراموشی لبخند ها
کجائید قطره های زلال
لبخند زای باران ...​

 

[Geronimo]

دنيا چه کوچک شده !
و تو چه بزرگ
و جاده ها چه طولانی
شايد هنوز مسافری در مه مانده باشد
تا باران
تنهاييش را خيس کند .....

 

[Geronimo]

دم رفتن
آفتاب را هم بردی انگار

حالا
همهء روزهایم
ابری و بارانی ست.

 

[Moostafa]

وای ؛ باران باران

شیشه ی پنجره را بَاران شست.

از دل من اما ،

چه کسی نقش تو را خواهد شست؟

آسمان سربی رنگ ،

من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ.

می پرد مرغ نگاهم تا دور

وای باران باران

پرمرغان نگاهم را شست

 

[Moostafa]

خيلي وقته ديگه بارون نزده
رنگ عشق به اين خيابون نزده
خيلي وقته ابري پرپر نشده
دل آسمون سبك تر نشده
مه سرد رو تن پنجره ها
مثل بغض توي سينه ي منه
ابر چشمام پر اشكه اي خدا
وقتشه دوباره بارون بزنه
خيلي وقته كه دلم براي تو تنگ شده
قلبم از دوري تو بد جوري دلتنگ شده
بعد تو هيچ چيزي دوست داشتني نيست
كوه غصه از دلم رفتني نيست
حرف عشق تو رو من با كي بگم؟
همه حرفها كه آخه گفتني نيست
خيلي وقته كه دلم براي تو تنگ شده
قلبم از دوري تو بدجوري دلتنگ شده

 

[Moostafa]

زير بارون راه نرفتي
تابفهمي من چي ميگم
تو نديدي اون نگاه رو
تا بفهمي از كي ميگم
چشماي اون زير بارون
سر پناه امن من بود
سايه بون دنج پلكاش
جاي خوب گم شدن بود
تنها شب مونده و بارون
همه ي سهم من اين بود
تو پرنده بودي من سرو
ريشه هام توي زمين بود
اگه اون رو ديده بودي
با من اين شعر رو مي خوندي
رو به شب دادمي كشيدي
نازنين ! چرا نموندي ؟
حالا زير چتر بارون
بي اون خيس خيس خيسم
زير رگبار گلايه
دارم از اون مي نويسم
تنها شب مونده و بارون
همه ي سهم من اين بود
تو پرنده بودي من سرو
ريشه هام توي زمين بود

 

[A R @ M]

باران می بارد..

باران مثل چشم های من خیس خاطرست ..

راستی ..

آسمان از چه دلگیر است؟

از یک خاطره بغض آلود ..

یا آرزوی محال ..؟

 

[A R @ M]

مثل قطره باراني كه بر شيشه ي غبار گر فته ي

پنجره ي خانه ي متروكي مي بارد تو بر

زندگي من باريدي

آن چنان باريدي كه ناگاه

برهنه به لمس قطره قطره ي حجم ات شتافتم

و آن گاه چيزي در من روييد .. چيزي از من تابيد ..

و فاصله ... رنگین کمانی شد ..

باران باشد ، تو باشی

یک خیابان بی انتها باشد

به دنیا میگویم خداحافظ !

 

[Moostafa]

ديشب باران قرار با پنجره داشت
روبوسي آبدار با پنجره داشت
يکريز به گوش پنجره پچ پچ کرد
چک چک، چک چک... چکار با پنجره داشت؟

خالق زيباي من
سلام
مي بيني پنجره‌هاي دلمان چه غباري گرفته!
مي‌بيني فراموش کردن تو چه بر سرمان آورده!

خدايا!
دلهامان باران رحمت تو را مي‌طلبد. باران شوق و مغفرت!
معبودا!
از شرم خود و شوق تو در خوف و رجاييم!
کريما!
چه زيباست با تو چون علي سخن گفتن، آنجا که با «کميل» سراپا شوق و بي‌طاقت، فارغ از هر آداب و ترتيب
«اللهم اني اسئلک» مي‌گويد.

عادلا!
گناهاني کرده‌ايم لايق تغيير نعمت!
گناهاني کرده‌ايم که پرده‌هاي عصمت را دريده!
گناهاني کرده‌ايم که دعاهايمان در زندانشان اسير شده!
اما چگونه تو را نخوانيم؟
چگونه؟
هيهات! ما ذلک الظن بک و لاالمعروف من فضلک!
ما را ببخشا...

سلطانا!
به درگاهت آمده‌ايم...
معتذراً، نادماً، منکسراً، مستقيلاً، مستغفراً، منيباً، مقراً،مذعناً، معترفا
براي عذر خواهي، پشيمان از کرده، شکست خورده از راه رفته، به دنبال عفو، خواهان بخشيده شدن، پوزش

خواه، توبه کننده، مقر بر بزرگي تو، دل نهاده به مهربانيت و معترف به گناهان خويش
کريما!
ببخشمان که اينگونه از تو، اينگونه از تو دوريم و دور از توايم!
عزيزا!
شکر...
شکرت خداي مهربان من!
چه زيبا کرده‌اي شهرهامان و روستاهامان و ... دلهامان!
چه باراني شده آسمان تو...

چشمان ما!
چه بوي خوب خاکي مي‌آيد اين روزها!
چه زيبا دلهامان خاکي شده!
چه زيباست دل خاکي که ما را به ياد پاکي مي‌اندازد!
و «سبحانک» که تو پاکي!
گر از دوست چشمت بر احسان اوست
تو در بند خويشي نه در بند دوست

 

[A R @ M]

آسمان

همیشه باران را نمی‌نویسد

باران

همیشه رود را،

رود

باغ را،

باغ

گل را،

و من

همیشه شعر ... شعر بزرگ خود را ... !

 

[A R @ M]

باران را به خانه دعوت کردم

آمد، ماند،‌ و رفت

شاخه گلی برایم جا گذاشته بود ..

 

[A R @ M]

قطره قطره

باران می‌نویسد: گل

نم به نم

دو دیده من می‌نویسد: تو !

چه سال پر باران غریبی ..

 

[Moostafa]

ای فصل باباران ما برریز بر یاران ما ......... چون اشک غمخواران ما در هجر دلداران ما
ای چشم ابر این اشک​ها می​ریز همچون مشک​ها........ زیرا که داری رشک​ها بر ماه رخساران ما
این ابر را گریان نگر وان باغ را خندان نگر ......... کز لابه و گریه پدر رستند بیماران ما
ابر گران چون داد حق از بهر لب خشکان ما .......... رطل گران هم حق دهد بهر سبکساران ما
بر خاک و دشت بی​نوا گوهرفشان کرد آسمان ........... زین بی​نوایی می​کشند از عشق طراران ما
این ابر چون یعقوب من وان گل چو یوسف در چمن ......... بشکفته روی یوسفان از اشک افشاران ما
یک قطره​اش گوهر شود یک قطره​اش عبهر شود ......... وز مال و نعمت پر شود کف​های کف خاران ما
باغ و گلستان ملی اشکوفه می​کردند دی .......... زیرا که بر ریق از پگه خوردند خماران ما
بربند لب همچون صدف مستی میا در پیش صف........... تا بازآیند این طرف از غیب هشیاران ما

 

[A R @ M]

باز باران!

نه نگویید با ترانه!

می سرایم این ترانه جور دیگر:

باز باران بی ترانه...