باران ...

[Rainy Sky]

امروز باران می بارید
در هوایی که بوی نم می داد
اشکهای خدا را دیدم
در ترنم باران غرق شدم
در دستانم
قطره های باران می رقصیدند
صدایی گفت : من تشنه ی بارانم
که به اندوه تو می اندیشم
از غم آسمان زمین می خندد
و هیچکس اشکهایم را زیر باران
نمی بیند .....

​

 

[Callisto]

امروز باران می بارید

​

و امروز واقعا باران میبارید...

امروز هوای تهران هم بالاخره بارون درست رو تو این فصل دید..و بوی باران بوی خاک...
چقدر امروز هوا دوست داشتنی بود..نفس کشیدن هم تو این هوا لذت داره..اینجا نفس غنیمته...

اینم تهران امروز بارانی :


​

 

[Rainy Sky]

آسمان بارانيست
همگي مي گذرند
چتر دارند به دست تا نبارد باران بر سر و صورتشان
اما .....
من تنها و رها
زير اين سقف سياه
گام بر مي دارم بي چتر
و به تو مي انديشم !!!!!

​

 

[Rainy Sky]

باران وقتي كه ايستاد
منظره اوراق بود
وسعت مرطوب
از نفس افتاد
قوس قزح در دهان حوصله ما
آب شد .....

​

 

[manuela89]

امشب باران باريد

نه بنام خوشه هاي گندم

امشب باران باريد

نه بنام دست هاي ترک خورده زمين

امشب باران باريد

نه بنام اشک هاي درخت کهنسال

امشب باران باريد

نه بنام رود و نه بنام چشمه

باران نه بنام دست هاي طلب مردمان زمان باريد

امشب باران نه حتي بنام کودک معصوم باريد

امشب باران باريد

امشب باران بنام باران باريد

بنام عشق باريد

​

 

[manuela89]

امشب باران مي بارد
با صداي باران مي نويسم
و فردا روز من است
روز بعد از باران
پنجره ها را باز مي کنم
شايد کسي زير باران باشد
بي چتر
اما من اينجا نشسته ام
با باران مي سرايم
و نه در زير باران
بلکه همراه او
پا به پاي او
تا لحظه ي مرگ

 

[manuela89]

باران...
بر کرسي خطابه حضرت باران نشسته است

در محضرش هزار بيد پريشان نشسته است

هي قطره قطره درس مي‌دهد و حرفهاي او

بر برگ برگ جزوه‌هاي درختان نشسته است !

( آ مثل اب ، افتاب ! ب مثل …؟! شبيه چي ؟! )

اما فقط سکوت توي دبستان نشسته است ! …

تو غايبي … و ( من ) که بي‌تو حضورش حضور نيست

در چارراه عشق و غم ، شک و ايمان نشسته است

من فکر مي‌کند به اين که اگر رد پاي تو

بر روي سنگفرش خيس خيابان نشسته است

پس صورت سياه جاده چرا خيس گريه است ؟!

اين‌گونه سرد و تلخ و سر به گريبان نشسته است ؟!

اخر خودش ، فقط نه بي‌تو ، که بي هيچ يادگار

قنديل‌وار توي فصل زمستان نشسته است !

يا اينکه فکر مي‌کند که اگر … ( هاي ! با توام !!)

فرياد رعد جاي لهجه‌ء باران نشسته است !

( ب مثل چي ؟! پسر ! کجاست حواست ؟! چه مي کني ؟!

شاگرد تنبلي که گوشه‌ي ايوان نشسته است !! )

( من ؟) بغض مي‌کند … و مِن‌مِن‌اش اغاز مي‌شود

در لکنتش هزار گريه‌ي پنهان نشسته است :

( ب … مثل … مثل بي‌تو بودن من ! مثل بي‌کسي !

ب مثل بوسه … بوسه‌اي که به سيمان نشسته است !!

ب مثل بخت نامراد ! ب مانند باختن !

ب مثل ( بايد )ي که در گل ( امکان ) نشسته است !

شب ، شوکه ، مکث مي‌کند … و درختان ، ستاره ، سنگ

انگار خاک ، خاک مرگ ، بر انان نشسته است

حالا به جز سکوت ، بغض خداوند خانه است

( من ) هم که بي‌تو زير شرشر باران نشسته است …!

 

[Callisto]

مرغ باران

در تلاش شب که ابر تیره می بارد
روی دریای هراس انگیز

و ز فراز برج باراند از خلوت، مرغ باران می کشد فریاد خشم آمیز

و سرود سرد و پر توفان دریای حماسه خوان گرفته اوج
می زند بالای هر بام و سرائی موج

و عبوس ظلمت خیس شب مغموم
ثقل ناهنجار خود را بر سکوت بندر خاموش می ریزد، -
می کشد دیوانه واری
در چنین هنگامه
روی گام های کند و سنگینش
پیکری افسرده را خاموش.

مرغ باران می کشد فریاد دائم:
- عابر! ای عابر!
جامه ات خیس آمد از باران.
نیستت آهنگ خفتن
یا نشستن در بر یاران؟ ...

ابر می گرید
باد می گردد
و به زیر لب چنین می گوید عابر:
- آه!
رفته اند از من همه بیگانه خو بامن...
من به هذیان تب رؤیای خود دارم
گفت و گو با یار دیگر سان
کاین عطش جز با تلاش بوسه خونین او درمان نمی گیرد.
***
اندر آن هنگامه کاندر بندر مغلوب
باد می غلتد درون بستر ظلمت
ابر می غرد و ز او هر چیز می ماند به ره منکوب،
مرغ باران می زند فریاد:
- عابر!
درشبی این گونه توفانی
گوشه گرمی نمی جوئی؟
یا بدین پرسنده دلسوز
پاسخ سردی نمی گوئی؟

ابر می گرید
باد می گردد
و به خود این گونه در نجوای خاموش است عار:
- خانه ام، افسوس!
بی چراغ و آتشی آنسان که من خواهم، خموش و سرد و تاریک است.
***
رعد می ترکد به خنده از پس نجوای آرامی که دارد با شب چرکین.
وپس نجوای آرامش
سرد خندی غمزده، دزدانه از او بر لب شب می گریزد
می زند شب با غمش لبخند...

مرغ باران می دهد آواز:
- ای شبگرد!
از چنین بی نقشه رفتن تن نفرسودت؟

ابر می گرید
باد می گردد
و به خود این گونه نجوا می کند عابر:
- با چنین هر در زدن، هر گوشه گردیدن،
در شبی که وهم از پستان چونان قیر نوشد زهر
رهگذار مقصد فردای خویشم من...
ورنه در این گونه شب این گونه باران اینچنین توفان
که تواند داشت منظوری که سودی در نظر با آن نبندد نقش؟
مرغ مسکین! زندگی زیباست
خورد و خفتی نیست بی مقصود.
می توان هر گونه کشتی راند بر دریا:
می توان مستانه در مهتاب با یاری بلم بر خلوت آرام دریا راند
می توان زیر نگاه ماه، با آواز قایقران سه تاری زد لبی بوسید.
لیکن آن شبخیز تن پولاد ماهیگیر
که به زیر چشم توفان بر می افرازد شراع کشتی خود را
در نشیب پرتگاه مظلم خیزاب های هایل دریا
تا بگیرد زاد و رود زندگی را از دهان مرگ،
مانده با دندانش ایا طعم دیگر سان
از تلاش بوسه ئی خونین
که به گرما گرم وصلی کوته و پر درد
بر لبان زندگی داده ست؟

مرغ مسکین! زندگی زیباست ...
من درین گود سیاه و سرد و توفانی نظر باجست و جوی گوهری دارم
تارک زیبای صبح روشن فردای خود را تا بدان گوهر بیارایم.
مرغ مسکین! زندگی، بی گوهری این گونه، نازیباست!
***
اندر سرمای تاریکی
که چراغ مرد قایقچی به پشت پنجره افسرده می ماند
و سیاهی می مکد هر نور را در بطن هر فانوس
و زملالی گنگ
دریا
در تب هذیانیش
با خویش می پیچد،
وز هراسی کور
پنهان می شود
در بستر شب
باد،
و ز نشاطی مست
رعد
از خنده می ترکد
و ز نهیبی سخت
ابر خسته
می گرید،-
در پناه قایقی وارون پی تعمیر بر ساحل،
بین جمعی گفت و گوشان گرم،
شمع خردی شعله اش بر فرق می لرزد.

ابر می گرید
باد می گردد
وندر این هنگام
روی گام های کند و سنگینش
باز می استد ز راهش مرد،
و ز گلو می خواند آوازی که
ماهیخوار می خواند
شباهنگام
آن آواز
بر دریا
پس به زیر قایق وارون
با تلاشش از پی بهزیستن، امید می تابد به چشمش رنگ.
***
می زند باران به انگشت بلورین
ضرب
با وارون شده قایق
می کشد دریا غریو خشم
می کشد دریا غریو خشم
می خورد شب
بر تن
از توفان
به تسلیمی که دارد
مشت
می گزد بندر
با غمی انگشت.

تا دل شب از امید انگیز یک اختر تهی گردد.
ابر می گرید
باد می گردد...​

 

[Geronimo]

از اوج
باران قصیده واری
غمناک
آغاز کرده بود
میخواند و باز می خواند
بغض هزار ساله دردش را
انگار میگشود
اندوه ز است زاری خاموش
ناگفتنی است
این همه غم؟
ناشنیدنی است
پرسیدم این نوای حزین در عزای کیست؟
گفتند اگر تو نیز
از اوج بنگری
خواهی هزار بار از او تلختر گریست​

 

[Geronimo]

[FONT=arial, helvetica, sans-serif]کوچيک تر که بودم[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]فکر مي کردم بارون اشک خداست[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]ولي مگه خدا هم گريه مي کنه چرا بايد دلخدا بگيره!!!![/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]دوست داشتم زير بارون قدم بزنم[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]تا بوي خدا رو حس کنم[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]اشک خدا را تو يه کاسه جمع کنم تا هر وقت دلمگرفت[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]کمي بنوشم تا پاک و آسمانيشوم!!![/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]آسمان که خاکستري مي شد دل منم ابري ميشد[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]حس ميکرم که آدما دل خدا روشکستند[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]و يا از ياد خدا غافل شدند[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]همه مي گفتند باران رحمت خداست[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]ولي حس کودکانه من مي گفت: [/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]خدا دلش از دست آدما گرفته[/FONT]​

 

[Geronimo]

اگر بارید باران و من هم نبودم
اگرمن ندیدم
مرا هم ببخش
اگر شکل سرشار بودن
شبیه محبت
درون صدایم نیامد
مرا هم ببخش
ببخشم اگر شکل باران نباریدم و
سوزسرما نفهمیده مردم
ببخشم
که تقدیر تنهایی ام بود من بازنده بودم

​

اگر بارید باران و من هم نبودم
اگر من ندیدم
مرا هم ببخش

​

صدایم نکردی و
احساس قلبم نفهمیده رفتی
و در شکل بودن
ندانسته شعر نحیفم
نفهمیده خواندی
و پرواز صدایم
اگر چه برون بر نیامد ،
نشنیده گفتی
اگر فکر کردی که چشمم به تو گفت
نفهمیده آن شعر بد را شنفتی .

​

نمی دانم از کجای شعرم بر آمد ،
ولی :
اگر شعر هم برایت خوشایند خوبی نبود ،
مرا هم ببخش
اگر بارید باران و
من شکل باران نباریدم و سرودی و شکل نیایش نخواندم
اگر روز ابری به یادم نیامد
اگر من نگرییستم شعر تو را
اگر چشم تو فقط با دلم پر گرفت
مرا هم ببخش .
اگر چه دل من گواه
که امروز ،
گناهی ندارم
ولی باز هم تو ای زیبای من
مرا هم ببخش

 

[Geronimo]

بغض هایم را
به ابرها می دهم
و
قلبم را از نام تو پر میکنم
باران که ببارد
آواز قلبم
شنیدنی ست...

 

[Callisto]

باران

آنگاه بانوی پر غرور عشق خود را دیدم
در آستانه پر نیلوفر،
که به آسمان بارانی می اندیشید

و آنگاه بانوی پر غرور عشق خود را دیدم
در آستانه پر نیلوفر باران،
که پیرهنش دستخوش بادی شوخ بود

و آنگاه بانوی پر غرور باران را
در آستانه نیلوفرها،
که از سفر دشوار آسمان باز می آمد.

 

[Callisto]

عصر بارانی

چه سنگین گذشت عصر بارانی ام
گویی نوازش نمی کرد، باران صورتم را
وامروز دوباره شکست
تکه ای از شکسته های قلبم
درآن گوشه ی پاییزی
گریه ام، فریادم، تنها سکوتی بود
تا حرفهایم
در بستری از بغض بخوابند
کاش گفته بودم...
کاش گفته بودم تو روزی بتی بودی
که قلبم ستایشت می کرد
دریغ از گوشه چشمی
که همان، بت شکنم کرد
وامروز...
بخشایش عذرم
مفهومی بی رنگ است
گمشده در اعماق تاریک قلبم...

سحر شاه محمدی
​

 

[Rainy Sky]

باران ببار دلم گرفته ست
من هم می خواهم ببارم ...
باران آرام ببار
آدمیان در خوابند
این طلوع آرام را بر هم مزن
اما ببار ...

بگذار دلتنگی ام با تو ببارد
بگذار ندانسته هایم در تو ببارد
سادگیت بر گونه هایم است
اما هنوز باورت ندارم
اما تو ببار ...

آهسته ببار
باور می کنی؟
دلم با تو هم گرفته است
اما تو ببار ...

​

 

[Callisto]

و بعد از رفتنت

شبی از پشت یک تنهایی نمنک و بارانی ترا با لهجه گلهای نیلوفر صدا کردم
تمام شب برای با طراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم
پس ازیک جستجوی نقره ای در کوچه های آبی احساس
تو را از بین گلهایی که در تنهایی ام رویید با حسرت جدا کردم
و تو در پاسخ آبی ترین موج تمنای دلم گفتی
دلم حیران و سرگردان چشمانی است رویایی
و من تنها برای دیدن زیبایی آن چشم
تو را در دشتی از تنهایی و حسرت رها کردم
همین بود آخرین حرفت
و من بعد از عبور تلخ و غمگینت
حریم چشمهایم را بروی اشکی از جنس غروب سکت و نارنجی خورشید وا کردم
نمی دانم که چرا رفتی
نمی دانم چرا شاید خطا کردم
و تو بی آن که فکر غربت چشمان من باشی
دانم کجا تا کی برای چه
ولی رفتی و بعد از رفتنت باران چه معصومانه می بارید
و بعد از رفتنت یک قلب دریایی ترک برداشت
و بعد از رفتنت رسم نوازش در غمی خکستری گم شد
و گنجشکی که هر روز از کنار پنجره با مهربانی دانه بر می داشت
تمام بال هایش غرق در اندوه غربت شد
و بعد از رفتن تو آسمان چشمهایم خیس باران بود
و بعد از رفتنت انگار کسی حس کرد من بی تو تمام هستی ام از دست خواهد رفت
کسی حس کرد من بی تو هزاران بار در هر لحظه خواهم مرد
کسی فهمید تو نام مرا از یاد خواهی برد
و من با آنکه می دانم تو هرگز یاد من را با عبور نخواهی برد
هنوز آشفته چشمان زیبای توام ؛برگرد
ببین که سرنوشت انتظار من چه خواهد شد
و بعد از این همه طوفان و وهم و پرسش و تردید
کسی از پشت قاب پنجره آرام و زیبا گفت
تو هم در پاسخ این بی وفایی ها بگو در راه عشق و انتخاب آن خطا کردم
و من در حالتی ما بین اشک و حسرتو تردید
کنار انتظاری که بدون پاسخ و سردست
و من در اوج پاییزی ترین ویرانی یک دل
میان غصه ای از جنس بغض کوچک یک ابر
نمی دانم چرا شاید به رسم و عادت پروانگی مان باز
برای شادی و خوشبختی باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم

 

[Rainy Sky]

باز باران آمد

یاد سرمشق هزاران بار از "باران" خوش

یاد شعر باران

یاد آن کودک ده ساله ی چست و چابک

یاد نقاشی بارانی خوش

باز باران آمد

شعر من هم بارید

و دلم خواست

از اول شعر باران

تا شمیم خاک باران زده با من باشی

من و تو باشیم و باران و خدا

و نسیمی بوزد گه گاهی

و تر از بارش باران و خنک از وزش باد و نسیم

تا سرانجام ره خوشبختی

سخت با هم بدویم

و نپرسیم از عشق

که سرانجام کجاست ...

​

 

[Callisto]

ببار ای بارون ببار
با دلُم گریه كن، خون ببار
در شبای تیره چون زلف یار
بهر لیلی چو مجنون ببار ای بارون

دلا خون شو خون ببار
بر كوه و دشت و هامون ببار
دلا خون شو خون ببار
بر كوه و دشت و هامون ببار
به سرخی لبای سرخ یار
به یاد عاشقای این دیار
به داغ عاشقای بی مزار ای بارون

ببار ای بارون ببار
با دلُم گریه كن، خون ببار
در شبای تیره چون زلف یار
بهر لیلی چو مجنون ببار ای بارون

ببار ای ابر بهار
با دلُم به هوای زلف یار
داد و بیداد از این روزگار
ماهُ دادن به شبهای تار ای بارون

ببار ای بارون ببار
با دلُم گریه كن، خون ببار
در شبای تیره چون زلف یار
بهر لیلی چو مجنون ببار ای بارون


دلا خون شو خون ببار
بر كوه و دشت و هامون ببار
دلا خون شو خون ببار
بر كوه و دشت و هامون ببار
به سرخی لبای سرخ یار
به یاد عاشقای این دیار
به داغ عاشقای بی مزار ای بارون

ببار ای بارون ببار
با دلُم گریه كن، خون ببار
در شبای تیره چون زلف یار
بهر لیلی چو مجنون ببار ای بارون

با دلُم گریه كن، خون ببار
در شبای تیره چون زلف یار
بهر لیلی چو مجنون ببار ای بارون

(محمد علی معلم)
آواز استاد شجریان


.................

الانم رادیو داره بوی باران ،بوی خاک رو پخش میکنه،آخ که چقدر قشنگه..حیف که این آهنگم پاک شده..

امروز چه روز بارونی زیباییه...
واقعا خدا رو شکر...

 

[manuela89]

چيست اين باران كه دلخواه من است ؟
زير چتر او روانم روشن است .
چشم دل وا مي كنم
قصه يك قطره باران را تماشا مي كنم :
در فضا،
همچو من در چاه تنهائي رها،
مي زند در موج حيرت دست و پا،
خود نمي داند كه مي افتد كجا !
در زمين،
همزباناني ظريف و نازنين،
مي دهند از مهرباني جا به هم،
تا بپيوندند چون دريا به هم !
قطره ها چشم انتظاران هم اند،
چون به هم پيوست جان ها، بي غم اند .
هر حبابي، ديدهاي در جستجوست،
چون رسد هر قطره، گويد: - « دوست! دوست ... !»
مي كنند از عشق هم قالب تهي
اي خوشا با مهر ورزان همرهي !
با تب تنهائي جانكاه خويش،
زير باران مي سپارم راه خويش.
سيل غم در سينه غوغا مي كند،
قطره دل ميل دريا مي كند،
قطره تنها كجا، دريا كجا،
دور ماندم از رفيقان تا كجا!
همدلي كو ؟ تا شوم همراه او،
سر نهم هر جاكه خاطرخواه او !
شايد از اين تيرگي ها بگذريم .
ره به سوي روشنائي ها بريم .
مي روم، شايد كسي پيدا شود،
بي تو، كي اين قطره دل، دريا شود؟
(( فریدون مشیری))

 

[manuela89]

باران که می بارد تو می آیی باران گل باران نیلوفر

باران مهر و ماه آئینه باران شعر و شبنم و شبدر



باران که می بارد تو در راهی از دشت شب تا باغ بیداری

از عطر عشق و آشتی لبریز با ابر و آب و آسمان جاری



غم می گریزد غصه می سوزد شب می گدازد سایه می میرد

تا عطر آهنگ تو می رقصد تا شعر باران تو می گیرد



از لحظه های تشنه دیدار تا روزهای با توبارانی

غم می کُشد ما را تو می بینی دل می کِشد ما را تو می دانی

خواننده:احسان خواجه امیری!!!
نمی دونم شعر از کیه شاید از خودشه!!!
آهنگشو خیلی دوست دارم ولی!!