بوکس غربی بیشتر از ضربات پای کاراته قابلیت داره
بروس لی ضربات مشت رو به سبک غربی و فیلپینی با پشت دست
ضربات پا رو از روی کاراته و تکواندو در مواقع ضروری که حریف گارد بازی داشت یا در آخر مبارزه ضعیف شده بود استفاده میکرد
بروس لی در زدن ضربات پا روی سر و صورت کمی مشکل داشت
بیشتر پیروزی بروس لی روی ضربات دست و تمرکز در گرفتن ضربات حریف و حمله متقابل بود
حالا که بحث به اینجا رسید لازم هست توضیحاتی بدم.
هر چند نمی دونم حرفهای من برای شما ارزشی داره یا نه.
1. بنده از طرفداران پر و پا قرص بوکس هستم و خودم هم بوکسور بودم یک زمانی. اما مگه کاراته فقط به ضربات پا محدود میشه؟
2. ضربات دست در JKD نه ضربات بوکس هستند، نه وینگ چون. در واقع لی، با الهام از روش های مختلف ِ مبارزه و بر اساس مبانی نظری جیت کان دو، ضربات تازه ای رو ابداع کرد. جیت کان دو یک hybrid martial arts نیست.
3. اما، در مورد بوکس فلیپینی (Panantukan) که اشاره کردی باید بگم این قضیه از اساس کذب هست. در جیت کان دو هیچ اثری از سبک های فلیپینی مثل کالی اسکریما وجود نداره. اینکه چرا عمدتا جیت کان دو اینطور معرفی شده، دقیقا بر می گرده به داستان غم انگیز انحراف جیت کان دو از مبانی اولیه ش به دست بعضی از نزدیکان لی.
4. ضربات پای جیت کان دو از کاراته یا تکواندو منشعب نشده. اینجا نکته ی دقیقی وجود داره که باید بهش اشاره کنم.
شاید دقت کرده باشید که در ضربات پا به سبک کره ای، قدرت ضربه از چرخش مفصل ران و پیچش پای ساپورت تولید میشه. لحظه ای هم هست که پا در ارتفاع کمر به شکل خمیده و منقبض، در یک حالت chamber قرار می گیره.
اما در ضربات پا به سبک چینی، گفته می شه که ضربه از زمین نشات می گیره. برای تولید قدرت، در حالی که ریلکس و آرام هستید، ناگهان ضربه شدیدی رو بدون هیچ انقباضی پرتاب می کنید. بدون chambering و انقباض پا، چیزی شبیه به ضربه ی یک شلاق.
Jesse Glover از اولین شاگردان مطرح بروس لی از زبان او نقل می کنه:
" مردمان شمالی در لگد زدن خوب بودند، چرا که آنها از پاهایشان برای حمل و نقل استفاده می کردند. مردمان جنوبی از دست ها و مشت هایشان بهره می بردند، چرا که مهمترین وسیله ی حمل نقل شان، قایق هایشان بود."
گلاور اضافه می کند:
"بروس لی تصور می کرد، سبک Northern Mantis سریعترین و نرم ترین ضربات پا را دارد. "
در واقع ضربات پا در جیت کان دو، از سبک های Wing Chun,Preying Mantis,Tia Chi ,Eagle Chaw الهام گرفته شدند.
5. نکته ی آخر اینکه، مبارزه صرفا ضربه زدن نیست. زمانی که کسی یاد می گیره ضرباتی رو به سبک خاصی اجرا کنه، حتی اگر خیلی هم بی نقص اجرا کنه، بازهم چیزی از مبارزه نمی دونه. در واقع دانش مبارزه، بحث جداگانه ای هست. یک بیننده ی معمولی در زمان مشاهده ی یک مبارزه خوب، صرفا متوجه ضرباتی که رد و بدل می شوند خواهد شد.
در حالیکه آشنایی با مفاهیمی مانند فاصله، زمان بندی، ضد حمله، استراتژی، پیش بینی، همین طور بهره مندی از سرعت، فوت وُرک خوب، و مسائلی از این دست، نشان دهنده ی کیفیت یک مبارزه هستند.
