وارد بحث نمی شوم. فقط اگر اجازه هست نکته ای بگم.
نمی شود گفت جا افتادن کاراته مدیون سینماست، آنهم سینمای هنگ کنک. کاراته در دهه شصت و هفتاد میلادی در آمریکا شناخته شده بود و ژاپنی ها برنامه هایی برای توسعه این رشته داشتند.
بروس لی کاملا مخالف آموزش هنرهای رزمی به طور گسترده و بی برنامه و تجارتی بود. مهمترین هدفش از حضور در سینما هم شکستن تابوهای چینی در زمینه ی ارائه و آموزش هنرهای رزمی بود. با اطمینان عرض می کنم اگر زنده می ماند و سرنوشت سینمای رزمی را می دید، دق می کرد از غصه.
کلا سینما را خیلی جدی نگیرید.
درسته
من کمی انحصاریش کردم، منظورم 100 درصد نبود.
اما چون بروس لی در آمریکا کلاس هایی گذاشته بود و جلوی دانشگاه ها برنامه اجرا میکرد گفتم. بهد ها هم به کسایی مثل استیو مک کویین اموزش داد
اما در کل منظورم این بود که روش کار کردن تا معروف شده. یعنی شناسوندنش. که سینما هم یک بخشی بود که من شاید کمی بزرگش کردم