بزرگنربن دایره المعارف هنرهای رزمی به زبان فارسی

[bushido]

البته دوستان گرامی واساتید بزرگوار بالاخص آقای رضا وی سی این موضوع رو فراموش کردن که امروزه اگر انگشتت به کسی بخوره ‍ بابای آدم رو در میارن تا قرون آخر دیه رو از آدم میگیرن
حالا اگه یه نفر هم خودش مرض داشته باشه یا حتی مربی هم بیاد باشگاه و بگه من با تو مبارزه میکنم اگه کتک خوردی باید در باشگاتو تخته کنی اگررررر هم کتک بخوره میره شکایت میکنه.
همچنین از نظر من اگر کسی به قول معروف بروسلی هم باشه باید تمام جسم و روحش رو به خاک ببره در نهایت و جز این کاری نمیتونه انجام بده

مکاتب رزمی واقعی دیگه از بین رفتن. من و شما چکار میتونیم کنیم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

 

[Abtin 63]

ویدیوی جالبی بود. در کل تاکتیک هایی که توضیح میده در جهت محتوای مقالات شماست. بخصوص توضیحی که در مورد بالانس قدرت و سرعت و... میده. حتما مثبت و عملی است بشرطی که درست و دقیق اجرا بشه، نکته ای که در مورد سایر رشته های رزمی هم وجود داره. پس هم نیاز به استاد ماهر داره و هم شاگردی که از جون مایه بذاره.

تنها نکته ای که وجود داره اینه که در اواخر ویدیو اشاره میکنه که ترجیح اصلی اینه که سرپا باشیم، ولی بنظر میاد در یه مبارزه بی قاعده معمولا زمین خوردن حتمیه. مخصوصا اگه طرف مقابل قوی هیکل بشه و ضربات نتونند جلوی نزدیک شدنش رو بگیرند.

مسلم عزیز
بسیار ممنونم برای اینکه وقت گذاشتید و تحلیل شخصی تون رو ارائه کردید. شما بدرستی تشخیص دادید که موارد مطرح شده در این ویدئو با مقالات بنده منطبق هست. اما یک نکته ی جالب درباره ی این ویدئو:
با اینکه اشکالات اساسی در توضیحات این استاد وجود نداره و در مجموع مطالب خوبی رو عنوان می کنه اما در عین حال، وینگ چون ایشون چندان هم خوب نیست. یعنی شخصا اگر بخوام نمره ای از بیست به ایشون بدم، ده - دوازده می دم. یعنی کاملا متوسط.
نظرم این هست که وینگ چون ایشون پخته نیست و انطباق کافی با شرایط واقعی نداره.

هدفم از نشان دادن این ویدئو این بود که به دوستان یادآوری کنم که ارزیابی و قضاوت درباره ی "کیفیت" چیزی که می بینیم، گاهی جدا سخت هست و ضرورتا نیاز به دانش و تجربه داریم.

 

[soroosh potter]

سلام به دوستان
چیزی که بنده می تونم به این بحث اضافه کنم این هست که تمام روش های رزمی برای رزم بوجود آمدن و به خودی خود کارکرد دیگه ای ندارن. بنابراین هدف وجودی تمامی سبک ها و سیستم های رزمی باید مبارزه باشه و براساس کارایی که در مبارزه دارن می تونیم اونها رو بسنجیم و ارزیابی کنیم.

اما اینکه چرا هنرهای رزمی با مسائلی مثل اخلاق، عرفان و فلسفه آمیختگی پیدا کردن، در درجه ی اول یک بحث تاریخی هست و ریشه در چین باستان داره. البته من درباره ی ریشه ها صحبت می کنم و نه درباره ی سوتفاهم ها و سواستفاده های اساتید امروزی. بهرحال اگر زمانی دوستان مایل بودند می تونیم کمی این بحث رو بشکافیم.

خیلی ممنون میشم اگه بتونید این بحث رو باز کنید. آمیختگی روشهای رزمی با اخلاق به نظر من چیز خوبیه ولی همیشه برام سوال بوده که چرا اینقدر با عرفان آمیختگی داره روشهای رزمی باستانی؟؟؟ فلسفه ذن چیزی هست که فکر کنم در رشته های ژاپنی زیاد شنیده میشه ولی اصلا اطلاعاتی ندارم در موردش. همین طور انرژی درون . کونگ فو که آمیختگی عجیبی با مذهب و عرفان شرقی داره. بدتر از همه این که بعضی از افراد با بازی کردن با این کلمه ها چقدر مردم رو فریب میدند. چاکرا درمانی، مدیتیشن و ... چیزهایی هستند که بعضی از به ظاهر اساتید رزمی به با سواستفاده از لفظشون به خوبی بارشون رو بستند در این چند ساله....

 

[silent killer]

با سلام خدمت تمامی اساتید و دوستان جدید و قدیم وتبریک برای جدید شدن فروم
و تبریک خاص به استادmiladninja استاد Abtin 63
من خیلی وقت بود نتونسته بودم مطالب رو پیگیری کنم .البته در گذشته ام بیشتر مطالب رو می خوندم و استفاده می کردم.چون من در حد شما اساتید نبود و نیستم.در مورد کلیپی که استاد reza_vc و درگیری دوتا پسر و کلیپی که قبلا درمورد درگیری در مغازه بود.خیلی خوب بود که اساتید تحلیلی از وضعیت درگیری ارائه می کردن.دفاع از یک سری تکنیک خاص و پیچیده قفل مفصل و یا کنترلی و پرتابی نیست.دفاع شخصی یعنی هر کاری انجام بدی برای زنده مونده و این نیاز داره که با دیده دیگه به هرچی در اطراف خود توجه کنید برای مثال اگر اون پسر حداقل کیفش رو بین دست مهاجم و خودش قرار می یک دفاع ساده و کاربردی انجام داده بود یا در اون مغازه اگر اون فردی که ضربه خورد از لباسش که در آورده بود استفاده می کرد و فاصلش رو با مهاجم کم می کرد حداقل نمی مرد.ببخشید زیاد شد.self defense mind set

 

[bushido]

ببخشید اساتید بزرگوار سوالی داشتم: چند مدت پیش توی خیابون یه بعد ظهر خلوت که راه میرفتم دیدم دعوای شدیدی شد. از دور و در یک پنها یواش داشتم نگاه میکردم. از اول دعوا رو دیدم. اول یک نفرش یک سیلی خیلی محکم زد به طرف و دوید توی مغازه بعدش اون یکی طرف دوید و یه سنگ بزرگ برداشت و اومد توی مغازه و محکم زدش به اونیکی پسره. و درگیری شدیدی پیش اومد که مردم ریختن و جدا کردن. حالا سوالی که دارم این هست که: هر چیزی رو باید تجربه کنی تا مهارت پیدا کنی. من تا حالا تجربه ی دعوا نداشتم به اونصورت. اصلا زیاد هم از خونه بیرون نمیرم جز با ماشین که بعضی وقتها که خیلی ضروری باشه. وقتی هم بیرون برم 360درجه اطرافمو حواسم هست ببینم چه خبره. اگر یکی مثل من که تا حالا تجربه ی دعوا نداشتم خدایی نکرده برام پیش اومد باید چه کاری و چه عکس العملی نشون بدم. البته نکته ی اصلی این هست که من بیشتر از این میترسم که کنترلم رو از دست بدم و واسه طرف مقابلم اتفاق ناجوری بیفته و ازم شکایت کنه. واسه همین اگر هم دعوام بشه سعی میکنم تمام کنترلمو حفظ کنم یا حتی با یه لبخند از کنارش رد بشم

 

[Abtin 63]

خیلی ممنون میشم اگه بتونید این بحث رو باز کنید. آمیختگی روشهای رزمی با اخلاق به نظر من چیز خوبیه ولی همیشه برام سوال بوده که چرا اینقدر با عرفان آمیختگی داره روشهای رزمی باستانی؟؟؟ فلسفه ذن چیزی هست که فکر کنم در رشته های ژاپنی زیاد شنیده میشه ولی اصلا اطلاعاتی ندارم در موردش. همین طور انرژی درون . کونگ فو که آمیختگی عجیبی با مذهب و عرفان شرقی داره. بدتر از همه این که بعضی از افراد با بازی کردن با این کلمه ها چقدر مردم رو فریب میدند. چاکرا درمانی، مدیتیشن و ... چیزهایی هستند که بعضی از به ظاهر اساتید رزمی به با سواستفاده از لفظشون به خوبی بارشون رو بستند در این چند ساله....

ممنون از توجه شما
در پاسخ سوالتون، دارم مطالبی رو آماده می کنم. احتمالا امشب در تاپیک قرار بدهم. ممنون از شما.

 

[bushido]

حضور بسیار کمرنگ شده

 

[Abtin 63]

حضور بسیار کمرنگ شده

شما ما رو نمی بینی بوشیدو جان؟

 

[ghoghnus-toa]

ببخشید اساتید بزرگوار سوالی داشتم: چند مدت پیش توی خیابون یه بعد ظهر خلوت که راه میرفتم دیدم دعوای شدیدی شد. از دور و در یک پنها یواش داشتم نگاه میکردم. از اول دعوا رو دیدم. اول یک نفرش یک سیلی خیلی محکم زد به طرف و دوید توی مغازه بعدش اون یکی طرف دوید و یه سنگ بزرگ برداشت و اومد توی مغازه و محکم زدش به اونیکی پسره. و درگیری شدیدی پیش اومد که مردم ریختن و جدا کردن. حالا سوالی که دارم این هست که: هر چیزی رو باید تجربه کنی تا مهارت پیدا کنی. من تا حالا تجربه ی دعوا نداشتم به اونصورت. اصلا زیاد هم از خونه بیرون نمیرم جز با ماشین که بعضی وقتها که خیلی ضروری باشه. وقتی هم بیرون برم 360درجه اطرافمو حواسم هست ببینم چه خبره. اگر یکی مثل من که تا حالا تجربه ی دعوا نداشتم خدایی نکرده برام پیش اومد باید چه کاری و چه عکس العملی نشون بدم. البته نکته ی اصلی این هست که من بیشتر از این میترسم که کنترلم رو از دست بدم و واسه طرف مقابلم اتفاق ناجوری بیفته و ازم شکایت کنه. واسه همین اگر هم دعوام بشه سعی میکنم تمام کنترلمو حفظ کنم یا حتی با یه لبخند از کنارش رد بشم

بهترین کار همینه که شما انجام میدید. مطمئنم بقیه دوستان هم همین نظر رو دارند.

 

[Abtin 63]

این مطالب در پاسخ به دوست خوبم آقای سروش تهیه شد.

هنرهای رزمی چین
قسمت نهم

کونگ فو و فلسفه
بخش اول

روش های مبارزه خاص خاور دور نبوده و در مناطق مختلف دنیا، به حسب نیاز متدهایی برای جنگ و درگیری و غیره وجود داشته. یونان باستان، رم، ایران و بطور کلی خاور میانه، هند و آسیای مرکزی همه جنگجویان خودشون رو داشتن. اما اگر بر سر این موضوع توافق داشته باشیم که اصطلاح هنرهای رزمی به شکلی که امروزه بکار میره، همون شیوه های مبارزه در خاور دور هست، طبیعتا داریم از خاستگاه هنرهای رزمی حرف می زنیم؛ یعنی چین باستان.

قدمت هنرهای رزمی در چین باستان، چیزی در حدود چهارهزار سال تخمین زده میشه. در واقع علاقه ی چینی ها به هنرهای رزمی بسیار دیرپا هست و میشه گفت در کنار عناصری مانند فلسفه و عرفان، نجوم و هنر و پزشکی، هنرهای رزمی هم حضور و تاثیری دائمی در تاریخ و فرهنگ چینی داشته. هنرهای رزمی اولیه در چین باستان با کاربرد های مختلف از جمله دفاع از خود و تمرینات نظامی بوجود آمدند. امروز برای ما مسجل هست که در حدود دویست سال پیش از میلاد هنرهای رزمی در چین، رسمی و شناخته شده بودند و تکینک های ضربه ای، قفل مفصل، گلاویزی، کار با سلاح، اجرای فرم و غیره رایج بوده.

اما تلاقی هنرهای رزمی با فلسفه و عرفان از کجا آغاز شد؟ برای توضیح این مساله ابتدا لازم هست مروری داشته باشیم بر مکاتب فکری در چین و سیر تاریخی اونها.

***
​

چینی ها مردمان فیلسوفی هستند. عصر طلایی اندیشه ی فلسفی در چین مابین سال های 600 تا 200 قبل از میلاد اتفاق افتاد (تقریبا مقارن با دوران طلایی اندیشه در یونان باستان). این دوره که به علت فراوانی مکاتب فکری به دوره "صد مکتب" معروف شد، در واقع جدالی تاریخی بود میان اندیشمندان مختلف از جمله منطقیون، سوفسطایی ها، اخلاقیون، عرفا، تاریخدانان و غیره.

از جمله آثار ارزشمند و معروف این دوره که امروزه هم به زبان های مختلف برگردان میشه و حتی در سده های اخیر الهام بخش فیسلوفان غربی بوده و هنوز هم هست، می تونیم این موارد رو ذکر کنیم: دائو ده جینگ (مهمترین اثر در زمینه دائوئیسم و منسوب به لائو زه یا استاد دان)، جوانگ زه (دیگر اثر مهم دائویی)، یی جینگ (کتاب تغییرات)، سالنامه ی بهار و پاییر (که بیشتر به اندیشه و اخلاق کنفوسیوسی می پردازه.) و ...

مهمترین و پر نفوذترین مکتب فکری در چین، از گذشته تا امروز، دائوئیسم (تائوئیسم) هست. دائوئیسم بی تردید، قدرتمندترین جریان فکری در میان چینیان بوده و در گذر زمان، چنان با تار و پود زندگی چینی در آمیخته، که شناخت جهان شناسی چینی بدون شناخت آیین دائو عملا ممکن نیست. دائو یک طریقت عرفانی، یک روش اندیشه، یک فلسفه و یک راه برای زندگی متعالی هست.

فهم دائوئیسم به دلیل ظرافت ها و پیچدگی های بسیار، اصلا کار آسانی نیست و من دوستان رو جدا بر حذر می دارم از اینکه بدون حوصله و سراسیمه (مثلا از طریق منابع دم دستی در اینترنت یا کتابچه های راهنما و غیره) به سراغ این مکتب برن. چرا که اینطوری دوستان سردرگم خواهند شد و سوتفاهم ها و قضاوت های نادرست اتفاق خواهد افتاد. صرفا می تونم سرنخ هایی ارائه کنم برای مطالعه و تحقیق به دوستان و ...

در پست بعدی بخشی از ترجمه کتاب دائو ده جینگ رو انتخاب کردم با این توضیح که بنده در کار مترجم اررجمند این کتاب، دخل و تصرف هایی انجام دادم.


استفاده از این مطلب بدون ذکر منبع مجاز نمی باشد.

 

[Abtin 63]

هنرهای رزمی چین
قسمت دهم

کونگ فو و فلسفه
بخش دوم

طرحی کوتاه از دائو
​

مفهوم دائو اندیشه ی مسلط تمام فلسفه ی چینی است و در اداراک چینیان از جهان نکته ای بنیادی است. در این فلسفه، اصل بر آن است که بنیاد انسان و جهان یک چیز است. همه چیز به صورتی لاینفک به یکدیگر وابسته و در یکدیگر موثرند. اندیشه هایی که به نظر ناهمسان می رسند یا به سطوح مختلف تعلق دارند، اینجا گاهی صرفا به اتکای شباهت ظاهری ِ صورت و شماره یا شکل با یکدیگر پیوند می یابند. آسمان و زمین و انسان، سه سطح اصلی و موازی اندیشه ی فلسفی اند و این سه همیشه باهمند. همان گونه که در کار کشت و زرع، کار انسان در وقت مناسب امری ضروری است و در باروری زمین و باران، آسمان نیز باید باشد تا محصول امکان پذیر شود. در کل قلمرو حیات نیز چنین رابطه ی نزدیکی بر قرار هست. زمین مربع است، آسمان بالای آن همچون بامی است نهاده بر چهار ستون که چهارگوشه ی قطب نما قرار دارد. خورشید و ماه و سیارات در آن، در مسیر های خاص خود می گردند. آن مسیر را راه آسمان (دائوی آسمان) می خوانند. به این وابسته است راه زمین (دائوی زمین) و راه انسان (دائوی انسان). وقفه در مسیر یک راه، وقفه در مسیرهای دیگر است. تمام پدیده ها در مقولات معینی مشارکت دارند و همبستگی آنها با نماد اعداد بیان می شود : پنج عنصر (آب و آتش و چوب و فلز و خاک)، پنج نقطه ی قطب نما (چهارجهت و مرکز آن)، پنج فصل (وسط سال هم جداگانه به حساب می آید)، پنج سیاره، پنج رنگ، پنج طعم، پنج نت موسیقی و مانند اینها.

نفوذی که از یک حلقه ی این زنجیر بی پایان به حلقه ی دیگر ساطع می شود " دِه " (te) نام دارد که آنرا فضیلت و هنر و قدرت می خوانند.

اگر چیز ها صاف و طبیعی باشند و به اصطلاح اصطکاکی در هیچ قسمت این مکانیزم نباشد، یک حالت کمال مطلوب ایجاد می شود که در آن "ده" شاید در هر جزیی از این کل، به کمال ِ رشد برسد. بر خصلت خود به خودی یا خودانگیخته ی این رشد تاکید می شود. وقوع چیزها همیشه در طبیعت نامحسوس است. انسان، خاصه انسان والا که در دائو ده جینگ فرزانه یا حاکم و فرمانروای سرزمین است، باید در رفتارش از این سرمشق پیروی کند تا شاید هر چیزی در جهان انسان ها آزاد و خود انگیخته رشد کند. اما اگر فرمانروا خودسرانه عمل کند و اگر در رفتار درست ناکام شود، نه فقط کار و بار انسان ها پریشان و آشفته خواهد شد، بلکه همه نوع پدیده ی خلاف طبیعت ظاهر خواهد شد. پس فرمانروا باید به دقت مواظب کردار هایش باشد. دقیق تر بگوییم او اصلا نباید دست به عملی بزند، یعنی نباید دانسته کاری کند که خلاف طبیعت چیزها باشد. این را وو - وی (wu-wei) خوانند که آمیزه ایست از بی کنشی و کاری نکردن و بی عملی و دخالت نکردن. درباره ی فرمانروایی افسانه ای به نام شون، می گویند " فرمان راندن به طریق بی کنشی کاری است که شون کرد. چگونه کرد؟ حالتی شکوهمند به خود گرفت. چندان که چهره اش به سوی جنوب بود. "

حالت "چهره بسوی جنوب" از آنجا که جنوب سرچشمه ی نور و گرماست، وضعی آرمانی برای فرمانرواست و در این وضع است که کار "ده" ی آسمان و زمین هم شاید بتواند به تاثیر کاملش برسد. دیگر این خطر وجود ندارد که فرمانروا دست به کارهای خودسرانه و نادرست بزند و به این ترتیب، در روند رشد، آشفتگی ایجاد کند. از این رو، این بی عملی را نباید پذیرا بودن ِ محض (انفعال) به شمار آورد، بلکه بر عکس، عملی منطبق با طریقت (راه یا دائو).

این جا راه یا دائو، به صورت یک مفهم صوری باقی می ماند. دائو در واقع، یک کلمه ( یا logos در معنای دینی و فلسفی ) نیست. چیزی نیست الا فرایند تغییر و رشد. جهان دیگر نه از دیدگاه ایستا بلکه به شکلی پویا دیده می شود.

در کتاب تغییرات (یی - جینگ) می خوانیم که همه چیز همیشه در تغییر است: این تغییر دو قطب دارد، یکی قطب یین که تاریک و سرد و مادیه و جفت و پذیراست و دیگری قطب یانگ که روشن و گرم و فعال است. در این کتاب می خوانیم که " هرگونه تغییر یین و یانگ را دائو یا راه خوانند. "

از این رو هر چیزی در این راه (دائو) همواره دیگرگون می شود. بودن یا نبودن، یا هستی و نیستی، شکفتن و پژمردن، زندگی و مرگ در تغییری که هرگز پایانی نمی پذیرید یکدیگر را دنبال می کنند. هرگاه این را به عبارتی متناقض نما بگوییم چنین خواهد شد: یک چیز هست که پاینده و بی تغییر است و آن خود ِ تغییر و دیگرگونی است.


برگردان و تحقیق ِ دائو ده جینگ
ع. پاشایی

 

[Abtin 63]

هنرهای رزمی چین
قسمت یازدهم

کونگ فو و فلسفه
بخش سوم


از جمله مواردی که بد نیست دوستان علاقمند به موضوع، درباره اش آگاهی داشته باشند، تقابل دائوئیسم و کنفوسیوسیزم در دوران ِ موسوم به صد مکتب هست که در سده های بعدی هم ادامه پیدا می کنه. در ادامه به طور خلاصه، توضیحاتی ارائه خواهم کرد:

- کنفوسیوس یک دستگاه اخلاقی ِ منظم، منطبق با طبقات اجتماعی آن زمان (اجتماعی فئودالی) ایجاد می کنه و اصولا شخصی منطقی و اخلاق گراست. در مقابل، لائو زه و سایر دائوئیست این اخلاق و منطق رو مادی، غیرعملی و زمینه ساز فساد می دونند.

- هر دو گروه در طی سالیان و قرون، همدیگه رو مذمت، نقد و گاهی تمسخر می کردند.

- تشابه این دو مکتب در این هست که هر دو، دستورالعمل هایی برای ایجاد حکومت و جامعه ی ایده آل ارائه می کردند و هر دو ماهیتی سیاسی هم داشته اند، اما مکتب دائو دامنه وسیع تری داره و منحصر به شرایط زمانی خاص و یا طبقه اجتماعی خاص مثل اشراف و حاکمان نمی شه.

- دائو بُعد عرفانی هم داره و همه چیز در این مکتب، معانی چندگانه و تمثیلی داره، در حالیکه مکتب کنفوسیوس چنین نیست.

- ماجرای ملاقات ِ لائو زه و کنفوسیوس ِ جوان و گفتگوی میان این دو بطوریکه شرح آن در کتاب شی جی (قدیمی ترین کتاب تاریخ عمومی چین) آمده، نمونه های مشابهی در سایر فرهنگ ها داره. برای مثال در ایران، ماجرای ملاقات ابوسعید ابوالخیر و ابن سینا (درکتاب اسرارتوحید) و یا حتی حکایت آشنایی شمس تبریزی و مولوی.

دائو و ذن ِ بودیسم
​

در ادامه در حدود قرن پنجم - ششم پس از میلاد، ورود بودیسم به چین اتفاق می افته. در این زمان این مکتب هم مانند سایر مکاتب، تقابلی پیدا می کنه با جریان غالب ِ اندیشه ی چینی یعنی دائوئیسم، و محصول این تقابل، بوجود آمدن فرزندی بنام ذن ِ بودیسم هست. ذن به یک تعبیر، بودیسم ِ دائوئیزه شده ست و به تعبیر دیگر، فرزند ِ خلف ِ دائو ست. بنابراین فهم دقیق از ذن هم بدون آشنایی با هر دو مکت دائوئیسم و بودیسم هندی میسر نیست. هر چند که بودیسم هم متقابلا اثراتی بر دائوئیسم می گذاره و چیزهای تازه ای به این مکتب اضافه میکنه، یک مثال ساده ایجاد معابد دائویی به تقیلد از معابد بودایی برای انجام تفکر، پالایش روحی و مراقبه ست.



استفاده از این مطلب بدون ذکر منبع مجاز نمی باشد.

 

[soroosh potter]

این مطالب در پاسخ به دوست خوبم آقای سروش تهیه شد.

هنرهای رزمی چین
قسمت نهم

کونگ فو و فلسفه
بخش اول

روش های مبارزه خاص خاور دور نبوده و در مناطق مختلف دنیا، به حسب نیاز متدهایی برای جنگ و درگیری و غیره وجود داشته. یونان باستان، رم، ایران و بطور کلی خاور میانه، هند و آسیای مرکزی همه جنگجویان خودشون رو داشتن. اما اگر بر سر این موضوع توافق داشته باشیم که اصطلاح هنرهای رزمی به شکلی که امروزه بکار میره، همون شیوه های مبارزه در خاور دور هست، طبیعتا داریم از خاستگاه هنرهای رزمی حرف می زنیم؛ یعنی چین باستان.

قدمت هنرهای رزمی در چین باستان، چیزی در حدود چهارهزار سال تخمین زده میشه. در واقع علاقه ی چینی ها به هنرهای رزمی بسیار دیرپا هست و میشه گفت در کنار عناصری مانند فلسفه و عرفان، نجوم و هنر و پزشکی، هنر هنرهای رزمی هم حضور و تاثیری دائمی در تاریخ و فرهنگ چینی داشته. هنرهای رزمی اولیه در چین باستان با کاربرد های مختلف از جمله دفاع از خود و تمرینات نظامی بوجود آمدند. امروز برای ما مسجل هست که در حدود دویست سال پیش از میلاد هنرهای رزمی در چین، رسمی و شناخته شده بودند و تکینک های ضربه ای، قفل مفصل، گلاویزی، کار با سلاح، اجرای فرم و غیره رایج بوده.

اما تلاقی هنرهای رزمی با فلسفه و عرفان از کجا آغاز شد؟ برای توضیح این مساله ابتدا لازم هست مروری داشته باشیم بر مکاتب فکری در چین و سیر تاریخی اونها.

***
​

چینی ها مردمان فیلسوفی هستند. عصر طلایی اندیشه ی فلسفی در چین مابین سال های 600 تا 200 قبل از میلاد اتفاق افتاد (تقریبا مقارن با دوران طلایی اندیشه در یونان باستان). این دوره که به علت فراوانی مکاتب فکری به دوره "صد مکتب" معروف شد، در واقع جدالی تاریخی بود میان اندیشمندان مختلف از جمله منطقیون، سوفسطایی ها، اخلاقیون، عرفا، تاریخدانان و غیره.

از جمله آثار ارزشمند و معروف این دوره که امروزه هم به زبان های مختلف برگردان میشه و حتی در سده های اخیر الهام بخش خاصی فیسلوفان غربی بوده و هنوز هم هست، می تونیم این موارد رو ذکر کنیم: دائو ده جینگ (مهمترین اثر در زمینه دائوئیسم و منسوب به لائو زه یا استاد دان)، جوانگ زه (دیگر اثر مهم دائویی)، یی جینگ (کتاب تغییرات)، سالنامه ی بهار و پاییر (که بیشتر به اندیشه و اخلاق کنفوسیوسی می پردازه.) و ...

مهمترین و پر نفوذترین مکتب فکری در چین، از گذشته تا امروز، دائوئیسم (تائوئیسم) هست. دائوئیسم بی تردید، قدرتمندترین جریان فکری در میان چینیان بوده و در گذر زمان، چنان با تار و پود زندگی چینی در آمیخته، که شناخت جهان شناسی چینی بدون شناخت آیین دائو عملا ممکن نیست. دائو یک طریقت عرفانی، یک روش اندیشه، یک فلسفه و یک راه برای زندگی متعالی هست.

فهم دائوئیسم به دلیل ظرافت ها و پیچدگی های بسیار، اصلا کار آسانی نیست و من دوستان رو جدا بر حذر می دارم از اینکه بدون حوصله و سراسیمه (مثلا اینترنت یا کتابچه های راهنما و غیره) به سراغ این مکتب برن. چرا که اینطوری دوستان سردرگم خواهند شد و سوتفاهم ها و قضاوت های نادرست اتفاق خواهد افتاد. صرفا می تونم سرنخ هایی ارائه کنم برای مطالعه و تحقیق به دوستان و ...

در پست بعدی بخشی از ترجمه کتاب دائو ده جینگ رو انتخاب کردم با این توضیح که بنده در کار مترجم اررجمند این کتاب، دخل و تصرف هایی انجام دادم.

استاد بسیار ممنونم. در واقع سرنخ بسیار خوبی بود برای شروع مطالعات در این زمینه. فکر کنم وقتش باشه که فلسفه غرب رو رها کنم و مقداری به فلسفه و عرفان خاور دور بپردازم. به زودی پ.خ میزنم بهتون که چند کتاب در این زمینه به من معرفی کنید . بسیار مطلب مختصر و مفیدی بود. بازهم از شما متشکرم

 

[Abtin 63]

هنرهای رزمی چین
قسمت دوازدهم

کونگ فو و فلسفه
بخش چهارم

بر می گردیم به موضوع هنرهای رزمی.

هنرهای رزمی هیچگاه، مستقیما از دل مکاتب فکری بیرون نیامدند اما همیشه با انها می آمیختند. برای مثال در دوران "صد مکتب" و در بسیاری از متون و کتب مهم این دوره مانند دائو ده جینگ و جوانگ زه (مهمترین منابع دائوئیسم) اشاراتی به روش های رزمی وجود داره. دائوئیست های اولیه انواعی از تاچی های اولیه را بوجود آوردن.

همچنین در زمان پیدایش و رواج ذن بودیسم در چین، راهبان بودایی که باید از طریق "کار جسمی" بخشی از پروسه پالایش روحی رو انجام می دادن، در کنار کشاورزی، ساخت و ساز، نظافت معبد و غیره، به هنرهای رزمی هم می پرداختند. حالا هنرهای رزمی به نوعی عبادت و طریقت بودایی تبدیل شده بود.

با این حال تا اونجا که به چین مربوط هست (و نه به ژاپن) و مطابق انتظار، هنرهای رزمی بیشترین تاثیر رو از دائوئیسم گرفتند. مفاهیم دائو همان طور که به طور گسترده در تفکر و فرهنگ چینی رسوخ کردند، در هنرهای رزمی هم ریشه دارند. برای مثال همه ی دوستان اصطلاح "چی" در هنرهای رزمی را بارها و بارها شنیدند. اما شاید افراد کمی باشند که بدرستی اطلاع داشته باشند که این اصطلاح مستقیما از دائوئیسم بیرون آمده و به هنرهای رزمی افزوده شده، آنهم چیزی در حدود دویست سیصد سال پیش از میلاد مسیح. هر چند در دائوئیسم اصطلاح چی را می تونیم مثل سایر مفاهیم موجود در این مکتب، بیشتر به طور تمثیلی و استعاری تفسیر و معنا کنیم تا به شکل فیزیکی و عینی، اما بهرحال حتی در گذشته هم دائوئیست های ریاضت کشی زیسته اند (در دائو ده جینگ هم درباره شان می خوانیم) که تلاش بسیار می کردند تا "چی" (هوا، نفس، یا نیروی حیات) را به کنترل در آورند (از راه تنفس) یا از طریق نوعی بهداشت جنسی آب منی را در بدن به گردش در آورند یا از گیاهان خاص استفاده می کردند برای اهدافی خاص. عده هم این افراد را صاحبان کرامت می دانستند؛ افرادی که به قدرت بی مرگی رسیده اند، سوار بر باد ها پرواز می کنند، چرا که از جسم مادی خلاص شده اند و مجردند. در فهم سلوک دائو بدلیل پیچیدگی ها و تفسیر پذیر بودن این آیین، اختلافات بسیار هست.

از سوی دیگر، نماد یین و یانگ که از جمله مفاهیم بنیادی در آیین تائوست تقریبا در زیربنای تمامی سبک های موجود در کونگ فو دیده میشه. تمثیل آب و غلبه ی آن بر سختی بوسیله نرمی و ماهیت بی شکل و تطبیق پذیر آن و مطالبی از این دست، همگی بر آمده از دائوئیسم هستند.


استفاده از این مطلب بدون ذکر منبع مجاز نمی باشد.

 

[Abtin 63]

استاد بسیار ممنونم. در واقع سرنخ بسیار خوبی بود برای شروع مطالعات در این زمینه. فکر کنم وقتش باشه که فلسفه غرب رو رها کنم و مقداری به فلسفه و عرفان خاور دور بپردازم. به زودی پ.خ میزنم بهتون که چند کتاب در این زمینه به من معرفی کنید . بسیار مطلب مختصر و مفیدی بود. بازهم از شما متشکرم

خواهش می کنم سروش عزیز. در خدمت هستم.
بخش چهارم رو هم مطالعه کنید حتما.

 

[Abtin 63]

در انتها بعنوان حسن ختام تماشای این ویدئوی زیبا را به دوستان پیشنهاد می کنم که در آن بروس لی عباراتی از دائو ده جینگ، جوانگ زه و کنفوسیوس را نقل می کند:

http://www.aparat.com/v/MqGwn

 

[soroosh potter]

خواهش می کنم سروش عزیز. در خدمت هستم.
بخش چهارم رو هم مطالعه کنید حتما.

استاد بخش چهارم را هم مطالعه کردم .بسیار عالی بود. در قالب کلمات نمیتونم تشکر کنم از بابت این مطلب شما. سوالی که به وجود میاد اینه که واقعا ریاضت نفس در چه حد میتونه تاثیر بیرونی داشته باشه؟؟؟ یعنی به نظر خود شما نیروی چی و چاکراها در بودیسم که از طریق ریاضت نفس میشه این انرژی رو در بدن به گردش درآورد بیشتر یک تمثیل هست یا واقعا تاثیری داره؟

 

[Abtin 63]

استاد بخش چهارم را هم مطالعه کردم .بسیار عالی بود. در قالب کلمات نمیتونم تشکر کنم از بابت این مطلب شما. سوالی که به وجود میاد اینه که واقعا ریاضت نفس در چه حد میتونه تاثیر بیرونی داشته باشه؟؟؟ یعنی به نظر خود شما نیروی چی و چاکراها در بودیسم که از طریق ریاضت نفس میشه این انرژی رو در بدن به گردش درآورد بیشتر یک تمثیل هست یا واقعا تاثیری داره؟

خواهش می کنم، لطف دارید. من هم واقعا خوشحال می شم اگر احساس کنم مطالبی که مطرح شد مورد استفاده شما بوده.
در مورد پرسشی که مطرح کردید اگر اجازه بدید جواب مختصری بدم و بگذریم. ریاضت به طور ساده به این معناست که شما چیزهایی رو تحمل کنید تا به چیزهای دیگه ای برسید. با استناد به این تعریف ریاضت روحی و ذهنی و جسمی همگی قابل اجرا هستن و آثاری دارن. این رو گفتم که بگم مرزهای جسمی هم شکستنی هستند.

اما نیروی چی بعنوان یک چیز جادویی که به فرد توانایی های غیرقابل توجیه بده از خرافات و افسانه های بسیار دیرینه نشات گرفته و بیشتر بکار سودجویان می آید ...

 

[ghoghnus-toa]

http://forum.persiantools.com/threads/حقیقت-توا-کارشناس-متخصص-استاد-ققنوس-توا.515839/#post-9232885

دوستان بامطلبی در مورد ریشه های سبک توآ در خدمت هستم.

 

[bushido]

اساتید بزرگوار یک موضوع هست که اگر امکان داره منو راهنمایی بفرمایید. در جمع اساتیدی که من میشناختم و میشناسم تاحالا کسی رو ندیدم که بگه من فلان چیزو بلدم. جز اینکه ازش سوال بپرسی که یا بهت بگه میدونم یا بگه نمیدونم. من استادی رو میشناسم که در گذشته نینجوتسو کار میکرده و درمورد مبارزه و ذن خیلی تبحر خاصی دارند. اما متاسفانه به من آموزش ندادن و فقط به قول خودشون به دونفر از شاگردهای باوفاشون آموزش دادند. من در مورد ذن مطالب ابتدایی میدونم و فقط در حد تءوری بلد هستم. و فقط همین حد که اسم کوجی ایری و رین-پیو-تو-شا-کای-جین-رتسو-زای-ذن رو شنیده باشم میدونم. از اساتید بزرگوار (بالاخص استاد میلاد) اگه امکانش هست برای من توضیح بدید که ذن چه کاربرد هایی داره؟ مثلا من شنیدم که یکی از سنسی ها توی تاریکی جلوش شمع روشن میکرده بعد چشماش رو میبسته و یک دو سه میگفته و شمع ها خاموش میشده. یا مثلا بند کفش رو روبروی صورت طرف مقابلش میگرفته و طرفش خوابش میبرده و از اینجور چیزا...
استادای عزیزم اگر امکانش هست بنده ی حقیر رو راهنمایی بفرماپید و اگر اطلاعاتی دارید بهم بگید که من هم یاد بگیرم. ممنون