تجربه عملی عکاسی آنالوگ من.

[Dan Bahrami]

یه عکس دیجیتال از غروب خورشید تو بندر روتردام. اون پله همون پل اراسموس است که قبلا هم عکس هایی ازش پست کردم.

عکاسی ساده است با قوانین ساده و روشن. پیچیده اش نکنید واسه خودتون. اگه آسمون آبی قشنگ می خواهید وقتی برید که آسمون آبی زیباست. اگه هوای فضای بارونی میخواهید وقتی برید که بارون میاد. اگه فضای سنگین غروب میخواهید زمان غروب خورشید برید. البته که بعضی از وسایل هم کمک میکنند به عمق و فضای بهتر, مثل فیلتر های "ان دی" یا پولارایزر و آپشن هایی مثل برکت و مشابه, ولی قانون اصلی همونی است که گفتم.
خودم یه عکس گرفتم از یه روز روشن آفتابی با فیلتر "ان دی" که میزارمش تو پست بعدی که ببینید وسایل کمکی اضافی چه تاثیری تو فضای عکس هاتون میتونن بزارند.

مهمترین نکته تو عکاسی اینه که بتونید یاد بگیرید با دوربین تون ارتباط برقرار کنید. یعنی به این صورت که ارتباط تون با دوربین تون انقدر عمیق باشه که چیزی که تو ذهن تونه تو یه صحنه دوربین (تا حد اکثر ممکن) همون رو واست تون ثبت کنه. و بعدش بتونید با کمی ادیت سبک تقریبا همون عکسی رو به دست بیارید که تو ذهن تون داشته اید, و البته برای رسیدن به این نقطه بایستی تمرین کنید که قبل از گرفتن عکس به صحنه خوب نگاه کنید و سعی کنید تصور کنید که دوست دارید خروجی دوربین تون چطور باشه؟ یعنی قبل از اینکه با دوربین عکس بگیرید قبلا با ذهن خودتون عکس رو گرفته باشید.

 

[Dan Bahrami]

یه عکس دیجیتال مال حدودا ۸ سال پیش. این عکس رو ۱ صبح انداختم تو یه روستا تو اینجا. اگه خوب یادم مونده باشه. خیلی وقت پیش بود یادم رفته. فایل های اصلی مادر رو هم دیگه ندارم متاسفانه, واسه همون. اسم این روستا هست.
Kinderdijk
بخاطر اینکه بتونم ماه رو خوب در بیارم مجبور شدم عکس برکت بگیرم. البته تو این جور موارد دو تا عکس کافیه ولی من برای احتیاج ۵ تا گرفتم اگه خوب یادم مونده باشه. صحنه انقدر زیبا بود که میترسیدم از دستش بدم ۲ تا برکت برای خود صحنه گرفتم و ۳ تا برکت برای ماه. بعد تو فتوشاپ سعی کردم دو تا برکت پشت صحنه و ماه رو روی هم دیگه سوار کنم و در اصل ترکیب کنم تا بتونم برای هر دو نوردهی مناسبی داشته باشم. اون تنظیماتی که روی عکس زده شده دقیق نیست واسه اینکه عکس تشکیل شده از چند تا عکس.

یه پیشنهاد دوستانه اگه اجازه دارم بگم. سعی کنید سریع عکس نگیرید برگردید خونه. اگه سه پایه دارید وقت بزارید در زمین عکاسی و سعی کنید روش های متفاوتی رو هم تجربه کنید. خود عکس اصلا مهم نیست بلکه مهمه که این عکس کمک کنه به رشد و پیشرفت شما. واسه همین لطفا نترسید از اینکه عکس هاتون خراب بشه. اصلا نترسید. عکاسی مثل آشپزی میمونه تا خراب نکنید یاد نمیگیرید. این قانون عکاسیه. درست مثل آشپزی انقدر باید غذای خراب درست کنید تا بتونید تمام پروسه های پخت و مزه و همه فاکتور های غذا رو یاد بگیرید که تحت کنترل بگیرید. وقتی دوربین رو برمیدارید میرید بیرون به نیت این برید بیرون که تمرین کنید. حتی اگه موقع برگشت تمام عکس هاتون خراب بودن علاوه بر اینکه ناراحت نشید بلکه خوشحال باشید که در راه درست دارید قدم برمیدارید.

یه چیز بگم نظر شخصی خودمه. و اون اینه که عکاسی بیشتر از شناخت و تخصص عشق و جرات میخواد برای عکس شدن. مخصوصا جرات. جرات اینکه طغیان بکنی و تمامی قوانین موجود رو بشکنی و زیر پا بزاری و بر خلاف اونها عمل بکنی تا ببینی چه اتفاقی خواهد افتاد اگه متفاوت عمل بکنی؟ تو علم مدیریت یه موضوع داریم به نام تشابه گوسفند و گرگ در رابطه با کارگران. کارگرانی هستند که مثل گوسفند میمونند و هر کاری که سرکارگر بگه بدون کم و زیاد انجام میدن. در علم مدیریت اینها گوسفند شناخته میشن. کارگرانی هم هستند که گرگ هستند, یعنی جرات اینو دارن که گاهی زیر آبی برن و قوانین کارخانه رو زیر پا بزارند و بر عکس آنها عمل بکنند. البته این موضوع گسترده است و گروه های زیر مجموعه هم هستند که دیگه داخل نمیشم و فقط خواستم به عنوان مثال خلاصه وار بهش اشاره کنم. منظور از این داستان این بود که اینو بگم که کارخانه ها عمدا و هوشمندانه هم کارگران گوسفند صفت رو میگیرن و هم کارگران گرگ صفت. و دلیل این کار اینه که: در کل کارخانه برای انجام کار هاش احتیاج به کارگران گوسفند وار داره که قوانین رو عمل بکنند تا هم محصول سر وقت و به صرفه تولید بشه و هم از تصادفات پیشگیری بشه. ولی در کناری ن گوسفندان کارکنه عمدا چند تا هم گرگ استخدام میکنه تا با مطالعه آنها (بدون اینکه خودشون متوجه باشن) روش های جدیدتر و به صرفه تری برای تولید درست کنه. واسه اینکه فقط این قشر از کارگران این جرات رو دارند که این ریسک رو بکنند و باعث کشف روش های جدیدتر و علمی تر و به صرفه تر بشوند در محیط های تولیدی کارخانه ها. این فقط یه مثال بود تا بتونم منظورم رو برسونم. در عکاسی هم دقیقا همینه. همیشه تو تاریخ عکاسی عکاسانی که صفت گرگ رو داشته اند باعث کشف روش های جدید عکاسی شده اند. ببخشید اگه زیاد نوشتم

 

[Dan Bahrami]

این عکسی است که تو ۲ تا عکس قبلی (غروب خورشید تو بندر روتردام) قولشو دادم. این عکس در یه روز آفتابی گرفته شده با فیلتر "ان دی". این عکس رو ساعت ۳/۵ بعد از ظهر گرفتم در یه روز تابستانی کاملا آفتابی. فیلتر ان دی شماره "۱۰" بود. تا اونجا که یادمه زمان شاتر ۱ (یک) ثانیه بود. دیافراگم هم "۱۱" بود اگه اشتباه نکنم. ایزو هم ۱۰۰ بود اگه درست یادم مونده باشه. عکس قدیمیه فایل اصلی رو گم کردم. واسه همون, ولی چون این عکس رو جداگانه گرفتم تنظیمات اش خوب یادمه.
افکت زرد/ قرمز تن رنگی که این فیلتر روی بعضی عکس ها میندازه شخصا ازش متنفرم و بیشتر به همین خاطره که خیلی خیلی کم از این فیلتر ها استفاده میکنم. ولی تو این عکس این افکت به عکس کاراکتر خاصی میده که شخصا خوشم میاد. اگه کسی میخواد از این فیلتر ها بخره و قصد داره از خورشید شات مستقیم (مثل این) بگیره حتما حتما حتما از این "مولتی کواتد" بگیرید. حتما وگرنه نگیرید که سردردش و اعصاب خورد کنی اش بیشتر از فایده شه. همچنین برای کاره ای معمولی هیچ وقت از این فیلتر های "ان دی" ارزون قیمتی که معمولا تو اینترنت ریخته نگیرید. اگه پول اینو ندارید که ی فیلتر مولی کواتد بگیرید, همچننین از این ها هم که خیلی ارزون هستند هم نگیرید. اینها پلاستیک واسه همون ارزون هستند. یا احتمالا اون فضایی که میخواهید رو هیچ وقت بهتون نخواهد داد. مولتی کواتد بودن یه فیلتر رو هم از اینجا میفهمید که روی روی جعبه زده باشه:
MC
یا
MRC
. این دومی (MRC) بهتر از اولی است اگه گیرتون اومد. البته همون تکنولوژی است فقط با تفاوت هایی جزیی, یه چیزی تو مایه های یه ماشین که امروز ساخته میشه با تکنولوژی امروزی با یه ماشین که مثلا ۱۵ سال پیش ساخته شده. حدودا یه چیزیه تو این مایه ها. فیلتر ها رو هم سایز ۷۷ میلیمتر بگیرید که بتونید براحتی به یه دستگاه تبدیل روی همه لنز هاتون بندازید. مثلا با یه دستگاه مبددل ۷۷ میلیمتر به ۵۸ میلیمتره. با این روش یه فیلتر میگیرید و میتونید اون رو روی همه لنز هاتون بندازید. این دستگاه های مبدل هم گرون نیستند. به قیمت یه بسته سیگار معمولا.
همچنین یه فیلتر شماره ۶ بگیرید با یه فیلتر شماره ۱۰. با این دو تا میتونید تقریبا همه کار هاتونو انجام بدید. برای کار های سنگین هم هر دو این فیلتر ها رو بندازید روی هم دیگه میشه شماره ۱۶. من خودم این دو تا (۶ و ۱۰) رو دارم و سال هاست که همه کار هامو انجام میدم و هیچ مشکلی پیش نمیاد. البته بگم اگه کار ویدئو ایی میکنید یدونه از این "فاریابل" بگیرید. ببخشید فارسی "فاریابل" رو نمیدونم. از اینها که میچرخه و بین مثلا ۱ تا ۱۰ میتونه تنظیم بشه. این ها خوبن واسه فضای ویدئو ها وقتی که نور محیط خیلی تنده یا زنده است. اینها فضای آرومی به ویدئو میدن. بستگی به محیط و نور و هدف از ویدئو و سلیقه شخصی عکاس شماره ۱ تا ۳ فضای ویدئو رو خیلی عالی میکنه.

 

[Dan Bahrami]

یه عکس آنالوگ. عکس تو شهر خودمون گرفته شده با لنز ۲۱ میلیمتر.
این عکس رو میترسیدم نتونم خوب در بیارم. واسه اینکه عمق عکس زیاد بود. ولی خوب عمق میدان لنز ۲۱ پرفکته واسه این جور عکس ها.
این لنز رو تازه که خریده بودم ازش خوشم نمیومد. دلیل اش هم این بود که شنیده بودم این لنز تو هنگ کنگ ساخته میشه. ولی بعد از حدودا ۱ سال تو یه سایت از یه عکاس معروف خوندم که این لنز محشره. از اون روز به بعد نگاهم به این لنز تغییر کرد و به همین خاطر تونستم عکس های بهتری باهاش بگیرم. از اون روز که اون مطلب رو خوندم در باره این لنز کلا رنگ هاش هم تو چشم ام عوض شد. عکس های بیشتری با این لنز انداختم که خواهم گذاشت. این همون ساختمون قبلی شهرداری شهر مونه که عکسشو قبلا گذاشته بودم. این عکس از پشت ساختمون گرفته شده.

بزرگترین مشکل من با رنگ های این لنز بود که تو اون مطلب یاد گرفتم که اگه یه فیلتر گرم بندازی روش رنگ های این لنز محشر میشه. یکی دیگه از خوبی های این لنز اینه که بزارش روی دیاف ۸ لازم نیست اصلا فاکوس بگیری. یعنی رو دیاف ۸ که بزاری کلا بیشتر قسمت های کادر خودبخود تو میدان فاکوس میوفته. البته من تا حالا این کار رو امتحان نکردم ولی تو اون مطلب خوندم که اگه خوب تمرین بکنی با این لنز لازم نیست فاکوس بگیری. فقط سر لنز رو کج کن به طرف سوژه و عکستو بگیر و برو. فقط باید روی رینگ لنز حواست به نقطه شروع و پایان میدان فاکوس باشه. همین

 

[Dan Bahrami]

یه عکس آنالوگ با همون لنز ۲۱ میلیمتر

 

[Dan Bahrami]

یه عکس آنالوگ با همون لنز ۲۱ میلیمتر.
این ساختمون جدید شهرداریه.

 

[Dan Bahrami]

یه عکس آنالوگ با همون لنز ۲۱ میلیمتر

 

[Dan Bahrami]

یه عکس دیجیتال قدیمی.
این عکس رو حدود ۶ سال پیش انداختم زیر یه پل. ماه رو برکت گرفتم تا بتونم خوب درش بیارم. این عکس رو لب آب انداختم و هر کاری میکردم زن زاویه ای که دوست داشتم نمی تونستم دوربین رو بزارمش روی سه پایه. آخر سر یه اجر پیدا کردم بجای سه پایه گذاشتم زیر دوربین و دوربین رو گذاشتم روی سلف تایمر. میترسیدم هم که دوربین بیوفته تو آب واسه همون دولا شده بودم بند دوربین رو انداخته بودم به گردنم که اگه دوربین از روی آجر افتاد تو آب نیوفته. یه ماشین پلیس از دور منو دیده بود فکر کرده بود
می خوام بپرم تو آب خودکشی کنم بدو بدو اومد وقتی دوربین رو دید بلند بلند به خودش فحش میداد. بهش گفتم: چیه؟ گفت: زهره ترک شدم فکر کردم میخواهی بپری تو آب.
خندیدم گفتم: هنوز کار به اونجا نرسیده. شاید یکی دو سال دیگه به اون نقطه برسم. بلند بلند میخندید. گفت مواظب خودت باش اون طوری که قوز کردی روی دوربین لب آب خطرناکه امکان داره یه لحظه تعادل تو از دست بدی. گفتم مرسی حتما بیشتر مواظب خواهم بود. گذاشت رفت. اینجا خیلی ها خودکشی میکنند. تو ایستگاه های قطار یا لب رودخونه ها و کانال های آب شهری یا روی پل ها اتفاق میوفته که گاها کسانی خود کشی میکنند. مخصوصا این بیخانمان ها یا متعاد ها یا بچه های بین ۱۳ تا ۱۸ سال. واسه همون پلیس حواس اش هست.

اون ساختمون دست چپی که نصف بالایی اش زرده و نصف پایینی اش آبی ساختمون اداره کاره تو شهر مون. اون ساختمون بعدی هم که تو آخر عکس پشت درخت ها پنهان شده و فقط قسمت کوجیکی اش از پشت درخت ها دیده میشه ساختمون شهرداری فعلی شهر مونه. نکته جالب این عکس اینه که اون روزی که این عکس رو انداختم فکر نمی کردم که انقدر قشنگ آب از آب در بیاد, ولی وقتی تو خونه دیدم اصلا کف کردم. تو زمین عکاسی مخصوصا روی برکت ماه خیلی زحمت کشیدم. عکس حدود ساعت ۸ شب گرفته شده آفتاب غروب کرده بود ولی هنوز نور خورشید بصورت افقی تو آسمون بود. واسه همون اون ساختمون دست چپی نصفش بالایی اش زرده و نصف پایینی تاریک. چمچنین واسه همون آسمون آبی قشنگی داره. جالب تر اینکه هنوز خورشید نرفته بود ولی ماه در اومده بود. خیلی جالب بود. عکس با لنز ۸ میلیمتر گرفته شده. سیگما ۸-۱۶ میلیمتر. بخاطر زاویه خیلی پهن لنز ماه کوجیکتر ثبت شده بود که خودم بخاطر اینکه قشنگتر به نظر بیاد کمی بزرگش کردم.امیدوارم تناسب رو به هم نزده باشم. همچنین فکر میکنم برکت ماه رو با وایت بالانس اشتباه گرفتم که زرد در اومده, از این رنگ گرم زرد اصلا خوشم نیومد. بعد از اون روز چندین بار سعی کردم دوباره به همون محل برم و همین عکس رو دوباره بگیرم که هر کاری کردم دیگه هیچ وقت عکس این فضا رو نداشت.

روی این عکس خیلی کار کردم فکر کنم حدود یک ساعتی تو زمین عکاسی مشغول بودم با این عکس. این رو میگم به دوستانی که احتمالا تازه کارن تو عکاسی. دوستان لطفا زود عکس نندازید برگردید خونه. اگه برای کل پروسه یه عکس ۲۰ دقیقه وقت دارید ۱۷ دقیقه رو فکر کنید و زوایای مختلف رو چک کنید و همچنین فکر کنید که دوست دارید خروجی دوربین تون چطور باشه؟ این خیلی مهمتر از خود عکس گرفتنه. و فقط ۳ دقیقه باقی مونده رو به خود عکس گرفتن اختصاص بدین. یه نکته دیگه بچه ها. داینامیک رنج محشر میخواهید دم غروب یا دم طلوع خور شید برید عکاسی با سه پایه. البته اگه بخوام روراست باشم این عکس رو در ۴ تا برکت مختلف با اکسپوژر های مختلف گرفتم تا بتونم ۱۰۰% عکسی داشته باشم که دلم میخواد. حتی برای احتیاط چند تا هم برکت "وایت بالانس" و برکت "دی لایت" گرفتم تا همه چی تقریبا همونی باشه که دلم میخواد. سعی کردم هر قسمت رو جداگانه اکسپوژر شو تعیین کنم و جداگانه ثبت کنم. آسمون, ساختمون ها, آب, ماه. ۴ تا برکت (اکسپوژر) مختلف. به اضافه برکت های اضافی وایت بالانس و دی لایت. اینها رو میگم که شما هم میتونید از این کار ها بکنید میتونید تمرین کنید سرعت عمل تونو بیارید پایین و سعی کنید کیفیت های متفاوت رو تجربه کنید. یکی از دلایلی که من عاشق عکاسی آنالوگ هستم همینه که عکاسی آنالوگ سرعت دست رو میاره پایین و مجبورت میکنه که همه جوانب کار رو بسنجی قبل از اینکه دکمه رو فشار بدی و عکس تو بگیری.

عاشق این عکس هستم واسه اینکه بخاطرش خیلی زحمت کشیدم. کم مونده بود بیوفتم تو آب همچنین اگه اون پلیسه که تو بالا گفتم آدم عوضی بود حق داشت منو جریمه کنه. بخاطر اینکه تو محل خطرناکی داشتم عکاسی میکردم و اینجا این کار جریمه داره. واسه همون این عکس خیلی برام مهمه و خاطره انگیز.

 

[Dan Bahrami]

یه عکس آنالوگ رنگی
یه حلقه فیلم ایزو ۲۰۰ تو نور کم محشر کرد با رنگ هاش. این حلقه فیلم دیگه تولید نمیشه متاسفانه

 

[Dan Bahrami]

یه عکس آنالوگ سیاه سفید
عکس با یه قدیمی مانوئل لنز ۱۳۵ میلیمتر گرفته شده. اسم دوربین اناوگ این بود:
Nikon FE
عکس قدیمیه مال روز های اول شروع عکاسی آنالوگه حدود ۳ سال پیش. داشتم تمرین میکردم فاکوس مانوئل با سوژه های در حال حرکت. تو مرکز شهر روتردام نشسته بودم این پرنده ها رو دیدم, بهشون کمی نون دادم نزدیک اومدن شروع کردم با یه فاکوس دستی تمرین کنم. پرند ه ها سر غذا دعوا شون شده بود.

 

[Dan Bahrami]

یه عکس دیجیتال قدیمی تو پارک گرفتم یه شب بارونی. عکس حدود ۷ سال پیش گرفته شده ساعت ۱۱ شب. رفته بودم یه شهر دیگه با قطار برگشتم که خونه از قطار که پیاده شدم بایستی از طریق پارک میرفتم خونه و تصادفی این صحنه رو دیدم. خوشبختانه دوربین هم پیشم بود.

 

[Dan Bahrami]

یه عکس آنالوگ حدود ۲ سال پیش گرفتم. محل عکس دهکده "کیندر دیک" هلنده. اسم لاتین اش اینه:

kinderdijk village

تو گوگل که بزنید همه اطلاعات مربوطه رو میده.
عکس بد اسکن شده, عکس رو روی یه پل چوبی قدیمی انداختم که هی مردم میومدن رد میشدن میلرزید. نزدیک ۱۵ دقیقه بایستی صبر میکردم تا بتونم پل رو ساکن داشته باشم این عکس رو بندازم. یه روستای توریستیه از همه دنیا میان اونجا برای بازدید. همچنین اون نوشته "نامحسوس" روی اسم (کپی رایت) بد انداختم روش دیده میشه. عکس رو باید دوباره اسکن کنم که حس اش نیست تو چند هزار تو نگاتیو بگردم دنبال اش. واسه همین همینطوری گذاشتم. ببخشید دیگه همینطوری گذاشتم چون خودم این عکس رو خیلی دوست دارم. این حلقه فیلم ""آگفا فیستا ۲۰۰" دیگه تولید نمیشه. من آنالوگ رو در با این حلقه فیلم شروع به یادگیری کردم. فیلمش آنچنان شارپ شارپ نبود. همچنین گاهی جفتک مینداخت و تن بنفش رو تو عکس پخش میکرد که اعصاب م رو خورد میکرد. ولی با این همه خیلی دوستش داشتم و کار کردن باهاش راحت بود. فضای زیبایی هم به عکس میداد. نمونش ش همین عکس. بچه ها تو آنالوگ یه "بدی" یا "خوبی" هر چی که اسمش رو بزاریم داریم و اون اینه که مثل دیجیتال نیست که تو فتوشاپ بیوفتی روش روش کنی تبدیل اش کنی به اونی که میخواهی, تو آنالوگ از این لاکچری ها خبری نیست, واسه همین هم من هر وقت به عکس های آنالوگم نگاه میکنم روحم پرواز میکنه و دوست دارم از خوشحالی مثل بچه ها بپرم هوا, دلیلش هم همینه که گفتم. یعنی وقتی تو اتوق تاریک که نگاتیو ها رو ظاهر میکنی همچنین عکس هایی رو میبینی یعنی دوست داری اون دوربین کهنه آنالوگ رو بغلش کنی بخش کنی. یه حس خاصیه تو کلمات نمیگنجه. موقع ظاهر کردن نگاتیو ها تو اتاق تاریک یه دنیای خاصیه که با هیچ چی عوض اش نمیشه کرد. یه لذت خاصیه. تمام لذت اش هم به همینه که بایستی با دارو های شیمیایی کار کنی تا بتونی نگاتیو هاتو ظاهر کنی. تو زمین عکاسی هم با این چرخ دنده های بزرگ سر و کار داری واسه تغییر تنظیمات عکس که این چرخ دنده ها رو میچرخونه زیر دستت حس میکن میچرخند و یه صدای لذت بخشی از خودشون تولید میکنن. همچنین با این دوربین های تمام فلزی مکانیکی لامصب این بوی آهن آدم رو مست میکنه. بدنه فلزی دوربین رو زیر انگشتات حس میکنی.

 

[Dan Bahrami]

این فیلم رو الان خریدم. ۳۰ متر و نیمه و بصورت توپی متری میفروشن. از این قرقره حلقه فیلم نگاتیو دارم که خودم این فیلم رو باز میکنم و روی اون قرقره ها میپیچم و باهاش عکس میگیرم. این نوع نگاتیو فیلم راحت نیست واسه اینکه باید تو اتاق تاریک خودم بپیچمش دور قرقره که امکان هر گونه تصادفی هست که نور بهش بخوره و فیلم کلا خراب بشه, ولی خوب ارزونتره. من اگه بتونم خوب با این حلقه فیلم کار کنم بایستی بتونم ۸۵۰ تا عکس باهاش بندازم. خیلی خیلی به صرفه تره تا اینکه فیلم رو آماده بخری. البته این فیلم که تو عکس دیده میشه بصورت استاندارد حدودا ۷۵۰ تا عکس میده, ولی نقشه دارم یه کلکی بزنم به آخر هر حلقه فیلم یه تیکه اضافی (نگاتیو ظاهر شده) با چسب بچسبونم تا تعداد فریم های ضایعه رو به صفر برسونم, که با این ترفند میتونم حدودا ۱۰۰ تا فریم اضافی داشته باشم. آنالوگ اینش خوبه میتونی کلک بزنی و عکس بیشتری بگیری. تمام لذت عکاسی آنالوگ هم به همینه. با همین قیمت حلقه فیلم تکی رو آماده بخری (حدودا ۱۰ تا حلقه میشه خرید) همشون با هم ۳۶۰ تا عکس بهت میدن. یعنی با پولی که من به این فیلم ۳۰ متری دادم اگه بخوام حلقه فیلم آماده بخرم فقط ۳۶۰ تا فریم بهم میده. ولی با این که تو عکس میبینید خریدم ۸۵۰ تا عکس میشه, یعنی بیشتر از دو برابر که البته سختی هایی داره برای آماده کردنش که اگه اونو به جون بخری خوب پاداشت اینه که فریم بیشتری داری. میشه مقایسه اش کرد با کسانی که سیگار رو آماده (پاکتی) تو بسته های ۲۰ تایی میخرن در مقایسه با کسانی که تنباکو و کاغذ سیگار رو هر کدومه جداگانه میخرن خودشون سیگار رو میپیچن. دقیقا هم همین جریانه تو این فیلم های نگاتیو امروزی. نمیدونم تو ایران از تنباکو های پیچیدنی دارید یا نه؟ همچنین باید مواظب باشم تو اتاق تاریک که مپیچمش به دور قرقره خرابش نکنم واسه اینکه اولین باره دارم اینطوری فیلم میخرم. تجربه پیچیدن نگاتیو به دور قرقره رو ندارم. امیوارم همه چی درست پیش بره.

سی متر و نیم اندازه کل نگاتیو فیلم. ۳۵ ام ام نوع نگاتیوه. فرمت فریمه به میلیمتر, همون فرمت "فول فریم" تو دیجیتال. این فرمت رو لایکا درست کرد که بعد ها شد فرمت استاندارد که تا به امروز سنسور های فول فریم دیجیتال همه با این فرمت ساخته میشن. در کل نزدیک ۲۰ نوع فرمت مختلف داریم (البته شخصا فکر میکنم ۲۵ باشه که من اطلاعات ام به اونها قد نمیدهه, واسه همون گفتم ۲۰ نوع) که امروزه حدودا ۱۲ تاشون هنوز کماکان استفاده میشه. . ۳ تاشون میوفتن تو زیر مجموعه دوربین های آنالوگ لارج فرمت, ۵ تاشون میرن تو زیر مجموعه "مدیوم فرمت" که فیلم ۱۲۰ میلیمتری معروف ترین تو این مجموعه. و حدود بین ۵ تاشون تو دیجیتال. این آخری دیجیتال رو (بجای ۴ تا) ۵ تا زدم که جمع کل شون رو به هم میزنه. دلیلش اینه که فرمت مدیوم فرمت دیجیتال هم داریم که بایستی دو بار ذکر میکردم.

اگه دقت کرده باشید تو اسامی بعضی از این دوربین های آنالوگ فرمت هم ذکر شده. مثل مامیا آر بی ۶۷. این شماره ۶۷ فرمت نگاتیوه که میشه ۶سانتیمتر در ۷ سانتیمتر. تو اسامی بعضی از این دوربین های آنالوگ این شماره ها معنی خاص خودشونو دارن مثل ۶۶ یا ۶۴۵. ۶۶ فرمت ۶ در ۶ است و ۶۴۵ فرمت ۶ در چهار و نیم است. گاهی هم این فرمت تو کتابچه طرز مصرف اون دوربین خاص ذکر شده. یا در نام حلقه فیلمی که به این دوربین میخوره. حتی تو عکاسی آنالوگ دوربین هایی هم داریم که در عان واحد ۲ تا یا ۳ تا فرمت داره. یعنی یه تیکه فلزه که پشت دوربین جا میزاری و فرمت نگاتیو دوربین رو تغییر میده.

چیزی که خیلی ها نمیدونند ما حتی تو عکاسی آنالوگ دوربینی داشته ایم که عکاس میتونسته با یه مداد در روی نگاتیو اطلاعتی رو هم ثبت کنه, مثل اسم عکس یا تنظیمات عکس مربوطه. این دوربین ها در در پشتی شون یه قسمت کوجولو خاص داشتن که عکاس با قلمی که به همراه دوربین دریافت میکرده میتونسته در این قسمت بنویسه و نگاتیو دقیقا در زیر این قسمت قرار داشته, و این نوشته در روی نگاتیو ثبت میشده و تو عکس دیده میشده. درست مثل اون کاغذ های سیاه رنگی بود (گاهی هم آبی رنگ بودن اگه خوب یادم مونده باشه) که قدیم ها بعضی مغازه دار ها در بین فاکتور میزاشتن و صاحب مغازه که در روی فاکتور بالایی مینوشت بصورت خودکار در دو تا لایه پایینی هم ثبت میشد, که صاحب مغازه بالایی رو واسه خودش نگه میداشت و احتمالا پایینی رو به مشتری میداد. یه نوع دستگاه فتوکپی دستی بود در واقع. نمیدونم کسی هنوز یادشه اون فاکتور ها؟ این دوربین های آنالوگ هنوز هم هستند که متاسفانه حلقه فیلم هاشون دیگه تولید نمیشه. واسه همون تو سایت های خرید و فروش زیاد به چشم نمیخورن و فقط فرمت ۳۵ میلیمتر و ۱۲۰ میلیمتر دیده میشه .

 

[Dan Bahrami]

یکی از دوربین های آنالوگ ام. ۷۰ سال قدمت داره. البته دوربین ۳۵ میلیمتریه چشمی شو باز کرده بودم داشتم تمیز میکردم این صحنه رو دیدم خیلی لذت بخش بود گفتم اینطوری ازش یه عکس بگیرم. اسم دوربین است:
Nikon F
از این دوربین قبلا هم عکس گذاشته بودم ولی از زاویه ای متفاوت. این اولین دوربین آنالوگ آینه دار نیکون بود. زمان خودش خدایی بود واسه خودش. این دوربین انقلاب کرد تو دنیای عکاسی. دلیل اینکه امروزه همه اقشار مردم از پولدار و فقیر میتونن تا حدی از سرگرمی عکاسی لذت ببرند تکنولوژی بود که تو این دوربین بکار رفته. تا قبل از ساخت این دوربین عکاسی تا حد بسیار زیادی در انحصار ثروتمندان بود. یکی از دلایل کنن و نیکون هم همین بود که این دو شرکت تونستن یندیوار بلند رو فرو بریزند و تکنولوژی عکسی رو ارزون بکنند که همه اقشار مردم بتونند ازش لذت ببرند. ما کلا هنر عکاسی عکاسی تا حد بسیار زیادی مدیون شرکت "کداک" هستیم, و اندازه کوجیک بدنه دوربین ها رو مدیون شرکت لایکا و قیمت مناسب دوربین ها رو مدیون دو تا شرکت نیکون و کنن هستیم. در اصل شرکت های کنن و نیکون دو تا شرکت نظامی بودند و برای ارتش امپراتوری ژاپن تسلیحات نظامی میساختن. تمام بمب افکن ها و جنگنده ها و کشتی ها و زیر دریایی های جنگی ژاپنی از وسایل تعیین و تنظیم فاصله کنن و نیکون استفاده می کردن برای ضربه زدن به ارتش های دشمن شون.

 

[Dan Bahrami]

یه عکس دیجیتال قدیمی

 

[Dan Bahrami]

عکس دیجیتال
عکس دو ساعت پیش گرفته شده. رفته بودم بیرون قدم بزنم کنار آب این دو تا کبوتر رو دیدم سعی کردم عکس شونو بگیرم. عکس با لنز ۵۰ میلیمتر گرفته شده. دوربین رو گذاشتم رو مد کروپ سنسور این لنز ۵۰ میلیمتر رو تبدیل کرد به ۷۵ میلیمتر. بعدا تو فوتوشاپ هم عکس رو کروپ کردم که نزدیکتر به نظر برسه. همچنین پرنده ها نزدیک بودن واسه همون. داخل شهر راحته این جور عکس ها رو انداختن. کافیه جایی برید که پرنده ها به اندازه کافی به آدم ها اعتماد میکنند و نزدیک میشن. مثل رودخونه ها, کانال های آب, امامزاده ها, پارک ها, گاهی بعضی مراکز شهر و بازارچه های قدیمی و این جور جاها. تو چنین جاهایی با یه لنز ۵۰ میلیمتر میتونید بهترین عکس های پرنده رو بگرید. حتی موقع پرواز.
همچنین یادتون نره دیاف رو کوجیک بگیرید تا پشت صحنه تون محو بشه و عکس زیباتر بنظر بیاد. اگه هم لنز تون کمترین دیاف اش اف ۳.۵ است همون هم خوبه باهاش عکس بگیرید و تو فتوشاپ پشت صحنه رو بیشتر محو کنید. مثل این عکس که با دیاف ۳.۵ گرفته شده, البته پشت صحنه اش به اندازه کافی قشنگ بود ولی شخصا خوشم نیومد پشت صحنه رو دوباره کمی بیشتر محو اش کردم بخاطر سلیقه شخصی. هر کی خواست میتونم تو کامنت پشت صحنه ای رو که از دوربین اومده رو هم نشون بدم.

 

[Dan Bahrami]

یه عکس آنالوگ
این عکس رو با دیاف ۱.۸ یا ۲ بود گرفتم. خواستم بوکه این لنز رو امتحان کنم. شنیده بودم بوکه زشتی داره واسه همون. عمدا میدان فاکوس رو کوجولو گرفتم و وسط انداختمش.

 

[Dan Bahrami]

یه عکس آنالوگ از شنبه بازار شهرمون

 

[Dan Bahrami]

یه عکس دیجیتال
عکس پریروز گرفته شده همون روزی که عکس پرنده ها رو گرفتم (سه تا پست بالاتر). عکس با همون کیت لنز ۵۰ میلیمتر گرفته شده پانوراما بدون سه پایه. در کل ۸ تا عکس گرفتم تو فتوشاپ به هم چسبوندم.

 

[Dan Bahrami]

یه عکس آنالوگ عکس تو فرودگاه اسخیپول آمستردام گرفته شده. لنز ۳۰۰ میلیمتر بود. حلقه فیلمی که باهاش این عکس رو گرفتم حدودا ۷ سالی از تاریخ مصرفش گذشته بود. واسه همون امید نداشتم که عکس اش خوب در بیاد. واسه همون خواستم باهاش تو فرودگاه تمرین فاکوس بکنم فکر کردم عکس هاش که خوب در نمیاد ولی بدرد تمرین کردن میخوره, گور بابای عکس, بد در اومد هم اومد میندازم بره. که تصادفی عکس هاش محشر از آب در اومدن.عکس ساعت حدود ۶ بعد از ظهر گرفته شده نور حدودا کم بود و از پایین که نگاه میکردم قسمت پایین هواپیما تاریک تاریک بود. واسه اینکه بتونم نوردهی خوبی از قسمت پایین هواپیما داشته باشم گشتم رو زمین یه تیکه بلوک بتنی خاکستری رنگ بود که حدود ۴ متر از من فاصله داشت. نورمو با اون بلوک بتنی تنظیم کردم بعد عکس گرفتم که اتفاقا خوب در اومد. این تکنیک قدیمی منه تو آنالوگ اگه شک کنم میگردم دورو برم یه چیزی پیدا میکنم که نورش حدودا به سوژه بخوره که بتونم نوردهی مو از اون بگیرم. در مورد خودم ۹۸% موارد این تکنیک جواب داده.