دوربین آنالوگ مدیوم فرمت مامیا من روی سه پایه. البته این عکس مامیا ورژن آر بی هست. بیشتر عکس های من با ورژن آر زد گرفته شده. هر دو ورژن رو دارم. البته فرق زیادی بین این دو تا ورژن نیست. آر بی سنگینتره و کمی بزرگتر. کاملا هم مکاانیکیه, ولی آر زد سبکتره و خیلی کم کوجولوتر و شاترش الکترونیکه اگه باطری ات تموم بشه موندی. ولی در کل هر دو خوب هستند. عکس های این دوربین رو میشه تا اندازه های خیلی بزرگ [۴ متر در ۳ متر] پرینت کرد با بهترین کیفیت و بالاترین رزولوشن ممکن. یادم رفت بگم ورژن آر زد بهش پشتی دیجیتال هم میخوره. البته از نظر شخصی خودم اشتباه محضه این کار. واسه اینکه فریم به اون بزرگی رو یه سنسور میخری با ۱۰ یا ۲۰ مگاپیکسل, حماقت محضه. تعداد پیکسل ها واسه همچین سطح بزرگی خیلی کم هستند و تو کل فریم پخش میشن کلا کیفیت عکسی رو که میتونی با آنالوگ بگیری رو هم از دستت میگیرن.
دوربین آنالوگ قدیمیه فیلم میخوره. دوربین آنالوگ مدیوم فرمت ۱۲۰ میلیمتری ۶x۷. قبلا هم چند تا عکس پست کردم که با این دوربین گرفته شده, مثل اون عکس سیاه سفید پل اراسموس تو بندر روتردام. یا اون عکس سیاه سفید نمای نزدیک از پل اراسموس. حالا هفته پیش عکس های بیشتری هم با گرفتم با شات دستی بدون سه پایه که چند تاشونو میزارم.
این دوربین یه اسبیه واسه خودش. مخصوصا با لنز ۱۸۰ ام و پشتی فیلم نزدیک ۴ کیلویی میشه. فرم بدنه اش هم مثل دوربین های ۳۵ میلیمتری نیست که راحت بتونی با دو تا دستت محکم بگیری تکون نخوره باهاش شات دستی بگیری. آینه اش هم که مثل آینه تریلی ۱۸ چرخ میمونه وقتی میاد بالا لرزش زیادی ایجاد میکنه. ولی خوب یه راهی پیدا کردم که بتونم باهاش شات دستی بگیرم و در عین حال لرزش آینه رو بقول معروف دور بزنم. یه قلقی داره تازه یاد گرفتم که باهاش میتونی درست مثل دوربین های سبک ۳۵ میلیمتری همه جا شات دستی بگیری بدون سه پایه