استادا
آرزوهاى من ابلهگونهاند
كه ميان ترانههاى تو هياهو مىكنند
مرا اما بگذار تا سراپا گوش باشم.
آرزوهاى من ابلهگونهاند
كه ميان ترانههاى تو هياهو مىكنند
مرا اما بگذار تا سراپا گوش باشم.
-
پایان فعالیت بخشهای انجمن: امکان ایجاد موضوع یا نوشته جدید برای عموم کاربران غیرفعال شده است
رابیندرانات تاگور، شاعر مبارز
- شروع کننده موضوع غریبِ آشنا
- تاریخ شروع
تو را هستىات به چشم نمىآيد
آنچه مىبينى سايه‌ی توست.
آنچه مىبينى سايه‌ی توست.
اين انديشههاى كوچك
به خشخش برگها ماند،
در خاطرم شادمانى را زمزمه مى‌كند.
به خشخش برگها ماند،
در خاطرم شادمانى را زمزمه مى‌كند.
بامداد
كنار پنجره مىنشينم
و جهان
به كردار رهگذران
لختى آنجا پا سست مى‌كند و
در برابرم سر فرو مىآورد
و مىگذرد.
كنار پنجره مىنشينم
و جهان
به كردار رهگذران
لختى آنجا پا سست مى‌كند و
در برابرم سر فرو مىآورد
و مىگذرد.
عشقت را بر پرتگاه منشان
چرا كه بلند است آن.
چرا كه بلند است آن.
راز آفرينش
به تاريكاى شب ماند
بزرگ است اين.
فريبهاى دانش اما
مِه بامدادى را ماند.
به تاريكاى شب ماند
بزرگ است اين.
فريبهاى دانش اما
مِه بامدادى را ماند.
دلم
به نجواى جهان گوش كن
با تو عشق مىورزد.
به نجواى جهان گوش كن
با تو عشق مىورزد.
«اى دريا! زبانت چيست؟»
- «زبان پرسش جاودانه.»
«اى آسمان، تو به كدام زبان پاسخ مىگوئى؟»
- «به زبان خاموشى جاويدان.»
- «زبان پرسش جاودانه.»
«اى آسمان، تو به كدام زبان پاسخ مىگوئى؟»
- «به زبان خاموشى جاويدان.»
چند انگشت ناديده
نسيموار
آرام
بر دلم موسيقى موجَكها را مىنوازند.
نسيموار
آرام
بر دلم موسيقى موجَكها را مىنوازند.
اندوه دل
به كردار ِشب
در لابلاى درختان آرام
در آرامش
خاموش مىشود.
به كردار ِشب
در لابلاى درختان آرام
در آرامش
خاموش مىشود.
يكبار به خواب ديديم كه بيگانهايم.
بيدارشديم،
يافتيم كه عزيزان هميم.
بيدارشديم،
يافتيم كه عزيزان هميم.
چهره مشتاقش
بهكردار ِباران شبانه
اغلب به رؤياهاى من مىآيد.
بهكردار ِباران شبانه
اغلب به رؤياهاى من مىآيد.
اى آب رقصان
شنهاى راهت
آوازت را و رفتنت را مىخواهند
تو آيا بار ِلنگى آنها را به دوش مىكشى؟
شنهاى راهت
آوازت را و رفتنت را مىخواهند
تو آيا بار ِلنگى آنها را به دوش مىكشى؟
گريهكنى اگر
كه آفتاب را از دست دادهاى
ستارگان را نيز
از دست بخواهى داد.
كه آفتاب را از دست دادهاى
ستارگان را نيز
از دست بخواهى داد.
صحراى قدرتمند
مىسوزد از عشق يكى پَر ِعلف
كه مىجنبد و
مىخندد و
دور مىشود.
مىسوزد از عشق يكى پَر ِعلف
كه مىجنبد و
مىخندد و
دور مىشود.
لبخندهاى خاك
اشكهايش را
شكوفا نگاه مىدارد.
اشكهايش را
شكوفا نگاه مىدارد.
جهان
براى عشقش
پرده عظمت از چهره برمىدارد
كوچك مىشود
مانا يكى ترانه
مانا يكى بوسه جاودانه.
براى عشقش
پرده عظمت از چهره برمىدارد
كوچك مىشود
مانا يكى ترانه
مانا يكى بوسه جاودانه.
اى گروه كوچك آوارگان جهان
ردّپاهاتان را
بر كلامم به جا بگذاريد
ردّپاهاتان را
بر كلامم به جا بگذاريد
خب، فکر کنم تا اینجا همۀ اشعار متعلق به کتاب «ماه نو و مرغان آواره» ترجمۀ آقای «عسگری پاشایی» بودند، به جز یکی دو تا متن در ابتدای تاپیک.
گر تو خواسته باشى، من سرود خويش را پايان مي‌دهم.
اگر نگاه من قلب ترا پريشان مي‌دارد، نظر از چهره تو برمى‌گيرم.
اگر ديدار من تو را در راه، مضطرب مى‌سازد، به كنارى رفته، راه ديگر در پيش خواهم گرفت.
اگر بهنگام گل چيدن، از ديدن من آشفته مى‌گردى، باغ خلوت تو را ترك مى‌گويم و از آن دورى مى‌گزينم.
اگر زورق من آب درياچه را خشمگين و پرتلاطم مى‌كند، زورق خويش را از ساحل تو به دور خواهم داشت.
اگر نگاه من قلب ترا پريشان مي‌دارد، نظر از چهره تو برمى‌گيرم.
اگر ديدار من تو را در راه، مضطرب مى‌سازد، به كنارى رفته، راه ديگر در پيش خواهم گرفت.
اگر بهنگام گل چيدن، از ديدن من آشفته مى‌گردى، باغ خلوت تو را ترك مى‌گويم و از آن دورى مى‌گزينم.
اگر زورق من آب درياچه را خشمگين و پرتلاطم مى‌كند، زورق خويش را از ساحل تو به دور خواهم داشت.