زیبا ترین شعرهایی که تا به حال خواندید یا شنیدید

[wonnin]

چه کسی می داند که
تو در پیله ی تنهــایی خود تنهــایی ؟؟!
چه کسی می داند که
تو در حسرت یک روزنــه در فردایـی ؟؟!

پیله ات را بگشــا .....
تو به اندازه پروانــه شدن زیبــایی ...

سهراب سپهری

 

[ali 74]

ادما از هم که دور میشن سلام سردم به زور میگن
ادما از مرگ و خون میگن با صد تا حسرت به گور میرن

 

[ali 74]

قفلی! حرف دلو به غریبه گفتی
واسه زخم همه مرحمی صلیب سرخی
به تو که رسید هلت دادن سریع بیفتی
رو تله موشی پیدا میکنی پنیر مفتی

 

[ibest]

شعری از مولانا

یکی از زیباترین شعرهای او است:


نه مرادم، نه مریدم، نه پیامم، نه کلامم، نه سلامم، نه علیکم، نه سپیدم، نه سیاهم
نه چنانم که تو گویی
نه چنینم که تو خوانی
و نه آنگونه که گفتند و شنیدی
نه سمائم، نه زمینم، نه به زنجیرِ کسی بسته‌ام و بردۀ دینم
نه سرابم، نه برای دل تنهاییِ تو جام شرابم
نه گرفتار و اسیرم، نه حقیرم، نه فرستادۀ پیرم
نه به هر خانقه و مسجد و میخانه فقیرم
نه جهنم، نه بهشتم که چُنین است سرشتم
این سخن را من از امروز نه گفتم، نه نوشتم
بلکه از صبح ازل با قلمِ نور نوشتم ...
حقیقت نه به رنگ است و نه بو، نه به های است و نه هوی
نه به این است و نه او، نه به جام است و سبو
گر به این نقطه رسیدی به تو سر بسته و در پرده بگویم
تا کسی نشنود این رازِ گهربارِ جهان را :
آنچه گفتند و سُرودند، ت‌و آنی خودِ تو جان جهاني گر نهانی و عیانی تو همانی که همه عمر به دنبالِ خودت نعره زنانی
تو ندانی که خود آن نقطۀ عشقی
تو خود اسرارِ نهانی ..

 

[mOorteza]

مطمئنم گفته بودی: با توام تا روز مرگ

من فقط شک می کنم، گاهی مبادا مرده ام

محسن نظری

 

[mOorteza]

می شود با یکی چای بخوری

با یکی سفر بروی

با یکی عکس بگیری

راه بروی..

اما فقط یکی ست که برایش چای می ریزی

با او حرف می زنی

راه می روی و

دوستش داری

افشین صالحی

 

[mOorteza]

تنهایی

مثل باران پاییزی

وسوسه ی قدم زدن است در خیابان،

که می روی و باز میگردی، و تازه می فهمی

خیس شده ای، تا مغز استخوان هات...

 

[mOorteza]

شب ها، پرنده هایش می روند

روزها، ستاره هایش

ببین!

آسمان هم که باشی

باز تنهایی

رضا کاظمی

 

[mOorteza]

آرام شده‌ام

مثل درختی در پاییز

وقتی تمام برگ‌هایش را

باد برده باشد!

 

[mOorteza]

اگر سنجاق مویت وا شود

از دست خواهم رفت

که سربازی چه خواهد کرد

با انبوه جنگاور؟!

علیرضا بدیع

 

[Dark.Knight]

تو را من چشم در راهم
شباهنگام
که می گیرند در شاخ تلاجن سایه ها رنگ سیاهی
وزان دلخستگانت راست اندهی فراهم
تو را من چشم در راهم.
شباهنگام، در آن دم که بر جا دره ها چون مرده ماران خفتگانند
در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام
گرم یادآوری یا نه
من از یادت نمی کاهم
تو را من چشم در راهم.

 

[ibest]

ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪ ،
ﻣﺴﺖ ﺷﺪ!
ﻭﺍﺭﺩ ﯾﮏ ﺭﺍﻩ ﺑﯽ ﺑﻦﺑﺴﺖ ﺷﺪ !
ﻛﺎﺵ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻢ ﺷﺮﺍﺏ ِ ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺩ
ﺧﺎﻧﻪﯼ ﺟﺎﻧﻢ ﺧﺮﺍﺏ ِ ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺩ !
ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﻋﺸﻖ ﺁﯾﺪ ﻭ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮﺩ ،
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻧﺎﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮَﺩ ، ﻣﻤﻜﻦ ﺷﻮﺩ ! .
ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺮ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺏ ﻭ ﻣﺎﻧﺪﻧﯽﺳﺖ ،
ﺭﺩّﭘﺎﯼ ﻋﺸﻖ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺩﯾﺪﻧﯽﺳﺖ!
ﺷﻌﺮﻫﺎﯼ ﺧﻮﺏ ِ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﺟﻬﺎﻥ ،
ﺳِﺮّ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺮﻭﺩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ !
‏ ﺳﺎﻟﮏ !
ﺁﺭﯼ ، ﻋﺸﻖ ﺭﻣﺰﯼ ﺩﺭ ﺩﻝﺳﺖ
ﺷﺮﺡ ﻭ ﻭﺻﻒ ِ ﻋﺸﻖ ﻛﺎﺭﯼ ﻣﺸﻜﻞ ﺍﺳﺖ!
ﻋﺸﻖ ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻮﺭ ﻫﺴﺘﯽ ﺩﺭ ﻛﻼﻡ !
ﻋﺸﻖ ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻌﺮ ، ﻣﺴﺘﯽ
ﻭﺍﻟﺴﻼﻡ

 

[Alamode]

هرکسی از ظن خود شد یار من
از درون من نجست اسرار من

 

[harajiha.ir]

وقت آن شد که سر خویش، من از غم شکنم
آهی از دل کشم و حلقهٔ ماتم شکنم
گر مراد دل من را ندهد این گردون
همه اوضاع جهان، یکسره در هم شکنم
باده از کاس سفالین خورم و از مستی
به یقین جام جهان بین به سر جم شکنم
گر شود رام دمی ساقی و می گیرم از او
ترک عقبی کنم و توبه دمادم شکنم
شرحی از یوسف گمگشته خود گر بدهم
شهرت گریه یعقوب، مسلّم شکنم
سر شوریدهٔ خود، گر بنهم بر زانو
صبر ایّوب، از این شهره به عالم شکنم
بارها یار بدیدم به صبوحی می‌گفت
عزم دارم که ز هجرم قدت از غم شکنم

 

[woodkid]

خاموش!

در باب سترگی‌ها
یا باید سکوت کرد
یا سترگ سخن گفت، این حکمت شادان من است!
به بالا می‌نگرم: آنجا هزاران دریای نور درهم می‌پیچد.
‌ای شب،‌ ای سکوت،‌ ای هیاهوی خاموش!...
نشانه‌ای می‌بینم
از دوردست‌های دور
به آرامی، رخشان،
صورتی فلکی به سوی من می‌آید...
والا‌ترین ستارهٔ هستی!
لوح مصور نقش‌های ابدی!
به سراغ من می‌آیی؟
هیچ کس ندیده است
آن زیبایی خموش تو را.
چه شد؟ از برابر دیدگانم نمی‌گریزد؟
این تصویر ضرورت!
لوح مصور نقش‌های ابدی!
اما تو، نیک واقفی
بر آنچه همگان منفورش می‌دارند،
و تنها من دوستدار آنم؛
زیرا که تو جاودانه‌ای!
زیرا وجودت لازم است!
عشقِ منْ تنها
از سر جبری ابدی، می‌درخشد.
‌ای مظهر اعلای وجود!
والا‌ترین ستارهٔ هستی!

فریدریش نیچه

 

[woodkid]

آن انسانِ کامل


در مغاک
انسانی می‌گریست
خروش برکشید:
«خانه‌سالاران
بارِمان فراز کشند
در جهان؛
بار فرو افکنم و سبکبار شوم
ظلمت هبوط کند
و نه هرگز فرا خیزد!»

قدیس از چکاد حقیقت <پاسخ کرد>:
«بشکیب!
چه، شکیبا هماره بشکیبد
بُوَد که تو یابی
هر آنچه شکیبا یابد!
خویشتن نیرومند کن، تیز فراز ایست!
آه‌ ای راستکار! خویشتن زورمند کن!
تیز فراز ایست بدین زمان!
چه، خداوندگارِ این سرای سپنج
اغواگرِ همهٔ گیهان
خداوند ماه‌های بی‌شمار است
و سالیان بی‌شمار در چنگ اوست.
اکنون اما <همه چیز> به پایان خواهد آمد
و اِئو‌‌ن‌هایت کمال خواهند یافت.
جهان سقوط کند و نه هرگز فرا خیزد!
پس روشنی به روشنان روَد
و تاریکی از خانه گاهش زدوده شود
او که در ژرفاست، فراز آید
او که در زندان،‌‌ رها شود
ارواحِ یاغیان، در جهان رنج برند!»

زبور مانوی

 

[signall]

ما لعبتکانیم و فلک لعبت باز......از روی حقیقتی نه از روی مجاز
یک چند درین بساط بازی کردیم.......رفتیم به صندوق عدم یک یک باز

 

[somayeh60]

دختران شهر

به روستا فکر می کنند

دختران روستا

در آرزوی شهر می میرند

مردان کوچک

به آسایش مردان بزرگ فکر می کنند

مردان بزرگ

در آرزوی آرامش مردان کوچک

می میرند

کدام پل

در کجای جهان

شکسته است

که هیچکس به خانه اش نمی رسد!


گروس عبدالملکیان

 

[kyle]

نه از مستی نه ازخُم می نویسم
نه ازعشقی که شدگم می نویسم
غمم نان است می دانی برادر؟
فقط از نان گندم می نویسم


از آنکس که برای لقمه نانی
شده غرق تلاطم می نویسم
از آن معتادِ از دنیا فراری
گرفتار ِ توهُّم می نویسم


من از آن عاملان فقر و فحشا
نشسته گوشهٔ قم می نویسم...
اگر دیدی به غیر از این نوشتم
به زور وضرب باتوم می نویسم


قلم بند آمد از دستم زبانش
فقط از دردِ مردم می نویسم
غمم نان است می دانی برادر؟
برای بار چندم می نویسم...

 

[ibest]

اندکی در لحظه هایت جستجو کن
شب تنهایی با هم..
شاید اینگونه سزاوار فراموشی نبود
چقدر با عجله...
غبار می تکانی از ردپای آخرین خاطراتمان
کنون ای اولین و آخرینم
کاش احساس آبی مرا می شنیدی.
تا همیشه به تماشای شب میروم
و تکه هایی از عشق مدفون میراث من است
و قلمی که هیچ گاه نتوانست آخرین حرفهای مرا با تو بگوید