زیبا ترین شعرهایی که تا به حال خواندید یا شنیدید

[دلنواز]

بانو حکیمان بر سرت در اختلافند

باید به جای فلسفه گیسو ببافند



دعوی پیغمبر شدن کن وقت خوبی ست

تا پلک هایت آسمان را می شکافند



پیغمبری خوب است اما کعبه هستی

چادر سرت کن زائرانت در طوافند



پلکی بزن نیرو بیاور جابه جا کن

تا کم شود مانور و آفند و پدافند



سکر آوری؟ شور آوری؟ شرعاً حلالی؟

بانو حکیمان بر سرت در اختلافند ...

 

[دلنواز]

تا لب سرخ تو دارد تب حوایی را

آدمی نیست که نشناخته رسوایی را


یوسف مصر دلش شور تو را خواهد زد

تو اگر کوک کنی ساز زلیخایی را


باید از هرچه دوات است سیامشق کند

میرعماد آن خط ابروی چلیپایی را


با چه حالی به تماشا بنشینم امشب

این به هم ریخته گیسوی تماشایی را


تو اگر لطف کنی چند غزل بنشینی

مفتخر می‌کنی امشب من و تنهایی را

 

[دلنواز]

وقتی بهشت عزوجل اختراع شد
حوا که لب گشود عسل اختراع شد!


آهی کشید و آه دلش رفت و رفت و رفت!
تا هاله ای به دور زحل اختراع شد!


آدم نشسته بود، ولی واژه ای نداشت...
نزدیک ظهر بود ... غزل اختراع شد...


آدم که سعی کرد کمی منضبط شود
مفعول و فاعلات و فعل اختراع شد...


«یک دست جام باده و یک دست زلف یار»
اینگونه بود ها..! که بغل اختراع شد

 

[دلنواز]

آه ای همدم دیرینه مرا یادت هست

ذره ای از من و آن خاطره ها یادت هست

بچگی های گره خورده به خاموشی ذهن

من همانم پسر سر به هوا یادت هست

کودک فتنه گر کوی قدیمی، آری ...

او که بیش از همه میخواست تو را یادت هست؟

آن که در منچ کمی دور اضافی میزد

تا که بازی برسد دست شما یادت هست؟

سنگ یا کاغذ و قیچی، به گواهی آید

کاغذم باخت به سنگ تو چرا؟ یادت هست

عهد ما در همه خاطره هایت پیداست

عهد اینکه نشوم از تو جدا، یادت هست

پسر کوچک همسایه به من میخندید

روز آخر وسط کوچه ی ما یادت هست

من چه مأیوس در آن لحظه نگاهت کردم

راستی، وعده ما بود کجا ... یادت هست ؟

 

[imanbaraty]

در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کان جا
سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت
چشمت به غمزه ما را خون خورد و می‌پسندی
جانا روا نباشد خون ریز را حمایت
در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود
از گوشه‌ای برون آی ای کوکب هدایت
از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود
زنهار از این بیابان وین راه بی‌نهایت

 

[wonnin]

دو سال است که می دانم

بی قراری چیست

درد چیست

مهربانی چیست

دو سال است که می دانم

آواز چیست

راز چیست

چشم های تو شناسنامه مرا عوض کردند

امروز من دو ساله می شوم.

گروس عبدالملکیان

 

[ibest]

باز هم شب شد و من ماندم و تکرار غزل
قلمی دست من افتاد به اصرار غزل

مبحث هندسه و یک ورق کاغذ و بعد
محور عشق من و چرخش پرگار غزل

یک جنون در دل من رقص کنان می کوبد
سر احساس مرا بر در و دیوار غزل

دوستت دارم و انگار مرا می سنجند
لحظه ها،ثانیه ها،باز به معیار غزل

چشم تو یاد من افتاد خودت می دانی
که کساد است در این مرحله بازار غزل

غرق روحانیت عشق تو هستم اکنون
چون که نزدیک شده لحظه ی افطار غزل

جمله ی آخر شعرم چه قشنگ است قلم
رج به رج نقش تو را بافته بر دار غزل

 

[ibest]

زندگـــی زیبـاســـت چشمـی بـاز کـن*
گردشـــی در کوچــه باغ راز کن*
هر که عشقش در تماشا نقش بست*
عینک بد‌بینی خود را شکسـت*
من مـیـــان جســـم‌ها جــان دیـــده‌ام*
درد را افکنـــده درمـان دیـــده‌ام*
دیــــده‌ام بــر شـــاخه‌ها احـســـاسـ‌ـها*
می‌تپــد دل در شمیــــم یاسها*
زنــدگــی موسـیـقـی گنـجشـکهاست*
زندگی باغ تماشـــای خداســت*
گـــر تـــو را نــور یـقیــــن پیــــــدا شود*
می‌تواند زشــت هم زیبا شــود*
حال من، در شهر احسـاسم گم است*
حال من،عشق تمام مردم است..

 

[ibest]

یکی از زیباترین شعرهایی که تابحال شنیدم:
از شاعر بزرگ مهدی جوینی؛

آزاد شو از بند خویش،زنجیر را باور نکن
اکنون زمان زندگیست،تاخیر را باور نکن
حرف از هیاهو کم بزن،از آشتی ها دم بزن
از دشمنی پرهیز کن،شمشیر را باور نکن
خود را ضعیف و کم ندان،تنها در این عالم ندان
تو شاهکار خالقی تحقیر را باور نکن
بر روي بوم زندگي،هر چيز ميخواهي بكش، زيبا و زشتش پاي توست، تقدير راباور نكن،
تصوير اگر زيبا نبود، نقاش خوبي نيستي، از نو دوباره رسم كن، تصوير را باور نكن،
خالق تو را شاد آفريد، آزاد آزاد آفريد،
پرواز كن تا آرزو، زنجير را باور نكن.!

 

[goldenboy_erfan]

رفیقی بایدم همدم، به شادی یار و در غم هم وزین خویشان نامحرم مرا بیگانگی باید

 

[ibest]

آغوش من دروازه های تخت جمشید است
می خواستم تو پادشاه کشورم باشی
آتش کشیدی پایتخت شور و شعرم را
افسوس که می خواستی اسکندرم باشی
این روزها حتی شبیه سایه ات هم نیست
مردی که یک شب بهترین تعبیر خوابم بود
مردی که با آن جذبه ی چشمِ رضاخانیش
یک روز تنها علت کشف حجابم بود
در بازوانت قتلگاه کوچکی داری
لبخند غارت می کند آن اخم تاتاری ت
بر باد دادی سرزمین اعتمادم را
با ترکمنچای خیانت های قاجاری ت
در شهرهای مرزی پیراهنم جنگ است
جغرافیای شانه هایت تکیه گاهم نیست
دارم تحصن می کنم با شعر بر لبهات
هر چند شرطی بر لب مشروطه خواهم نیست
من قرنها معشوقه ی تاریخی ات بودم
دیگر برای یک شروع تازه فرصت نیست
من دوستت دارم .. بغل کن گریه هایم را
لعنت به تاریخی که حتی درس عبرت نیست

رویا ابراهیمی

 

[javaher.76]

سلام ممنون از شعر های زیبا

 

[ibest]

در وادی عشق ِ تــو دلم خسته ترین است
وای از دل دیوانه که دل بسته ترین است

رفتن نتــوانم به رهــی گر تو نباشــی
در راه ِ غمت گام ِ من آهسته ترین است

من زخمــی ِ صد دشنه ی آلوده به زهــرم
باکی نبود ... زخــم ِ تو برجسته ترین است

تسلیــم قضا و قدرم در سفــر ِ جان
در مذهب ِ عشق دیده ی من بسته ترین است

در الفت ِ دیــرینه ی غم با من رســوا
پیــوند غم عشق تو ... پــیوسته ترین است

 

[miladkalantar]

چه غریب ماندی ای دل ! نه غمی ، نه غمگساری
نه به انتظار یاری ، نه ز یار انتظاری
غم اگر به کوه گویم بگریزد و بریزد
که دگر بدین گرانی نتوان کشید باری
چه چراغ چشم دارد از شبان و روزان
که به هفت آسمانش نه ستاره ای ست باری
دل من ! چه حیف بودی که چنین ز کار ماندی
چه هنر به کار بندم که نماند وقت کاری
نرسید آن ماهی که به تو پرتوی رساند
دل آبگینه بشکن که نماند جز غباری
همه عمر چشم بودم که مگر گلی بخندد
دگر ای امید خون شو که فرو خلید خاری
سحرم کشیده خنجر که ، چرا شبت نکشته ست
تو بکش که تا نیفتد دگرم به شب گذاری
به سرشک همچو باران ز برت چه برخورم من ؟
که چو سنگ تیره ماندی همه عمر بر مزاری
چو به زندگان نبخشی تو گناه زندگانی
بگذار تا بمیرد به بر تو زنده واری
نه چنان شکست پشتم که دوباره سر بر آرم
منم آن درخت پیری که نداشت برگ و باری
سر بی پناه پیری به کنار گیر و بگذر
که به غیر مرگ دیر نگشایدت کناری
به غروب این بیابان بنشین غریب و تنها
بنگر وفای یاران که رها کنند یاری
ه.الف.سایه

 

[wonnin]

از صدای گذر آب چنان می فهمم

تندتر از آب روان عمر روان می گذرد

زندگی را نفسی ارزش غم خوردن نیست

آن قدر سیر بخند که ندانی غم چیست

 

[wonnin]

من دلم می‌خواهد
خانه‌ای داشته باشم پر دوست،
کنج هر دیوارش
دوست‌هایم بنشینند آرام
گل بگو گل بشنو...؛
هر کسی می‌خواهد
وارد خانه پر عشق و صفایم گردد
یک سبد بوی گل سرخ
به من هدیه کند.
شرط وارد گشتن
شست و شوی دل‌هاست
شرط آن داشتن
یک دل بی رنگ و ریاست...
بر درش برگ گلی می‌کوبم
روی آن با قلم سبزبهار
می‌نویسم ای یار
خانه‌ی ما اینجاست
تا که سهراب نپرسد دیگر
" خانه دوست کجاست؟ "
(( فریدون مشیری ))

 

[benyamin1000]

اي توازجنس گل ابريشم

نام تو يعني تکرارشبنم

تا دريا درياست رودي جاري باش

تا عاشق تنهاست شعري کاري باش

 

[M.Graph]

باز دیشب
نگاه من به کجا بود?
که رویای عبث تورا در آغوش می فشرد
کاش امروز می ماند!
اما حیف
فردایی نیست
روزگار میگذرد
و ثانیه ها
رویای عبث تو را جر میدهد
ومن در تو غرق میشوم
در دریایی پر از خون
اگر سرابی ببینم
در خلافش حرکت میکنم
چون سراب است!
موج ها می برند
روح تهی مرا
صبح شده
باز وهمی دیگر
باز زندگی
وتکرار میشود این چرخه

 

[M.Graph]

رای برگشتنت آینه میکارم
گلدونای دلتنگو رو پلّه میزارم
لحظه های بی قصه رو طاقت ندارم

چشم من به راه عشقه
رفتنت گناه عشقه
اون روی سیاه عشقه، ماه من
ماه من تو چاه عشقه

یادمه اون شب که رفتی چشمو بستم
شیشه عمر جوونیمو شکستم
تا به تو پیغام دلجویی فرستم
اسمتو با شیشه کندم روی دستم

درد اومد، داد اومد
دلبر شیاد اومد
اما من دل برنداشتم
غیر تو دلبر نداشتم
حال اول درد عشقه، ماه من
كاری با آخر نداشتم

 

[M.Graph]

مومنی گفت آن جهان را چه کنم
من بی تو هر دو جهان را چه کنم

صد پرسید که بی عشق چه کنم
من بی تو دل بی نام و نشان را چه کنم