شعرهاي استاد محمد جاويد ( شاعر فروم )

[3epehr]

من كاملا با اين شعر موافقم مخصوصا اين بيت:

هر آنچه عقل تو كم بود بهتر// رهااز ماتم و غم بود بهتر

 

[alireza_zebel]

دوست عزيز لحظه هاي انتظار يا خود انتظار يكي از زجر آورترين حالات است ولي مي تواند بعدا" يك خاطره شيرين يا تلخ باشد

 

[m/javid]

سفره هفت سین

بــاز مـــی آیــــد بــــهـــار دلـنشین// بــاز بــلـبــل مــی شــود با گل قرین
بــاز صـــحــرا پـر شقایق می شود// بــاز روشــن قــلب عـاشق می شود
فــصــل ســـرد از هــیــبت باد بـهار// مــی کــنـــد از پــیـش روی او فـرار
ســفــره هــا بــا هـفت سین آراسته// بــا گـــل مـــهـــر و صــفـــا پیراسته
بــر ســر سفره جـوان و خُرد و پیر// ســبزه و آئــیــنـه و مــاهـی و سـیر
سـیـب و سـنـبـل در کـنـار یــاسـمـن// عطربــیــد مـِشک چــون مُشک خُتَن
سرکه و سنجد، سماق و شمع و گل// عـــیـــد آمــد بـــا دف و ســاز و دُهُل
ســال نــوتـحـویل و سال کهنه رفـت// هــم دل مــا تـازه شد هم شال و رخت
یــا مــُقــلّب،قــلب مـــارا شـــاد کــن// یـــا مـــُدبّـــر خـــانــــه را آبـــاد کـــن
یـــا مـــُحـــول ،اَحســــنُ الــّحالم نما// از بـــدیـــهــــا فـــارغُ الـــبـــالــم نـما
ایـــن دل «جـــاویــد» را پـاک از ریـا//کُــن خــــدا ،ای قـــادر بـــی مــنـتــها

 

[m/javid]

بازکن پنجره را
و ببین پر زدن بلبل باغ
که شده مست زبوی خوش و جان بخش بهار
وبکش با نفسی تند و عمیق
بوی عطر گل یاس
وببین مرغک آزردۀ عشق
که حزین بود و نزار
با شکوفایی گلهای بهار
شده سرمست غرور
دیگر آن سوزش سرمای زمستان
نخورد بر بدن سبز درخت
یا که شلّاق خزان
نکند غنچۀ گل را پرپر
بازکن پنجره را
پرکن از رایحه و عطر بهار
ریۀ خسته ز سوز و سرما
و ببین در همه جا
فرشی از سبزه وگل پهن شده ست
تک درختی که زسرما بدنش می لرزید
جامۀ سبز به تن کرده
تنش گرم شده ست
پولکی را که سپید است و قشنگ
یا که زرد است و بنفش
دست خیّاط زمان
روی این جامۀ سبز
دانه دانه زده با زیبایی
گوییا فصل بهار
کرده بر پیکر این تازه عروس
تورخوش رنگ و سپید
از لطافت چو حریر

این بهار هم گذرا است
سال دیگر شاید
نتواند بگشاید« جاوید »
باز این پنجره را



نوروز مبارک

اینم کارت تبریک من
http://www.iranclip.com/etc/norooz.html

 

[Behrooz]

شعر بسيار جالبي بود . دست شما درد نكنه دوست عزيز

اميدوارم در سال جديد شما را با كوله بار شعرهاي زيبايتان همچنان در اين انجمن ببينيم .

 

[m/javid]

بهاران رسید
پشت زمـستــان شکست ،هزار بر گل نشست // طبع طبیعت شکفـت، سـروش باران رسیــد
شکـوفه هـا یک به یک،خنده زنند بر بهار // آب زنــیــد راه را ،مـــوکــــب یـاران رسیـد
چـهـچۀ بـلـبـل بـه باغ، نغمۀ هُدهُد به راغ // داد بــه مـــا ایـن نوید،جشن هزاران رسیــد
روح زمــیـــن تــازه شـد، از نفس فرودین // پـنجـره را باز کن، باد بهاران رسید
دشــت و دمـــن لالـــه زار، با دَم جان بخش او // به یُمن باد بهار،روضۀ رضوان رسید
تنجه زده بر درخت، شکوفه های سپید // جــامـــۀ نــو در بَرَش ،عید خرامان رسیـد
جلوۀ «جاوید» یافت، بهار از لطف دوست // به هوش ای عاشقان،هـجر به پایان رسیـد

 

[m/javid]

هفت سین


بــاز مـــی آیــــد بــــهـــار دلـنشین / بــاز بــلـبــل مــی شــود با گل قرین
بــاز صـــحــرا پـر شقایق می شود / بــاز روشــن قــلب عـاشق می شود
فــصــل ســـرد از هــیــبت باد بـهار / مــی کــنـــد از پــیـش روی او فـرار
ســفــره هــا بــا هـفت سین آراسته / بــا گـــل مـــهـــر و صــفـــا پیراسته
بــر ســر سفره جـوان و خُرد و پیر / ســبزه و آئــیــنـه و مــاهـی و سـیر
سـیـب و سـنـبـل در کـنـار یــاسـمـن / عطربــیــد مـِشک چــون مُشک خُتَن
سرکه و سنجد، سماق و شمع و گل / عـــیـــد آمــد بـــا دف و ســاز و دُهُل
ســال نــوتـحـویل و سال کهنه رفـت / هــم دل مــا تـازه شد هم شال و رخت
یــا مــُقــلّب،قــلب مـــارا شـــاد کــن / یـــا مـــُدبّـــر خـــانــــه را آبـــاد کـــن
یـــا مـــُحـــول ،اَحســــنُ الــّحالم نما / از بـــدیـــهــــا فـــارغُ الـــبـــالــم نـما
ایـــن دل «جـــاویــد» را پـاک از ریـا / کُــن خــــدا ،ای قـــادر بـــی مــنـتــها

 

[m/javid]

شب وصل


یــار بـــــود و ستــــاره بـــــود و خــــدا** شــب وصــل و امــیــد و مــهــر و صـفـا
گوشــه ای دنــج فــارغ از کــم و بــیـش** در کــنــارم نـشـــســتـه، نــیـســت جـــدا
نـــــوش خــنــدی قــشنـــگ بـــر لــب او** دردلـــم بس خــروش و بــس غــــوغــا
اخــتــر بـــخــت مــن در آن شــب خـوش** شــــد درخـــــشان در آســمــــان وفـــــا
جـــامــــه ای از حـــریــر بـر تــن داشـت** تـــــن ســــیـــمــیـــن ز زیـــر او پــیـــدا
گــوشــــۀ مـــوی او دو یـــاس ســپـید** بــــا شــــمـیـمـی کـــه بــــود روح افــزا
آســـمـــان هـــم حســـودیـــش مــی شـــد** از چــنــیـن اخــتـــری کــــه بـــُد آنــجــا
او پـــر از عـــشوه بـــود و مـــن پـر شور** در جــمـــال و خـــصـــال بـــی هـــمــتــا
او بـــه مـــاه هـــم کـــرشــمـــه مـی فرمود** گـــــویــــیـــــا مـــــاه آمــــــده آنــــجــــا
گـــفـــتـــه هـــایـــش وزیـــن و خوش آهنگ** نــغـــمـــه ای دلــنــشـیـن و هــوش رُبـا
گـــرچــــــه روی زمــــیـــن مـــکانــــم بـــود** لـــــیـــــــک در اوج بــــــــودم و بـــــالا
کاش امـــشـــب ســــپــــیــــده بــــر نــــدَمَـــد** چـــون کــــه دانــــم کـــــه او رود فــردا
یا که «جـــاویـــد» مـــی شــد ایــن شب وصل** تـــا نـــگـــــردم دوبــــاره مــــن تــنـهــا

 

[m/javid]

راز و نیاز


پیرزنی کوربُد و گوژپشت// هستی او یک بز و مرغ و خروس
کلبۀ کوچک زگِل و خشت خام//کهنه حصیری زبرای جلوس

شیربز و بیضۀ مرغش خوراک// حرفۀ او رشتن نخ بود و بس
فصل زمستان که هوا سرد بود// گرمی کاشانه اش از خار و خس

در سحری سرد به درگاه حق// رازو نیازی بنمودی چنین :
شاکر لطف و کرمت ای خدا// نیست مرا جز توپناهی یقین

نسیتمی لایق این لطف تو// من چکنم این همه شرمندگی
نیست زبانی که بگویم ثنا // چون منم و این همه درماندگی

چشم ندادی که کنم بس گناه// مال ندادی که منیّت کنم
قدرت آزار ندادی به من// تا که جفا یا که اذیّت کنم

سیر نخفتم که شوم بی خبر// ازغم بی نانی طفل یتیم
گرم نَبُد کلبۀ محزون من// تا که نشوم با غم آنها ندیم

کس نَبُوَد در برِ من تاکنُم//غیبت ونمّامی این یا که آن
پای ندارم که نِهَم بر خطا // یا که شوم دردسر دیگران

همدم من این بز و مرغ و خروس// بسته زبانند وهمه هستی ام
قوت من از جانب آنان بُوَد// موجب دلگرمی و سرمستی ام

خانۀ من مأمن ابليس نيست// چون كه در آن معرفت كبرياست
او نتواند كه فريبم دهد// چون دلم آكنده زمهر خداست

مهر تو« جاويد» و منم ناسپاس// بنده شرمنده ام و بي پناه
ساتر اعمال سخيفم تويي// عفو نما آن چه كه كردم گناه

 

[m/javid]

سيزده به در



ايرانيان به سنّت ديرين خويشتن// ازكوچك و بزرگ،خرد و كلان پيرمرد و زن
درصبح سيزده زماه دل انگيز فرودين // روز نشاط و خرّمي و شادي زمين
در دامن طبيعت سرسبز نوبهار// روزي به سركنند كه مانَد به يادگار
هرسو نظر كني همه سبز است و لاله زار// شادي به دل جوانه زده با قدرت بهار
سبزه گره زنند به امّيد سال نيك// يا بند ازبراي خود امسال يك شريك

 

[m/javid]

معنای زندگی

زندگی را هرکسی یک جور معنا می کند// هرکسی یک جور با این زندگی تا می کند
از نگاهی معنی اش دلدادگی است // بودن و ماندن در عین سادگی است
یک نفر او را وفا معنا کند// دیگری آن را به کُلّ حاشا کند
از نگاه عاشقان، دیدار یار// سرنهادن بردروکوی نگار
گاهگاهی زندگی پژمردن است// بد سِگالی ،حرص وحسرت بردن است
یک نفر بر دار بیند زندگی// دار بَهرَش منتهای بندگی
زندگی بهر یکی هَمره شدن// در ره معشوق خاک ره شدن
یک نفر گوید بهار آرزواست// یا نوای دلکش آوای دوست
دیگری گوید که او رویا بُوَد// گرچه او فتانه و زیبا بُوَد
دیگری پوچی کند معنای او// گرشود با مشکلاتش روبرو
زندگی از دیدگاه من صفاست// مهرورزی با خود و خلق خداست
مهرورزی معنی« جاوید» عشق// روشنی بخش است چون خورشید عشق

 

[m/javid]

نوکردولت


نوکر دولت شدم دستم دراز است پیش او// تارسد پایان ماه عمرم به پایان می رسد
با دویست و ده تومن پولی که می گیرم کنون// گرشوم بیمار کی پولم به درمان می رسد
درخوراک و خرج منزل هم بسی در مانده ام// با چنین اوضاع کی کارم به سامان می رسد
یک طرف بقّال گوید چوب خطّت پرشده// موجرم زان سو دگر چون شیر غرّان می رسد
پول آب و برق و گاز قوزی بُوَد بالای قوز// از تلفن ناله ام آن سوی ایران می رسد
میوه را باید نگاهی کرد واز پیشش گذشت// حال کی دستم به ران مرغ بریان می رسد؟
بهر دانشگاه ، مهران پول می خواهد زمن// بهر کیف و کفش خود مهرانه گریان می رسد
والدۀ آقا مصطفی ازبهرخرج و بَرج خود // گاه با ناز و ادا گاهی شتابان می رسد
غم مخور «جاوید» گر حسرت به دل داری بسی// چون در آن دنیا غم و حسرت به پایان می رسد

 

[m/javid]

تا به خود بجنبیدیم ،این بهار هم بگذشت// خوب و بد نسنجیدیم ،این بهارهم بگذشت
گل خمود و پژمرده ،عندلیب آزرده// قدرگل نفهمیدیم ،این بهار هم بگذشت
نی دلی به دست آمد ،نی سری به سامان شد// با زمانه جنگیدیم ،این بهار هم بگذشت
دستهایمان خالی ،از گل محبّت بود // لحظه ای نخندیدیم ،این بهار هم بگذشت
عندلیب بستان خواند ،نغمه های شور انگیز// نغمه هاش نشنیدیم ،این بهار هم بگذشت
پنجره چو بگشودیم، با سلام داخل شد// یک نظر فقط دیدیم ،این بهار هم بگذشت
موکب بهارآمد،لیک بی خبرماندیم // رفتنش نمی دیدیم ،این بهار هم بگذشت
چون روال ِ«جاوید » است آمد و شدن هایش// از زمانه رنجیدیم ،این بهار هم بگذشت

 

[barbie]

با سلام خدمت شما دوستان محترم
از شما استاد محترم از بابت اشعار زبيا و راز جالبش ممنون
اين شعر را هم اگر به صورت عمودي بخوانيد به مانند خواندن افقي آن مي باشد :

نگارا به جانت كه داري وفا
به جانت وفا كن به دل بي جفا
كه داري به دل دوستي مرمرا
وفا بي جفا مرمرا خوشترا​

:specool: :specool: :thumbsup: :thumbsup: :thumbsup: :thumbsup:

 

[m/javid]

حدس بزنيد اين يار بي وفا را:

فدای غمزه و ناز تو گردم// اسیر سینۀ باز تو گردم
بگردم گردن و آن ران و پهلو// فدای چشم غَمّاز تو گردم

تو را هر روزعُریان بینم آنجا // گذارم دینم وآیینم آنجا
به پشت شیشه خوش جا کرده ای تو// زهجرت خوشۀ غم چینم آنجا

دو لنگت برهوا پشتت زمین است// هزاران چشم ِگشُنه در کمین است
کنی اندام لختت را هویدا// فدای شکل تو،دردم همین است

شود روزی بیابم رانی از تو؟// کنُم با آن مهیّا خوانی از تو؟
کشم برسیخ وآتش سینۀ تو ؟// کنُم یک بار اشکم رانی از تو؟

فدای روی تو هم برّه هم میش// تورا هرگز نخواهم کردمن کیش
اگر «جاوید » یازد برتو دستی// کشد را ن تو را............

 

[m/javid]

شكايت ني
درقيامت ني حكايت ها كند// ازمن و از تو شكايت ها كند
اين كه ما اورا چرا ببريده ايم؟// کزنیستانش چرا ما چیده ایم
اوبگوید تاب داری چیدنت؟// دوری از یاران خود را دیدنت؟
پس چرا من را زریشه چیده ای؟// مرگ من را با دوچشمت دیده ای
اوبگويد از غم هجران خود// ازغم دوري زنزديكان خود
از جفاي تيغ ما برپيكرش// ما كه ببريديم آن گونه سرش
تا از آن سازيم ساز خويش را // تا دهد تسكين دل پر ريش را
ما جدا کردیم اورا زاصل خویش// غصّه و غم در دلش کردیم بیش
او فدا شد تا نوايي سردهد// تا كه شايد غصّه ها را پردهد
ليك شد بس نغمه هايش جان گداز// گفت از هجروجدايي ، سوز و ساز
او به هر جمعیتی نالان شدی// دردهای کهنه را درمان شدی
نی نوای عاشقی سرداد و رفت// درره معشوق خود سرداد و رفت
گاه شد اوهمنشین یک شبان// گاه همراز دل دریا دلان
هیچ سازی همچونی دمساز نی// در طریق عاشقی سربازنی
هرکسی از ظن خود شد یا رنی// نغمه اش«جاوید » شد از بهروی

 

[m/javid]

صد زخم برتن داشتي از ظلمِ شيطان// پژمرده شد در باغ تو گلهاي ريحان
بال و پر مرغانِ عاشق را شكستند// دستان مردانِ مجاهد را ببستند
گلهاي باغت را يكايك سربريدند// باآز و كين، قلب شقايق را دريدند
با غُرّش شيراوژنان راست قامت// آن سروهاي سبز باغ استقامت
پيچيده شد طومارننگين قساوت// پاشيده شد از هم بساط ظلم و نكبت
باز آمدي سوي وطن با قلبِ پرخون// صد قصه در دل داشتي از دست گردون
روزي كه برگشتي تنت غرقابِ خون بود// از جور آن نا اهل دشتت لاله گون بود
آنروز منهم در كنارت گریه کردم// از ديدنت ویرانه هایت گریه کردم
ديدم چه سان ويران شده آن خانه ي عشق// ديدم چه سان آوار گشته لانه ي عشق
ديدم هزاران زخم برمرغان عاشق// ديدم به خون غلطیدن صدها شقایق
دیدم هجوم شب ستیزان بر شب تار// برخاک ذِلّت خُفتن آن قومِ بیمار
صد زخم برتن داشتي اما قدت راست// سرو قدت با خون مظلومان بپا خاست
خُرّم بشد بار دگر آن شهر خونين// دیگر نَبُد ترسی در او از آن و از این
عطر اذان پيچيد در گلدسته ي شهر// جوشيد آب زندگي در بسترِ نهر
زخم تنت تيمارشد با استقامت// بار دگر گشتي بلند و راست قامت
‹‹جاويد›› شد خرداد در تاريخ ايران// ماهي كه شد آزاد خرمشهرِِ ويران

 

[m/javid]

بوسه

بوسه یعنی مُنتهای عاشقی// بردلت بارد بلای عاشقی
بوسه یعنی من دگرما گشته ایم// باهوای کوی دل آغشته ایم
بوسه یعنی مهرمن تقدیم تو// خاطراتش مانده درتقویم تو
بوسه یعنی غنچۀ گلهای باغ // بوسه می سازد تنت را داغ داغ
بوسه یعنی هجرمان پایان گرفت// درد بی درمانمان درمان گرفت
بوسه یعنی اشتیاق هردولب// بوسه یعنی طعم شیرین رُطب
بوسه یعنی داد بی آوای دل// چون زنی برلب بگویی وای ِ دل
بوسه گاهی معنی مهرپدر// بردل مادربیاندازد شرر
بوسه گاهی معنی هجر و فراق// لحظۀ تلخ جدایی ،انشقاق
بوسه گاهی بوی شهوت می دهد//مزّه هتک وجسارت می دهد
بوسه گاهی جای معنای سپاس// گیرد و، تا لطف را دارند پاس
بوسه ی« جاوید » بر دست کَسی// کو بگیرد حق کَس از ناکَسی

انشقاق= پراکنده شدن

 

[m/javid]

جام دگر ده مرا


عاشق زار توام،جام دگر ده مرا// باسخنی زعشق خویش ، بازخبرده مرا
گرچه برایم ضرر، دارد اگر می خورم// زان لب نوشین خود ، باز ضرر ده مرا
این دل خاموش من، بی تو بُود سرد و یخ//زاتش عشقت بیا ، شور و شررده مرا
صحبت تو ای صنم، چون گهری قیمتی است// از صدف بسته ات،دُرّو گهر ده مرا
شمس و قمر روی تو ،مشک ختن بوی تو// چهرۀ خود برگشا ،شمس و قمر ده مرا
بی تو چنان مرغکی ،بی پر و بالم کنون// بهروصال رُخت ،باز تو پر ده مرا
ازغم هجران تو، دیدۀ «جاوید» تار// نکهتی آور زخود ،نوربصرده مرا

 

[m/javid]

کاش می شد
کاش می شد می شدم همچون یکی باز شکاری// برفراز آسمان شهر او پرواز می کردم
بعد صید آن خرامان کبک خوش رفتار// قلب اورا عاشقانه با دلم دمساز می کردم

کاش می شد می شدم همچون گلی زیبا// تامرا می چید و در گلدان مکان می داد
آب می داد او مرا با شبنم اشکش// این گل پژمرده را هرلحظه جان می داد

کاش می شد می شدم من یک پرنده// تا مرا آن یار زیبا در قفس می کرد
دانه می خوردم زدست مهربان او// می پریدم دربَرَش هرلحظه ای که او هوس می کرد

کاش می شد می شدم بیت الغزل هایش// تا شوم «جاوید » دردیوان شعراو
با صدای دلنوازش خوانَدَم هرروز// تا ببارد برتنم باران مهر او