شعر های تاریک

[Faridbahrami]

شب در زوال خواهش دستانم جارى بود
و حجم دردناک تنم
در انتظار مهربان ترين زن دنيا مى سوخت.
در کوچه هاى بومى
بوى بلوغ هاى فاسد
انديشه هاى سالم را بيمار مى کرد
در کوچه هاى بومى
شب هاى امتحان اصول و فقه
من آيه هاى قديمى را
در سطل هاى الکل و تنهايى مى شستم
و دختران بالغ بندر
آواز هاى تاريخى ام را
مى نوشيدند.
از دست هاى من
فرياد قرن ها نتوانستن برميخواست
فرياد قرن ها
در برزخ کثيف محروميت ماندن و "هيچ" را ديوانه وار پذيرفتن
و دست هاى من
فرمان منع عشقبازى سگ هايم را صادر مى کرد
وقتى که احتياج شريفم را
در لحظه هاى نتوانستن
از دست مى دادم.
وقتى که هيچ چيز غير از گريستن نميتوانست
آن غده هاى طولانى را
در ژرفناى دلم
منفجر کند.
شب مثل غار باستانى مجهولى بود
که من در آستانه ى آغازش
و لحظه هاى سالم خواهش هايم
لاى شيار هاى کثيفش
مى مردند.
(ابراهيم منصفى)

به ياد دختر فرهاد

 

[Faridbahrami]

دلخوشيم که در نيمه ي تاريک دنيا
کسي ما را گم کرده است
و دارد در به در
دنبالمان مي گردد
کسي که زنگ در را
هميشه بعد از هجرت ما
به صدا در خواهد آورد ..

- عباس صفاری


فردا... مگر وقوع معحزتى
يا اتفاق ساده اى
يا طلعت ستاره ى اقبالى
شايد...
فردا...!!!!

 

[kyle]

در زلف تو بند بود داد دل ما

در بند کمند بود داد دل ما

ای داد به داد دل ما کس نرسید

از بس که بلند بود داد دل ما

 

[Milad88]

تمام بند بند استخوانم گریه می خواهد
ببار ای ابر باران زا میان شعرهای من
که بغض ناآشنای آسمانم گریه می خواهد
بهاری کن مرا جانا که من پابند پاییزم
و آهنگ غزل های جوانم گریه می خواهد
چنان دق کرده احساسم میان شعر تنهایی
که حتی گریه های بی امانم گریه می خواهد

 

[Milad88]

نمي دانم پس از مرگم چه خواهد شد٬

نمي خواهم بدانم كوزه گر از خاك اندامم چه خواهد ساخت

.ولي بسيار مشتاقم كه از خاك گلويم سوتكي سازد٬

گلويم سوتكي باشد به دست كودك گستاخ و بازيگوش

و اويكريز و پي در پي ٬دم گرم گلويش برگلويم سخت بفشارد

و خواب خفتگان خفته را آشفته تر سازد

بدين سان بشكند

در من سكوتم مرگبارم را

 

[esharje.com]

این جهان پر از صدای حرکت پاهای مردمیست که همچنان که ترا میبوسند
در فکر خوش طناب دار ترا میبافند
فروغ

 

[helia999]

ای آرزوی گــــــمشده، مـــهمان کیستی
درد منــــــی، بگو که درمـــــــان کیستی
دامان من ز اشـــک ندامــت پر آتش است
ای نـــوگل شکـــــفته به دامــان کیستی
شد پنجه ی که شانه ی آن زلف پرشکن
ای جمـــع حسن و لطف پریشان کیستی
با آن تن شـــگفت که خوش تر از جان بود
جانِ کـه هســــتی و جـــــــانان کیستی
ای صبـــــح آرزو به کی لبـــخند می زنی
سحــــر آفریــن کاخ و شبستان کیستی
من بی تو همچو ماهی بر خاک مانده ام
آب حـــــــیات سیــــنه ی بریان کیستی
من میزبــــان درد و غم و رنج و حسرتــم
ای آرزوی گمشــــــده مهـــمان کیستی

 

[woodkid]

میلادی دیگر

چرخ زنان و پرّان در دَوَرانی گسترنده
قوش ندای قوشچی را نمی‌تواند شنید.
همه چیز فرو می‌پاشد، کانون را پایداری نیست،
جهان را آشوبِ محض فرا گرفته،
سیلاب تیرۀ خون رها شده است
و همه جا آیین معصومیت غرق می‌شود.
بهترین‌ها عاری از هر مرام و
بدترین دستخوش هیجانی شهوانی.
بی‌گمان مکاشفه‌ای در کار است.
بی‌گمان میلادِ دوباره نزدیک است.
میلاد دوباره! هنوز این کلام به زبان نیامده
منظری عظیم از درون جان جهان
چشمانم را می‌آزارد: جایی در ریگزار صحرا
پیکری با اندام شیر و سر انسان
با نگاهی مات و بی‌رحم چون خورشید
ران‌های آهسته‌اش را می‌جنباند، همچنان که گرداگردش
سایۀ پرندگان بیزار صحرا یله می‌رود
تیرگی دگر بار فرود می‌آید، اما اکنون می‌دانم
که بیست قرن خواب سنگین را گهواره‌ای جنبان
به کابوسی سهمگین برآشفته است،
و اینک کدام هیولای ناهنجار، هنگامه‌اش سرانجام فرا رسیده،
به جانب بیت‌لحم می‌خزد تا در آنجا زاده شود؟

ویلیام باتلر ییتس

 

[ibest]

از پَسِ این همه برف
که در دلم بارید
بوی تو می آید
گل کاشتی بهار !

"شهاب مقربین"

 

[farshad10]

تو بمان
با من بی کس تنها شده، یارا تو بمان
همه رفتند از این خانه خدا را تو بمان

من بی برگ خزان دیده دگر رفتنی ام
تو همه بار و بری، تازه بهارا تو بمان


داغ و درد است همه نقش و نگار دل من
بنگر این نقش بخون شسته نگارا تو بمان

زین بیابان گذری نیست سواران را لیک
دل ما خوش به فریبی است، غبارا تو بمان

هر دم از حلقه عشاق، پریشانی رفت
بسر زلف بتان! سلسله دارا تو بمان

شهریارا، تو بمان بر سر این خیل یتیم
پدرا، یارا، اندوه گسارا تو بمان

سایه، در پای تو، چون موج، دمی زار گریست
که سر سبز تو باد کنارا تو بمان

هوشنگ ابتهاج

 

[farshad10]

وقتی دلم به درد میاد و کسی نیست به حرفهایم گوش کند،

وقتی تمام غمهای عالم در دلم نشسته است،

وقتی احساس می کنم دردمند ترین انسان عالمم...

وقتی تمام عزیزانم با من غریبه می شوند...

و کسی نیست که حرمت اشکهای نیمه شبم را حفظ کند...

وقتی تمام عالم را قفس می بینم...

بی اختیار از کنار آنهایی که دوسشان دارم..

بی تفاوت می گذرم...

 

[T-Roy]

من مرگ را دیده ام

در چشمان کودکی در حسرت پناه

من مرگ را دیده ام

در سیلاب نفرت

من مرگ را دیده ام

در اواره گی دل های شکسته

اری

من مرگ را از روشنی دروغین افکار تاریک زمان دیده ام

دیده ام

در فریاد های زنجیر شده در زندان های تحقیر

من دیده ام این مرگ را ، که کنایه ای است از واقعیتی تلخ

و اما تلخ

آه

انسانی را دیدم که با غروب چشم هایش طلوع تنهایی را ویران کرد

من مرگ را دیده ام

در مه الود ترین عشق بازی های اجباری از روی ساعت های دروغین

من مرگ را دیده ام
در بغض های گرفته در اعماق غروری له شده

من مرگ را دیده ام

در روح خسته ی قربانی به دار اویخته شده

خدایا
خدایا

دیگر بس است

خسته ام از این کنایه ها.....

نگاه هایم تار شد

خداوندا

کفر نمیگویم

من از این خلقت بی رحمانه بیزارم

بیزار..........

نیلوفر دلمقانی

 

[kyle]

عبدالحمید ضیایی



چه می خواهند آخر این فقیهان حلب ای عشق؟

از این سی پارۀ اندوه، این درد طلب ای عشق؟

صلاح الدین ایوبی، صلاح الدین زرکوبی

یکی شمشیر و فتوا دارد و آن یک طرب ای عشق

گرسنه در حصار تلخ زندان زنده در گورم

چه خواهی کرد با اصحاب خود یا للعجب ای عشق

کفن شد بوریای کهنه در مهمانی آتش

قدح خم کرده ام شاید بیاید جان به لب ای عشق

که من عیسی بن خویشم بر فراز جلجتا تنها

و هر کس می تراشد از تنم اصل و نسب ای عشق

سلام ای عطر کولی! ای جوانمرگی! دلم تنگ است

مرا با خود ببر! من خسته ام از روز و شب ای عشق!​

 

[ibest]

فرياد ها مرده اند
سكوت جاريست
تنهايي
حاكم سرزمين بي كسي

 

[ibest]

به قول فروع:
((چراغ هاي رابطه تاريكند))
و من افسرده از ناتواني اين روح
افسرده از شنيدن آواي خوشبختي ماهيان ساده دل
كه سوار بر رود پوچي اند
من از نگاه حزن آلود خويش افسرده ام
و از شنيدن اين كه
چراغ هاي رابطه تاريكند
من از ناتواني اين روح افسرده ام.

 

[imanbaraty]

در شب کوچک من ، افسوس
باد با برگ درختان میعادی دارد
در شب کوچک من دلهرهء ویرانیست
گوش کن
وزش ظلمت را می شنوی ؟
من غریبانه به این خوشبختی می نگرم
من به نومیدی خود معتادم
گوش کن
وزش ظلمت را می شنوی؟
در شب اکنون چیزی می گذرد
ماه سرخست و مشوش
و بر این بام که هر لحظه در او بیم فرو ریختن است
ابرها، همچون انبوه عزاداران
لحظهء باریدن را گوئی منتظرند

 

[wonnin]

تو رفته ای و من هنوز باورم نمی شود
و هر چه می کنم که از تو بگذرم ؛ نمی شود!

نمی شود! چطور بی تو سر کنم؟! خودت بگو!
دگر دوام می شود بیاورم؟ نمی شود ...

نگو خدا نخواست! هی نگو که قسمت این نبود!
من این بهانه ها و حرف ها سرم نمی شود!

جنون به حال من دچار می شود بدون تو!
بد است حالم آنقَدر ، که بدترم نمی شود!

تمام شهر خواستند بشنوم که رفته ای
تمام شهر! بشنوید! من کَر َم ! نمی شود!
پرتو پاژنگ

 

[somayeh60]

هیچ‌کس از آسمانِ گرفته

توقعِ آفتاب نمی‌کند.

با دلتنگی‌اَت کنار بیا مرد!



رضا کاظمی

 

[ibest]

.
به خانه ام سری بزن،بهار را بهانه کن
دوباره خلوت مرا بیا پر از ترانه کن

مرور کن مرا ببین چقدر با تو شاعرم
دل بهانه گیر را بمان و بی بهانه کن

تمام واژه های من به پای چشمهای تو
ببار و دفتر مرا تو ناب و عاشقانه کن

زلال بی دریغ من!شبیه ماجرای عشق!
تبسمی کن و مرا بهار جاودانه کن

شبیه بغض پنجره پراز هوای بارشم
بیا و صبح کاذب مرا تو صادقانه کن

در این هوای اطلسی،در این دقایق غزل
به خانه ام سری بزن ،بهار را بهانه کن

 

[ibest]

.
به خانه ام سری بزن،بهار را بهانه کن
دوباره خلوت مرا بیا پر از ترانه کن

مرور کن مرا ببین چقدر با تو شاعرم
دل بهانه گیر را بمان و بی بهانه کن

تمام واژه های من به پای چشمهای تو
ببار و دفتر مرا تو ناب و عاشقانه کن

زلال بی دریغ من!شبیه ماجرای عشق!
تبسمی کن و مرا بهار جاودانه کن

شبیه بغض پنجره پراز هوای بارشم
بیا و صبح کاذب مرا تو صادقانه کن

در این هوای اطلسی،در این دقایق غزل
به خانه ام سری بزن ،بهار را بهانه کن