شعر های تاریک

[Geronimo]

بدرود عاشقانه ترين لحضه ها،دورد
يادش به خير با تو حضورم چه سبز بود

اما سكوت محض زمين در حجوم سرب
همدست سنگ و آهن و سيمان، تو را ربود

بعد از تو بر سياهي شب تكيه مي كند
مردي كه از لطافت خورشيد مي سرود

حتي طلوع در افق چشم هاي او
همچون غروب بي رمق و سرد مي نمود

اينك درون معبد اوهام خويشتن
تا صبح پيش پاي خودش مي كند سجود ​

 

[Geronimo]

وقتی تو نیستی
نه هست های ما
چونانکه بایدند
نه باید ها...
مثل همیشه آخر حرفم
و حرف آخرم را
با بغض میخورم
عمریست
لبخند های لاغر خود را
در دل دخیره میکنم:
باشد برای روز مبادا ​

 

[Geronimo]

هشتاد ساله می شوم
و باز
دنبال نشانه ای از تو ام
در غسالخانه
لابه لای کفن ها

و روز قیامت
دلم شور تو را می زند

آیا خداوند تو را خواهد بخشید؟​

 

[Geronimo]

دلتنگ خواهم ماند

همیشه

نه برای با تو بودن

برای

آمیزش عشق و طعم خوش لیمو

برای عاشقی هایم

برای

همه آن چیزهایی که ندیدی

 

[Geronimo]

دستی تکان نداد وقتی دلم شکست
باور نمی کنم شاید نداشت دست
هر چند می شنید فریادهای دل
اما غریبه وار از کوچه رخت بست
من با خیال او اینجا نشسته ام
او بی خیال من با دیگری نشست
دیریست مانده ام بیهوده منتظر
ای کاش می رسید یارم ز دور دست
هرگز ندیدمش اما هنوز هم
نفرین نمی کنم شاید نداشت دست....​

 

[Geronimo]

من دلم برای آن شب قشنگ
من دلم برای جاده ای که عاشقانه بود
آن سیاهی و
سکوت
چشمک ستاره های دور
من دلم برای " او " گرفته است...

 

[Geronimo]

از عذاب رفتن تو مي سوزم تو اوج غربت
واسه بودن با تو ندارم يه لحظه فرصت
اينجا اشك تو چشام رو به كسي نشون ندادم
اگه بشكنه غرورم خم به ابروم نمي يارم
وقتي نيستي هر چي غصه است تو صدامه
وقتي نيستي هر چي اشكه تو صدامه
از وقتي رفتي دارم هر ثانيه از غصه رفتنت مي سوزم
كاشكي بودي و مي ديدي كه چي آوردي به روزم
حالا عكست تنها يادرگاره از تو
خاطراتت تنها باقي مونده از تو
وقتتي نيستي ياد تو هر نفسات آتيش مي زنه به اين وجودم
كاشكي از اول نمي دونستي كه من عاشق تو بودم

 

[Geronimo]

ای سلطان سرزمین پهناور دل کوچکم !
تورا در کوچکترین ذرات آرزوهایم ،
تورا در اعماق سیاهی وجودم ،
در کم ارزشترین نفسهای بریده بریده ام ،
در کوتاهترین لحظه های بیاد تو بودنم ،
در دوردست ترین نقاط ناشناخته شادی هایم ،
در کشدارترین شب تنها به تنهائی فرورفتنم ،
در قوس و قزح نادیده دل مطرود و غمگینم ،
در شناورترین بلم بی سرنشین آرامشم ،
در بلندترین قله فریاد احتیاجم ،
در بیرحم ترین دمهای سرد ناامیدی و بی پناهیم ،
آرزومندم.

 

[Geronimo]

صدف را دیده ای ای مهربان دوست؟

که گوهر در درونش جای دارد

که می داند؟ که این زیبایی من

گل عشق تو را در پای دارد

*
به زندانی که نامش زندگی هست

نفس هایم سرِ آزار دارد

به شب هایی که نامش انتظار است

سکوتم معنی تکرار دارد

*

به چشمانم چنان برقی نشسته

که خوابش لذت دیدار دارد

صدای ساعت دیواری من

نشان از بودن دیوار دارد

*

کسی در پشت دیوارم نجنبید

صدای خش خش پایی نیامد


اگرچه غنچه آمد بر لب من

صدای چنگ زیبایی نیامد

*

تو با آواز خود شب را شکستی

ولی من بی دریچه مانده ام باز

هوای پر زدن هایم کجا رفت؟

ز یاران باز هم جا مانده ام باز!

*

چه کس گفته که دل،

اندازه یک مشت بسته ست؟

کجا یک مشت بسته می تواند

مکان آرزوها و غم عشق

و حسرت های بی اندازه باشد؟!

*

ببین من سادگی را دوست دارم

و آن ایینه که تصویر من داشت

به من آموخت که درد غریبی

نشان از غربت تقدیر من داشت

*

به این دنیا اگر خندیده باشی

شود مشتت نشان از کوهِ خروار

اگر عشقی به جانت آتشی زد

شود زیبایی ات صدها هزار بار

*

صدف را دیده ای ای مهربان دوست؟

که گوهر در درونش جای دارد

که می داند؟ که این زیبایی من

گل عشق تو را در پای دارد

 

[Geronimo]

آسمان اینجا آبیست...
من بین غریبه ها نیستم....
همه آشنایند اما....!!!!!
هیچ آشنایی نیست...می دانی؟!!
دلم بین این همه آشنایان غریبه..... پوسیده است...
احساس حباب را حالا می فهمم... وقتی روی آب نگران ترکیدنست...!​

 

[Geronimo]

شنیده ام سخنی که پیر کنعان گفت ***فراق یار نه آن میکند که بتوان گفت
حدیث هول قیامت که گفت واعظ شهر*** کنایتی است که از روزگار هجران گفت
نشان یار سفر کرده از که پرسم باز*** که هر چه گفت برید صبا پریشان گفت
فغان که آن مه نامهربان مهر گسل*** به ترک صحبت یاران خود چه آسان گفت
من ومقام رضا بعد از این وشکر رقیب ***که دل به درد تو خو کرد و ترک درمان گفت
غم کهن به می سالخورده دفع کنید*** که تخم خوشدلی اینست پیر دهقان گفت
گره به باده مزن گرچه بر مراد رود ***که این سخن به مثل باد با سلیمان گفت
به مهلتی که سپهرت دهد زراه مرو*** ترا که گفت که این زال ترک دستان گفت
مزن زچون وچرا دم که بنده مقبل*** قبول کرد به جان هر سخن که جانان گفت
که گفت حافظ از اندیشه تو باز آمد ****من این نگفته ام آنکس که گفت بهتان گفت

 

[Geronimo]

باشد تو برو لیک دل من اینجاست

بی آنکه بگویم دل تنگم تنهاست

بی آنکه بگویم تو نباشی سخت است

باشد تو برو جای تو اینجا سبز است

با آنکه تو آنرا دل خود نامیدی

با آنکه تو چون صبح به او تابیدی

با آنکه دودستت به خیالش وصل است

باشد تو برو ماندنت اینجا سخت است

دیگر نه نیازی به دل من داری

نه عهد دگر بهر شکستن داری

من نیز خدای دل خود را دارم

تا درد دلم را به دلش بسپارم

تا آنکه بگویم دل تنگم تنهاست

او رفته ولی عکس نگاهش اینجاست

با اوست که گویم غم خود پنهانی

آنجاست که بیند من و این ویرانی

آنجاست که او با غم من می خندد

تو عهد شکستی و خدا می بندد

آری تو برو فرصت ما رفت به باد

آنجا که دلت نغمه ی رفتن سر داد

آنجا که نگاهی به نگاهت لغزید

آنجا که به دل بوی خیانت پیچید

آنجا که پی ام داد کشیدی برگرد

آنجا که دلم بی تو شبی را سر کرد

باشد تو برو سایه ی تو سنگین است

مادام که باشی دل تو غمگین است

پرواز کن و با دو پر شاد برو

من نیز گذشتم ٬ تو هم آزاد ٬ برو . . .

 

[Geronimo]

دل از من برد و روي از من نهان كرد
خدا را با كه اين بازي توان كرد
شب تنهاييم در قصد جان بود
خيالش لطف‌هاي بي‌كران كرد

 

[Geronimo]

آواز عاشقانه ی ما در گلو شکست
حق با سکوت بود، صدا در گلو شکست
دیگر دلم هوای سرودن نمی کند
تنها بهانه ی دل ما در گلو شکست
سربسته ماند بغض گره خورده در دلم
آن گریه های عقده گشا در گلو شکست
ای داد! کس به داغ دل باغ دل نداد
ای وای! های های عزا در گلو شکست
آن روزهای خوب که دیدیم خواب بود
خوابم پرید و خاطره ها در گلو شکست
"بادا" مباد گشت و "مبادا" به باد رفت
"آیا" ز یاد رفت و "چرا" در گلو شکست
فرصت گذشت و حرف دلم نا تمام ماند
نفرین و آفرین و دعا در گلو شکست
تا آمدم که با تو خداحافظی کنم
بغضم امان نداد و خدا... در گلو شکست

 

[Geronimo]

از شاخه گل وجودم که عاشقانه در شوره زار کاشتم
تا روزی شکوفا شود
از غصه ها و غمهایم که در پستوی دلم حبس کرده ام بگو
از درد و عذابی که این سالها کشیده ام
از صدای بغض آلودم
از چشمان من که همیشه در انتظار جاری کردن اشک بوده اند
اما قادر به انجام این کار نبودند
از روزگار بی وفا بگو
که می دانم حرفها بسیار داری دل من
نمی دانم چرا وقتی حرف می زنی همگان بر این باورند
که عاشق و دلشکسته ای
به آنان بگو که هر دردی عشق نیست و
هر هجران کشیده ای عاشق نیست
بگو باورشان غلط است
بگو تنها عشق نیست که دلی را می سوزاند یا
عاشق شدن تنها در آدمیان نیست
ای دل ببار که از باریدن تو داغ دلم به سردی می گراید
ببار و بغض های چندین ساله را که همانند سیلابی بر من انباشته شده بود را تخلیه کن
ای دلم ببار و به عالمیان بگو که درد دل من از چیست و از کیست
ای دل من تو گریستی و غصه هایم و درد و رنجهایم را با خود شستی و بردی
حال چه کسی برای تو گریه کند
دل من؟

 

[Geronimo]

ای روز ! چه بی صفا و جان فرسائی
ای شب ! چه سیاهکار و وحشت زائی
ای چرخ ! چه پست و مست و بی پروائی
ای عمر ! چه جانگزا و بی معنائی
تنها تو فقط خیالِ او ! زیبائی

 

[Geronimo]

برای دویدن وقت بسیار است
وقت داریم تا فاصله ها را طی کنیم اما اینک زود است
لحظه دیدار شیرین است اما حال فراغ را غنیمت بشمار
وجودش گرمی دهنده زندگی بخش
و نگاهش امید را برایت به ارمغان می آورد
زندگی را برایت زیبا میکند
طعم خوش لحظه هایت را در کنارش می یابی
ولی خودت را سبک کن همانند پر با نوزش باد
از او دور شو و فاصله را کم نکن
حال به همین که هستی بسنده کن تا روزش رسد که مبادا جز این کنی
بیندیش دلیل این کار را که بی تفکر کاری نکن
که خنده همگان را بر خود ارزانی دهی

 

[Geronimo]

نمی دانم چرا امشب واژه هایم خیس شده اند
مثل آسمانی که امشب می بارد....
و اینک باران
بر لبه ی پنجره ی احساسم می نشیند
و چشمانم را نوازش می دهد
تا شاید از لحظه های دلتنگی گذر کنم

 

[Geronimo]

دیگه حوصله ای برام نمونده
تنها همدم و محرم رازهایم تاریکی و تنهایی است
که همیشه با من بوده و از من جدا نشده
دیگه انگار خدا هم صدامو نمیشنوه
دیگه نمیدونم چه کنم
وقتی خدا هم منو نمی بینه
پس امیدم واسه روزهای اینده و ادامه این زندگی
چی میشه
نمی تونم
از زندگی بریدم
فقط دارم شب و روزهامو میگذرونم
تا مرگ بیاد و منو از همه چیز ها نجات بده
زندگی به امید زندست
اما واسه من که امیدی ندارم زندگی دیگه چه معنایی داره
جز نقشی تکراری
که تحملش هم برام سخت شده

 

[Geronimo]

امروز چه دل تنگم
امروز چه دلتنگم
مثل من که مثل من گم ترانه کمرنگم


آه ای منه جان خسته
عصیان فرو ریخته
انفجاره پنهان و افسانه ی ناگفته


امروز که دلتنگم ناگهانه طغیان کن
شهر بهت و بهتان رابه حادثه مهمان کن

امروز چه دلتنگم...