ای بابا.. مگه من گفتم شما حق ندارید از کسی متنفر باشید؟ من گفتم دلیل مخالفتون با ایشون چیه.
افراد محبوب هم همیشه مخالفان خودشون رو دارند. این کاملاً طبیعیه. حالا تعداد مخالفانشون می تونه حتی خیلی زیاد باشه... به صرف داشتن مخالف که نمیشه شخصی رو نامحبوب و منفور برچسب زد.
داريوش جان
فقط در فوتبال بدين گونه نيست و متاسفانه سالهاي طولاني است كه اين به عنوان بخشي از فرهنگ ما تبديل شده است و اظهار تاسف من نه تنها بابت فوتبال بلكه در تمام اركان زندگي ما است . در طول تاريخ معاصر ما نمونه هاي فراواني وجود دارد كه شخصيت يك مرد يا زن بزرگ كه سالها براي وطنش خدمت كرده است را به دليل يك اشتباه ( كه ممكن است از هر انسان سر بزند ) لگدمال كرده ايم . من منظورم از اين جمله اين بود كه تمرين كنيم كه اين عادت را از خود دور كنيم . شما در بخش موبايل بسيار فعال هستيد و يقين مي دانم كه مشكلات بسياري از كاربران را برطرف مي كنيد . با راهنمايي / دادن يك لينك / معرفي يك فروشگاه خوب و . . . اما تنها لازم است كه از شما خطايي سر بزند ؛ همه فراموش مي كنيم كه اين آقا داريوش ما كلي زحمت كشيده چند سال در اين فروم وقت گذاشته و بدون داشتن چشمداشتي دوستاني را راهنمايي كرده . همه در مقابل شما صف آرايي مي كنند كه شخصيت شما را بكويند و اين انصاف نيست .
اگه دایی حتی با وجود افول تواناییهای جسمیش تعویض نمی شد به خاطر این بود که همیشه عامل روحیهء تیم ملی و بازیکناش بود. تو خیلی از بازیها میدید که با حضور دایی تو زمین بازیکنای خستهء ما جون تازه ای می گرفتند. نبودش هم برای تیم همیشه یک بار روانی منفی رو در پی داشت.
اگه بخواید به حرف مطبوعات ورزشی (که متآسفانه باید گفت 80 درصددشون دنبال حاشیه سازی و سخن پراکنی و چاپ مطالب عامه پسند هستند) استناد کنید که باید خیلی از مسائل دیگه رو هم نادیده بگیرید.
شاید هم بیشتراز 80 درصد. راجع به زندگی خصوصی و روابط خانوادگی ورزشکارا هر چی میخوان می نویسن. نظارتی هم نیست. اونها بیشتر به شنیده ها و شایعات و حرف و حدیثهای یک کلاغ چهل شده استناد می کنن. اونوقت شما چه طور به چنین نشریاتی اعتماد دارید؟ جای تأسف داره واقعاً...
حرف اون تماشاچی ها همونقدری برای من سندیت داره که توهین های رکیک و ناموسیشون به بازیکنان و مربیان و داوران.
خوب شد گفتید و گرنه من فکر می کردم اینا علم غیب دارن!
حرفی که هیچ پایه و اساس معتبری نداره لایق هیچ جوابی هم نیست.
ولی هر چی که هست مي خوام بگم که پيوند زدن بين احساسات شخصي خودمون و شرايط اجتماعي کار درستي نيست...شما از دایی متنفرید ( به خودتون مربوطه) ولی نمیتونید اینو به جامعه تعمیم بدید....
سلام
دایی گل بی عیب نیست... دایی هم مثل همه ادمها به پروسه آزمون و خطا – اشتباه و تبری جستن و بازگشتن عادت داره...اما تا اونجایی که به فوتبال این سرزمین مربوط میشه اسطوره به کرات دل مردم رو شاد کرده و افتخارات ارزشمندی روواسه این مروز و بوم کسب کرده ...
اینجا خوردن نمک و شکستن نمکدان مساویست با زشت ترین کارها ... و قدر شناسی و قدردانی از مهمترین صفاتی که ساکنان ا ین سرزمین به واسطه بهرهمندی ازهمین ویژگیها سرامد بنی بشر شدند..
هر گل دایی گلی بود بر سر مردم و لبخندی از ته دل فوتبالدوستان..شاید روزی یک بازیکن با سبک بازی مشابه دایی ظهور کنه اما دایی نمیشه... مثل بکن باوئر که در فوتبال آلمان تکرار نمیشه...
این ایراد ماست که به محض قبول یک شکست انگشت اشاره رو به سوی دایی نشانه و از مسائل بنیادی فاصله گرفتیم...
متاسفانه در کشور ما نگاه توسعه ای به فوتبال وجود نداره و این امر محدود شده به یکسری فعالیت کوتاه مدت ...=>(برای اصلاح فوتبال باید از سازمان تربیت بدنی شروع کرد و برای اصلاح تربیت بدنی هم ...!!!)
ضمنا حالا که دایی نیست خیلی راحت میشه به تماشای بازیهای تیم ملی نشست!!!!!!!... از نسل طلای فوتبال ایران هم دیگه خبری نیست.... فوتبال دنیا به سرعت پیشرفت میکنه و ما با اوردن مربیان تاریخ مصرف گذشته و امتحان پس داده داخلی(امثال قلعه نوعی) هنوز در همون سطح کسل کننده قبلی هستیم...
بدبختانه اگه تا دیروز شکست از مکزیک و پرتغال تا بن دندان مسلح در جام جهانی فاجعه به حساب میومد امروز خیلی راحت از کنار بازی بی هدف و احساسی تیم ملی و تساوی با تیمهای درجه دو اروپایی (بلاروس) وآسیایی ( در تهران )می گذریم!!!!!!!!
بی خیال این که نود دقیقه زیر توپ می زنیم و نود دقیقه گزارشگر تلویزیون از تیم تعریف میکنه؛ بی خیال اینکه یواشکی از نود درصد ترکیب تیم برانکو استفاده میکنیم؛بی خیال اینکه احساساتمون به خاطر باخت به پرتغال چهارم جام خدشه دارمیشه ولی با تساوی مقابل سوریه و بیلوروس اصلا به روی خودمون نمیاریم!!
(نکته جالب اینجاست که ارکان اصلی تیم قلعه نوعی رو بازیکنانی تشکیل میدن که در سال گذشته علیرغم انتقادات پی در پی کارشناسان!! و مربیان داخلی با پافشاری خود برانکو به تیم ملی دعوت و بازیکن فیکس ایران شدن... امثال نکونام و تیموریان.. )
..........................
من نمیدونم جناب آگاه که در قالب یک ایرانی وطن پرست ظاهر شده!! از کدوم وطن و کدوم ارزشها صحبت میکنن که برای همه دوستان نا شناخته هستش!!
يک سوال براي من مطرح هستش .. خیلی ممنون میشم اگر جواب سوالمو بدید ... چطور يک شخص مي تونه درباره يک جامعه خودشو محق بدونه که ارزشگذاري انجام بده؟
اين الگويي که فراتر از درک و انتخاب همین مردمه چطور به شما رسيده و چطور شما رو قادر کرده
درباره مردم تصميم گيري کنيد؟
فرد چطور مي تونه براي جامعه معيار تعيين کنه؟ مثلا همین معیار (محبوب نبودن دایی در جامعه)..چطور به این نتیجه رسیدید؟...با شعار یه عده لمپن در بعضی ورزشگاهها؟!...
همه می دونن اکثر تماشاگرها رو قشر احساسی و جوون تشکیل میدن ..اگه با لیدرها که جرقه رو آغاز میکنن برخورد بشه دیگه شاهد چنین مسائلی نخواهیم بود...
اگر عده ای از روی ناآگاهی در ورزشگاهها به دایی فحاشی کردن که مورد تایید بعضیها بوده یعنی بعضیها پایگاه مردمی داشته و دارد؟چیزی رو که از دیریچه ذهن خودتون تفسیر مبکنبد رو به جامعه تعمیم میدید؟...
سبک بازی و اخلاق حرفه ای دایی عوام پسندنیست...واسه همین هر جا میره (منظور بعضی ورزشگاههاست ) یه عده زیادی فحشش میدن ولی در مورد خداداد قضیه کاملا برعکسه... این خداداده که که به همه فحش میده ...شما این جمله رو به دفعات از خداداد شنیدید... فلانی تا حالا پاشو به جای حساس گربه نزده حالا در مورد فوتبال اظهار نظر میكنه...
شخصیت،شهرت ،اعتبار و آبرو ذره ذره و یا به قول قدیمیها شب به شب جمع شدنی هستند، ولی همه یکباره و با یک لغزش رفتاری گفتاری از دست میره...
ضمنا همه میدونن که محبوبیت در جامعه نسبیه..اونوقت شما با همون معیارها و خط کشیهای خودتون
دایی رومنفور میدونید....اگه منظورتون صداهاییه که از سکوها میشنوی این شعارها ماحصل یه تفکره..یه تفکر مسموم که بیشترین نقش رو در تخریب این بازیکن داشته
ببينيد وقتى يك بازيكن معروف میشه يه سرى احترامات و چشم ها دنبالش هستند. خيلى ها هم هستند چشم ندارند او را ببينند.
بر اثر تبلیغات منفی بعضی ها(مربیان ایرانی رو میگم..امثال قلعه نوعی – جلالی و در راس همه لمپنها مایلی کهن و مصطفوی) قبل!! و بعد از جام جهانی عده ای حقیقتا ازدایی متنفر شدند و عده زیادی سوار بر موج منفی در ورزشگاهها به تخریب دایی پرداختند...
وقتی در مسائل مهمتر سیاسی و اجتمایی، به راحتی از طریق آلت دستی مثل صدا و سیما، دروغ تحویل مردم می دن و عوام هم این چرندیات رو باور می کنن، فوتبال که دیگه ارزششو نداره
جناب آگاه!.....محبوبیت و شهرت در دوران بازیگری اگر چه یکی از عوامل مهم ماندگاری ورزشکارها در ذهن جامعه بشمار می ره...ولی چیزی که مسلمه اینه که در صورتی این ورزشکار به اسطوره تبدیل میشه که بعد از دوران بازیگری با حفظ شان و جایگاه این ارزشها رو تداوم ببخشه . شان و جایگاه قطعا چیزی جز رعایت شخصیت اجتماعی نیست...
اونایی که پس از مواجه شدن با هر گونه موفقیتی از سوی دایی چاره کار رو در کوچک شمردن این موفقیتها میدونستن امروز هم چاره ای ندارن جز اینکه این موفقیت رو تصادفی بخوننن!
چون دایی در راستای افکارشون حرکت نمیکنه به دنبال بهانه ای بودن و هستن که با کسب هر نتیجه نه چندان جالب شخصیت دایی رو تخطئه و موفقیتهای این بازیکن رو کم اهمیت جلوه بدن...
به زعم این عده که تعدادشون اصلا قابل توجه نیست حضور مقتدرانه سایپا در صدر جدول کار چندان سختی نیست!!!!!!!!!!!
آیا نباید مرزی میان منتقد و مخالف قائل شد؟..آیا انتقاد یعنی زیر سوال بردن هر آنچه هست با ادبیاتی تهاجمی و برانداز مابانه..؟
خوشبختانه مردم ما فرق خوب و بد رو می فهمن ..نیازی نیست که بعضیها بخوان و اجازه داشته باشن تا شعور مردم رو زیر سوال ببرن ...مثل همین دوست عزیزمون جناب آگاه که معلوم نیست چه پدر کشتگی با دایی داره !...
....................................................
برای اطلاع سایر دوستان من قبلا تو این فوروم کاربر فعال بودم... (laura )و(blasco) شناسه های قبلیه منه... http://forum.persiantools.com/u32745.html
ضمنا من آذری زبان نیستم...ولی بیشترین احترام رو برای هموطنان آذری قائلم... (به خصوص دایی اسطوره فوتبال ایران) اولین بازیکن آسیایی که در مقر فیفا روی سن رفت ...کسی که در نمایشگاه فیفا جای پاش کنار پله و مارادونا روی زمین به یادگار ثبت شد ....آقای گل جهان ..وتنها افتخار فوتبال این مملکت...
چند ماه قبل تو این فوروم (زمان جام جهانی) بدترین توهینها رواز بعضیها از شنیدم (فقط به خاطر حمایت از دایی و مربی خارجی تیم ملی ، حالا که ناکارامدی وصله های ورزش ثابت شده این دوست عزیزمون جناب آگاه نمیخواد واقعیتها رو بپذیره ...
براتون آرزوی موفقیت میکنم جناب آگاه!
آن دسته از دانشجویانی که سال 73 از کنار زمین چمن دانشگاه شریف رد می‌شدند بازیکنی را می‌دیدند که به تنهایی در سرمای زمستانی با شورت ورزشی دور زمین می‌دود و تمرین می‌کند.شاید هیچکس گمان نمی‌کرد آن بازیکن سخت‌کوش اردبیلی که با پیکان قرمز رنگش صبح به صبح به دانشگاه می‌آمد و بعد از تمام شدن کلاس‌هایش راهی زمین چمن می‌شد، بعدها به اسطوره‌ای در فوتبال ایران تبدیل شود.
” آنقدر با سر به دیوار خانه‌مان هد زدم که گچ دیوار خانه‌مان ریخت”.
دایی دیر فوتبال را شروع کرد چرا که به پدرش قول داده بود اول تحصیلش را تمام کند و بعد سراغ ورزش برود. اولین بازی ملی‌اش را در 24 سالگی انجام داد و از آن پس بیش از 10 سال است که در سطح اول فوتبال ایران بازی می‌کند. قابلیت‌های استثنایی‌اش هر مربی‌ای را وادار میکرد تا از او بطور ثابت استفاده کند. اعتماد به نفسی که در دایی هست را در کمتر فوتبالیستی می‌بینیم. کار و بار یک مهندس که به جماعت لمپن و سطح فرهنگی خاص که بیافتد تقابل دیدنی میشود اما دایی نشان داد در طول این 14 سال چگونه با آن‌ها برخورد کند.نه فک و فامیل دایی در فدراسیون بود، نه پارتی خاصی داشت. او نشان‌دهنده قشری بود که تنها و تنها با لیاقت به همه چیز رسید. دیگر تا سالها مثل دایی نخواهد آمد. اسطوره‌ای ناب که در این آشفته بازار با لیاقت به همه‌جا رسید
“زمانی که در بازیهای آسیایی پکن مصدوم شدم، یک سال و نیم یک نفر در را به رویم باز نکرد که آقا اصلا تو هستی؟”
می‌توان گفت این اخلاق اوست که از او دایی ساخته است.در اوج متواضع، بی‌سر و صدا، بدون جار و جنجال کار خودش را می‌کند. طی چند سالی که در آلمان بازی میکرد، خبرنگاران سمج آن کشور که از کاه کوه می‌سازند( و نمونه آخرش ماجرای مهدویکیا) نتوانستند کوچکترین ضعف اخلاقی از او بدست آورند. دایی 30 ساله ومجرد آنقدر با اخلاق بود که تنها به هدف اصلی‌اش که فوتبال بود فکر کند و در زمانی که قدرتمندترین مهاجمان تاریخ فوتبال بایرن مونیخ نظیر البر حضور داشتند مربی را وادار کند تا از او در ترکیب فیکس استفاده کند. یادمان نمی‌رود عکس روی جلد روزنامه بیلد را که در جشن قهرمانی بایرن علی دایی را به تصویر کشیده بود که در میان انواع مشروب‌ها و الکل‌های رنگارنگ وجشن بازیکنان در گوشه‌ای نشسته و تنها نظاره‌گر است. دایی در تمام سال‌هایی که به فوتبال مشغول بوده است، یک قران از پول‌هایش را از ایران خارج نکرده است،همه را در ایران به کار انداخته است. ساخت چندین و چند کارخانه در زادگاهش که مستمری صدها خانوار را تامین می‌کند تنها گوشه‌ای از این کمک‌هاست.در ماجرای زلزله بم که بسیاری از ورزشکاران برای مطرح کردن نام خود کمک‌هایشان را به رخ این و آن می‌کشیدند، دایی بدون سرو صدا دهها میلیون تومان به بمی‌ها کمک کرد بی‌آنکه درصدد مطرح کردن خود باشد. آن‌ها که از نزدیک او را می‌شناسند می‌دانند که در هرکار خیرخواهانه‌ای او پیش‌قدم است و ثروت خود را بی‌هیچ چشم‌داشت صرف مردم کشورش کرده و هیچ منتی را بر سر هیچکس نه گذاشته و نه می‌گذارد.چه مطابق با آنچه همیشه گفته است؛ ” تنها با خدا معامله می‌کند”.
دایی هیچ‌گاه محبوب نبوده است چرا که در عمرش نه از کسی باج خواسته و نه به کسی باج داده است. با هیچ کس تعارف ندارد. آن‌جا که حق پایمال میشود می‌ایستد و حقش را می‌گیرد. 15 سال است که نقش سیبل فحاشی و تهمت را بازی کرده است.هرگاه گل می‌زند میگویند که تیم مقابل ضعیف بوده! و یا شانسی بوده است. 109 گل برای تیم ملی زده است( رقمی که هیچ کس به خواب هم نمی‌بیند) بعد عنوان می‌کنند که همه را به مالدیو زده. لمپنیسم را ببینید تا کجا. چقدر پست و چقدر حقیر.در کجای جهان، در کدام مملکتی به بازیکنی که برای تیم ملی کشورش گل زده است چنین رفتاری می‌کنند؟ هر وقت تیم می‌برد او هیچ‌کاره است و بقیه بازیکنان بوده‌اند که زحمت کشیده‌اند. هر وقت تیم می بازد بر روی سر دایی آوار می‌شوند حتی اگر یک اشتباه هم نداشته باشد. نمونه آخرش بازی با مکزیک. میرزاپور پاس اشتباه داده است، مهدویکیا می‌خواهد از 50 متری گل بزند، رضایی توپ را لو داده و گل خوردیم، کریمی در زمین راه رفته، مربی تعویض‌هایش درست نبوده ، همه بازیکنان در نیمه دوم بد بازی کرده‌اند اما دایی باید فحشش را بخورد.چقدر حق‌کشی؟ چقدر؟ تا جایی که صدای علی پروین هم درمی‌آید که چرا به دایی حمله میکنید. عادت ما ایرانی‌هاست که بعد از هر باخت می‌گردیم به دنبال کسی که تمام عقده‌هایمان را سرش خالی کنیم و دایی مدت‌هاست که این نقش را بر عهده گرفته است. خدا را شکر که در این مملکت زمان بازی که میشود همه کارشناس می‌شوند. هر بقال و چقال و نقالی به خودش اجازه می‌دهد که بدون کمترین اطلاعات ورزشی شدیدترین حمله‌ها را به او بکند و انواع و اقسام فحش‌ها و تحلیل‌های عوامانه را نثار او و بازی او کند. از آن تحلیل‌هایی که مثلا” دایی به مربی تیم ملی خط می‌دهد!”، ” دایی باعث شده تا مهاجمان جوان ما بسوزند!”" قدیم‌هایش خوب بود الآن نیست”. در طول این سالها تیم ملی بیش از 10 مربی عوض کرده است و جالب اینجا که هر کدام تا آمده‌اند از دایی به عنوان بازیکن فیکس استفاده کرده‌اند. از طالبی و شاهرخی گرفته تا ایویچ و بلازویچ و ایوانکوویچ. دایی ارث پدری اینها بوده یا ما بغض و کینه داریم و حسد می‌ورزیم؟ چرا اینقدر غرض؟ علی دایی جز خدمت به فوتبال ایران چه کرده است؟ مگر نیست که هر مهاجمی زمانی که در کنار دایی قرار گرفت اوج فوتبال خود را سپری کرد؟ دوره اوج خداداد عزیزی چه زمانی بود؟ دوره اوج مدیرروستا چه زمانی؟ عقل نداریم، چشم که داریم. دایی چه گناهی کرده که مستحق چنین عقوبتی است؟ مگر همین 2 ماه پیش نبود که دایی در سن 37 سالگی در 10 بازی باشگاهی 14 گل زد؟ قسم حضرت عباستان را باور کنیم یا دم خروس را؟ هر بازیکنی یک روز بد بازی می‌کند، یک روز خوب. همه جای دنیا همین است. یک روز خوب. یک روز متوسط . یک روز هم بد. بازی دوم برزیل در همین جام را ببینید. رونالدو 70 دقیقه هیچ کار مثبتی نکرد. مردم برزیل آنقدر فحشش دادند؟ زیر باران ناسزا گرفتندش؟ در خبرها آمده بود که دایی بعد از بازی در تحمل این حجم ناسزا و توهین به گریه افتاده است. این رسمش بود؟ ببینید که با افتخار مملکتمکان چه میکنیم. عوض روحیه دادن و تشویق انتظار داریم تیم چهارم جهان را ببریم و اگر نبردیم کاپیتان تیم را که حتی یک پاس اشتباه هم نداده است زیر انتقاد و فحش بگیریم و اشک او را درآوریم. خجالت هم خوب چیزی است به خدا. بس کنید آقایان. بس کنید. راه‌های بهتری هم برای ابراز وجود هست.
افتخاری که دایی در فوتبال به آن رسیده است، به ذهن هیچ فوتبالیست نه تنها ایرانی، که حتی آسیایی نیز خطور نمی‌کند. کدام ایرانی و حتی کدام آسیایی است که در فینال جام باشگاه‌های اروپا حاضر شده باشد و مدال نقره آن مسابقات را به گردن آویزد؟ کدام فوتبالیستی است که در 149 بازی ملی برای کشورش 109 گل زده باشد؟ اولین و تنها بازیکن آسیایی که در مقر فیفا در زوریخ روی سن رفته باشد کیست؟ چه کسی است که در نمایشگاه فیفا جای پایش در کنار پله و مارادونا روی زمین به یادگار ثبت شده باشد؟ کیست که یک گروه موسیقی در برلین به افتخارش آهنگ می‌سازد؟ کیست که چندین فصل در معتبرترین لیگ‌های اروپایی و در بالاترین سطح بازی کرده است؟ دروازه‌های چلسی و آث‌میلان وصدها باشگاه مقهور قدرت اعجاب‌انگیز چه کسی شده است؟ کیست که اوتمار هیتزفلد، بکن‌بائر و پوشکاش به تحسینش لب گشودند؟ افتخار فوتبال ایران است علی دایی. در تمام دنیا ما را و فوتبال ما را با علی دایی می‌شناسند.
با کوبیدن دایی نه او کوچک میشود و نه منتقدانش بزرگ می‌گردند. آن قدر مقام و شخصیت او بزرگ و دست‌نیافتنی است که این غرض‌ورزی‌ها، این کینه‌توزی‌ها و این حسادت‌ها نمی‌توانند ذره‌ای وجود اساطیری او را بیالایند چه که فوتبال ما و فوتبال این قرن به ستاره‌ای چون او افتخار می‌کند. اسطوره‌ای چون او که تا ابد سایه‌اش بر فوتبال ما و کشور ما سنگینی می‌کند هرچند قدرش را ندانیم و لعن و نفرینش کنیم و به تیر تهمت و افترا از خود برانیمش.
امان از ما مردم زنده‌کش مرده پرست.
منبع...bazgasht.net
