مشاعره از نوع هزاردستان

[sedo]

ای صبا نکهتی از کوی فلانی به من آر

زار و بیمار غمم راحت جانی به من آر

قلب بی‌حاصل ما را بزن اکسیر مراد

یعنی از خاک در دوست نشانی به من آر

حافظ

 

[*luna*]

بازار و نقد و ناقد و کالا بسوخته

زر گشته مس جسم ز اکسیر جان چنانک

ز اکسیر مس‌ها را استا بسوخته

ایمان و مؤمنان همه حیران شده ز عشق


مولوی

 

[sedo]

دست از مس وجود چو مردان ره بشوی


تا کیمیای عشق بیابی و زر شوی

حافظ

 

[trian]

از بخت سبز چون شمع، صائب گلی نچیدیم

در اشک و آه شد صرف، یکسر وجود ما را

 

[sedo]

با کمال احتیاج، از خلق استغنا خوش است

با دهان خشک مردن بر لب دریا خوش است

هیچ کاری بی تامل گرچه صائب خوب نیست

بی تامل آستین افشاندن از دنیا خوش است

صائب تبریزی

 

[*luna*]

بر خاک کوی دوست گذاری نمی‌کنی

ترسم کز این چمن نبری آستین گل

کز گلشنش تحمل خاری نمی‌کنی

در آستین جان تو صد نافه مدرج است

 

[sedo]

شود در جهان چشمهٔ آب، خشک

نگیرد به نافه درون بوی مشک

فردوسی

 

[*luna*]

به آب اندر آمیختن خاک را

هرانچ از گل آمد چو بشناختند

سبک خشک را کالبد ساختند

به سنگ و به گچ دیو دیوار کرد


فردوسی

 

[trian]

اگرخود درین کالبد جان بدی

جز از دست جاییش جنبان بدی


فردوسی

 

[sedo]

ماییم و می و مطرب و این کنج خراب

جان و دل و جام و جامه پر درد شراب

فارغ ز امید رحمت و بیم عذاب

آزاد ز خاک و باد و از آتش و آب

خیام

 

[*luna*]

به شادی رخ آن یار مهربان گیرد

نوای مجلس ما چو برکشد مطرب

گهی عراق زند گاهی اصفهان گیرد

فرشته‌ای به حقیقت سروش عالم غیب

حافظ

 

[sedo]

بران ابر باران خجسته سروش

به گودرز گفتی که بگشای گوش

فردوسی

 

[*luna*]

اگر دل ز لشکر هراسان بدی

یکی گیو گودرز بودست و بس

سوار ایچ با او ندیدند کس

ستوه آمد از چنگ یک تن ****


فردوسی

 

[sedo]

خبر شد به خاقان که صحرا و کوه

شد از نعل پولاد پوشان ستوه

نظامی

 

[*luna*]

سپاهی که دریا و صحرا و کوه

شد از نعل اسپان ایشان ستوه

نبد شیر درنده را خوابگاه

نه گور ژیان یافت بر دشت راه


فردوسی

 

[sedo]

به تندی ببستش دو دست و میان

که نگشاید آن بند پیل ژیان

فردوسی

 

[*luna*]

به خشم اندرون شیر جنگی بود

به بالای سرو و به نیروی پیل

به آورد خشت افگند بر دو میل

نیاید به گیتی ز راه زهش

فردوسی

 

[sedo]

ترا از دو گیتی برآورده‌اند

به چندین میانجی بپرورده‌اند

فردوسی

 

[*luna*]

چو شمشیرش آتش برآرد ز آب

میانجی کند ابر بر آفتاب

کجا گشت شاهین او صیدگیر

ز شاهین گردون بر آرد نفیر


نظامی

 

[sedo]

ز هر سو برانگیخت بانگ و نفیر

برو انجمن گشت برنا و پیر

هرانجا که بایست دینار داد

به کنداوران چیز بسیار داد

فردوسی