مشاعره!!!

[Mehdi14]

تيغ سيراب است موج بحر طوفان زاي عشق
داغ ناسورست فلس ماهي درياي عشق
پرده گوش فلک گرديد شق از کهکشان
نيست هر نازکدلي را طاقت غوغاي عشق

 

[m-o-h-s-e-n]

قرار و خواب ز حافظ طمع مدار ای دوست


قرار چیست صبوری کدام و خواب کجا

 

[Mehdi14]

الا ای نوگل رعنا که رشک شاخ شمشادی
نگارین نخل موزونی همایون سرو آزادی
به صید خاطرم هر لحظه صیادی کمین گیرد
کمان ابرو ترا صیدم که در صیادی استادی

 

[wonnin]

یارم چو قدح به دست گیرد, بازار بتان شکست گیرد.

هر کس که بدید چشم او گفت, کو محتسبی که مست گیرد.

 

[m-o-h-s-e-n]

دود آه سینه ی نالان من

سوخت این افسردگان خام را

محرم را ز دل شیدای خود

کس نمی بینم ز خاص و عام را

با دلا رامی مرا خاطر خوش است

کز دلم یک باره برد آرام را

ننگرد دیگر به سر و اندر چمن

هر که دید آن سر و سیم اندام را

 

[wonnin]

دود آه سینه ی نالان من

سوخت این افسردگان خام را

محرم را ز دل شیدای خود

کس نمی بینم ز خاص و عام را

با دلا رامی مرا خاطر خوش است

کز دلم یک باره برد آرام را

ننگرد دیگر به سر و اندر چمن

هر که دید آن سر و سیم اندام را

ی دل شکایت‌ها مکن تا نشنود دلدار من ای دل نمی‌ترسی مگر از یار بی‌زنهار من
ای دل مرو در خون من در اشک چون جیحون من نشنیده‌ای شب تا سحر آن ناله‌های زار من

 

[m-o-h-s-e-n]

نوای گرم نی از فیض آتشین نفسی است


ز سوز سینه بود گرمی ترانه ما

 

[wonnin]

نوای گرم نی از فیض آتشین نفسی است


ز سوز سینه بود گرمی ترانه ما

ای رستخیز ناگهان وی رحمت بی‌منتها ای آتشی افروخته در بیشه اندیشه‌ها
امروز خندان آمدی مفتاح زندان آمدی بر مستمندان آمدی چون بخشش و فضل خدا

 

[m-o-h-s-e-n]

آشنایی نه غریب است که دلسوز من است

چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت

خرقه ی زهد مرا آب خرابات ببرد

خانه ی عقل مرا آتش میخانه بسوخت

چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست

همچو لاله جگرم بی می و خمخانه بسوخت

ماجرا کم کن و باز آ که مرا مردم چشم

خرقه از سر به در آورد و به شکرانه بسوخت

ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی

که نخفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت

 

[wonnin]

آشنایی نه غریب است که دلسوز من است

چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت

خرقه ی زهد مرا آب خرابات ببرد

خانه ی عقل مرا آتش میخانه بسوخت

چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست

همچو لاله جگرم بی می و خمخانه بسوخت

ماجرا کم کن و باز آ که مرا مردم چشم

خرقه از سر به در آورد و به شکرانه بسوخت

ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی

که نخفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت

تا بهار دلنشین آمده سوی چمن/ ای بهار آرزو بر سرم سایه فکن

 

[Agha_Jo0n]

نفست باران است
دل من تشنه ی باریدن ابر
دل بی چتر مرا میهمان کن

 

[m-o-h-s-e-n]

تا بهار دلنشین آمده سوی چمن/ ای بهار آرزو بر سرم سایه فکن

نفست باران است
دل من تشنه ی باریدن ابر
دل بی چتر مرا میهمان کن

نزدیک شد آن دم که رقیب تو بگوید


دور از رخت این خسته ی رنجور نمانده ست

 

[wonnin]

تو باش ، نه به این خاطر که در این دنیای بزرگ تنها نباشم

تو باش ، تا در دنیای بزرگ تنهاییم ، تنها ترین باشی . . .

 

[mohammad_84]

یادت نمی​آید که او می کرد روزی گفت گو
می گفت بس دیگر مکن اندیشه گلزار من
اندازه خود را بدان نامی مبر زین گلستان
ا ین بس نباشد خود تو را کآگه شوی از خار من

 

[Agha_Jo0n]

نیست در عالم ز هجران تلخ تر
هر چه خواهی کن و لیکن آن مکن

 

[m-o-h-s-e-n]

نرگسش عر بده جوی و لبش افسوس کنان

نیم شب دوش ببالین من آمد بنشست

سر فراگوش من آورد به آواز حزین

گفت ای عاشق دیرینه ی من خوابد هست

عاشقی را که چنین باده ی شبگیر دهند

کافر عشق بود گر نشود باده پرست

 

[Agha_Jo0n]

تو را در بوستان باید که پیش سرو بنشینی
و گر نه باغبان گوید که دیگر سرو ننشانم
سعدی

 

[m-o-h-s-e-n]

مجوی عیش خوش از دور باژگون سپهر

که صاف این سر خم جمله دردی آمیز است

سپهر برشده پرویز نیست خوش افشان

که ریزه اش سر کسری و تاج پرویز است

 

[Mehdi14]

تن پرستان زير ديوار از گراني مانده اند
ورنه مي آيد شرر بيرون به بوي دل زسنگ
شام غفلت گر چنين افسانه پردازي کند
پاي خواب آلود مي آيد برون مشکل زسنگ

 

[m-o-h-s-e-n]

گفتم غم تو دارم گفتا غمت سر آید

گفتم که ماه من شو گفتا اگر برآید

گفتم ز مهر ورزان رسم وفا بیاموز

گفتا ز خوب رویان این کار کم تر آید

گفتم که بر خیالت راه نظر ببندم

گفتا که شبروست او از راه دیگر آید

گفتم که بوی زلفت گمراه عالمم کرد

گفتا اگر بدانی هم اوت **** آید