هر روز يك شعر تازه

[kyle]

تنت ...

به دشت گل های وحشی می ماند:

معطر و ناشناخته

بوسه ام ...

هر جا که می نشیند

پروانه ای از خواب می پرد!
رضا کاظمی

 

[kyle]

کلماتم را
در جوی سحر می‌شویم
لحظه‌هایم را
در روشنی باران‌ها

 

[kyle]

دل خوشم با غزلی تازه همینم کافی ست
تو مرا باز رساندی به یقینم کافی ست

قانعم،بیشتر از این چه بخواهم از تو
گاه گاهی که کنارت بنشینم کافی ست

گله ای نیست من و فاصله ها همزادیم
گاهی از دور تو را خوب ببینم کافی ست

آسمانی! تو در آن گستره خورشیدی کن
من همین قدر که گرم است زمینم کافی ست

من همین قدر که با حال و هوایت گهگاه
برگی از باغچه ی شعر بچینم کافی ست

فکر کردن به تو یعنی غزلی شور انگیز
که همین شوق مرا، خوب ترینم! کافی ست ...

از : محمد علی بهمنی

 

[AMD.POWER]

چه زیباست اندیشیدن به تو

در میان اخبار مرگ و پیروزی

در زندان

زمانی که از مرز چهل سالگی می‌گذرم

چه زیباست اندیشیدن به تو

به دستانت روی پارچه آبی

به موهایت نرم و ابریشم گون

چون خاک دلداده‌ام استانبول...

شوق دوست داشتنت

چون من دیگری در درونم...

عطر برگهای شمعدانی بر سرانگشتانم

آرامشی آفتابی

و نیاز تن

چون تاریکی ژرف و گرم

شکافته با خطوط سرخ و روشن...

چه زیباست اندیشیدن به تو

نوشتن در باره تو

به پشت خوابیدن در زندان و به خاطر آوردن تو؛

آنچه را که آن روز در آنجا گفتی

نه خود واژه هایت

بلکه عطر دنیای آن روزهایت ...

چه زیباست اندیشیدن به تو

باید از چوب

_ جعبه ای

_ حلقه ای

چیزی برایت بسازم

و سه متر ابریشم نرم برایت ببافم

آنگاه بالا بپرم

از میله های پنجره آویزان شوم

و آنچه را که برایت می‌نویسم

به آبی زلال آزادی فریاد زنم...

چه زیباست اندیشیدن به تو

در میان اخبار مرگ و پیروزی

زمانی که از مرز چهل سالگی میگذرم ...



"ناظم حکمت / کتاب تو را دوست دارم چون نان و نمک، ترجمه احمد پوری"

 

[wonnin]

از خود فقط یک ردپا جا می گذارم

آن را به اندوه نگاهت می سپارم

هرشب خیالت می نشیند روبه رویم

تا صبح برهم می زند صبرو قرارم

چون موج های رفته از آغوش دریا

در خلوتم یک لحظه آرامش ندارم

ای کاش همچون ساحلی با مهربانی

پیدا شوی در لحظه ای از روزگارم

چون عابری با ردپای زرد پاییز

می آیم از فصل خزان ای نوبهارم

تنها به این امید می آیم که روزی

باشی تو پشت پنجره در انتظارم

هرگز نمی خواهم جوابی از نگاهت

حتی به یک لبخند تو امیدوارم

تنها تویی یاد آور عشقی قدیمی

از روز های رفته تنها یادگارم

حالا دعایم این شده هر روز و هرشب

من در کنارتو، تو باشی در کنارم

آخرشبی با یاد آن دوران شیرین

در کوچه باغ خاطره جان می سپارم


سمیه حیدری

 

[wonnin]

بودنم را هیچ کس باور نداشت
هیچکس کاری به کار من نداشت
بنویسید بعد مرگم روی سنگ
با خطوطی نرم زیبا و قشنگ
آنکه خوابیده در این گور سرد
بودنش را هیچ کس باور نکرد

 

[kyle]

پروانه نیستم اما

سال‌هاست دور خودم می‌چرخم وُ

می‌سوزم.

رفتنت در من
شمعی روشن کرده است انگار!

(رضا کاظمی)

 

[AMD.POWER]

من غرقِ گریه‌ات می‌کنم از هِق‌هِقِ بوسه‌ها،
می‌خواهی چه کنی؟
فوقش می‌روی شکایتم می‌کنی به گُل،
که به قول قدیمی‌ها
مثلا فالِ پروانه کدام است؟

بگذار شادمانی باشد
با تو نیستم
با آن نفهمِ بالانشینِ وِراجم!
با آن کلاهِ شاپوی فرنگی‌اش.
- مِرسی!

دلم می‌خواهد دوستت داشته باشم
یک دیوارهایی این وسط‌ها کشیده‌اند
در یکی از ترانه‌های پیشین
یادم هست که گفته بودم
جُرم باد ... ربودنِ بافه‌های رویا نبود!
نمی‌خواهم تکرارت کنم ای بوسه
شیرین ببار از عطرِ آن نازنین!
وقتی که خیلی دور می‌شوم از این حدود
با خودم می‌گویم
یک نفر آنجاست
او که به شامگاه و در بامداد
ترا می‌نامد

من کلمه‌ای به یادم نمی‌آید!

ترا به خدا بگذارید
هر کسی هرچه دلش می‌خواست
لااقل به خواب ببیند!
جهان خوب است
این برگ‌های سبز خیلی خوبند
گفت خودش آهسته گفت خودش
خودم اصلا
دخترانی که اهل ترانه‌اند
دوستانِ دورِ دریا حتی.

بی‌انصافی می‌کنید به خدا!



"سید علی صالحی"

 

[Faridbahrami]

عاشق این شعرم معرکه ست
مرسی

من غرقِ گریه‌ات می‌کنم از هِق‌هِقِ بوسه‌ها،
می‌خواهی چه کنی؟
فوقش می‌روی شکایتم می‌کنی به گُل،
که به قول قدیمی‌ها
مثلا فالِ پروانه کدام است؟

بگذار شادمانی باشد
با تو نیستم
با آن نفهمِ بالانشینِ وِراجم!
با آن کلاهِ شاپوی فرنگی‌اش.
- مِرسی!

دلم می‌خواهد دوستت داشته باشم
یک دیوارهایی این وسط‌ها کشیده‌اند
در یکی از ترانه‌های پیشین
یادم هست که گفته بودم
جُرم باد ... ربودنِ بافه‌های رویا نبود!
نمی‌خواهم تکرارت کنم ای بوسه
شیرین ببار از عطرِ آن نازنین!
وقتی که خیلی دور می‌شوم از این حدود
با خودم می‌گویم
یک نفر آنجاست
او که به شامگاه و در بامداد
ترا می‌نامد

من کلمه‌ای به یادم نمی‌آید!

ترا به خدا بگذارید
هر کسی هرچه دلش می‌خواست
لااقل به خواب ببیند!
جهان خوب است
این برگ‌های سبز خیلی خوبند
گفت خودش آهسته گفت خودش
خودم اصلا
دخترانی که اهل ترانه‌اند
دوستانِ دورِ دریا حتی.

بی‌انصافی می‌کنید به خدا!



"سید علی صالحی"

 

[Faridbahrami]

اگر روی تو سوار شوم
و درخت تو را خم کنم
ستاره هایت بر زمین خواهند ریخت
ای شب !

( اوکتای رفعت - ترجمه رسول یونان )

 

[TheNight]

چه؟ در دل من
چه؟ در سر تو
من از تو رسیدم به باور تو
تو بودی و من
به گریه نشستم برابر تو
به خاطر تو
به گریه نشستم
بگو چه کنم؟

"عبدالجبار کاکایی"

 

[kyle]

من اگر دست زنانم نه من از دست زنانم
نـــه از اینم نــه از آنم مــن از آن شهر کـلانم
نـــه پـــی زمــــر و قمــارم نه پی خمر و عقارم
نـــه خمیـــرم نــــه خمـــارم نــه چنینم نه چنانم
مـــن اگـــر مست و خرابم نه چو تو مست شرابم
نه ز خاکم نه ز آبم نه از این اهــــل زمــــانم
خـــرد پـــوره آدم چـــه خبـــر دارد از ایــن دم
کــــه مــن از جمــله عالــم به دو صد پرده نهانم
مشنـو این سخن از من و نه زین خاطر روشن
که از این ظاهر و باطن نه پذیرم نه ستانم...
مولوی

 

[AMD.POWER]

راه دوری برای رفتن ندارم

جای نزدیکی برای ماندن

و بلاتکلیفی پاهایم راه به هرجا می­برند،

تنهایی‌ام

چمدانم را برمی دارد و دنبالم می آید

همین است که کفش

کشفِ پیش پا افتاده ای می شود

چمدان

گوش سنگینی که ازاین حرف ها پُر است

و قطاری که دور می شود

شاید

شاید به سرزمین دیگری برسد

همین است

که خیابان وطنم می شود

و هرکه سراغم می آید

- به من دست نزنید آقا!

آوارگی واگیر دارد

یکی بیاید

سیگاری میان لب هایم روشن کند

از خانه که بیرون می آمدم انگشتانم را جا گذاشتم

گذاشتم مشق های دخترم را بنویسند

وقتی از مدرسه برمی­گردد

و سراغِ لانه ی خالیِ پشت پنجره می رود

یکی بیاید

پیش پایم را ببیند

از خانه که بیرون می آمدم چشم هایم را جا گذاشتم

گذاشتم در انتظار پرستوی کوچکی باشند

که امسال هم از کوچ جا خواهد ماند

یکی بیاید

بگوید اگر غیر از اینجا جای دیگری نیست،

قطاری که دور می شود

چرا دور می شود؟



"لیلا کردبچه"

 

[پرنیان]

تو نمی خواهی عزیزت بشوم زور که نیست
یا نگاهم بکند چشم تو مجبور که نیست

شده یک روز بیایی به دلم سر بزنی
با تو ام! خانه تنهایی من که دور نیست

آنکه با دسته گلی حرف دلش را میزد
پر درد است ولی مث تو مغرور که نیست

نازنین! عشق که نه، اخم شما قسمت ماست
عاشقی های تو با این دل رنجور که نیست

تو مرا دیدی و از دور به بیراهه زدی
تو نگو نه، دل دیوانه ی من کور که نیست

خواستم دل بکنم از تو ولی حیف نشد
لعنتی غیر تو با هیچ کسی جور که نیست

مشکل اینجاست نگفتی تو به من، می دانم
تو نمی خواهی عزیزت بشوم زور که نیست...​

 

[AMD.POWER]

چرا از مرگ می ترسید
چرا زین خواب جان آرام شیرین روی گردانید
چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید
مپندارید بوم نا امیدی باز
به بام خاطر من می کند پرواز
مپندارید جام جانم از اندوه لبریز است
مگویید این سخن تلخ و غم انگیز است...
بهشت جاودان آن جاست
جهان آنجا و جان آنجاست...
نه فریادی نه آهنگی نه آوایی
نه دیروزی نه امروزی نه فردایی
جهان آرام و جان آرام
زمان در خواب بی فرجام
خوش آن خوابی که بیداری نمی بیند
سر از بالین اندوه گران خویش بردارید
در این دوران که آزادگی نام و نشانی نیست
در این دوران که هر جا هر که را زر در ترازو ،زور در بازوست
جهان را دست این نامردم صدرنگ بسپارید
که کام از یکدیگر گیرند و خون یکدیگر ریزند
همه بر آستان مرگ راحت سر فرود آرید
چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید
چرا زین خواب جان آرام شیرین روی گردانید
چرا از مرگ می ترسید! فریدون مشیری

 

[hdavoodh]

از پا تا سرت​

سراسرت​

نوری و نیرویی​

وجود مقدست را در بر گرفته است​

جنس تو ، جنس نان​

نانی که آتش او را می پرستد​

عشقم خاکستری زیر خاک بود​

من با تو گر گرفتم​

عشق من​

عزیزم​

پیشانی ات . پاهایت و دهانت​

نانی است مقدس که زنده ام می دارد​

آتش به تو درس خون داد​

از آرد تقدس را فرا بگیر​

و از نان بوی خوش را​

پابلو نرودا
​

__________________

 

[hdavoodh]

سرخوش زسبوی غم پنهانی خویشم
چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم

در بزم وصال تو نگویم زکم وبیش
چون آیینه خوکرده به حیرانی خویشم

لب باز نکردم به خروشی و فغان
من محرم راز دل طوفانی خویشم

یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی
عمری پشیمان ز پشیمانی خویشم

از شوق شکر خند لبش جان نسپردم
شرمنده جانان بگرانجانی خویشم

بشکسته تر از خویش ندیدم به همه عمر
افسرده دل ازخویشم وزندانی خویشم

هر چند امین بسته دنیا نیم اما
دلبسته یاران خراسانی خویشم

 

[hdavoodh]

ازسرجان بهر پیوندکسان برخاستم
چون الف در وصل دلها از میان بر خاستم

وازگون هرچندجام روزیم چون لاله بود
از کنار خوان قسمت شادمان برخاستم

بزم هستی را فرض مهر فروزان تو بود
همچو شبنم چهره چون کردی عیان برخاستم

همچو بلبل با گران جانان ندارم الفتی
طوطیان چون لب گشودند از میان برخاستم

از لگد کوب حواث عمر دیگر یافتم
چون غبار از زیر پای کاروان برخاستم

طاقت دم سردی دوران ندارم همچو گل
دربهار افکنده رخت ودر خزان بر خاستم

آزمودم عیش راحت را به کنج دام تو
از سر جولانگه ### ومکان بر خاستم

صحبت شورده حالان مایه شوریدگی است
با امین هرگه نشستم بی امان برخاستم

 

[somayeh60]

دستان تو
سبز بودند،گرم بودند،تازه بودند
نمی دیدم
خواب بودم
همچو موج برخاستی
همچو موج خاموش رفتی
هر بهار
گل های یادت
رنگ های خنده های پاک و شادت
در دلم میروید
و دل را به یادت شاد میدارد
بگو!با من بگو!
آن دستان سبز و گرم و تازه
کِی،کجا
سبز میشوند دوباره
که من این بار
همه نگاه شوم
آب شوم
و به پای خاک پاک تو بریزم

رضا برزگر

 

[wonnin]

درد یک پنجره را پنجره ها می فهمند
معنی کور شدن را گره ها می فهمند

سخت بالا بروی ، ساده بیایی پایین
قصه تلخ مرا سُرسُره ها می فهمند

یک نگاهت به من آموخت که در حرف زدن
چشم ها بیشتر از حنجره ها می فهمند

آنچه از رفتنت آمد به سرم را فردا
مردم از خواندن این تذکره ها می فهمند

نه نفهمید کسی منزلت شمس مرا
قرن ها بعد در آن کنگره ها می فهمند

کاظم بهمنی