هر روز يك شعر تازه

[Behrooz]

آهاي گل فروش
دختر زيبا
امروز تو را چه مي شود
به زمين و زمان
پر پر ميكني
تك شاخه هاي
سرخ زيبا را
امروز خورشيد را به تمسخر گرفته اي
وگلهايت را
به بهاي تبسمي كوچك
هديه مي كني
و انگاه
با آهنگي عاشقانه
پاي كوبان
چرخ مي زني
و گلهاي رنگين دامنت را
به سوي عابران
پرواز مي دهي
و من در عجبم
كه گلهاي دامنت را
پاياني نيست

 

[Behrooz]

امروز
دستها پاندول ساعت بود
قدمها هنوز
فاصله ي دو گوشم را شخم مي زنند.

در وان سفيد
نه خون خواهد رفت
نه تيغ خواهم برد
همه چيزآنقدرلج آوراست كه آدم معمولي مي شود:
دنبال يك تيك عصبي هستم.
_ ساعت؟
_ بله!
ديدم آدمك عقربه ندارد
اما يك پاندول آويزان دارد از كتف
كه گاهي هم كج مي شد به سمت پسته هاي پيشخوان
نمي دانستم:
ندارم
يعني
دارم اما خوابيده
نمي دانستم چرا
جواب سوالي را مي گرفتم
كه نپرسيده بودم:

امروز هر سلامي عجول بودوهيچ سلامي عاشق نبود.
دستها در دست هم نبود
پاندول ساعت بود.

 

[آرشیتکت]

با سلام خدمت همه دوستان وشاعران عزیزوگل خودم .
با عرض معذرت منو ببخشید که یکمی دیر اومدم البته به بزرگواری خودتون.

من تقریبا شعرای شما رو خوندم مخصوصا شعرای ".آقا بهروز.روژه .پری."ای ول دستتون درد نکنه خیلی طبع خوش قریحه ای دارین .
ولی من شعرام که اصلا نمیتونم اسم شعر روشون بزارم!!!!!! قابل نوشتن نیستن پس پیشاپیش ازتون معذرت میخوام چون شعرای من در مقابل شعر شما شاعران عزیز و استادان گرامی چیزی نیستن که بخوام بنویسم . ولی حالا به عنوان معرفی خودم وپیشکش یه چند بیتی رو خدمتتون عرضه میکنم:



ماتم از اینکه چرا دلشادم از غم و رنج جهان آزادم
سر موئی نبود غم به دلم رنج ایام نسازد کسلم
بذله گوئی همه دم کار من است شاهد این سخن اشعار من است
نه وکیلم نه امیرم نه وزیر نه رئیسم نه معاون نه مدیر
نه یکی تاجر بازارم من نه یکی مالک دینارم من
نه مرا خانه ودکانی هست نه زر و سیم فراوانی هست
نه روم در پی گنج دگران نه برم حاصل رنج دگران
نه نفاق افکن واهل جدلم نه جلودار و نه بابا شملم
پس کیم من چه کسم؟کارگرم زاده رنجم و اهل هنرم
کلبه ای تنگ و حصیری دارم مختصر نان و پنیری دارم
پدر و مادر عزیزیست مرا خانه پاک و تمیزیست مرا
خانه ام مرکز صلح است وصفا مهر عشق است وامید است ووفا
با وجودی که بسی کم پولم روز و شب زنده دل وشنگولم
بی سبب شاد به هر انجمنم راستی برهنه خوشحال منم
باری ای شاعران با عقل وکمال باشد اینم به جهان وصف الحال
زیر این گنبد فلفل نمکی چه کنم گر که نخندم الکی

 

[آرشیتکت]

با سلام خدمت همه دوستان وشاعران عزیزوگل خودم .
با عرض معذرت منو ببخشید که یکمی دیر اومدم البته به بزرگواری خودتون.

من تقریبا شعرای شما رو خوندم مخصوصا شعرای ".آقا بهروز.روژه .پری."ای ول دستتون درد نکنه خیلی طبع خوش قریحه ای دارین .
ولی من شعرام که اصلا نمیتونم اسم شعر روشون بزارم!!!!!! قابل نوشتن نیستن پس پیشاپیش ازتون معذرت میخوام چون شعرای من در مقابل شعر شما شاعران عزیز و استادان گرامی چیزی نیستن که بخوام بنویسم . ولی حالا به عنوان معرفی خودم وپیشکش یه چند بیتی رو خدمتتون عرضه میکنم:



ماتم از اینکه چرا دلشادم از غم و رنج جهان آزادم
سر موئی نبود غم به دلم رنج ایام نسازد کسلم
بذله گوئی همه دم کار من است شاهد این سخن اشعار من است
نه وکیلم نه امیرم نه وزیر نه رئیسم نه معاون نه مدیر
نه یکی تاجر بازارم من نه یکی مالک دینارم من
نه مرا خانه ودکانی هست نه زر و سیم فراوانی هست
نه روم در پی گنج دگران نه برم حاصل رنج دگران
نه نفاق افکن واهل جدلم نه جلودار و نه بابا شملم
پس کیم من چه کسم؟کارگرم زاده رنجم و اهل هنرم
کلبه ای تنگ و حصیری دارم مختصر نان و پنیری دارم
پدر و مادر عزیزیست مرا خانه پاک و تمیزیست مرا
خانه ام مرکز صلح است وصفا مهر عشق است وامید است ووفا
با وجودی که بسی کم پولم روز و شب زنده دل وشنگولم
بی سبب شاد به هر انجمنم راستی برهنه خوشحال منم
باری ای شاعران با عقل وکمال باشد اینم به جهان وصف الحال
زیر این گنبد فلفل نمکی چه کنم گر که نخندم الکی

 

[Behrooz]

خوش آمدي آرشيتكت عزيز .
چه خوب كردي كه به انجمن ما هم سري زدي .
اتفاقا همين شروع خيلي خوب است و شما را با كاستي ها خود آشنا مي كند و اين خود توفيق بزرگي است . اميدوارم كه هميشه در اين فروم شما را زيارت كنيم .

 

[Behrooz]

گفتم که به من دست مزن ميشکنم
دستم بگرفت و گفت اين نيز از تو ...

گفتم که مرا مبوس و آرام بگير
بوسيد مرا و گفت : پرهيز از تو ؟

 

[Behrooz]

بدون مانتو شبيه مقدسه ها شده اي لدا
موهاي ات را باز كن
مي خواهم غريب شو م
سرزمين هاي كوچك بدون نقشه را
رودها به تو ختم مي شوند
تو به نام كوچكت
طوفاني شو
كه باد بگيرد
سرزمين هايت قيامت بپاشند روي زمين
قلم مو قلم مو
صورت ام به تو ختم مي شوند
دختري كه لبش
گرگ و ميش مي خواهد براي باز شدن
حالا مانتو ات را بپوش لدا
اسطوره ها اين طور عاشق مي شوند
بدون نقشه .

 

[Behrooz]

شايد دوباره پر شدم از جنس درد ها

کوه تمام خاطره ها مثل مرد ها

بعد از تو تا تمام زمين راه مي روم

شايد تصادفيست غم دورگرد ها

در لا بلاي ثانيه هاي پريده رنگ

گم مي شوم ميان شما بين زرد ها

ماکه براي مسئله هامان نوشته ايم

ضرب تمام حادثه ها زوج و فرد ها

روياي خوب من تو از آغاز آمدي

مثل حضور آبي دريا نورد ها

اين آخرين ترانهء افسرده من است

شعرم شناسنامه آغاز درد ها

 

[Behrooz]

شب ها را زيسته ام
امشب وقط کوچ است با ياران
وسوسه اي روئيايي است اين پرواز
و عرش را پاياني دگر باشدش با آن
چرا که شب جذبه اي مهتابگونه دارد
اگر چه پرستوي کوچک ما غمگين است
حضوري نو بايد ساخت
و پنجره اي را که به احساس خنکي بسته شده است
باز بايد کرد
و شب را در خيال رسيدن به افقي تازه طي بايد کرد
بايد که بهار را هجرت کرد
بايد که براي زيستن زير باران جان داد
آري بايد مرد تا که راز ابديت فاش شود
.....


باز امشب دل تنگي ات مرا تا مرز جنون کشاند
و عابران به تمسخر نشسته نظاره گرند
که چگونه اين حديث کهنه دوباره بر باد مي نگارم

بودنت به من آرامشي مي بخشد
که در رويا هاي شبانه ام بارها آن را تجربه کرده ام
و چه شيرين است آن لحظه که تو را خواهم يافت

 

[Behrooz]

زندگي در حصار ثانيه هاست
مرگ در آنسوي زمان پيداست

اي دل از اين زمين چه مي خواهي؟!
ساحل عشق در دل درياست

اشکها هم دروغ مي گويند
چقدر چشمهاي من تنهاست

حجله عشق را بياراييد
گرده ام ميزبان خنجرهاست

معني دوستي و يکرنگي
چند نقطه(...)چقدر بي معناست!

 

[Behrooz]

به الهامِ شعر "در سينه اش دو ماهي و در دستش آينه!"




خوابِ كسي را دويده ام
كه ديده من
دست رويِ هر واژه گذاشتم بهانه مي گيردم
پنجره
پرنده
پاييز...
فصلِ خوبِ عشق بازي هايِ ما كه هيچ
كجايِ قصه پياده شدي؟
كه هرچه مي نويسم نمي رسم به نشاني

چالوس را روي هر تختي غلت بزنم
به دكمه هايِ بازِ تو خوابم نمي برد

مردي كه از كلماتِ كويري بيزاراست
لباسش را در نياورده به دريايِ نداشته اش بزند

از كندوان به بعدِ تو بارانم گرفته بود
آمده بودم از سينه هايِ تو ماهي بگيرم
كه ماهِ تمامِ بركه هايِ بغلم كني
لباس هايِ پراكنده در گوشه يِ اتاق
وسوسه انگيزتر از لب هايِ تو نيست!
o
اين شعر سهمِ زني ست
كه دريا را رويِ مهريه اش سنجاق كرده است.

 

[Behrooz]

با يک شا خه گل

در انتظار روزي که خواهد رسيد

به خيابان زل زده

سايه اي از درخت

به روي دوشش

شبيه تابوتي در حرکت

به سوي خيابان

خود را تشييع ميکند

 

[Behrooz]

با چشم و دل حريص حرفي نزني!

با بي دل و با خسيس حرفي نزني!

تنها دلکم مي‌ارزد اين تنهايي

عاشق نشوي! هيس! حرفي نزني!

 

[Behrooz]

به فرض كه وكيلي بــــَــــــــله
دو تا شناسنامه به هم محرم شدند
الكي مبـــــــاركه!

من
هيچ تختي را تمام نكرده
بخواهد
حلقه كند تويِ دستي
كه حلقومش را
حلقه حلقه مي كشيد

(كسي كليد خواب هاي تو را دزديد
كه بي اجازه يِ من
هر شب
سر به بالش تو مي گذاشت)

كلنجار زده
اسم تو بايد اين شناسنامه را فراموشي بگيرد
مثل حلقه اي كه انگشتش را

زور نزن
غسل هم بگيري
پاكم نمي شوي!

 

[mehrshad 2]

((به نام آنكه بهترين مادردنيارابراي من آفريد))

ازقلب من كه دشت بزرگيست

دشتي براي زيستن باغ هاي مهر

غم با تمام تيرگيش كوچ مي كند

درنورپاك صبح

اندام من ازخواب گران مي شود تهي

دردستان من گويي توان گمشده اش يافت مي شود

ازقلب من كه دشت بزرگيست

اينك گياه دوستي جاودانه اي

سرمي كشدزنورتوان بخش افتاب

آرنداين گياه پرازخون آتش است

من اين گياه را

تابارورشود

بانوگياه دوستي دستهاي توپيوندمي زنم

 

[پری]

منوچهر آتشی

مثل شبي دراز

با هر چه روزگار به من داد
با هر چه روزگار گرفت از من
مثل شبي دراز
در شط پاك زمزمه خويش مي روم
با من ستاره ها
نجواگران زمزمه اي عاشقانه اند
و مثل ماهيان طلايي شهاب ها
در بركههاي ساكت چشمم
سرگرم پرفشاني تا هر كرانه اند
همراه با تپيدن قلبم پرنده ها
از بوته هاي شب زده پرواز مي كنند
گل اسب هاي وحشي گندمزار
از مرگ عارفانه يك هدهد غريب
با آه دردناكي لب باز مي كنند
با هر چه روزگار به من داد هيچ و هيچ
با هر چه روزگار گرفت از من
با كولبار يك شب بي ياد و خاطره
با كولبار يك شب پر سنگ اختران
تنها ميان جاده نمناك مي روم
مثل شبي دراز
مثل شبي كه گمشده در او چراغ صبح
تا ساحل اذان خروسان
تا بوي ميش ها
تا سنگلاخ مشرق بي باك مي روم

 

[roje_aria79]

من شكستم در خود
من شكستم در خود
من نشستم در خويش
ليك هرگز نگذشتم از
پل
كه ز رگ هاي رنگين بسته ست كنون
بر دو سوي رود آسودن
باورن كن نگذشتم از پل
غرق يكباره شدم
من فرو رفتم
در حركت دستان تو
من فرو رفتم
در هر قدمت ، در ميدان
من نگفتم به ذوالكتاف سلام
شانه ات بوسيدم
تا تو از اين همه ناهمواري
به ديار پاكي راه بري
كه در آن يكساني پيروزست
من شكستم در خود
من نشستم در خويش

 

[roje_aria79]

عاشق مردم
خدايا عشق را در من برانگيز
نداي عشق را در من رسا كن
از اين مرداب بودن در هراسم
مرا ز ننگ بي عشقي رها كن
بده عشقي كه جانم برخروشد
بلرزاند خروشم آسمان را
به گلبانگي بر آشوبم زمين را
به فريادي برانگيزم زمان را
به نيروي محبت زنده ام كن
به ره دستگيري ها توان ده
مرا عشقي به انسان ها توان ده
مرا عشقي به انسان ها بياموز
توان ياري در ماندگان ده
مرا بال و پري بخشا خدايي
كه تا بيغوله ها پرواز گيرم
به من سرپنجه فدرت عطا كن
كه غمها را ز دلها بازگيرم
درآيم نيمشب در كلبه يي سرد
بپاشم عطر شادي بر غريبي
برافروزم چراغ زندگاني
به شبهاي سياه بي نصيبي
مرا مهتاب كن در تيره شب ها
كه به هر كلبه ي ويران بتابم
دم گرم مسيحايي به من بخش
كه بر بالين بيماران شتابم
مرا لبخند كن لبخند شادي
كه بر لبهاي غمخواران نشينم
زلال چشمه ي آمرزشم كن
كه در اشك گنهكاران نشينم
مرا ابر عطوفت كن كه از خلق
فرو شويم غبار كينهها را
ز دلها بسترم امواج اندوه
كنم مهتاب باران سينه ها را
نسيمم كن كه در عطر دوستي را
بپاشم در فضاي زندگاني
بدل سازم خزان زندگي را
به باغ عشق ها جاوداني
بزرگا زندگي بخشا برانگيز
نواي عشق را ز بند بندم
مرا رسم جوانمردي بياموز
كه بر اشك تهيدستان نخندم
به راهي رهسپارم كن كه گويند
چو او كس عاشق مردم نبوده ست
چنانم كن كه بر گور نويسنده
در اينجا عاشق مردم غنوده ست

 

[roje_aria79]

دلشكن دلنواز
عاشقق دلشكن و يار دلنواز تويي
گر چه زخمه زني نغمه بخش ساز تويي
به هفت پرده ي چشم تونيست پرده ي شرم
ولي نهان نكنم پرده پوش راز تويي
به نيش و نوش تو خو كرده ام كه مي دانم
حقيقتي كه بود همره مجاز تويي
ميان اين همه بيگانگان غير پرست
كسي كه با دل من آشناست باز تويي

 

[roje_aria79]

نسيم عشق
مهلت ما اندك است و عمر ما بسيار نيست
در چنين فرصت مرا با زندگي پيكار نيست
سهم ما جز دامني گل نيست از گلزار عمر
يار بسيار است اما مهلت ديدار نيست
آب و رنگ زندگي زيباست در قصر خيال
جلوه ي اين نقش جز بر پرده ي پندار نيست
كام دولت را ز آغوش سحر بايد گرفت
مرغ شب گويد كه بخت خفتگان بيدار نيست
با نسيم عشق باغ زندگي را تازه دار
ورنه كار روزگار كهنه جز تكرار نيست