هر روز يك شعر تازه

[somayeh60]

امروز اگر نیایی
حتما کاری دست خودم میدهم
مثلا می روم سلمانی،
موهام را می زنم
_رگم را که نمیتوانم بزنم_
و با احساس اینکه
خیابان ها چقدر تغییر کرده اند
پیاده راه می افتم
و از همه شلوغی ها میگذرم
بی آنکه حتی تو را ببینم
که در مانتوی راه راه آبی
یا سرخابی گل بوته دار
از کنارم میگذری و
به ام میخندی
حسین سناپور

 

[ibest]

مشب تمام حوصله ام را
در یک کلام کوچک
در " تو" خلاصه کردم
ای کاش می شد
یک بار
تنها همین یک بار
تکرار می شدی
تکرار…

 

[cheshayer]

حرف ها حرف های بی مایه، حرف ها حرف های بی پایان
آه از چشمهای بی احساس، وای بر آسمان بی باران

کاش وقتی که پیش هم بودیم، کلماتی قشنگ می گفتیم
تا نماند به روی دلهامان، زخمهایی عمیق و بی پایان

کلمه می شود غزل بشود، می تواند به آسمان برسد
کلمه می شود کلید شود یا که قفلی نشسته بر دل و جان

کلمه مادر است و می زاید کودکانی شبیه خود در دل
کلمه کودک است و می خواهد، مادری مهربان به نام زبان

کلمه می تواند از یک جنگ، گنج صلح و صفا به بار دهد
کلمه می شود که در یک دل، خانه عشق را کند ویران

در جهانی که می شود هر روز با سلام خدا بهاری شد
کاش فکر کلام خود بودیم، حرفمان بود سبزه و باران

پشت سر غیبت و حسادت و بعد، پیش رو خنده و دروغ و ریا
پس کجا مانده گوهر خوبی؟ پس کجا رفته جوهر انسان؟!

(کفشهایم کجاست ) می خواهم، خانه ام را به دوش بگذارم
بروم جای بهتری که در آن، کلمه عشق باشد و ایمان

نغمه مستشارنظام

 

[kyle]

شب آشیان شبزده
چکاوک شکسته پر
رسیده ام به ناکجا
مرا به خانه ام ببر
کسی به یاد عشق نیست
کسی به فکر ما شدن
از آن تبار خود شکن
تو مانده ای و بغض من
از این چراغ مردگی
از این بر آب سوختن
از این پرنده کشتن و
از این قفس فروختن
چگونه گریه سر کنم
که یار غمگسار نیست
مرا به خانه ام ببر
که شهر ، شهر یار نیست

ايرج جنتی عطائی

 

[m-k]

بــرخـیـز دلـا کـه دل بـه دلـدار دهـیـم جــان را بـه جـمـال آن خـریـدار دهـیـم
این جان و دل و دیده پی دیدن اوست جـان و دل و دیـده را بـه دیـدار دهیم

 

[ibest]

همه هستي من آيه تاريكيست
كه تو را در خود تكرار كنان
به سحرگاه شكفتن ها و رستنهاي ابدي خواهد برد
من در اين آيه ترا آه كشيدم آه
من در اين آيه تو را
به درخت و آب و آتش پيوند زدم

 

[kyle]

شمعم که سر بلند کنم جانم فدای او

پروانه نیستم که درافتم به پای او
از سوز من خبر نشود بی وفای من
عمر از چه طی کنم بهامید وفای او
با او مگو حکایت من تا گمان برد
بگزیده دل کنون کس دیگر به جای او
آتش بجان من زد و آخر دل مرا
چون لاله سوخت نرگس بی اعتنای او
آن سرو از خیال من آزاد و روز و شب
مرغ خیال من پرد اندر هوای او

​

 

[m-k]

دارم از زلـف سـیـاهـش گـلـه چندان که مپرس / که چنان ز او شده‌ام بی سر و سامان که مپرس
کــس بــه امــیــد وفـا تـرک دل و دیـن مـکـنـاد/ کـه چـنـانـم مـن از ایـن کـرده پشیمان که مپرس
بـه یـکـی جـرعـه کـه آزار کـسـش در پی نیست/ زحـمـتـی مـی‌کـشـم از مـردم نـادان کـه مـپـرس
زاهـد از مـا بـه سـلـامـت بـگـذر کـایـن می لعل / دل و دین می‌برد از دست بدان سان که مپرس
گـفـت‌وگـوهـاسـت در ایـن راه کـه جان بگدازد/ هـر کـسـی عـربـده‌ای ایـن که مبین آن که مپرس
پـــارســـایـــی و ســلــامــت هــوســم بــود ولــی/ شـیـوه‌ای مـی‌کـنـد آن نـرگـس فـتـان کـه مـپرس
گــفــتــم از گــوی فـلـک صـورت حـالـی پـرسـم / گـفـت آن مـی‌کـشـم اندر خم چوگان که مپرس
گــفـتـمـش زلـف بـه خـون کـه شـکـسـتـی گـفـتـا/ حـافـظ ایـن قـصـه دراز اسـت به قرآن که مپرس

 

[farshad10]

کاش می شد خالی از تشویش بود
برگ سبزی تحفه ی درویش بود
کاش تا دل می گرفت و می شکست
عشق می آمد کنارش می نشست
کاش با هر دل , دلی پیوند داشت
هر نگاهی یک سبد لبخند داشت
کاش لبخندها پایان نداشت
سفره ها تشویش آب ونان نداشت
کاش می شد ناز را دزدید و برد
بوسه رابا غنچه هایش چید و برد
کاش دیواری میان ما نبود
بلکه می شد آن طرف تر را سرود
کاش من هم یک قناری می شدم
درتب آواز جاری می شدم
آی مردم من غریبستانی ام
امتداد لحظه ای بارانیم
شهر من آن سو تر از پروازهاست
در حریم آبی افسانه هاست
شهر من بوی تغزل می دهد
هرکه می آید به او گل می دهد
دشتهای سبز , وسعتهای ناب
نسترن , نسرین , شقایق , آفتاب
باز این اطراف حالم را گرفت
لحظه ی پرواز بالم را گرفت
می روم آن سو تو را پیدا کنم
در دل آینه جایی باز کنم .

 

[ibest]

*دلگیرم از ستاره و آزرده ام ز ماه
امشب دگر ز هر که و هر کار خسته ام
دل خسته سوی خانه تن خسته می کشم
آوخ ... کزین حصار دل آزار خسته ام

 

[m-k]

بهار عشق
روان پرور بود خرم بهاری
که گیری پای سروی دست یاری

و گر یاری ندارد لاله رخسار
بود یکسان به چشمت لاله و خار

چمن بی همنشین زندان جانست
صفای بوستان از دوستان است

غمی در سایه جانان نداری
و گر جانان نداری جان نداری

بهار عاشقان رخسار یار است
که هر جا نوگلی باشد بهار است
(رهی معیری)

 

[ibest]

باشد اگر این دنیا در هم شکند
حافظ، از شور به‌هم‌چشمی تو می‌بالم
در بد و خوب شریکیم و وفادار و سهیم
توأمانیم و ز یک گوهر و همزاد همیم
چون تو خواهم ره دل پویم و نوشم
می نابهم کنم فخر بر این زندگی شعر و شرابشو کنون با شرر آتش خود نغمه‌سرا!
گر چه پیری، دل پرشور و جوانیست ترا
گوته

 

[m-k]

روز وصل دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران یاد باد

کامم از تلخی غم چون زهر گشت
بانگ نوش شادخواران یاد باد

گر چه یاران فارغند از یاد من
از من ایشان را هزاران یاد باد

مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق گزاران یاد باد

گر چه صد رود است در چشمم مدام
زنده رود باغ کاران یاد باد

راز حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد

 

[m-k]

عطر یار
ما ندانیم که دلبسته اوییم، همه
مست و سرگشته آن روی نکوییم، همه

فارغ از هر دو جهانیم و ندانیم که ما
در پی غمزه او بادیه پوییم، همه

ساکنان در میخانه عشقیم، مدام
از ازل، مست از آن طرفه سبوییم، همه

هر چه بوییم ز گلزار گلستان وی است
عطر یار است که بوییده و بوییم، همه

جز رخ یار، جمالی و جمیلی نبود
در غم اوست که در گفت و مگوییم، همه

خود ندانیم که سرگشته و حیران همگی
پی آنیم که خود روی به روییم، همه
امام ***** (ره)

 

[ibest]

این روزها تنها

حس می کنم گاهی کمی گنگم

گاهی کمی گیچم

حس می کنم

از روزهای پیش قدری بیشتر

این روزها را دوست دارم ....

این روزها گاهی

از روز و ماه و سال، از تقویم

از روزنامه بی خبر هستم

حس می کنم گاهی کمی کمتر

گاهی شدیداً بیشتر هستم

حتی اگر می شد بگویم

این روزها گاهی خدا را هم

یک جور دیگر می پرستم ....

 

[farshad10]

شب سردیست ، دلم دیده تر می خواهد
دل ِ آشفته من از تو خبر می خواهد
قهوه و شعر و خیال ِ تو و این باد خنک
باز لبخند بزن ، قهوه شکر می خواهد
امشب آبستنم از تو غزلی شور انگیز
باخبر باش که این طفل پدر می خواهد
غارتم کرده ای و خنده کنان می گویی
صید دل از کف یک سنگ هنر می خواهد
ترس در جام دلم ریخت، در این راه اگر…؟
یادم آمد سفر عشق جگر می خواهد

صفورا یال وردی

 

[kyle]

زنگ خورد

ناظم صبح آمد سر صف

توی برنامۀ صبحگاهی

رو به خورشید گفت:

باز هم

دفتر مشق دیروز خط خورد

و کتاب شب پیش را

ماه با خودش برد

آی خورشید!

روی این آسمان

روی تخته سیاه جهان

با گچ نور بنویس:

زیر این گنبد گرد و کور و کبود

آدمیزاد هرگز

دانش آموز خوبی نبود.
عرفان نظر آهاری

 

[ibest]

حسرت همیشگی

حرف های ما هنوز نا تمام ...
تا نگاه میکنی :
وفت رفتن است
باز هم همان حکایت همیشگی !
پیش از آنــــــکــــــــه با خبر شوی
لحظه عزیمت تو ناگزیر می شود
آی ...
ای دریغ و حسرت همیشگی
ناگهان.............چه زود
........................دیر میشود.

 

[farshad10]

الان ای کاش نزدیک تو بودم
تو این راه مه آلود شمالی
با این آهنگ دارم دیوونه میشم
پر از بغضم فقط جای تو خالی
ما با هم تا حالا دریا نرفتیم
از اون خونه ، از این دنیای خودخواه
تو رو شاید یه روزی قرض کردم
به اندازه ی یه سفر کوتاه
میخوام تو آینه‌ ها بهتر از این شم
نگاه من نوازشم بلد نیست
به خاطر تو التماس کردم
با لبهایی که خواهشم بلد نیست
میخوام محکم نگه دارمت این بار
تو که باعث دلتنگیم میشی
بلایی به سر خودم می‌ یارم
که تو چشمای من تسلیم میشی
تو مغـروری نمی‌ ذاری بفهمم
که احساست به من تغییر کرده
دلت از آخرین باری که دیدم
توی آغوش سردم گیر کرده
چه خوبه پیرهن منو بپوشی
بهم تکیه کنی تا خسته میشی
تا بارون بند می‌ یاد بمونی پیشم
تو اینجوری به من وابسته میشی
میخوام تو آینه‌ ها بهتر از این شم
نگاه من نوازشم بلد نیست
به خاطر تو التماس کردم
با لبهایی که خواهشم بلد نیست
میخوام محکم نگه دارمت این بار
تو که باعث دلتنگیم میشی
بلایی به سر خودم می‌ یارم
که تو چشمای من تسلیم میشی

 

[ibest]

زدن یا مژه بر مویی گره ها
به ناخن آهن تفته بریدن
ز روح فاسد پیران نادان حجاب جهل ظلمانی دریدن
به گوش کر شده مدهوش گشته
صدای پای صوری را شنیدن
به چشم کور از راهی بسی دور
به خوبی پشه ی پرنده دیدن
به جسم خود بدون پا و بی پر
به جوف صخره ی سختی پریدن
گرفتن شر ز شیری را در آغوش
میان آتش سوزان خزیدن
کشیدن قله ی الوند بر پشت
پس آنگه روی خار و خس دویدن
مرا آسان تر و خوش تر بود زان
که بار منت دونان کشیدن