همه چيز در مورد احمد شاملو

[ibest]

گر بدین سان زیست باید پست
من چه بی شرمم اگر فانوس عمرم را به رسوائی نیاویزم
بر بلند کاج خشک کوچه بن بست

گر بدین سان زیست باید پاک من چه ناپاکم اگر ننشانم از ایمان خود، چون کوه
یادگاری جاودانه بر تراز بی بقای خاک!

 

[ibest]

روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد

و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت


روزی که کمترین سرود

بوسه است



وهر انسانبرای هر انسانبرادری ست .روزی که دیگر درهای خانه شان را نمی بندندقفل افسانه ایستوقلببرای زندگی بس است .روزی که معنای هر سخن دوست داشتن است
تا تو به خاطر آخرین حرف دنبال سخن نگردی .روزی که آهنگ هر حرف ، زندگی ستتا من به خاطر آخرین شعر رنج جست وجوی قافیهنبرم .روزی که هر لب ترانه ایستتا کمترین سرود ، بوسه باشدروزی که تو بیایی ، برای همیشه بیاییو مهربانی با زیبایی یکسان شود .روزی که ما دوباره برای کبوترهایمان دانه بریزیم ... ومن آن روز را انتظار می کشمحتی روزیکه دیگرنباشم.

 

[ibest]

زنده یاد احمد شاملو

شما که زیبائید تا مردان

زیبایی را بستایند

و هر مردی که به راهی می شتابد

جادویی لبخندی از شماست

و هر مرد در آزادگی خویش

به زنجیر زرین عشقی ست پای بست

عشق تان را به ما دهید

شما که عشق تان زندگی ست!

و خشم تان را به دشمنان ما

شما که خشم تان مرگ است.

 

[ibest]

ای کاش می‌توانستند

از آفتاب یاد بگیرند

که بی‌دریغ باشند

در دردها و شادی‌هاشان



حتی

با نانِ خشکِشان

و کاردهایشان را

جز از برایِ قسمت کردن

بیرون نیاورند

 

[ibest]

تو را به جای همه زنانی که نشناخته‌ام دوست می‌دارم
تو را به جای همه روزگارانی که نمی‌زیسته‌ام دوست می‌دارم
برای خاطر عطر گسترده بیکران و برای خاطر عطر نان گرم
برای خاطر برفی که آب می‌شود، برای خاطر نخستین گل

 

[ibest]

من ریشه های تو را دریافته ام
با لبانت برای همه لبها سخن گفته امو دستهایت با دستان من آشناست
در خلوت روشن با تو گریسته ام
برای خاطر زندگانو در گورستان تاریک با تو خوانده ام
زیباترین سرودها رازیرا که مردگان این سال عاشقترین زندگان بوده اند

 

[ibest]

دور از تو من شهری در شبمای آفتاب
و غروبت مرا می سوزاندمن به دنبال سحری سرگردان می گردم

 

[ibest]

بی تو خاموشم ،
شهری در شبم
تو طلوع می کنی من گرمایت را از دور
می چشم
و شهر من بیدار می شود

 

[ibest]

ﺟـﻤـﺎﻋـﺖ !

ﻣﻦ ﺩﯾﮕـﻪ ﺣـﻮﺻـﻠـﻪ ﻧـﺪﺍﺭﻡ

ﺑـﻪ "ﺧـﻮﺏ "ﺍﻣـﯿـﺪ ﻭ

اﺯ " ﺑـﺪ " ﮔـﻠـﻪ ﻧـﺪﺍﺭﻡ

 

[ibest]

فریادی و دیگر هیچ .
چرا که امید آنچنان توانا نیست
که پا سر یاس بتواند نهاد.


***
بر بستر سبزه ها خفته ایم
با یقین سنگ
بر بستر سبزه ها با عشق پیوند نهاده ایم
و با امیدی بی شکست
از بستر سبزه ها
با عشقی به یقین سنگ برخاسته ایم
***
اما یاس آنچنان تواناست
که بسترها و سنگ ها زمزمه ئی بیش نیست !
فریادی
و دیگر
هیچ !

 

[ibest]

زمانه
پیچِ سیاهِ گردنه را
به هیأتِ فریادی پسِ پُشت می‌گذارد: ــ
به هیأتِ زوزه‌ی دردی
یا غریوِ رجزخوانِ سفاهت،
به هیأتِ فریادِ دهشتی
یا هُرَّستِ شکستِ توهمی،
به هیأتِ هُرّای دیوانگانِ تیمارخانه به آتش کشیده
یا انفجارِ تُندری که کنون را در خود می‌خروشد؛
یا خود به هیأتِ فریادِ دیرباورِ ناگاه
حصارِ قلعه‌ی نجدِ سوسمار و شتر را

 

[ibest]

شما که زیبائید تا مردان

زیبایی را بستایند

و هر مردی که به راهی می شتابد

جادویی لبخندی از شماست

و هر مرد در آزادگی خویش

به زنجیر زرین عشقی ست پای بست

عشق تان را به ما دهید

شما که عشق تان زندگی ست!

و خشم تان را به دشمنان ما

شما که خشم تان مرگ است.

 

[ibest]

خس خس گلوی خشک رودخانه شهر من

مرثیه ی مرگ ماهی های قرمز تنگ بلور نوروز بود

و برگ های زرد و نارنجی درختان بی ریشه

سر مشق اولین روزهای مدرسه من بود

وقتی با برف های پارک آدم برفی می ساختیم

هرگز در اندیشه آب شدن آدمکی به آن بزرگی نبودیم

تنها حقیقت درسهای مدرسه این بود که

"مرد با داس آمد"

از احمد شاملو

 

[ibest]

ه چرک می نشیند

خنده

به نوار زخم بندی اش ار ببندی.

رهایش کن

رهایش کن

اگر چند

قیلوله ی دیو

آشفته می شود.

چمن است این

چمن است

با لکه های آتش خون ِ گل

بگو چمن است این، تیماج ِ سبز ِ میر ِ غضب نیست

حتی اگر

دیری ست

تا بهار

بر این مسلَخ

 

[ibest]

چه راه ِ دور !

چه راه ِ دور ِ بی پایان !

چه پای لنگ !

نفس با خسته گی در جنگ

من با خویش

پا با سنگ !

چه راه ِ دور

چه پای لنگ !

از : احمد شاملو

 

[ibest]

اندکی بدی در نهاد ِ تو

اندکی بدی در نهاد ِ من

اندکی بدی در نهاد ِ ما ....

و لعنتی جاودانه بر تبار انسان فرود می آید .

آب ریزی کوچک به هر سراچه ــ هر چند که خلوتگاه ِ عشقی باشد ــ

شهر را

ار برای آنکه به گنداب در نشیند

کفایت است .

 

[ibest]

تو و اشتیاق ِ پُر صداقت ِ تو

من و خانه مان

میزی و چراغی ...

آری

در مرگ آورترین لحظه ی انتظار

زنده گی را در رویاهای خویش دنبال می گیرم .

در رویاها و

در امید های ام !

 

[ibest]

ﻛﻮﻩ ﺑﺎ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺳﻨﮓ ﻫﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ


ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺩﺭﺩ.


ﺩﺭ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﺳﺘﻢ ﮔﺮﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ


ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺯﻧﺠﻴﺮﺵ ﺧﻮ ﻧﻤﻴﻜﺮﺩ


ﻣﻦ ﺑﺎ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪﻡ...

 

[ibest]

هرگز از مرگ نهراسيده ام

اگر چه دستانش از ابتذال، شکننده تر بود.

هراس من – باری – همه از مردن در سرزمينی است

که مزد گورکن

از آزادی آدمی

افزون تر باشد

جستن

يافتن

و آنگاه

به اختيار برگزيدن

و از خويشتن خويش

با روئی پی افکندن ...

اگر مرگ را از اين همه ارزشی بيش تر باشد

حاشا حاشا که هرگز از مرگ هراسيده باشم.

 

[ibest]

«ــ پسرای ِ عموصحرا لب ِ تون کاسه‌نباتصدتا هجرون واسه یه وصل ِ شما خمس و زکات!دریا از اشک ِ شما شور شد و رفتبخت ِمون از دَم ِ در دور شد و رفت.راز ِ عشقو سر ِ صحرا نریزیناشک ِتون شوره، تو دریا نریزین!اگه آب شور بشه، دریا به زمین دَس نمی‌دهننه‌دریام دیگه مارو به شما پس نمی‌ده.دیگه اون‌ وخ تا قیامت دل ِ ما گنج ِ غمهاگه تا عمر داریم گریه کنیم، باز کمه.پرده زنبوری ِ دریا می‌شه بُرج ِ غم ِمونعشق ِتون دق می‌شه، تا حَشر می شه هم‌دَم ِمون!»