مواد لازم:
1 عدد پرنده، ترجیحاً از خانواده ی طوطی ها. من مرغ عشق رو پیشنهاد میکنم. چون هم طوطی هست و هم گازهای دردناک و خطرناک طوطی هارو نداره.
2 عدد چوب میله مانند یا پلاستیک.
روش کار:
بمدت 2 هفته هر روز هر چند بار یکبار (روزی 4 بار بیشتر نشه) دستتون رو با حالت اشاره خیلی آروم داخل قفس پرنده کنید ولی زیاد دستتون رو نزدیک پرنده نبرید. 30 ثانیه ثابت دستتون رو در همون حالت و مکان نگه دارید و سپس همونطور که دستتون رو وارد کرده بودید خارجش کنید. اینطوری پرنده بعد 2 هفته ترسش میریزه و میفهمه که شما قصد آزار رسوندن ندارید.
پس از 2 هفته بجای دست از میله چوبی استفاده کنید. میله رو جلوی پرنده ببرید و خیلی آروم بگید "بپر" . یادتون باشه میله رو تقریبا اندازه نصف قد پرنده بالاتر از ارتفاعی که الان قرار داره بگیرید. اگه اینکار رو بکنید پرنده میپره رو میله. چون پرنده ها همیشه دوست دارن ارتفاعشون رو زیاد کنن نه اینکه کم کنن. بعد اینکه پرید رو میله. خیلی آروم میله رو 30 ثانیه نگه دارید و سپس آرو بیارید پایین تا ارتفاعش از ارتفاع مکان قبلی پرنده کمتر بشه تا پرنده بره سره جای قبلیش. اینکار رو 1 هفته ادامه بدید.
پس از اون از 2 میله استفاده کنید. روشه کار مانند پیش هستش. فقط با این تفاوت که پس ازین که پرنده پرید روی میله ی اول . میله ی دوم رو بیارید جلوش تا روی اونهم بپره. و سپس دوباره مانند سری پیش برگردونیدش سر جاش. اینکار رو هم 2 روز تمرین کنید.
حالا نوبته اونه که پرنده بشینه روی دست شما. 1 میله بردارید تا پرنده بپره روش. بعدش بجای میله ی دوم انگشت اشارتون رو ببرید جلوش تا بپره روش. اینکار هم 2-3 روز تمرین بشه.
حالا دیگه پرنده اصلاً از دست شما نمیترسه و هر وقت دستتون رو ببرید جلوش (ارتفاع دستتون تا سینه ی پرنده باشه) و بگید بپر، پرنده میپره روی دستتون.
نکته 1: در تمام بخش های بالا یادتون باشه کلمه ی بپر رو بکار ببرید تا پرنده به این کلمه عادت کنه و کم کم معنیش رو بفهمه.
نکته 2 : از پرنده هایی که جزو خانواده ی طوطی ها نیستن (مانند فنچ) استفاده نکنید چون خیلی کمهوش و ترسو هستن و مدت ها طول میکشه تا یاد بگیرن.