- تاریخ عضویت
- 5 ژانویه 2005
- نوشته‌ها
- 1,977
- لایک‌ها
- 6,557
هیچ چیز در خاطرم نیست حتی نام عزیز ترین کسانم، هیچ چیز در خاطرم نیست، روز اول که گذشت روز دوم آمد دوم رفت سوم آمد ، شب ها رو روزها گذشتند و من همان روز اول بودم ، یادت هست روز اول با یک لبخند شیرین و لباس گلدار نه یادت هست به خدا اگر یادت باشد، من حتی رنگ روسری تو یادم می آید، اما تو اصلاً به کل مرا خاطرت نیست، هست، نگو هست که به خدا عصبانی می شوم،
غربب است داستان زندگی من روز اولی که دانشگاه رفتم دقیقاً یادم نیست کی بود 7 سال پیش 8 سال پیش بگذریم که ما تحتمان سر قضیه کنکور پاره شده بود،همه را رصد میکردم که شاید تو هم توی دانشگاه ما باشی نه نبودی، اصلاً حتی کسی شبیه تو نبود حتی هیچ کس رنگ روسریش سبز نبود که بعد ها متوجه شدم همه مقنعه سر میکنند و اینجا کسی روسریش سبز نیست خوب من چگونه تو رو پیدا کنم به خدا دیگر طاقت ندارم،یک روز خسته و نابود رو به آفتاب کنار حیاط دانشگاه نشسته بودم از پشت خانمی رو دیدم با روسری سبز تا خواستم بدوم و صدایش کنم حراست دانشگاه آمد و گفت اول سیگارت را خاموش کن بعد هم بیا تعهد بده،
آخر این چه شانسیست که من دارم،چند وقتی توی حیاط دانشگاه سیگار نکشیدم که اگر باز گذشتی این بار دیگر نزدیک شوم و بگویم دوست دارم آنهم ازدواج طوری، اما هرگز رد نشدی، و ما باز سیگار را شروع کردیم، آخر اصلاً یادم نیست تو را کجا دیدم فقط رنگ روسری و لباسها و لبخند تو یادم مانده،
عجب حافظه بی صاحب مانده ای دارم من ، خرداد بود یادم نیست 2 سال پیش بود 3 سال پیش بود فقط یادم می آید خرداد بود مردم کوچه خشمشان گرفته بود از کوچه ها نا امید عبور می کردم فشار عجیبی بر گلویم می آمد قضیه فریادی چند ساله بود که عشقم گم شده بود آنقدر فریاد زدم هوار کشیدم تا بالاخره آمدی رنگ سبز روسری خوش رنگ مرا سمت خودش کشید، آرام آرام خیز برداشتم جلو رفتم فقط تو بودی جلوی همه دستانت رو به آسمان بود همان روسری بود همان لبخند بود دویدم که به سمتت برسم.............................................
همه می دانند که چه شد من نرسیدم همه می دانند ولی هیچ کس نمی گوید هیچ کس حتی تو را یادش نمی آید دلم برایت تنگ شده به خدا تنگ شده ولی یادم نمی آید چه شد و چه بر سرم آمد واقعاً چرا آنروز نرسیدم به سمتت به خدا یادم نیست حتی مردم شهر هم یادشان نیست بی خودی می گویند یادشان هست و به من نمی گویند بی خودی می گویند
،نازنین جامه خوبت را بپوش عشق ما را دوست می دارد،شاملو این را از تو می خواست چرا جامه خوبت را نپوشیدی چرا حتی شاملو تو را روی چرخ دستی ندید ،شاید ما هم دیدار به قیامت شویم و هیچ وقت دیگر حتی رنگ روسریت را نبینم چه رسد به لبخند و هم آغوشی هیچ کس یادش نیست، خودم دیدم تو را به روزمرگی و جیب ها ی پر پول فروختیم خودم دیدم تورا به چاپلوسی و دروغ فروختیم خودم دیدم تو را به ذهنی فاحشه فروختیم خودم دیم تکه هایست را سر دست گرفتند تا جیب هایشان را پر پول کنند و بازیشان دهند خودم دیدم...هر جا سراغت را می گیرم می گویند دیگر مردم کوچه سال و ماهیست حتی رنگ تو را ندیدند..........................
غربب است داستان زندگی من روز اولی که دانشگاه رفتم دقیقاً یادم نیست کی بود 7 سال پیش 8 سال پیش بگذریم که ما تحتمان سر قضیه کنکور پاره شده بود،همه را رصد میکردم که شاید تو هم توی دانشگاه ما باشی نه نبودی، اصلاً حتی کسی شبیه تو نبود حتی هیچ کس رنگ روسریش سبز نبود که بعد ها متوجه شدم همه مقنعه سر میکنند و اینجا کسی روسریش سبز نیست خوب من چگونه تو رو پیدا کنم به خدا دیگر طاقت ندارم،یک روز خسته و نابود رو به آفتاب کنار حیاط دانشگاه نشسته بودم از پشت خانمی رو دیدم با روسری سبز تا خواستم بدوم و صدایش کنم حراست دانشگاه آمد و گفت اول سیگارت را خاموش کن بعد هم بیا تعهد بده،
آخر این چه شانسیست که من دارم،چند وقتی توی حیاط دانشگاه سیگار نکشیدم که اگر باز گذشتی این بار دیگر نزدیک شوم و بگویم دوست دارم آنهم ازدواج طوری، اما هرگز رد نشدی، و ما باز سیگار را شروع کردیم، آخر اصلاً یادم نیست تو را کجا دیدم فقط رنگ روسری و لباسها و لبخند تو یادم مانده،
عجب حافظه بی صاحب مانده ای دارم من ، خرداد بود یادم نیست 2 سال پیش بود 3 سال پیش بود فقط یادم می آید خرداد بود مردم کوچه خشمشان گرفته بود از کوچه ها نا امید عبور می کردم فشار عجیبی بر گلویم می آمد قضیه فریادی چند ساله بود که عشقم گم شده بود آنقدر فریاد زدم هوار کشیدم تا بالاخره آمدی رنگ سبز روسری خوش رنگ مرا سمت خودش کشید، آرام آرام خیز برداشتم جلو رفتم فقط تو بودی جلوی همه دستانت رو به آسمان بود همان روسری بود همان لبخند بود دویدم که به سمتت برسم.............................................
همه می دانند که چه شد من نرسیدم همه می دانند ولی هیچ کس نمی گوید هیچ کس حتی تو را یادش نمی آید دلم برایت تنگ شده به خدا تنگ شده ولی یادم نمی آید چه شد و چه بر سرم آمد واقعاً چرا آنروز نرسیدم به سمتت به خدا یادم نیست حتی مردم شهر هم یادشان نیست بی خودی می گویند یادشان هست و به من نمی گویند بی خودی می گویند
،نازنین جامه خوبت را بپوش عشق ما را دوست می دارد،شاملو این را از تو می خواست چرا جامه خوبت را نپوشیدی چرا حتی شاملو تو را روی چرخ دستی ندید ،شاید ما هم دیدار به قیامت شویم و هیچ وقت دیگر حتی رنگ روسریت را نبینم چه رسد به لبخند و هم آغوشی هیچ کس یادش نیست، خودم دیدم تو را به روزمرگی و جیب ها ی پر پول فروختیم خودم دیدم تورا به چاپلوسی و دروغ فروختیم خودم دیدم تو را به ذهنی فاحشه فروختیم خودم دیم تکه هایست را سر دست گرفتند تا جیب هایشان را پر پول کنند و بازیشان دهند خودم دیدم...هر جا سراغت را می گیرم می گویند دیگر مردم کوچه سال و ماهیست حتی رنگ تو را ندیدند..........................
